CRYO:วีรบุรุษมังกรน้ำแข็งหัวใจผงาดฟ้า C 62 Rainna

ทำความเข้าใจก่อน
1. ฟิคนี้ที่จริงมีโปรเจคไว้ว่าจะทำเป็นการ์ตูนแต่เนื่องจากยังไม่มีความพร้อมในการเขียนจึงได้นำมาแต่งเป็นเรื่องแบบนี้แทน
2. ฟิคนี้เป็นฟิคที่ผมแต่เป็นเรื่องที่ 3 แต่ก็เป็นฟิคแรกที่ผมกับนายเต้ (คริส S.R.Squad) เป็นคนแต่งด้วยกัน
3. ฟิคเรื่องนี้จะไม่เกี่ยวกับซอมบี้แต่จะเกี่ยวข้องไปทางโรงเรียนเวทย์มนต์ ออกแนวแฟนตาซีเล็กน้อย(ย้ำว่าเล็กๆน้อยๆเท่านั้น)
4. เนื้อเรื่องส่วนใหญ่มักจะดัดแปลงมาจากหนังเรื่อง “ศึกป่วนฟ้าโรงเรียนมหาเวทย์”ดังนั้นอาจจะมีบางฉากคล้ายๆกันอยู่
5. ฟิคเรื่องนี้อาจใช้เวลาแต่งนานมากเพราะมันไม่ใช่เรื่องที่ผมต้องแต่งคนเดียวเหมือนที่ผ่านๆมาดังนั้นความล่าช้าจึงเกิดขึ้นได้เสมอ
6. ขอขอบคุณทุกท่านที่ให้การสนับสนุนตลอดมา
เรื่องย่อ
ในยุคที่เวทย์มนต์มีความเจริญรุ่งเรืองถึงขีดสุด ได้มีการก่อตั้งโรงเรียนสอนเกี่ยวกับเวทย์มนต์มากมาย แต่ทว่าเวทย์มนต์ก็ได้มีการแบ่งออกเป็น 2 ฝ่าย
คือ มนต์ดำและมนต์ขาว ซึ่งทั้ง 2 มีความเชื่อที่ไม่เหมือนกัน กาลเวลาผ่านไปความขัดแย้งก็ยังไม่คลี่คลาย
ทั้ง 2 ฝ่ายจึงทำสัญญาสงบศึกละได้ทำการก่อตั้งโรงเรียนที่มีชื่อว่า “โรงเรียนมือปราบมาร”ขึ้นมาเพื่อการนี้
และในช่วงที่โรงเรียนได้มีการก่อตั้งมาในช่วงครบรอบ 100 ปี ก็ได้มีเด็กหนุ่มคนหนึ่งถือกำเนิดขึ้นมา
พร้อมวิญญานมังกรน้ำแข็ง นามว่า “ไคโอ”มาเรียนที่โรงเรียนแห่งนี้และความโกลาหลครั้งใหญ่ก็ได้เริ่มขึ้น

Characters


ชื่อ –ไคโอ ดี ดราโกเนส (Cryo D. Dragonest)
เพศ – ชาย
อายุ – 19 ปี
CLASS- Ice Wizard
ลักษณะนิสัย – ขี้หลี ติงต๊อง ชอบการใช้ชีวิตแบอู้ไปวันๆ รักเพื่อน ชอบการเอาใจผู้หญิง
สิ่งที่ชอบ- ผู้หญิงสวยๆ,หนังสือโป๊
สิ่งที่เกลียด- ตัวทาก,พ่อของตัวเอง
ความเป็นมาตัวละคร – ไคโอเป็นเด็กที่เกิดมามีชิวตที่สุขสบายเยี่ยงคุณหนู เป็นเด็กมีปัญหาที่ต้องย้ายโรงเรียนมาแล้วถึง 7 โรงเรียน
เพราะเขาไปมีเรื่องกับพวกลูกของผู้มิอิทธิพลบ่อยๆเป็นคนที่ซื่อตรง รักเพื่อนอย่างเห็นได้ชัด
มีคลื่นพลังเวทย์น้ำแข็งที่ทรงพลังมาแต่เกิดแม้จะควบคุมพลังเวทย์ได้ยอดเยี่ยม
แต่เขากลับไม่เคยรู้เลยว่าตนเองมีพลังมหาศาลที่ยังหลับไหลอยู่ในร่างรอวันที่พลังนั้นจะตื่นขึ้นมา...
อาวุธ – มีพลังเวทย์น้ำแข็งอยู่ในร่างซึ่งสามารถเปลี่ยนความชื้นในบรรยากาศให้กลายเป็นน้ำแข็งได้


ชื่อ – ลูค ดี แองเจโล่(Luke D. Angelo)
เพศ – ชาย
อายุ – 17 ปี
CLASS- Stylish
ลักษณะนิสัย – เป็นคนที่เงียบขรึม ชอบอยู่โดดเดี่ยวตลอดเวลา เข้าสังคมไม่เก่งไม่ค่อยจะมีเพื่อน
แต่ว่าเขามักจะชอบช่วยเหลือผู้อื่นก่อนใครโดยไม่สนว่าตัวเองจะเป็นยังไง ภายนอกดูเหมือนน่ากลัว
แต่ที่จริงแล้วไม่ได้เป็นแบบนั้นเพราะนิสัยเขาก็ดีมากด้วยซ้ำแค่อิมเมจน์เขาน่ากลัวแค่นั้นเอง
สิ่งที่ชอบ- การได้มีชีวิตอย่างสงบ,สุนัข
สิ่งที่เกลียด- อตีดที่เจ็บปวดจาการเสียแม่ไป,แมงมุม
ความเป็นมาตัวละคร – ลูค เป็นลูกชายของหัวหน้าตระกูลแองเจโล่ ที่เกิดมาในครอบครัวของขุนนางชั้นสูง
แม้เขาจะเกิดในตระกูลขุนนางแต่ก็ต้องการใช้ชีวิตเยี่ยงสามัญชนธรรมดาเท่านั้น เนื่องจากการที่เขาใช้ปืนในการต่อสู้
ซึ่งคนในตระกูลก็พากันดูถูกเขาว่าไม่มีเกียรติของนักรบ ซึ่งเขาก็ไม่สนใจอีกทั้งบวกกับคนในตระกูลคิดจะขับไล่เขาอยู่แล้ว
เขาจึงถอนตัวออกจากตระกูลและแยกตัวออกมาโดยไม่ยุ่งเกี่ยวกับคนในตระกูลอีก..
อาวุธ
- ปืนเวทย์มนต์ที่ถ่ายพลังเวทย์เป็นกระสุนแล้วยิงออกมาได้
- ดาบญี่ปุ่นที่มีชื่อว่า CUGA มีวิญญาณของอสูรลมโบราณสถิตอยู่


ชื่อ – ฮาร์โมมุส กลาดิอุส(Harmomus Gradius)
เพศ – ชาย
อายุ - 18 ปี
CLASS- GUARDIAN
ลักษณะนิสัย – ติงต๊อง ซื้อบื้อ มีจิตใจที่ดี รักเพื่อน ขี้หลี
สิ่งที่ชอบ- หนังสือโป๊,ผู้หญิงตัวเล็กๆ,ไคโอ
สิ่งที่เกลียด- ผี,เรื่องน่าสยองขวัญต่างๆ
ความเป็นมาตัวละคร – ฮาร์โมมุสเป็นลูกชายของช่างทำเกราะที่มีชื่อเสียงในแคว้นนั้น
ถึงแม้ว่าจะไม่ค่อยฉลาดนัก แต่เขาก็เป็นคนที่ไม่ย่อท้อต่ออุปสรรค์มีความอดทนสูงกว่าใครๆ
เป็นพวกซื่อเข้ากับคนอื่นๆได้ง่ายอีกทั้งยังมีความสามารถด้านการป้องกันที่ยอดเยี่ยม
ยิ่งเป็นการบุกทะลวงด้วยแล้วไม่มีใครเกินเขาแน่นอน
อาวุธ- ค้อนยักษ์ผสมขวาน


ชื่อ – นาตะ ยูริโกะ(Nata Yuriko)
เพศ – หญิง
อายุ – 18 ปี
CLASS- Hierophant
ลักษณะนิสัย – ห้าว ช่างพูด สุภาพ นิสัยคล้ายๆผู้ชาย เป็นคนที่ฉลาดรอบรู้ไปทุกๆเรื่อง เกลียดพวกชอบตื้อเป็นที่สุด
สิ่งที่ชอบ- การช๊อปปิ้ง,การอ่านหนังสือ
สิ่งที่เกลียด- ผู้ชายขี้ตื้อ(โดยเฉพาะไคโอ),ความมืด
ความเป็นมาตัวละคร – นาตะเป็นนักเรียนทุนจากดินแดนทางโลกตะวันออก เป็นเด็กกำพร้าเกิดและเติบโตมาในโบสถ์
โดยมีบาทหลวงและแม่ชีคอยเลี้ยงดูมาเหมือนลูกแท้ๆ เป็นอัฉริยะที่หาตัวยาก เป็นคนที่ฉลาด และสุภาพมาก นับว่าเป็นดาวเด่นของโรงเรียนเลยทีเดียว
อาวุธ- นาตะไม่มีพลังการต่อสู้มากนักแต่เธอมีความสามารถในการรักษาด้วยพลังเวทย์แห่งแสงซึ่งมีพลังการรักษาที่ยอดเยี่ยม


ชื่อ – ลูซี่ อิริมาย่า(Lucy Erimaya)
เพศ – หญิง
อายุ – 17 ปี
CLASS- MUSICIAN
ลักษณะนิสัย – ขี้อาย สุภาพ อ่อนโยน ชอบการดูแลเป็นชีวิตจิตใจ ถนัดการเล่นดนตรีเป็นอย่างมาก เวลาเจอหน้าลูค มักจะหน้าแดงทุครั้งแบบไม่มีสาเหตุ
สิ่งที่ชอบ-ดนตรี,ลูค
สิ่งที่เกลียด- แมงมุม
ความเป็นมาตัวละคร –ลูซี่ถูกพบหน้าสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าในวัยทารก เธอเติบโตมาอย่างยากลำบาก มาก
จนกระทั่งสามีภรรยาตระกูลอิริมาย่า รับเธอไปอุปถัมป์และเลี้ยงดูเธออย่างอบอุ่นเหมือนลูกแท้ๆ ลูซี่มีพรสวรรค์ด้านการเล่นไวโอลิน
เสียงเพลงของเธอนั้นสามารถใช้ในการต่อสู้ได้ตั้งแต่สะกดจิต,เรียกสายฟ้า แต่ว่าเวลาเธอเจอหน้าลูคทีไรมักจะหน้าแดงซะทุกครั้ง
เป็นไปได้ว่าเธออาจจะแอบชอบเขาอยู่ก็เป็นได้..
อาวุธ- ไวโอลินตัวเก่าๆที่เธอได้มาตั้งแต่อยู่ที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า


ชื่อ – อควอเรียส มิว(Aquarius Mu)
เพศ – หญิง
อายุ – 17 ปี
CLASS- Water Bender
ลักษณะนิสัย – ร่าเริงสนุกสนาน ชอบความตื่นเต้นท้าทาย เป็นมิตรกับทุกคนที่เข้ามาหา เลยทำให้เธอมีเพื่อนมากมาย
สิ่งที่ชอบ- การร้องเพลง,ทะเล
สิ่งที่เกลียด- ผู้ทำลายธรรมชาติ,ผี
ความเป็นมาตัวละคร – อควอร์เป็นลูกสาวของนักโบราณคดีที่เชี่ยวชาญด้านประวัติศาสตร์ เธอถูกพ่อเลี้ยงดูมาอย่างดี
แต่เธอกลับไม่เคยเห็นหน้าแม่ตัวเอง รวมไปถึงพลังประหลาดของเธอที่ไม่มีใครในประวัติศาสตร์เคยพบเจอ ผมและตาสีฟ้าใส
ดั่งน้ำทะเลซึ่งก็หาได้ยากเพราะไม่มีใครที่มีผมสีฟ้ามาตั้งแต่เกิด
ซึ่งเรื่องราวต่างๆของเธอนั้นดูจะซับซ้อนเกินกว่าที่ใครๆจะเข้าใจได้
อาวุธ
- ความสามารถในการควบคุมน้ำเพื่อใช้ในการต่อสู้
- สามารถสื่อสารพูดคุยกับสัตว์น้ำได้ทุกชนิด
- หายใจใต้น้ำได้
- หากบาดเจ็บเมื่อลงแช่ในน้ำแผลเธอก็จะหายอย่างรวดเร็ว

เย้!!!...เรื่องใหม่มาแล้ว...ตื่นเต้นจริงๆ

Chapter 1 Beginning of Adventure
ณ เมืองฟอร์จูน เมืองที่มีความเจริญทางด้านวัฒนธรรมทางด้านเวทย์มนต์ ผู้คนในเมืองเล็กๆแห่งนี้
อาศัยอยู่ร่วมกันอย่างกลมเกลียวท่ามกลางความเปลี่ยนแปลงทางเทคโนโลยีที่ก้าวหน้ามาก
แต่สิ่งที่เป็นจุดเด่นของเมืองแห่งนี้หาใช่ความก้าวหน้าทางเทคโนโลยีไม่ แต่สิ่งที่เป็นจุดเด่นของเมืองนี้คือ
“โรงเรียนสอนมือปรามมาร”
แสงอาทิตย์อ่อนๆในยามเช้าบ่งบอกถึงเวลาแห่งการเริ่มต้นวันใหม่ที่สดใสอีกวันที่หน้าโรงเรียนสอนมือปราบมาร
ได้มีสิ่งที่ผิดแปลกไปจากวันอื่นๆนั่นคือ กำลังจะมีเด็กนักเรียนใหม่ 2 คนมาเข้าเรียนที่นี่นั่นเอง
รถยนต์ขันหนึ่งขับมาจอดที่ริมทางพร้อมกับเด็ก 2 คนที่ลงมาจากรถอย่างสบายๆ พร้อมกับขนสัมภาระลงจากรถ
“ขอบคุณนะครับลุงโคลัมบัสที่มาส่งผมกับอควอร์ให้”
“ไม่เป็นไรหรอก ลุงยินดีช่วย อ้อ!! อควอร์ ลูกตั้งใจเรียนหน่อยนะ พ่อเป็นห่วงลูกมากนะ”
ชายวัยกลางคนในรถ พูดกับเด็กสาวผู้เป็นลูกอย่างห่วงใยเด็กสาวคนนี้มีผมและตาสีฟ้าสดใสเหมือนน้ำทะเล
นั่นคงเป็นที่มาของชื่อว่า อควอร์ ที่แปลว่า น้ำกระมัง
“ค่ะพ่อ ดูแลตัวเองดีๆอย่าหักโหมกับงานเกินไปล่ะ หนูรักพ่อนะคะ”
“อืม..โชคดีลูกเรียนให้สนุกนะ”
พอจบประโยคที่ 2 พ่อลูกได้ล่ำลากันเรียบร้อยแล้ว พ่อของเธอก็ขับรถออกไปพวกเขาโบกมือลาอยู่
จนรถแล่นไปสุดสายตา
“ไปกันเถอะ อควอร์ เราต้องไปรายงานมอบตัวที่ห้องวิชาการด้วย”
“อื้อ..ไปกันเถอะไคโอ”
เธอเรียกเด็กหนุ่มที่อายุแก่กว่าเธอซัก 2 ปีว่าไคโอ เด็กคนนี้มีผมสีขาวเงินเหมือนหิมะในฤดูหนาว
เด็กคนนี้มีหน้าตาที่ดูเรียบร้อยเป็นเป็นสุภาพบุรษแต่จะเสียก็แต่ว่า..
“ไงจ๊ะสาวๆเย็นนี้ 2 ทุ่มหลังโรงเรียนว่างไหมจ๊ะ”
“ไปไกลๆเลยไอ้วิตถาร!!”
“นี่ไคโอทำตัวดีๆหน่อยสิ เดี๋ยวก็โดนไล่ออกตั้งแต่มาวันแรกซะหรอก อย่าลืมนะว่านี่โรงเรียนสุดท้ายของนายแล้วนะ!”
“คร้าบๆ ซิญญอริต้า”
ไม่ทันไรนิสัยที่แท้จริงก็ดันโผล่มาซะอย่างนั้น ทำเอาเด็กสาวที่เดินมาด้วยกันข้างๆต้องเอามือกุมหัวเพราะปวดเศียรกับนิสัยของเพื่อนคนนี้
ทั้งคู่เดินไปยังอาคารใหญ่อีกอาคารหนึ่งพร้อมกับดูป้ายไปพลางแต้ว่าเนื่องจากหนทางค่อนข้างจะซับซ้อนมีห้องเยอะและกว้างขวางมาก
แทบจะเรียกได้เลยว่าถ้าเดินไปมั่วๆรับลองได้หลงแน่นอน
“แย่ล่ะสิแล้วห้องวิชาการไปทางไหนเนี่ย”
“นั่นสิที่นี่หยั่งกับเขาวงกตเลยดีไม่ดีเรียนวันแรกพวกเราได้เล่นเป็นเด็กหลงทางกันล่ะ”
ทั้ง 2 คนพูดอย่างกังวลมากเพราะถ้าหากพวกเขาไปที่ห้องวิชาการไม่ทันพวกเขาอาจต้องโดนอาจารย์ใหญ่ดุเอาตั้งแต่วันแรกแน่ๆ

**************************************
ที่ห้องชมรมแก็ง Warrior
“นี่ป็นวันสำคัญในรอบหลายปีของพวกเราแก็ง Warrior ชั้นขอแต่งตั้งศิษย์น้องสุดเลิฟ แมนกิกส์
เป็นรองหัวหน้าแก็ง”
เด็กหนุ่มผมแดงรูปร่างกำยำยื่นสัญลักษณ์รูปหัวกะโหลกให้เด็กที่ไว้ผมทรงอาฟโร่อีกคน ท่าทางเมาค้างไป
เด็กคนนั้นรับมันไว้เหมือนกับจะภาคภูมิใจ
“แมนกิกส์ จากนี้ไปชั้นขอฝากด้วยนะ”
เด็กผมแดงเดินออกจากห้องไปพร้อมกับพรรคพวกอีกหลายคน
“ความเสียสละและทุ่มเทจะผลักดันให้แกยิ่งใหญ่ในที่สุด”
พอพูดจบกลุ่มเด็กผมแดงก็เดินออกจากห้องไปทิ้งให้เด็กที่ชื่อว่าแมนกิกส์ อยู่ในห้องคนเดียว
แมนกิกส์ท่าทางคึกจัดถึงกับวิ่งไปที่หน้าต่างและ...
“อยากใหญ่ต้องมาจากความยาก!! ย๊า-------------------กส์!! ต้องโชว์ของยากๆให้ลูกพี่ดู
ว๊า----------------------------ก!!”
ไอ้ติงต๊องแมนกิกส์ โดดลงมาจากหน้าต่างความสูง 2 ชั้นพอดี แถมลงท่าพุ่งหลาวอีกต่างหาก
และที่สำคัญร่วงตรงไหนไม่ร่วงดันร่วงลงมาที่ ไคโอกับอควอร์พอดี

“ไงสวยมั้ย ท่าสวยไหม!!”
โครม!!
“อ๊าวว!!”
“ว้าย!!”
“เหวอ!!”

แมนกิกส์กระแทกพื้นเสียงดังโครมใหญ่ ลงมากลางวงของหนุ่มสาวทั้ง 2 คนที่กำลังตกใจ
เพราะอยู่ๆก็มีไอ้ขี้เมาที่ไหนก็ไม่รู้พุ่งออกมาจากหน้าต่างชั้น 2 แถมเอาหัวลงมาอีกต่างหาก
ไอ้ขี้เมานั่นนิ่งไปแล้วไม่ขยับอีก ไคโอกับอควอร์ต้องช่วยกันพยุงขึ้นมา
“พะ...พวกเอ็งไม่ต้องสงสัยเลย ตูลงมาจากชั้นบนสุดโน่นล่ะ...แต่ตูไม่ได้ใช้ลิฟท์”
“นี่ไปห้องพยาบาลดีกว่าไหม ตกมาไม่เจ็บเรอะไง”
อควอร์รีบพูดเตือนเพราะตอนนี้แมนกิกส์ท่าทางจะกระดูกหักไม่น้อย อควอร์ยื่นมือเข้าไปกะจะช่วยพยุงแต่ว่า..

หมับ!!
“ว้าว!! นุ่มจัง!!”

ไอ้ขี้เมาโรคจิตนั่นดันเอามือไปจับที่หน้าอกอควอร์ซะได้ อควอร์ถึงกับกรี๊ดลั่นออกมาชุดใหญ่
“กรี๊ด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ไอ้โรคจิต กล้าดียังไงมาทำแบบนี้!!”
อควอร์ชกหน้าไอ้ขี้เมานั่นเต็มแรง ตามาด้วยการถีบไอ้ลามกขี้เมานั่นตกท่อระบายน้ำไป
ตามมาด้วยเสียงคนตกน้ำดังตูม
อควอร์หน้าแดงและโกรธจัดเพราะไม่เคยมีใครกล้าทำอะไรเธอแบบนี้ ทำเอาไคโอที่แม้จะอยู่กับอควอร์
มาตั้งแต่เด็กๆถึงกับต้องรักษาระยะห่างเอาไว้พอสมควรเพราะกลัวลูกหลง แต่ไม่ทันที่อควอร์จะหายโกรธ..
“เฮ้!!ๆๆๆ เล่นมาตื้บลูกน้องชั้นแบบนี้มันไม่สวยเลยนะน้องสาว”
ไอ้ผมแดงหัวหน้าแก็งเดินออกมาจากอาคารหลังจากที่เห็นอควอร์ถีบไอ้ขี้เมาตกท่อน้ำไปหมาดๆ
“ทีหลังหัดสั่งสอนลูกน้องนายมั่งสิยะ!! เที่ยวมาลามกใส่ชาวบ้านแบบนี้ เพราะหัวหน้าห่วยรึเปล่าล่ะ!!”
“เฮ้!!ๆ พูดแบบนี้มันหาเรื่องกันนี่หว่า!! แบบนี้ต้องลงโทษซะแล้ว!!”
ไอ้แก็งนักเลงนั่นวิ่งเข้ามาหมายจะจับตัวอควอร์แต่ว่า พวกนั้นกลับโดนไคโอชกเข้าที่หน้าเรียงตัว
พวกนั้นพอโดนไคโอชกแล้วก็พากันมึนไปตามๆกัน
“เจ๋งนี่หว่าไอ้หนู แต่ว่าแกคิดผิดแล้วล่ะที่มีเรื่องกับเรา!!”
ไอ้นักเลงหัวหน้าผมแดงชักดาบเล่มยักษ์สีแดงออกมา ดาบนั่นมีเปลวไฟหุ้มอยู่แสดงถึงรังสีพลังการทำลาย
ที่น่ากลัว
“งั้นมาตายซะตรงนี้เลยพวกแก!!”
ควับ!!
"อ๊อก!! บุ่งๆๆ!!"
อยู่ๆไอ้คนหัวหน้าผมแดงถูกกระแสน้ำพัดใส่ก่อนจะหุ้มร่างไว้เหมือนคุกน้ำ ไอ้นังเลงผมแดง
พอโดนขังในคุกน้ำก็หายใจไม่ออกและสลบทันที ดูเหมือนนั่นจะเป็นความสามารถของอควอร์
แต่คนที่เหลือไม่ยอมแพ้พุ่งเข้ามาแต่ว่า..

แกร็ก!!

พวกมัน 4 คนที่เหลือถูกน้ำแข็งเกาะไปทั้งตัวและขยับไม่ได้ ดูเหมือนพวกนั้นโดนไคโอจะปล่อยพลังน้ำแข็ง
ใส่เต็มๆเลย
“โอ๊ย!! หนาว ลูกพี่ก๊าบ!! ช่วยด้วย อย่ามัวหลับสิคร้าบ!!”
ระหว่างที่พวกนั้นกำลังโกลาหลอยู่นั่นเอง ทั้ง 2 คนก็ฉวยโอกาสหนีไปจากตรงนั้นได้สำเร็จ
“นายว่าพวกนั้นจะตามเรามาไหมไคโอ!!”
“ไม่รู้สิอควอร์ ชั้นว่ามันคงตามเรามาไม่ได้หรอกนะ!!”
พวกเขาวิ่งไปเรื่อยๆอย่างไม่มีจุดหมายเพราะไม่รู้จะทำยังไงดี แล้วจู่ๆทั้งคู่ก็เผลอวิ่งชนอะไรบางอย่าง
เข้าตอนเลี้ยวที่มุมตึกอีกตึกหนึ่งไป

โครม!!
“โอ๊ย!! อะไรกันนักกันหนาวะ!! เข้ามาที่นี่ก็ซวยเลยอะไรเนี่ย!!”
“อุ๊บ! ขอโทษนะครับ ผมไม่ทันมองพอดีเผลออ่านหนังสืออยู่..”
ทีแรกไคโอนึกว่าชนกับกำแพงแต่ที่ไหนได้ที่แท้ก็ชนกับคนนั่นเอง คนๆนี้ใส่เสื้อเกราะเขียว
มีร่างกายสูงใหญเหมือนยักษ์
ผมทรงหนามทุเรียนสีน้ำตาลและตาสีเหลืองเหมือนงูทำให้เด็กคนนี้ดูหน้ากลัว
แต่ว่านิสัยเขากลับไม่เป็นเช่นนั้นเขากลับ
เรียบร้อยสุภาพมากผิดกับหน้าตาลิบลับ
“ขอโทษค่ะ ถามหน่อยได้ไหมค่ะว่าห้องวิชาการไปทางไหนค่ะ”
“อ๋อครับ เดินไปทางนี้ไม่กี่เมตรก็ถึงแล้วครับ”
“ขอบคุณมากค่ะคุณ...”
“ผม ฮาร์โมมุส กลาดิอุสครับ เรียกผมว่าฮาร์โมมุสเฉยๆก็ได้ครับ”
“ชั้น ไคโอ ดี ดารโกเนส ยินดีที่ได้รู้จักนะฮาร์โมมุส”
“ชั้น อควอเรียส มิว ยินดีที่ได้รู้จักเหมือนกันค่ะ”
พวกเขาดูเหมือนจะถูกชะตากับเด็กร่างยักษ์คนนี้มาก แต่ว่าพวกเขาก็ไม่มีเวลามากนัก
เลยลาฮาร์โมมุสไปก่อนจะพูดกันครั้งสุดท้าย
“แล้วเจอกันนะถ้าโชคดีเราอาจได้อยู่ห้องเดียวกันนะ”
“อื้อขอให้เป็นแบบนั้นขอบคุณนะฮาร์โมมุส”
พวกเขาทั้ง 2 เดินไปที่หน้าห้องวิชาการก่อนจะค่อยสูดลมหายใจช้าๆและ
“ลุยโลด คราวนี้ล่ะ ต้องเข้าเรียนที่นี่ให้ได้!!”
ทั้งคู่เตรียมตัวเตรียมใจให้พร้อมก่อนจะเปิดประตูไปเผชิญหน้ากับสิ่งที่รออยู่

Chapter 2 New Friends.

ทั้งคู่เดินเข้าไปในห้องวิชาการที่ตอนนี้มีอาจารย์อยู่ 4-5 คน รอต้อนรับอยู่ ไคโอกับอควอร์
ยื่นเอกสารที่เตรียมมาให้อาจารย์พร้อมกับกล่าวสวัสดี
“สวัสดีครับ/ค่ะ อาจารย์”
“หวัดดีจ้าหนุ่มน้อย มาเรียนที่นี่ครั้งแรกเหรอค้-า”
ครูที่นั่งรออยู่(แถมท่าทางจะเป็นกระเทยซะด้วย)เชิญพวกเขานั่งก่อนจะตรวจดูประวัติต่างๆของพวกเขา
อย่างละเอียด ครูคนนั้นนั่งอ่านประวัติของอควอร์อยูนานพอดูจึงพูดออกมาว่า
“อืม..อควอเรียส มิว ในใบประวัติของเธอเขียนไว้ว่าเธอเป็นผู้ควบคุมวารีเหรอฮ้-า..ถ้างั้น
แสดงให้ครูดูหน่อยได้ไหมฮ้-า”
“ได้สิคะ อาจารย์ มีน้ำให้หนูซักหน่อยไหมล่ะคะ”
ไม่นานนักครูคนนั้นก็เทน้ำลงในแก้วใบใหญ่ใบหนึ่ง แล้วให้อควอร์ลองใช้พลังดู อควอร์ลุกขึ้นจากเก้าอี้
ก่อนจะถอยไปห่างๆโต๊ะซัก 5-6 ก้าว แล้ววาดมือไปบนอากาศคล้ายๆการร่ายรำ หลังจากนั้น
น้ำในแก้วก็ลอยขึ้นมาแล้วเปลี่ยนรูปร่างเป็นปลาโลมาตัวเล็ก แหวกว่ายไปมาบนอากาศ
ก่อนจะกลับลงแก้วน้ำตามเดิม
“ว้าว!! ยอดเยี่ยมมาก นับตั้งแต่เกิดมาเดี๊ยนก็เพิ่งได้พบผู้ควบคุมวารีครั้งแรกก็วันนี้เองล่ะฮ้-า!!”
“ขอบคุณค่ะอาจารย์”
อควอร์กลับมานั่งที่เก้าอี้ตามเดิมและนั่งอย่างเรียบร้อย หลังจากอควอร์แสดงความสามารถไปแล้ว
ครูคนนั้นก็ยกแฟ้มประวัติของไคโอขึ้นมาอ่านพบว่าในใบย้ายโรงเรียนของไคโอนั้นมีตราประทับ
คำว่า”ไล่ออก” ยาวเป็นหางว่าว
“พฤติกรรมก้าวร้าว ทะเลาะวิวาท ทำร้ายอาจารย์ขณะสอน ที่สำคัญที่สุดขี้หลีอาจารย์ผู้หญิง ต๊าย!!
นี่ย้ายมาโรงเรียนที่ 7 แล้วเรอะเนี่ย!!”
ครูอ่านประวัติของไคโออย่างละเอียด ที่มีแต่วีรกรรมร้ายๆทั้งนั้นตั้งแต่ทะเลาะวิวาทยันถ้ำมองสาวๆ
ซึ่งก็ทำให้อควอร์ที่นั่งอยู่ข้างๆทั้งหน่าย ทั้งอดขำในเรื่องราวของเพื่อนสนิทตนเองไม่ได้
“รู้มั้ยยะ ว่าที่นี่ชั้นมีฉายาว่าไง ชั้นอสรพิษร้ายฉกใครไม่มีปล่อย แมงป่องสารพัดพิษ!!”
ครูคนนั้นตะโกนใส่หน้าไคโอในระยะประชิด(พร้อมทั้งมีแถมน้ำจิ้มอีกเล็กน้อย)แต่ไคโอก็ยังนิ่งๆอยู่
“จำไว้นะยะถ้าเธอไม่ก่อเรื่อง ก็อยู่ที่นี่ได้ แต่ถ้าซ่าก็ไม่ต้องรื้อกระเป๋าเตรียมหาโรงเรียนที่ 8 ได้เลยนะฮ้-า!!”
“ผมจะเรียนให้ดีเลยครับ อาจารย์!!”
ครูคนนั้นวางแฟ้มประวัติของไคโอลงก่อนจะดึงเองสารจากโต๊ะออกมาอีกชุดแล้วหาบางอย่าง
“เอาล่ะฮ้า งั้นเดี๊ยนจะส่งพวกเธอไปที่ห้องไหนดีน้-า เอ..อควอเรียส มิว เธอได้ไปอยู่ในสายพิเศษ
ห้อง A นะส่วนไคโอ ดี ดารโกเนส...”
ครูค่อยๆกวาดสายตาหารายชื่อห้องที่เหมาะสมแต่จนแล้วจนรอดก็ไม่เจอซะที หลังจากกวาดสายตา
หาอยู่หลายนาทีก็พบห้องที่เหมาะสมแล้ว
“งั้น ไคโอ ดี ดารโกเนส เธอไปอยู่ที่ห้องสายผสม ห้อง C นะฮ้-า งั้นพวกอาจารย์...”
พอหันไปอีกทีพวกอาจารย์ที่นั่งอยู่คึกครื้นก็พากันออกจากห้องโดยพร้อมเพรียงกันอย่างรีบร้อน
เหมือนกับว่าจะไม่อยากไปที่ห้องดังกล่าวซะเท่าไหร่(มันชักจะทะแม่งๆยังไงไม่รู้)
“เฮ้อ เดี๊ยนละปวดหัวจริง-จริ๊ง กับอาจารย์พวกเนี้ยพอบอกให้ช่วนนำทางไปที่ห้องนั้นทีไร
เป็นได้เผ่นกันทุกที! เอ้า! ไม่เป็นไรเดี๊ยวเดี๊ยนจะพาเธอไปส่งเองฮ้-า”
“อาจารย์คะ ยาแก้โรคหอบหืดในห้องพยาบาลหมดแล้วค่ะจะให้ทำยังไงดีคะ”
อยู่ๆก็มีเด็กสาวคนหนึ่งเดินเข้ามาในห้อง เธอมีผมสีชมพูอ่อนๆตาสีแดงสดเหมือนโกเมน
เธอเดินเข้ามาที่โต๊ะพร้อมกับขวดอะไรบางอย่าง ไคโอมองเธอแบบตาไม่กระพริบ
คงเป็นเพราะเจอคนที่ตรงสเป็กเข้าให้แล้ว
“อาจารย์ทิฟฟานี่คะ ยาแก้โรคหอบหมดแล้วค่ะมีเด็กปี 1 มาขอค่ะเขาเป็นโรคหอบค่ะ ตอนนี้
อาการกำเริบอ่อนๆอยู่ค่ะ”
“ต๊าย!! แล้วทำไมไม่รีบบอกลล่ะฮ้า นี่นาตะเธอช่วยพาเด็กพวกนี้ไปที่ห้องหน่อยได้ไหม
เดี๋ยวเดี๊ยนจะไปเอายาเอง”
“ได้ค่ะอาจารย์”
พอพูดจบครูก็วิ่งออกไปข้างนอกแบบด่วนจี๋ ทิ้งพวกเด็กๆ 3 คนไว้ตามลำพัง
“งั้นพวกเธอตามชั้นมาแล้วก็ช่วยบอกหน่อยว่าพวกเธอได้เรียนห้องไหน”
เด็กสาวผมสีชมพูถามทั้งคู่ซึ่งก็ดูกดดันมากเพราะเด็กคนนี้มีลักษณะการพูดที่น่ากลัวมาก
ท่าทางเหมือนผู้ชายไม่มีผิด
“ชะ..ชั้นได้ที่ห้อง สายพิเศษ ห้อง A ค่ะ”
“อ้าวห้องเดียวกับชั้นเลยนี่นา ถ้างั้นแล้วนายล่ะพ่อหัวเงิน”
ไคโอตอนนี้กำลังเหม่อจ้องหน้านาตะเหมือนกับคนบ้าแบบตาไม่กระพริบ ท่าทางเค้าจะชอบ
เด็กสาวคนนี้เข้าซะแล้ว
“นี่นายน่ะจะเหม่อแบบนี้ไปอีกนานไหมยะ!!”
เธอตะโกนใส่หน้าไคโอด้วยเสียงดังลั่นทำเอาไคโอและคนห้องข้างๆสะดุ้งกันเป็นแถว
“ผะ...ผมอยู่ห้อง สายผสม ห้อง C ครับ”
“ห้องนั้นเรอะ อืมม..ท่าทางนายจะแย่นะ ห้องนั้นมีแต่พวกห้าวๆทั้งนั้น ถ้านายไม่อยู่ดีๆรับรอง
พวกนั้นได้เล่นนายตั้งแต่วันแรกแน่”
เธอพูดไปพลางในระหว่างที่ช่วยนำทางให้กับเด็กหน้าใหม่ นาตะเดินมุงหน้าไปที่อาคารเก่าๆ
ท่าทางโทรมๆซึ่งเขียนไว้ว่า “อาคารชมรมวิชาการต่อสู้” อาคารนี้ดูเหมือนกับว่าไม่ได้ทำการ
ซ่อมแซมมานานมากเพราะเหตุผลบางอย่าง
เธอพาเด็กทั้ง 2 คนเดินมายังห้องๆหนึ่งตรงชั้น 2 ซึ่งก็เป็นห้องเรียนของไคโอ
“นายพร้อมไหมพ่อหัวเงิน”
“พะ...พร้อมอะไรเหรอครับ”
ไม่ทันขาดคำนาตะก็เปิดประตูห้องเรียน ไคโอรู้สึกอึ้งกับห้องนี้มากเพราะในห้องนี้มีแต่ความวุ่นวายเต็มไปหมด
ไม่ว่าจะเป็นนักเรียนพูดคุยกันจอแจ,ตีกันในห้อง,ขว้างปาสิ่งของกันข้ามห้องและที่สำคัญที่สุด..
“นี่ไคโอนั่นมันพวกที่เราเจอเมื่อตอนนั้นหรือเปล่า”
อควอร์ชี้ไปที่โต๊ะแถวสุดท้ายตรงนั้นมีพวกกลุ่มของแก็ง Warrior ที่พวกเขาบังเอิญไปมีเรื่อง
เมื่อไม่นานมานี้เอง ไคโอรู้สึกว่าจะเริ่มซวยตั้งแต่วันแรกที่มาเรียนแล้วแต่ว่า..
“ไงไคโอนายได้เรียนห้องนี้เหมือนกันเรอะโชคดีเป็นบ้า!!”
ไคโอหันไปหาต้นเสียงที่ทักขึ้นมาคนที่ทักตอนนี้นั่งอยู่ที่แถวหลังสุดเหมือนกันนั่นคือ ฮาร์โมมุสนั่นเอง
เหมือนจะโชคดีในโชคร้ายยังไงไม่รู้ อควอร์พอเห็นดังนั้นเข้า เลยขอลาไคโอไปและเดินไปที่ห้องเรียน
ของตัวเองกับนาตะ
ไคโอเดินไปที่หน้าห้องท่ามกลางสายตาของคนในห้องที่จ้องมาทางเขา เหมือนกำลังหาอะไรอยู่
โดยเฉพาะพวกโจทย์เก่าที่เพิ่งเจอกันเมื่อเช้า เหมือนคิดจะกินเลือดกินเนื้อกันแม้ว่าแต่ล่ะคน
จะมีอาการหนาวสั่น(จากการโดนแช่แข็ง)แต่พวกนั้นก็คงกำลังวางแผนเล่นอะไรบ้าๆอยู่อย่างแน่นอน
“เอ้า!! นักเรียนวันนี้ห้องเรามีเพื่อนใหม่พาเพิ่มอีก 1 คน เอาล่ะแนะนำตัวเองซิพ่อหนุ่ม”
“ผม ไคโอ ดี ดราโกเนส ยินดีที่ได้รู้จักครับ”
สาวๆในห้องเริ่มซุบซิบกันสนั่นห้องเหมือนกับว่าจะคิดยังไงกับเด็กใหม่คนนี้ ไคโอรู้สึกถึงบรรยากาศ
ที่ไม่น่าไว้ใจเท่าไหร่นักแต่ก็ทำเป็นนิ่งเฉยไว้ก่อน
“เอาล่ะไคโอ เธอไปนั่งที่โต๊ะตัวหลังสุดนะข้างๆฮาร์โมมุสน่ะ”
“ครับ อาจารย์”
เขาเดินไปที่โต๊ะตัวที่อยู่ใกล้ๆกับฮาร์โมมุสเกือบติดริมหน้าต่าง เขาเดินไปอย่างช้าๆไปที่โต๊ะ
เหมือนกับกำลังเดินอยู่ในดงกับระเบิดแต่ว่า ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นทุกอย่างยังเงียบสนิทจนกระทั่ง...
“ถ้าชั้นเป็นนายชั้นจะไม่นั่งเก้าอี้ตอนนี้หรอกนะ”
น้ำเสียงของใครบางคนที่พอฟังแล้วให้ความรู้สึกเย็นยะเยือก ไคโอเหลือบไปมองโต๊ะที่ริมหน้าต่าง
เจ้าของเสียงนั่นใส่เสื้อสีแดงมีผมสีดำอมม่วง ตาสีน้ำเงินเข้มแววตาบ่งบอกถึงความน่ากลัวบางอย่าง
ที่ซ่อนอยู่
เด็กหนุ่มคนนั้นดึงอะไรบางอย่างออกมาจากใต้เก้าอี้ของไคโอก่อนจะชูมันขึ้นมา
“คราวหน้าถ้าพวกแกจะวางกับดักแกล้งคนอื่นก็อย่ามาวางในห้องไปวางข้างนอกซะ”
เขาพูดไปพลางโยนกับดักใส่พวก Warrior หลังจากนั้นก็มีเปลวไฟพุ่งออกมาเผาใส่หน้าเจ้าพวกนั้น
ไฟจากกับดักทำให้เจ้าพวกนั้นโดนไฟลวกอย่างจัง
“บ้าเอ๊ย!! ลูคแกขว้างมาทางชั้นทำไมวะ!!”
“นั่นมันของแกไม่ใช่เรอะ ชั้นแค่คืนของให้เจ้าของเดิมแค่นั้นเอง”
“นี่แกคิดจะหือกับชั้นงั้นเรอะ!!”
ไอ้หัวหน้ากลุ่มผมแดงพุ่งเข้าไปหมายจะเอาดาบยักษ์ในมือฟันใส่เด็กหนุ่มคนนั้นแต่ว่า

ชิ้ง!! แกร็ก!!
ในพริบตาเดียวเขาก็หายไปจากที่นั่งไปโผล่ที่ด้านหลังของหัวหน้ากลุ่มผมแดง เอาดาบญี่ปุ่นเล่มยาว
จี้ที่คอของไอ้ผมแดง พร้อมกับเอาปืนพกสีดำจ่อไปที่พวกลูกน้องอีกด้วย
“ฝีมือแค่นี้ แล้วคิดจะมีเรื่องกับชั้นนี่คิดดีแล้วเรอะ”
ไอ้ผมแดงหน้าซีดตัวสั่นด้วยความกลัวเมื่อโดนเด็กที่ชื่อว่าลูคเอาดาบจ่อคอหอย แม้แต่ไคโอ
ยังต้องทึ่งในความเร็วที่มากเกินคนของเด็กหนุ่มคนนี้ แสดงว่าต้องมีอะไรไม่ธรรมดาแน่ๆ
รวมไปถึงจิตสังหารที่แผ่ออกมาทำให้รู้เลยว่าอย่าไปทำอะไรเล่นๆกับคนๆนี้เด็ดขาด
“ฮาร์โมมุสคนท่าทางน่ากลัวนั่นใครกันน่ะ”
“จริงสิ นายยังไม่รู้จักเจ้านั่นสินะ หมอนั่นชื่อ ลูค เป็นหนึ่งในยอดนักดาบฝีมือของโรงเรียนนี้ไงล่ะ”
“อะไรนะ นั่นน่ะเหรอยอดฝีมือ ชั้นว่าคงไม่ถึงขั้นนั้นมั้ง”
“นายยังไม่รู้อะไร เจ้านั่นน่ะมีอายุแค่ 17 ปีแต่ก็เคยทำภารกิจมือปราบระดับ A มาแล้วนะ
แถมยังได้ข่าวว่าเจ้านั่นน่ะเคยเก็บพวก Darkside ระดับหัวหน้ามาแล้วด้วย”
“ว่าไงนะ! นี่มันเก่งขนาดนั้นแล้วทำไมถึงไม่เป็นมือปราบซะเลยล่ะ”
“ก็เพราะชั้นมันไม่ชอบการใช้ชีวิตแบบนั้นน่ะสิ”
ลูคพูดตอบกลับมาดูเหมือนเขาจะได้ยินที่ทั้งคู่พูด ทั้งๆที่อยู่ห่างไปเกือบ 7 เมตร
สายตาของลูคที่จ้องมาที่ทั้งคู่ทำให้เกิดความหวาดกลัวอยู่ลึกๆในใจของทั้งคู่

******************************
ช่วงพักเที่ยง

ช่วงตอนเที่ยงนักเรียนต่างพากันมาหาซื้ออาหารกินกันที่โรงอาหาร ไคโอ,ฮาร์โมมุสและอควอร์
นำอาหารมารับประทานที่ใต้ต้นโอ๊คต้นใหญ่ ท่ามกลางบรรยากาศที่ร่มรื่นสบายๆ
“ชั้นว่าเรียนที่นี่ก็ไม่เลวนะไคโอ เรียนสบายดี แถมความรู้ก็น่าสนด้วย”
อควอร์พูดในขณะเอาแซนด์วิชเข้าปาก แต่ไคโอกับฮาร์โมมุสกลับไม่เป็นแบบนั้น
ทั้งคู่มีสีหน้าไม่ค่อยดีนักเหมือนกับว่าเพิ่งเจออะไรหน้าตกใจอย่างแรงมา
“เป็นอะไรล่ะทั้งคู่เลย หน้าตาเหมือนเพิ่งเห็นผีมาแนะ”
“มันก็ใช่นะ พวกเราต้องกังวลเลยว่าจะไปทำให้ ไอ้ลูคมันโกรธอีกรึเปล่านี่ยังกลัวแทบตายอยู่เลย”
“ลูคนี่ใครกันเหรอ ช่วยบอกหน่อยได้ไหม”
ทั้งคู่เล่าเรื่องราวที่เจอมาให้อควอร์ฟัง อยู่นานพักหนึ่ง..
“นี่แสดงว่าตานั่นเป็นตัวอันตรายเลยล่ะสินะ ดีแล้วล่ะที่พวกเรามาอยู่ตรงนี้น่ะ”
“อยู่ตรงนี้ก็ใช่ว่าจะปลอดภัยหรอกนะ”
ทุกคนสะดุ้งออกมาพร้อมๆกันก่อนจะเงยหน้ามองไปข้างบนต้นไม้ ก็พบลูคมองลงมาที่พวกเขา
ด้วยสายตาที่เย็นชาเหมือนเดิม อควอร์ที่เพิ่งเคยเห็นลูคครั้งแรกก็นั่งนิ่งตัวแข็งเป็นหุ่นเพราะสัมผัสได้ถึง
ความกดดันในบรรยากาศ
“นายมาอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย แล้วไปทำอะไรบนนั้นน่ะ”
“ก็นานพอที่จะได้ยินพวกนายนินทาชั้น แล้วก็ตรงนี้เป็นที่นั่งประจำของชั้น”
“คะ...ค่ะชั้น อควอร์เรียส มิวค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ”
“ลูค ดี แองเจโล่”
ลูคแนะนำตัวพร้อมกับค่อยๆลงมาจากข้างบนต้นไม้ แล้วลงไปนั่งห่างๆจากพวกเขาเล็กน้อย
จากนั้นก็นั่งจิบชาต่อไป
“เออ....คือ..ขอนั่งตรงนี้ด้วยได้ไหมคะ”
เสียงอ่อนๆของหญิงสาวคนหนึ่งดังแว่วเข้ามา ทุกคนหันไปมองที่ต้นเสียง หญิงสาวที่มีรูปร่างผอม
ผมยาวถักเปียแบบแปลกๆใส่แว่น ท่าทางขี้อาย ถือไวโอลินเก่าๆมา 1 เครื่อง เดินเข้ามาใกล้ๆ
ที่พวกเขานั่งอยู่
“อ้าว! ลูซี่เองเรอะมาสิแล้วจะแนะนำให้รู้จักเพื่อน”
อควอร์รีบชวนหญิงสาวท่าทางขี้อายคนนั้นมานั่งและแนะนำเพื่อน
“ชั้น ไคโอ,นี่ก็ฮาร์โมมุส,ตรงโน้นก็ลูค”
“อะ..อืม.ลูซี่ อิริมาย่า ยะ..ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ”
“นี่คือลูซี่ เพื่อนในห้องของชั้นเอง เธอเป็นนักดนตรีน่ะ”
เด็กสาวท่าทางขี้อายค่อยๆนั่งลงอย่างเรียบร้อย ก่อนจะวางไวโอลินและเอาข้าวกล่องออกมารับประทาน
อย่างเอร็ดอร่อย ซึ่งเธอก็มีบุคลิกที่เรียบร้อย อ่อนหวาน ทำเอาหนุ่มๆในกลุ่มหัวใจเต้นระรัวไม่เป็นจังหวะ
“พวกนายคิดยังไงกับภารกิจที่เราจะได้รับช่วงบ่ายนี้ล่ะ”
“ภารกิจเรอะ ภารกิจอะไรล่ะ?”ไคโอถามด้วยความสงสัย
“พอดีที่นี่ไม่ได้สอนแบบทั่วๆไปหรอกนะ ที่นี่จะสอนโดยให้นักเรียนเรียนรู้จากภารกิจที่ได้รับน่ะ
ยิ่งภารกิจยากก็ยิ่งได้คะแนนมาก”
“ชะ..ใช่แล้วล่ะค่ะ ภารกิจที่นี่แบ่งได้ 5 ระดับค่ะ มี ระดับ D,C,B,A และ S ค่ะ”ลูซี่พูดเสริม
ในระหว่างนั้นเองลูคก็เดินออกไปจากบริเวณนั้น เหมือนกับว่าจะมีอะไรบางอย่างที่อยากจะบอกพวกเขา
“มะ..มีอะไรเหรอคุณลูค”ลูซี่ถามขณะลูคกำลังเดินห่างออกไปซะทุกที
“ท่าทางจะเริ่มแล้วสินะ ถึงเวลาทำภารกิจช่วงบ่ายแล้ว”
เสียงระฆังดังขึ้นหลังจากที่ลูคพูดจบไม่นานนัก พวกเขาทั้งหมดรีบลุกขึ้นก่อนจะมุ่งตรงไปยังอาคารหลักของโรงเรียนเพื่อรับภารกิจที่กำลังรออยู่

Chapter 3 First Mission

ทั้งหมดเดินตรงไปยังอาคารรับรองของฝ่ายธุรการ โดยมีลูคเดินนำหน้าไปสภาพภายในอาคารที่เห็นนั้น
ดูจะวุ่นวายพอสมควรมีนักเรียนรุ่นใหญ่หลายคนมายืนออกันอยู่ที่นี่ หลายคนทั้งชายและหญิงพูดคุยกัน
อย่างสนุกสนานถึงภารกิจที่กำลังจะได้รับในวันนี้
ลูคเดินนำพวกเขามาที่ตารางบอร์ดขนาดใหญ่ที่ติดไว้กับกำแพง บนบอร์ดมีกระดาษใบเล็กๆแปะอยู่ไม่กี่ใบ
ซึ่งนักเรียนหลายๆคนไม่ได้สนใจข้อความที่แปะเอาไว้มากนัก
“บอร์ดนี่มันอะไรเหรอคะ”อควอร์ถามด้วยความสงสัยในสิ่งที่เห็นเป็นที่สุด
“บอร์ดนี่เป็นรายชื่อภารกิจที่ไม่มีใครสนใจยังไงล่ะ เป็นภารกิจที่นักเรียนส่วนใหญ่เห็นว่ามันยากเกินไป
หรือไม่ก็ง่ายจนน่าเบื่อน่ะ”
ฮาร์โมมุสอธิบายไปพร้อมกับชี้ให้พวกเขาดูบนบอร์ด พบว่าภารกิจส่วนใหญ่นั้นเป็นภารกิจที่ยากมากๆ
บางภารกิจอาจจะอันตรายถึงชีวิตเลยก็มี แต่ยังไงเสียพวกเขาคงจะไม่อยากทำภารกิจยากๆแบบนี้
ตั้งแต่วันแรกแน่นอน

“ไปที่ห้องประชุมก่อนเถอะ ท่าทางอาจารย์ใหญ่จะมีเรื่องแนะนำพวกเรานะ”
“อืม..ไปกันเถอะ”
ทั้งหมดเดินมุ่งหน้าไปที่ห้องประชุมที่อยู่ไม่ไกลมากนักโดยทิ้งลูคให้ยืนอยู่ที่หน้ากระดานบอร์ดคนเดียว
ที่หน้าห้องประชุมมีนักเรียนจำนวนมากมารวมตัวกันที่นี่โดยมีอาจารย์ใหญ่นั่งอยู่กลางห้องประชุม
“สวัสดียามบ่ายนักเรียนทุกคน วันนี้เป็นวันเปิดภาคเรียนวันแรกของโรงเรียนแห่งนี้ สำหรับพวกรุ่นพี่
ที่เคยอยู่โรงเรียนนี้คงจะทราบกันดีว่า ทางโรงเรียนของเราจะมีภารกิจที่ทางกรมมือปราบ
มอบมาให้พวกเธอทำอยู่ทุกๆวัน แต่ว่าสำหรับรุ่นน้องหรือคนที่เพิ่งเข้ามาใหม่อาจจะยังไม่รู้เรื่องนี้”
เสียงพวกนักเรียนในห้องกระซิบกระซาบดังไปทั้งห้อง เมื่อได้ยินเรื่องนี้โดยเฉพาะพวกเด็กใหม่
อาจารย์ใหญ่จึงเริ่มพูดประโยคถัดไป
“แต่ว่าปีนี้ทางโรงเรียนได้มีการปรับเปลี่ยนรูปแบบการทำภารกิจไปเล็กน้อย
เพื่อลดการทำภารกิจตกค้างทางโรงเรียนจึงเห็นพร้อมกันว่าการทำภารกิจต่อไปจะต้องทำกันเป็นทีม”
“หา!!”นักเรียนในห้องประชุมตะโกนออกมาเป็นเสียงเดียวกัน คงเป็นเพราะตกใจกับเรื่องที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน
“แต่จะยังไงก็ตามทางโรงเรียนจะอนุญาตให้พวกเธอเลือก เพื่อนร่วมทีมได้ 4 คนส่วนอีก 2 คน
ทางโรงเรียนจะเป็นผู้คัดเลือกให้ ใครมีข้อสงสัยไหม”
ไม่มีใครสงสัยในคำพูดของอาจารย์ใหญ่มากนัก เมื่อไม่มีใครสงสัยอาจารย์ใหญ่
จึงปล่อยให้พวกนักเรียนออกไปได้ไปเลือกเพื่อนร่วมทีม
“โชคดีเป็นบ้าเลย!! พวกเรามีกัน 4 คนพอดีมีทั้ง ชั้น,ฮาร์โมมุส,อควอร์กับลูซี่อีกคน ก็ครบพอดีเลย”
“แล้วเรื่องคนที่เขาจะเลือกให้ล่ะ ต้องทำยังไงบ้างล่ะ”
“พวกเราคงต้องไปที่ เคาท์เตอร์ภารกิจก่อน แล้วค่อยคิดเรื่องนั้นกันอีกทีดีกว่า”
ฮาร์โมมุสบอกกับพวกเขาก่อนจะจดชื่อลงในม้วนกระดาษที่นำมาด้วย และพาพวกเขาไปที่ห้องทะเบียนภารกิจ
ที่อยู่ชั้น 2 ของอาคาร แต่เนื่องจากตอนนี้มีคนรออยู่ที่หน้าห้องกันแน่นมาก พวกเขาจึงต้องรอสักพัก
ให้คนบางตาลงก่อน หลังจากที่เวลาผ่านไปนานพอดูเริ่มมีคนบางตาลงบ้างแล้ว ฮาร์โมมุสจึงเข้าไปในห้อง
คนเดียว
“มาขอขึ้นทะเบียนภารกิจครับ”
“ครับ ขอรายชื่อด้วยครับ”
ฮาร์โมมุสยื่นกระดาษรายชื่อที่จดเอาไว้ให้กับพนักงายทะเบียน เขารับมันไว้ก่อนจะเอามันวางลง
ในตราสัญลักษณ์ที่วาดไว้บนโต๊ะกับผสานมือและเอามือทาบไปบนรายชื่อ ไม่นานนักก็เกิดประกายแสงขึ้น
กระดาษรายชื่อถูกเปลี่ยนเป็นกระดาษแผ่นใหญ่อีกแผ่นด้วยวิชาแปรธาตุ พนักงานคนนั้นยื่นกระดาษ
ที่เพิ่งแปลงสภาพเสร็จใหม่ๆให้พวกเขา
“เรียบร้อยแล้วครับ ตอนนี้ในกระดาษแผ่นนี้มีรายชื่อนักเรียนที่ทางโรงเรียนคัดเลือกไว้ให้แล้ว
สามารถไปพบพวกเขาเพื่อเริ่มภารกิจได้เลยครับ หากมีความประสงค์จะขอยกเลิกภารกิจให้มาแจ้งที่นี่นะครับ”
“ขอบคุณครับ แล้วเจอกันใหม่นะครับ”
ฮาร์โมมุสบอกลาอย่างอารมณ์ดีก่อนจะออกมาจากห้องพร้อมกระดาษรายชื่อแผ่นใหม่ในมือ
“ได้มาแล้วล่ะทุกคน”
“ไหนๆลองเปิดดูสิ ดูซิว่าเราได้ใครเป็นคนนำ”
ฮาร์โมมุสค่อยๆแกะผนึกออกก่อนจะเปิดดูพวกเขาทั้งหมดค่อยๆล้อมวงมามุงดูที่กระดาษแผ่นนั้น เขียนไว้ว่า

“ขอแสดงความยินดีด้วย พวกท่านได้รับภารกิจ ให้ไปจัดการกับความวุ่นวายในฟอร์จูนทางตอนเหนือ
รายละเอียดภารกิจ
จัดการขับไล่พวกก๊อบลินที่ก่อความวุ่นวายในพื้นที่แล้วคุ้มกันชาวบ้านให้ปลอดภัย
และนักเรียนที่ได้รับการคัดเลือกให้ร่วมทางไปกับพวกท่าน ได้แก่...”

พอพวกเขาได้อ่านรายชื่อก็แทบไม่อยากจะเชื่อสายตาตนเอง เพราะรายชื่อที่ปรากฏคือ

Nata Yuriko
Luke D. Angelo
และระดับของภารกิจนี้คือ ระดับ +B ขอให้โชคดีเดินทางโดยสวัสดิภาพ

นี่มันเกินจะเชื่อไปแล้วพวกเขาได้อยู่กลุ่มเดียวกับสาวจอมโหดอย่างนาตะ และไอ้หนุ่มปีศาจอย่างลูค
สำหรับไคโอแล้วนี่เหมือนกับเป็นโชคดีในโชคร้ายเลย โชคดีคือได้อยู่กลุ่มเดียวกับผู้หญิงที่ถูกใจ
แต่ที่โชคร้ายคือดันมีลูคเข้ามาอยู่ในกลุ่มด้วย

ที่หน้าโรงเรียนจุดนัดพบที่พวกเขานัด 2 คนนั้นเอาไว้ซึ่งพอมาถึงก็พบ 2 คนนั้นรออยู่ก่อนแล้ว
“พวกนายมาช้านะ ชั้นบอกแล้วใช่ไหมว่าอย่ามาช้าน่ะ”
“ขะ...ขอโทษครับ”ไคโอขอโทษพลาง รีบเดินให้เร็วขึ้นอีกหน่อย
“รีบไปกันเถอะ เรามีงานต้องแข่งกับเวลา”
“แล้วเราจะไปที่นั่นได้ยังไงล่ะคะ ทางเหนือของเมืองอยู่ห่างจากที่นี่ตั้งไกลนะคะ”
อควอร์ถามนาตะเพราะเมื่อลองคำนวณเวลาดูแล้วก็อาจจะไปไม่ทันจริงๆอย่างที่เธอว่า
“ไม่ต้องห่วง ทางโรงเรียนเตรียมไอ้นี่ไว้ให้เราแล้ว”
นาตะพูดพร้อมกับล้วงนกหวีดตัวเล็กๆออกมาจากกระเป๋าเสื้อแล้วเป่ามัน เสียงแปลกๆดังออกมาจากนกหวีด
และหลังจากนั้น..
แกว๊ก!!
นกตัวสีแดงเพลิงรูปร่างคล้ายหงส์ตัวขนาดเท่าเหยี่ยวบินมาจากในโรงเรียนมันบินวนไปรอบๆพวกเขา
ก่อนจะเกาะบนแขนของนาตะ
“เจ้านี่มัน..”
“นี่คือนกฟินิกส์เป็นนกที่ทางโรงเรียนเลี้ยงเอาไว้ เพื่อเวลาแบบนี้น่ะ”
“แล้วนกตัวนี้จะช่วยเราได้ยังไงล่ะ”
ฮาร์โมมุสถามต่อหลังจากที่เห็นนาตะกำลังเชือกผูกที่ขาของนก แล้วยื่นปลายเชือกที่มีแท่งเหล็กบางอย่าง
ผูกอยู่ ให้แต่ละคนจับเอาไว้
“คำแนะนำนะ เกาะเชือกนี่ไว้แน่นๆถ้ายังไม่อยากตาย”
“ทำไมเหรอ.....แว๊ก!!”
ไม่ทันที่ไคโอจะพูดจบ นกตัวนั้นก็โผบินออกไปพร้อมกับลากพวกเขาขึ้นฟ้าไปได้อย่างสบายๆ
เหมือนกำลังลากกระสอบนุ่น ทั้งหมดยกเว้นลูคและนาตะ ท่าทางตื่นตระหนกมากแต่ก็ยังจับเชือก
ไว้ให้แน่นที่สุดเท่าที่จะทำได้เพราะไม่อยากจะตกลงไปกระแทกกับพื้นตาย
“เหวอ!! ไอ้นกตัวนี้มันอะไรกันเนี่ย!! ยกพวกเราหกคนลอยได้สบายๆเลย!!”
“พวกนายไม่รู้จักนกฟินิกส์เหรอ นกฟินิกส์น่ะเป็นนกมหัศจรรย์ ที่สามารถยกของที่หนักกว่าตัวเอง
ได้หลายเท่าเลย แค่นี้เป็นเรื่องธรรมดาของมันเลยล่ะ”
นาตะพูดอธิบายพลางกวาดสายตามองไปที่คนอื่นๆก็พบภาพที่ดูแล้วไม่น่าดูซะเท่าไหร่
เช่น ไคโอเกาะเชือกไว้แน่นแล้วตัวสั่นเป็นเจ้าเข้า,ลูซี่ที่แม้จะสลบไปแต่ว่าก็ยังจับเชือกไว้ซะแน่น,
ฮาร์โมมุสที่ดูเหมือนจะเมาเผลอปล่อยของเก่าออกมา
หลังจากผ่านไป 10 นาทีท่าทางความวุ่นวายจะถูกหยุดลงด้วยเสียงของลูคที่ออกมาจากปากของเขา
“พวกเราถึงที่หมายแล้วล่ะ”
ลูคพูดพลางชี้นิ้วไปที่หมู่บ้านที่อยู่ตรงหน้าที่ตอนนี้มีไฟไหม้อยู่บางหลัง นกฟินิกส์ร่อนลงตรงพื้นโล่งๆข้างล่างถึงแม้ว่าจะลงถึงพื้นแล้วแต่ว่า..
“นี่!! ไคโอนายจะตัวแข็งแบบนั้นไปอีกนานแค่ไหนน่ะ!! ฮาร์โมมุสเป็นอะไรไหม ว้าย!!
ลูซี่นี่สลบไปกลางอากาศเลยเหรอ!!”
คนอื่นๆนอกจากอควอร์ดูเหมือนจะกลัวการบินมากโดยเฉพาะลูซี่ที่ถึงกับสลบกลางอากาศ
ลูคจึงเข้าไปพยุงร่างของเธอมาดูอาการใกล้ๆไม่นานนักเธอก็ฟื้น
“วะ...ว้ายขอโทษค่ะ!!”
ลูซี่รีบลุกขึ้นก่อนจะถอยไปห่างๆจากลูคระยะหนึ่งพร้อมอาการหน้าแดงก่ำเหมือนมะเขือเทศ
คงเป็นเพราะอยู่ๆก็มีผู้ชายมาจับตัว คนขี้อายอย่างเธอต้องมีอาการแบบนั้นเป็นธรรมดา
ตอนนี้หมู่บ้านนี้โดนก๊อบลินรุกรานมาได้ระยะหนึ่งแล้ว เมืองนี้มีแต่เสียงหัวเราะของก็อบลิน
ที่น่ารังเกียรจเป็นที่สุด เสียงหัวเราะของมันทำให้นมบูดผลไม้หล่นเต็มไปหมด ที่สำคัญพวกก๊อบลิน
ไม่ได้มีแค่ 2-3 ตัวแต่มันมีกันเป็นฝูงใหญ่ แทบจะไม่แปลกใจเลยที่เมืองนี้จะถูกพวกมันยึดได้ง่ายๆ
พวกไคโอหลบอยู่ที่หลังก้อนหินก้อนใหญ่ใกล้กับบ้านหลังหนึ่ง
“เอาล่ะฟังนะภารกิจของเราคือช่วยกันขับไล่พวกนี้ออกไปจากที่นี่แล้วปกป้องชาวบ้านในหมู่บ้านด้วย
ระวังตัวให้ดีล่ะ”
“มันจะน่ากลัวแค่ไหนกันเชียวมันก็แค่คนแคระ หน้าตาอัปลักษณ์ตัวหนึ่งเองนี่นา”
“นายยังไม่รู้อะไร พวกก๊อบลินน่ะเจ้าเล่ห์มาก ถ้านายประมาทนายอาจได้ลงไปอยู่ในหม้อซุปของมันเลยนะ”
“แล้วเราจะทำยังไงกันดีล่ะ”
นาตะล้วงเอาขวดที่ใส่ของเหลวสีเหลืองอะไรบางอย่างออกมาจะกระเป๋ายาของเธอ
แล้วเอาให้พวกเขาคนล่ะขวด
“นี่เป็นน้ำยาไล่ก็อบลินที่ชั้นทำเอง พวกนายปาให้ขวดแตกแล้วน้ำยานี่จะออกฤทธิ์เอง
มันจะทำให้พวกก๊อบลินตาลายมองอะไรไม่เห็นไปซักพัก แล้วพวกนายก็จัดการตอนที่มันยังมึนๆอยู่นั่นล่ะ”
นาตะล้วงเอาคัมภีร์บางอย่างออกมาแล้วเริ่มร่ายคาถาบางอย่าง
“พวกนายไปจัดการพวกมันเดี๋ยวชั้นจะสร้างม่านพลังแสงขังพวกมันเอาไว้ไม่ให้หนี
พวกนายก็รีบจัดการมันตอนนั้นเลย”
“อื้อ! ขอบใจนะ พวกเราไปกันเถอะ”
ไคโอกับเพื่อนๆรับยามาก่อนจะค่อยๆย่องเข้าไปในหมู่บ้านเพื่อไม่ให้พวกมันเห็นตัว แล้วหลังจากนั้น
ก็จัดการขว้างขวดน้ำยาพร้อมๆกันทันทีที่ถึงจุดต่างๆแล้ว
เพล้ง!!
เมื่อขวดแตกก็บังเกิดความโกลาหลขึ้นในหมู่ก๊อบลิน พวกก๊อบลินพากันเอานิ้วบีบจมูกย่นๆของมัน
กันยกใหญ่เหมือนน้ำยาของนาตะจะได้ผล มันทำให้ก๊อบลินมึนจนมองไม่เห็น พวกเขาที่เหลือไม่รอช้า..
“ลุยเลยพวกเรา!!”
ไคโอตะโกนบอกให้คนอื่นๆ รีบจัดการพวกก๊อบลินทันที พวกก๊อบลินพอเห็นศัตรูบุกมา
ก็พากันแตกไม่เป็นขบวนรบเพราะยังสับสนกับฤทธิ์ยา พวกก๊อบลินคิดจะหนีออกจากหมู่บ้าน
แต่ก็หนีไม่เพราะโดนม่านพลังของนาตะกักตัวไว้อยู่
“เป็นไอติม แท่งไปเหอะแก!!”
ไคโอปล่อยพลังน้ำแข็งใส่พวกมันอย่างจัง พลังของไคโอขยายขอบเขตเป็นวงกว้างทำให้พวกมัน
ที่อยู่รอบๆโดนน้ำแข็งเกาะขยับไม่ได้และหลังจากนั้น..
“ไคโอหลบเร็ว!!”
ฮาร์โมมุสตะโกนบอกพร้อมๆกับวิ่งควงค้อนที่มีรูปร่างเหมือนขวานผสมอยู่ ฟาดลงไปที่พื้น
ทำให้เกิดแรงสั่นสะเทือนเป็นคลื่นขนาดใหญ่มหาศาล พวกก๊อบลินกระเด็นไปไกลตามแรงปะทะ
ก่อนจะสลบในทันที
ด้านอควร์กับลูซี่ที่ตอนนี้กำลังช่วยพวกชาวบ้านที่โดนจับอยู่ ลูซี่ช่วยเปิดประตูคุกที่ขังชาวบ้านไว้
ส่วนอควอร์ก็คอยคุ้มกันให้
“ฆ่ามันเลย!! พวกเราลุย!!”
พวกก๊อบลินพุ่งเข้าหาพวกเธออย่างรวดเร็ว อควอร์ไม่ปล่อยให้พวกมันลงมือได้ เธอจึงเริ่มร่ายรำ
เป็นท่าต่างๆเพื่อควบคุมน้ำที่อยู่ในบ่อข้างๆ พวกก๊อบลินโดนน้ำจำนวนมหาศาลกระแทกใส่
จนกระเด็นออกไป
แต่พวกก๊อบลินก็ยังไม่เลิกรายิงธนูใส่พวกเธอ ลูกศรนับสิบบินแหวกอากาศเตรียมเสียบพวกเธอให้ทะลุแต่..
ปัง!!ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
อยู่ๆลูกศรที่บินมากลางอากาศก็ถูกอะไรบางอย่างยิงใส่จนร่วงกลางอากาศหมด เจ้าของผลงาน
คือลูคนั่นเองปืนสีดำในมือของลูคเริ่มดูดอากาศโดยรอบเข้าไปจำนวนหนึ่งก่อนจะยิงออกไปที่ก๊อบลินธนู
เปรี้ยง!!
ในพริบตาเดียวพวกก๊อบลินธนูก็โดนลมแรงดันสูงจากปืนพกสีดำของลูคเป่ากระเด็น พวกก๊อบลินที่เหลือ
ก็ยกพวกมาหมายจะสังหารลูคแต่ว่า อยู่ๆพวกมันก็ถอยกลับและหนีไปทันทีที่สบตาลูคเข้าเหมือนกับ
พวกมันจะกลัวอย่างมาก
พวกชาวบ้านเริ่มหนีออกไปจากหมู่บ้านได้ แต่มีบางคนโดนก๊อบลินจับเอาไว้
“วางอาวุธซะแล้วถอยไป!!”
พวกมันตัวหนึ่งบอกให้พวกเขาวางอาวุธ มันเอามีดเล่มเล็กๆของมันจ่อที่คอเด็กที่ถูกจับเอาไว้
ลูควางปืนกับดาบลง แต่ว่าในตอนนั้นลูซี่เริ่มบรรเลงไวโอลิน เป็นเพลงหวานๆออกมาทำให้พวกก๊อบลิน
และตัวประกันหลับไป ลูคและอควอร์จึงเข้าไปช่วยตัวประกันได้โดยง่าย
“ไม่เลวนี่ลูซี่ เพลงของเธอนี่สุดยอดไปเลยนะ”
“อะ..อื้อ ขอบคุณนะ”
แต่ก่อนที่เธอจะพูดจบเธอก็บรรเลงเป็นเพลงอีกเพลงที่มีเสียงค่อนข้างเศร้าและหลังจากนั้น
เปรี้ยง!!
เกิดสายฟ้าเส้นหนึ่งฟากลงมาที่ก๊อบลินที่ซุ่มอยู่อีกตัวเต็มๆ ทำเอามันตัวไหม้และขยับไม่ได้
เพราะสายฟ้าที่ลูซี่อัญเชิญกับเสียงเพลง นับว่าพลังของเธอนั้นก็ไม่ธรรมดาเช่นกัน
“เฮ้ย!! พวกเราถอยเว้ย!! หนีเร็ว”
พวกมันพอเห็นเด็กพวกนี้มีฝีมือไม่ธรรมดาเลย จึงคิดจะหนีแต่ว่า..
“จะหนีไปไหนพ้น”
ลูคชักดาบออกจากฝักและในแค่เสี้ยววินาทีเขาก็หายตัวไปโผล่ที่ข้างหน้าพวกมัน หลังจากนั้น
พวกก๊อบลินก็ล้มกันระนาว เพราอะไรบางอย่าง ที่หัวของพวกมันมีรอยถูกบางอย่างตีอย่างแรงด้วย
“แค่สันดาบตีไม่ถึงตายหรอก”
ลูคพูดก่อนที่พวกมันจะทันได้สลบไป เหมือนกับว่าลูคจะเร็วมากจนมองไม่ทัน ลูคเดินไปช่วยพวกสาวๆ
ก่อนจะแยกตัวไปที่อีกมุมหนึ่ง

***********************************
ไม่นานหลังจากนั้นกองมือปราบก็มาถึงที่เกิดเหตุ พวกเขาช่วยกันจับพวกก๊อบลินยัดใส่กรงก่อนจะกล่าวขอบคุณพวกเขา
“ขอบคุณพวกเธอมากนะที่ช่วยชาวบ้านไว้แถมยังไม่มีใครบาดเจ็บด้วย”
“ไม่เป็นไรครับ แต่ว่าช่วยประทับตราหน่อยได้ไหมครับ”
“ได้เลย ส่งมันมาสิ”
ไคโอยื่นเอกสารบันทึกภารกิจให้เจ้าหน้าที่ เขารับเอาไว้ก่อนจะร่ายเวทย์เป็นตรารับรองให้อย่างเต็มใจ
แล้วส่งคืนให้เขา
ไคโอกับคนอื่นๆออกมานอกหมู่บ้านก่อนจะเริ่มพูดคุยกันอย่างออกรส
“ภารกิจแรกของพวกเรานี่เยี่ยมไปเลยนะว่าไหม”
“ช่าย แบบนี้พวกเรามีหวังได้คะแนนดีแน่ๆ”
“มีใครหิวกันบ้างไหม ชั้นอยากไปหาอะไรกินแล้วอาบน้ำจัง”อควอร์พูดเสริม
“เห็นด้วยงั้นพวกเรารีบกลับกันเถอะ ว่าแต่รถยังไม่มาอีกเหรอ”
ฮาร์โมมุสพูดถึงรถที่น่าจะมารับพวกเขาแต่ว่านาตะกลับไม่คิดเช่นนั้น เธอเป่านกหวีดเรียกนกฟินิกส์มา
“ดะ...เดี๋ยวๆๆ อย่าบอกนะว่าพวกเราจะ...”
“ใช่พวกเราจะกลับด้วยเจ้านี่ล่ะ”
นาตะยิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนจะยื่นเชือกให้คนอื่นๆ ไคโอและฮาร์โมมุสถึงกับร้องออกมาเป็นเสียงเดียวกัน
“นี่ล้อเล่นใช่ไหมเนี่ย!! พ่อแก้วแม่แก้วช่วยลูกช้างแมมม็อทด้วย!!”
พวกเขาตะโกนออกมาด้วยความกลัวดูเหมือนว่าพวกเขาจะกลัวการบินด้วยนกฟินิกส์มากกว่า
การสู้กับก็อบลินทั้งฝูงเยอะเลยทีเดียว

**************************

ตอนนี้ผมเริ่มดำเนินเรื่องไปได้ซักพักแล้ว ตอนนี้ทุกอย่างกำลังเข้าที่
ก็เริ่มเปิดสมัครรอบแรกเลยครับ โดยรอบแรกจะรับ 3 ตัวก่อน
แล้วจะเปิดรับในรอบต่อๆไปหากได้รับการตอบรับที่ดี

แบบฟอร์มการสมัคร

รูปภาพ(จะหาเองหรือจะให้ผมวาดก็เลือกได้เลยครับ)
ชื่อ:
เพศ:
อายุ:
CLASS:(มีให้เลือก 2 อย่างคืออาจารย์หรือนักเรียน คลาสก็เลือมาด้วยว่าอะไรบ้าง เช่น
Swordmaster,Archer ฯลฯ)
ลักษณะนิสัย:
สิ่งที่ชอบ:
สิ่งที่เกลียด:
ความเป็นมาของตัวละคร:
อาวุธ:(เอาให้เหมาะสมนะครับอย่าเวอร์เกิน)

*รับตัวอาจารย์ 1 คน นักเรียนรุ่นพี่ 2 คนนะครับ

ตอนนี้ผมเริ่มดำเนินเรื่องไปได้ซักพักแล้ว ตอนนี้ทุกอย่างกำลังเข้าที่
ก็เริ่มเปิดสมัครรอบแรกเลยครับ โดยรอบแรกจะรับ 3 ตัวก่อน
แล้วจะเปิดรับในรอบต่อๆไปหากได้รับการตอบรับที่ดี

แบบฟอร์มการสมัคร

รูปภาพ(จะหาเองหรือจะให้ผมวาดก็เลือกได้เลยครับ)
ชื่อ:
เพศ:
อายุ:
CLASS:(มีให้เลือก 2 อย่างคืออาจารย์หรือนักเรียน คลาสก็เลือกมาด้วยว่าอะไรบ้าง เช่น
Swordmaster,Archer ฯลฯ)
ลักษณะนิสัย:
สิ่งที่ชอบ:
สิ่งที่เกลียด:
ความเป็นมาของตัวละคร:
อาวุธ:(เอาให้เหมาะสมนะครับอย่าเวอร์เกิน)

*รับตัวอาจารย์ 1 คน นักเรียนรุ่นพี่ 2 คนนะครับ

ตอนนี้ผมเริ่มดำเนินเรื่องไปได้ซักพักแล้ว ตอนนี้ทุกอย่างกำลังเข้าที่
ก็เริ่มเปิดสมัครรอบแรกเลยครับ โดยรอบแรกจะรับ 3 ตัวก่อน
แล้วจะเปิดรับในรอบต่อๆไปหากได้รับการตอบรับที่ดี

แบบฟอร์มการสมัคร

รูปภาพ(จะหาเองหรือจะให้ผมวาดก็เลือกได้เลยครับ)
ชื่อ:
เพศ:
อายุ:
CLASS:(มีให้เลือก 2 อย่างคืออาจารย์หรือนักเรียน คลาสก็เลือกมาด้วยว่าอะไรบ้าง เช่น
Swordmaster,Archer ฯลฯ)
ลักษณะนิสัย:
สิ่งที่ชอบ:
สิ่งที่เกลียด:
ความเป็นมาของตัวละคร:
อาวุธ:(เอาให้เหมาะสมนะครับอย่าเวอร์เกิน)

*รับตัวอาจารย์ 1 คน นักเรียนรุ่นพี่ 2 คนนะครับ

ชื่อ: แอตลาส ไครออส (Atlas Kryos)
เพศ: ชาย
อายุ: 44
CLASS: Warlock นักรบเวทย์

ลักษณะนิสัย: ฉลาด เคร่งขรึม ใจเย็น ไม่ค่อยมีอารมณ์ขัน เป็นที่เกรงกลัวของเหล่านักเรียน
สิ่งที่ชอบ: คนกล้าหาญ สัตว์ประหลาดต่างๆ แร่ธาตุต่าง
สิ่งที่เกลียด: พวกอันธพาล เด็กมีปัญหา

ความเป็นมาของตัวละคร: ไม่มีใครรู้ที่มาของเขามากนัก เชื่อว่าเกิดในครอบครัวแพทย์ของชนกลุ่มน้อยในทะเลทรายทางตะวันออก
มักใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่กับพวกนักรบในเผ่าและศึกษาวิชาแพทย์จากเผ่า ก่อนจะแยกตัวออกมาเพื่อหาเส้นทางของตนเอง
เวลาผ่านไปนับสิบปี ไม่มีใครได้ข่าวคราวอีก จนกระทั่งได้ปรากฏตัวอีกครั้งที่เมืองฟอร์จูน
บทเรียนสุดโหดของเขามักนำ สัตว์ประหลาดที่อันตรายมาใช้ในการสอน ทั้งภาคทฤษฎีและปฏิบัติ พวกนักเรียนต่างเรียกว่า "บทปราบเซียน"

ด้วยเวทมนต์เฉพาะตัว ในการควบคุมสนามแม่เหล็กและธาตุโลหะ ทำให้ แอตลาส สามารถสร้างโลหะชนิดใหม่ๆได้ ที่คุณสมบัติจะสูงกว่าโลหะทีี่่มีตามธรรมชาติ
โลหะพวกนี้จะถูกนำมาประโยชน์ในการสร้างอาวุธและอุปกรณ์ของทหารในเมือง หรือแอตลาสจะเก็บไว้ใช้เอง

อาวุธ: - ทักษะการต่อสู้ประชิดตัวทั้งแบบใช้อาวุธและมือเปล่า
- เชี่ยวชาญในสมุนไพรและยาพิษทุกชนิด (เคยเรียนหมอ)
- ความรู้ด้านเคมี โดยเฉพาะ "โลหะ"
- เวทย์มนต์สาย "สนามแม่เหล็ก" ทั้งในรูปแบบโจมตีหรือป้องกัน และควบคุมโลหะได้

ชื่อ: อาร์ริส กริม (Arris Grim)
เพศ: ชาย
อายุ: 20
CLASS: นักเรียน Archer , Dark wizard
ลักษณะนิสัย: มีความเป็นผู้นำ ใจเย็น(ยะเยือก) มีเหตุผล ไม่กลัวใคร(ถึงกับทะเลาะกับอาจารย์มาแล้ว) กร้านโลก
สิ่งที่ชอบ: อาวุธระยะใกล การผจญภัย คนที่ไม่รังเกียจ สัตว์ต่างๆ ความมืด
สิ่งที่เกลียด: พวกงี่เง่า พวกเห็นแก่ตัว เวทย์มนต์แสง
ความเป็นมาของตัวละคร: เขาเป็นคนเดียวที่มาจากด้านมืดจึงไม่ค่อยมีใครชอบเขาแม้แต่อาจารย์ส่วนใหญ่ เขาถูกไล่ออกเพราะทำให้โรงเรียนหม่นหมองแต่เขาก็วนเวียนอยู่ใกล้ๆ(ส่วนใหญ่คิดว่าเขาเป็นผี) เขาติดตามกลุ่มของไคโอไปเพราะเห็นอะไรบางอย่างในตัวเขา(เชิญผู้แต่งคิดครับ)
อาวุธ: ธนูยาว
หน้าไม้
ความสามารถเปลี่ยนอนุภาคต่างๆตามใจตัวเองได้(เช่น เปลี่ยนอากาศเป็นดาบมืด)
การเคลื่อนที่ได้เร็วดั่งหายตัว

ชื่อ: นีน่า วิงสตัน (Nina Winston)
เพศ: หญิง
อายุ: 19
CLASS: นักเรียน dark assasin
ลักษณะนิสัย: เป็นคนที่เก็บตัว,ขี้สงสัย,เงียบขรึม,โรคจิตเล็กน้อย,
ชอบกินเลือดจนทำให้นักเรียนและรุ่นพี่กลัวเธอ,เวลาต่อสู้ก็จะจริงจัง
สิ่งที่ชอบ: เลือดสด,อาวุธทุกชนิด,คนที่ช่วยเหลือคนอื่น,แสงสว่าง,สัตว์ขนาดใหญ่(เพราะเลือดเยอะ)
สิ่งที่เกลียด: ความทรงจำในอดีต,คนหักหลัง,คนที่ยอมแพ้ง่ายๆ

ความเป็นมาของตัวละคร: เธอเกิดมาในตระกูลนักฆ่าแต่ในตระกูลของเธอนั้นมีความลับบางอย่างก็คือสายเลือดปีศาจ
ซึ่งเธอนั้นมีสายเลือดอยู่ในตัว เธอนั้นต้องดื่มเลือดทุกคืนเพื่อไม่ให้พลังที่แสนน่ากลัวของเธอโผล่ออกมา(เวลาเธอเปลี่ยนร่างก็เป็นไปตามรูปที่อัพเอาไว้)
เธอมาเรียนโรงเรียนนี้เพื่อหนีอะไรบางอย่างในอดีตซึ่งเธอนั้นไม่อยากจะจำมัน
แต่ยังไงก็ตามเธอก็มีเพื่อนคนหนึ่งนั้นที่ให้กำลังใจตลอดเวลา(ตามใจผู้แต่งเลยนะคะว่าเพื่อนคนนั้นเป็นใคร)

ความสารถหลบการโจมตีอย่างรวดเร็วและสะกดรอยตามและปลอมตัวเข้ากลุ่มได้อย่างเงียบและเนียน
และหากเธอเปลี่ยนร่างเธอจะบ้าคลั่งและฆ่าอย่างไร้ปรานี

อาวุธ: มีดสั้น 2 เล่ม
เข็มพิษ
ผงยาสลบ

ชื่อ – อลิซซ่า ซาโอริโอ(Alyssa Saorio) (Alice)
เพศ – หญิง
อายุ – 20 ปี
CLASS- Mage Fighter
ลักษณะนิสัย
ชอบการช่วยเหลือผู้คน ลงมือก่อนถามทีหลัง ห้าวเหมือนผู้ชายแต่นิสัยก็ยังเป็นผู้หญิงอยู่
สิ่งที่ชอบ
การช่วยเหลือผู้คน,คู่ต่อสู้ที่เก่งกาจ
สิ่งที่เกลียด
การโกหก,พวกอันธพาล
ความเป็นมาตัวละคร
อลิซเป็นนักสู้หญิงเพียงคนเดียวในชั้นปี 3 ที่มีรูปแบบการต่อสู้เหมือนผู้ชาย เกิดในครอบครัวของ
ครูสอนวิชาการต่อสู้ โดยเป็นอัจฉริยะด้านการต่อสู้ด้วยมือเปล่าตั้งแต่ 5 ขวบและสนใจในการศึกษา
วิชาอาคมเธอเป็นผู้คิค้นการต่อสู้แบบใหม่คือ เมื่อนำ 2 สิ่งที่เธอชอบมารวมกันก็จะได้รูปแบบการต่อสู้
ที่ชื่อว่า “Mage Fighter”
อาวุธ
สนับมือและสนับขาที่มีคาถาอาคมกำกับไว้สามารถร่ายเวทย์เพื่อเพิ่มพลังการต่อสู้ได้

***************************************

Chapter 4 การทดสอบ

รุ่งเช้าที่สดใสของอีกวันใน เมืองฟอร์จูน โรงเรียนมือปราบก็เช่นกันบรรยากาศภายในโรงเรียนที่เงียบสงบ
เหมาะแก่การเริ่มต้นวันใหม่ที่สุดและจะสงบสุขมากกว่านี้ถ้าไม่เป็นเพราะว่า...
“พวกแกจะหนีไปไหนกันฟะ!! มาให้อัดก่อนสิวะ!!”
“ใครจะไปอยู่ให้โง่ฟะ!! จ้างให้ก็ไม่หยุดหรอก!!”
เสียงตะโกนของไคโอที่วิ่งหนีไปพร้อมกับฮาร์โมมุสดังลั่นไปทั้งโรงเรียน และที่กำลังวิ่งตามพวกเขาไปติดๆ
คือพวกแก็งค์ Warrior ที่ตอนนี้ยกพวกมาไม่ต่ำกว่า 5 คนไล่เตะพวกเขาอยู่ พวกเขาวิ่งสุดชีวิต
เพื่อหนีการไล่ตามของพวกนักเลงประจำโรงเรียน พวก Warrior วิ่งไล่ตามไปพร้อมกับขว้างไฟ
และอาวุธต่างๆใส่พวกเขา ไคโอกับฮาร์โมมุสวิ่งเลี้ยงไปที่มุมของตึกอาคารเรียนอาคารหนึ่ง พวกนั้น
วิ่งตามพวกเขาไปติดๆแต่ว่า..
“เฮ้ย! มันหายไปไหนวะ!!”
“ไม่รู้ครับลูกพี่ เมื่อกี้เห็นมันวิ่งมาที่ตรงนี้ครับ”
“แยกกันหาเว้ย!! มันอยู่แถวๆนี้ล่ะ!!”
พวกนักเลงแยกกันไปหาพวกไคโอโดยที่ไม่รู้เลยว่าพวกเขาซ่อนอยู่ใกล้ๆนี่เอง
“เฉียดฉิวเลยนะว่าไหม เกือบไปแล้วไหมล่ะ”
ฮาร์โมมุสหอบอย่างหนักหลังจากที่เพิ่งหนีมาได้ไม่นานนักไคโอก็เช่นกัน พวกเขาตอนนี้อยู่ที่ชั้นดาดฟ้า
ของอาคาร ไคโอนั้นใช้น้ำแข็งเป็นที่เหยียบเพื่อขึ้นไปซ่อนตัวที่ข้างบนนั่นเอง
“พวกนายน่ะขึ้นมาทำอะไรกันบนนี้กัน”
เสียงผู้หญิงที่ดูเรียบๆแข็งๆทักขึ้นที่ข้างหลังพวกเขา ไคโอลองหันไปมองข้างหลังดู ก็พบหญิงสาวคนหนึ่ง
ที่ดูจะอายุมากกว่าเขานิดหน่อยนั่งอยู่บนแท็งค์น้ำบนดาดฟ้า เธอมีตาสีม่วงผมสั้นสีดำ ใส่ชุดเรียนสีม่วง
เหมือนพวกจอมเวทย์แต่เธอกลับใส่สนับมือของพวกนักสู้และรูแบบของชุดที่เธอใส่นั่นแสดงถึง
พวกนักต่อสู้อีกด้วย
“คะ..ครับ ไอ้พวกข้างล่างนั่นมันไล่ตามผมมาครับ”
ไคโอชี้ไปที่พวกข้างล่างที่ตอนนี้กำลังหาตัวเขาให้ควั่ก หญิงสาวคนนั้นยิ้มออกมาเล็กน้อย
ก่อนจะใส่สนับมือเตรียมพร้อม
“งั้นเดี๋ยวชั้นจะช่วยให้นะ”
พอพูดจบเธอก็รีบกระโดดลงไปแม้นั่นจะเป็นความสูงชั้นที่ 3 แต่เธอก็ไม่มีท่าทีว่าจะเจ็บแม้แต่น้อย
กลับวิ่งพุ่งเข้าไปหาพวกนั่นได้หน้าตาเฉยและ...

ผัวะ!! โครม!!

หญิงคนนั้นชกโดนที่ท้องลูกน้องของไอ้ผมแดงนั่นเต็มๆ ทำเอาไอ้บ้านั่นตัวลอยและกระเด็นไปไกล
กว่า 10 เมตร ไคโอเห็นแล้วยังรู้สึกตกใจมากที่ผู้หญิงรูปร่างผอมบางจะมีแรงเยอะเหมือนช้างขนาดนี้
“หน๊อยแน่ นังบ้าอยากตายนักใช่ไหมหา!!”
“ไอ้ที่จะตายน่ะมันพวกแกมากกว่ามั้ง”
“ปากเสีย!! พวกเรายำโซ้ยเลย!!”
พวกมันทั้ง 5 คนบุกเข้ามาหาเธอพร้อมกันในทีเดียวหมายจะจัดการเด็กสาวคนนี้ให้ได้
--------------------------------
... 5 นาทีต่อมา....
พวก Warrior ถูกผู้หญิงเพียงคนเดียวเล่นงานซะยั้บเยินกองกันนับไม่ถ้วนในเวลาแค่ 5 นาที
นักเรียนหญิงคนนี้นับว่ามีฝีมือร้ายกาจมากถึงแม้ไคโอจะชอบผู้หญิงห้าวๆก็จริงแต่ว่า เจอแบบนี้ก็ไม่พ้น
ขอบายก่อนแน่นอน
“พวกนายน่ะลงมาได้แล้ว ข้างล่างนี่ชั้นจัดการไปแล้ว”
ไคโอกับฮาร์โมมุสพอเห็นว่าข้างล่างไม่มีอันตรายแล้วเลยลงมาอย่างกล้าๆกลัวๆเพราะเขากลัวผู้หญิงคนนี้
มากกว่าพวก Warrior เยอะเลยทีเดียว
“ขอบคุณมากนะครับคุณ...”
“จริงสิ..ลืมบอกไปเลย ชั้น อลิซซ่า ซาโอริโอ เป็นประธานนักเรียน แต่เรียกชั้นว่าอลิซก็ได้นะ”
ไคโอแทบไม่สงสัยเลยว่าผู้หญิงคนนี้จะเป็นประธานนักเรียน เพราะได้เห็นฝีมือของเธอแล้วก็รู้เลยว่า
ต้องเป็นประธานนักเรียนตัวจริงแน่นอน
“ไอ้พวกนี้มันดีแต่หมาหมู่ล่ะนะ ถ้าสู้จริงๆพวกนายก็ชนะได้สบายๆแล้วทำไมไม่สู้ล่ะ?”
“ผมไม่อยากมีเรื่องน่ะครับ ย้ายมาตั้ง 7 โรงเรียนไม่อยากหาโรงเรียนอื่นอีกแล้วล่ะครับ”
“อืมม..งั้นเหรอ ถ้างั้นก็แล้วแต่นายนะ ขอตัวก่อนล่ะ”
พอพูดเสร็จ อลิซก็กระโดดเกาะกำแพงแล้วดีดตัวขึ้นไปอยู่ที่ดาดฟ้าของอาคารตามเดิม
ไคโอกับฮาร์โมมุสยังคงตื่นเต้นไม่หายเพราะไม่เคยคิดว่าในโรงเรียนแห่งนี้จะมีผู้หญิงที่เก่งขนาดนี้อยู่ด้วย
“พวกเรารีบไปเรียนกันเหอะ ทิ้งไอ้พวกนี้ไว้ที่นี่แหละดีแล้ว”
“เห็นด้วยรีบไปกันเถอะเดี๋ยวเข้าเรียนสาย”
ทั้งคู่เดินไปที่ห้องเรียนของตนเองโดยทิ้งไอ้พวก Warrior ที่โดนอลิซเล่นงานจนยั้บเยิน
นอนกองกันอยู่ตรงนั้น
********************************************

ที่ห้องเรียน

“เอาล่ะนักเรียนในช่วงเช้านี้เราจะไปฝึกการต่อสู้กันที่โรงยิมขอให้พวกเธอไปเปลี่ยนชุดซะ
แล้วไปเจอกันที่โรงยิมใน 10 นาที”
“ครับ/ค่ะ”
เมื่ออาจารย์เดินออกจาห้องไปนักเรียนทุกคนก็ทยอยกันเดินออกจากห้องเรียนไปยังห้องเปลี่ยนเสื้อทันที
ในห้องเปลี่ยนเสื้อไคโอได้ชุดสีฟ้าที่ทางโรงเรียนจัดเตรียมไว้ให้ ส่วนฮาร์โมมุสก็ใส่ชุดที่เอามาเองจากบ้าน
เป็นเสื้อเกราะสีเขียวดูบางๆยังไงชอบกล
“ฮาร์โมมุสเสื้อนี่ไม่เป็นอะไรแน่เหรอ ดูมันบางๆยังไงก็ไม่รู้นะ”
“ไม่ต้องห่วงน่าไอ้นี่ทำจากหนังพิเศษ ภายนอกดูบอบบางแต่ที่จริงมันแข็งดุจเกล็ดมังกรเลย”
“ว้าว! นายไปได้มันมายังไงเนี่ยของดีนี่หว่า”
“ที่บ้านชั้นเป็นร้านทำชุดเกราะน่ะ พ่อชั้นทำมาให้เอง”
ไคโอแอบอิจฉาเล็กๆเพราะชุดที่เขาใส่นั้นเป็นชุดที่ทางโรงเรียนจัดให้แต่ว่ายังดีที่เสื้อตัวนี้เป็นของใหม่
แถมยังใส่แล้วสบายดี เขาจึงใส่มันไปโดยไม่สนเรื่องนี้เท่าไหร่นัก
---------------------------------------------------

10 นาทีต่อมาที่โรงยิมของโรงเรียน

นักเรียนจากห้องของไคโอทั้งชายและหญิงมารวมตัวกันที่นี่ภายในโรงยิมมีเสียงดังจอกแจ๊ก จอแจ
กันไปทั่วบางคนเตรียมอาวุธที่ใช้ในการต่อสู้แล้วบางคนก็ยังคุยกันเรื่อยเปื่อยด้วยความตื่นเต้นในการต่อสู้
ที่กำลังจะได้เจอในอีกไม่นาน
หลังจากนั้นไม่กี่อึดใจครูที่นัดพวกนักเรียนไว้ก็มาถึงที่โรงยิมพร้อมพาใครมาด้วย 3 คน ดูเหมือน
จะเป็นนักเรียนรุ่นพี่ซะด้วย และที่สำคัญ 1 ใน 3 ของรุ่นพี่พวกนั้นคือ อลิซนั่นเอง และพวกรุ่นพี่อีก 2 คน
นั้นเขาไม่เคยรู้จักมาก่อน คนหนึ่งมีลักษณะดูคล้ายๆคนปกติแต่ว่าหน้าตาของเขาดูน่ากลัวแบบแปลกๆ
แถมยังต้องใส่ผ้าคลุมหัวตลอดเวลาเหมือนไม่ชอบแสง อีกคนก็เป็นหญิงสาวดูท่าทางลึกลับมีดวงตาสีแดง
น่ากลัวเหมือนสีเลือด
“นั่นพี่อลิซนี่นา มาทำอะไรที่นี่กันนี่ย”
ไคโอถามฮาร์โมมุสด้วยความสงสัยฮาร์โมมุสก็ตอบไม่ถูกเพราะเขาก็เดาได้ดีพอๆกับไคโอ
ในขณะที่กำลังสงสัยอยู่นั่นเอง อาจารย์ประจำชั้นของพวกเขาก็ช่วยชี้แจงอะไรบางอย่างให้เขาฟัง
“เอาล่ะนักเรียนมาทางนี้แล้วฟังให้ดีๆ ชั้นขอแนะนำให้พวกเธอรู้จักกับ ศาสตราจารย์ แอตลาส ไครออส
เขาเป็นอาจารย์สอนวิชาการต่อสู้ให้กับพวกรุ่นพี่ ปี 3 ของเธอ ทำความรู้จักเขาไว้ซะนักเรียน”
“สวัสดีครับ/ค่ะอาจารย์”
นักเรียนในชั้นทุกคนกล่าวทักทายอาจารย์คนนั้นแต่ว่าอาจารย์คนนั้นกลับไม่พูดอะไรออกมา
แถมยังมองนักเรียนทุกคนด้วยสายตาที่ดุดันเหมือนกับกำลังเครียดอยู่ทำเอานักเรียนในชั้นหลายๆคน
รวมทั้งไคโอหวาดกลัวอาจารย์คนนี้ไปตามๆกัน
“พวกเธอทุกคนจงฟังให้ดี ชั้นได้ถูกอาจารย์ประจำชั้นของพวกเธอขอมาให้ช่วยฝึกพวกเธอในตลอด 3 วันนี้
แต่ว่าเวลาแค่เพียง 3 วันชั้นไม่สามารถฝึกให้พวกเธอได้ทั้งหมดดังนั้น...”
อาจารย์ แอตลาส ชักดาบเล่มเขื่องออกจากฝักก่อนจะหันปลายดาบไปที่รุ่นพี่ทั้ง 3 คนที่ยืนอยู่ข้างๆ
“พวกรุ่นพี่ของพวกเธอที่ยืนอยู่ตรงนี้จะเป็นคู่ซ้อมให้พวกเธอตลอดช่วงเช้า เขาจะคอยดูแลพวกเธอ
ตลอด 3 วันนี้แต่ขอเตือนไว้ก่อน ชั้นบอกพวกเขาแล้วว่าไม่ต้องออมมือให้พวกเธอ ฉะนั้นถ้าคราวนี้
มีใครถึงขั้นพิการหรือตายก็อย่ามาโทษชั้น..”
นักเรียนในห้องกว่า 20 คนพอได้ยินว่าถึงตายหรือพิการก็เสียงสันหลังไปตามๆกันเพราะดูจากน้ำเสียง
และท่าทางการพูดแล้วก็รู้เลยว่าอาจารย์คนนี้พูดจริงทุกคำ ถึงนักเรียนส่วนใหญ่จะกลัวกันแต่ว่า
พวก Warrior กลับมีท่าทางคึกจัดเหมือนจะท้าทายอาจารย์
“โธ่เว้ย จะน่ากลัวซักแค่ไหนกันเชียวมันก็แค่การซ้อมไม่ถึงตายหรอกมั้ง”
“อืมม..งั้นเหรอถ้างั้นพวกเธอทั้ง 5 คนก็ออกมาเป็นกลุ่มแรกมาเป็นตัวอย่างหน่อย”
อาจารย์ แอตลาสบอกพวกนั้นโดยที่พวกนั้นไม่รู้เลยว่าจะเกิดอะไรขึ้นในอีก 5 นาทีข้างหน้า..

--------------
...5 นาทีต่อมา....

พวกแก็งค์ Warrior โดนอลิซเล่นงานอีกครั้งเป็นรอบที่ 2 แถมคราวนี้ยั้บเยินมากกว่าเดิม
พวกนั้นไม่รู้ว่าต้องสู้กับผู้หญิงเหล็กอย่างอลิซ(เพราะดันอยู่แถวหลัง) พวกนักเรียนพอเห็นว่าเกิดอะไรขึ้น
ก็ตัวสั่นขวัญหนีดีฟ่อไปตามๆกัน พวก Warrior จอมซ่าบางคนก็กระดูกหักเดินไม่ได้ก็มี
“ไม่ต้องกลัวหรอก ยังไม่ตายรุ่นพี่คนนี้บังเอิญใจดีออมมือให้ เอาล่ะพาพวกนี้ไปส่งห้องพยาบาลซะ
เดี๋ยวก็หายเอง”
นักเรียน 6 คนรีบออกมาช่วยกันหามร่างที่ไร้สติของพพวกนักเลงประจำชั้นไปที่ห้องพยาบาลอย่างรวดเร็ว
“เอาล่ะ พวกเธอจับกลุ่มกันกลุ่มละ 3 คนแล้ว พวกรุ่นพี่จะเป็นคนเลือกพวกเธอเอง
รุ่นพี่ 1 คนต่อรุ่นน้อง 3 คน”
อาจารย์ แอตลาสพูดพร้อมกับหันหลังกลับไปที่ประตูทางออก ทิ้งพวกนักเรียนไว้กับพวกรุ่นพี่เพียงลำพัง
“อ้อ!! เกือบลืมไป ถ้ามีใครเอาชนะพวกรุ่นพี่ได้จะมีรางวัลให้ ชั้นจะเลื่อนขั้นกลุ่มที่เอาชนะ
ได้ไปอยู่ที่สายA ที่พวกชั้นสอนแน่นอนว่าสาย A นั้นมีเพียงไม่กี่คนที่เข้าไปได้ ดังนั้นพยายามให้เต็มที่ล่ะ”
อาจารย์ แอตลาสเดินออกจากประตูไปพร้อมกับอาจารย์ประจำชั้นโดยทิ้งตวามเงียบให้ปกคลุมพวกเขา
ไม่นานนักพวกนักเรียนก็พากันจับกลุ่มกันกลุ่มล่ะ 3 คนได้ออกมา 3 กลุ่ม
(เพราะอีก 6 คนพาเพื่อนไปห้องพยาบาล) ก็ครบจำนวนรุ่นพี่ทั้ง 3 คนพอดี ไคโอจับคู่กับฮาร์โมมุสและลูค(เพราะไม่มีใครกล้าชวนลูค)
ส่วนรุ่นพี่ที่เลือกพวกเขาคืออลิซนั่นเอง
“ไง พวกนายน่ะเมื่อเช้าเวลามันน้อยไปชั้นเลยไม่มีเวลาถามชื่อพวกนาย ชื่ออะไรกันมั่งล่ะ”
“คะ..ครับผม ไคโอ ดี ดราโกเนส ครับ”
“ฮาร์โมมุส กลาดิอุสครับ”
ไคโอกับฮาร์โมมุสเกร็งอย่างมากเมื่อรู้ว่าต้องประลองกับอลิซ จะมีก็แต่ลูคที่ยังดูเฉยๆกับเรื่องนี้
แม้แต่ไคโอยังอยากจะเตือนลูคให้แนะนำตัวแต่ว่า..
“ไงลูคไม่เจอกันนานนะ ตั้งแต่การประลองคราวก่อนจำได้นะว่าเสมอกัน”
“แต่ชั้นจำได้นะว่าเธอโดนชั้นตีกับดาบสลบก่อนที่เธอจะเตะโดนชั้นนะ”
“งั้นคราวนี้คงไม่มีคำว่าเสมอแล้วสินะ”
อลิซพูดใส่ลูคเหมือนจะเป็นการท้าทายซึ่งไคโอก็อยากจะห้ามแต่ว่าก็ไม่กล้า
เพราะไม่งั้นได้จอดตั้งแต่ยกแรกชัวร์ๆ อลิซตั้งท่าแขนพร้อมจะต่อสู้เป็นท่าคล้ายๆกับคาราเต้
“เตรียมพร้อมนะ 3...2...1..เริ่มได้.”
พอสิ้นเสียงอลิซก็พุ่งเข้าหาพวกเขาอย่างรวดเร็ว เธอพุ่งเข้าไปถีบใส่ไคโออย่างแรงจนเขากระเด็นไปติดฝา
ฮาร์โมมุสเหวี่ยงขวานใส่ แต่อลิซก็ไวพอที่จะหลบพ้นก่อนจะร่ายเวทย์อะไรบางอย่างใส่ที่สนับแขน
“เทพอสูรเอ๋ย จงคำราม หากแสงหาหนทาง ผู้ที่อยู่ตรงหน้าคือศัตรูของเจ้า ”
อลิซพอร่ายคาถาเสร็จก็มีแสงสีม่วงออกมาห่อหุ้มที่แขนของเธอ อลิซง้างหมัดก่อนจะชกไปที่ขวานยักษ์
ของฮาร์โมมุส
ฮาร์โมมุสถูกเธอชกกระเด็นไปพร้อมกับขวานยักษ์จนลอยไปติดฝาผนังเช่นเดียวกับไคโอ
คาถาของอลิซช่วยเพิ่มพลังการทำลายให้กับหมัดเป็นอย่างมาก
“เอาจริงหน่อยอย่าลืมสิว่าอาจารย์สั่งไม่ให้ชั้นออมมือนะ ถ้านายยังมัวอ้อนแอ้นแบบนี้
ชั้นจะฆ่าพวกนายจริงๆแน่”
อลิซรีบเตือนให้ไคโอกับฮาร์โมมุสลงมือจริงๆจังๆซะทีเพราะไม่อย่างนั้นดีไม่ดีอลิซจู่โจมมาคราวหน้า
เขาอาจตายจริงๆก็ได้
“และถ้านายกลัวว่าจะโดนไล่ออกก็ไม่ต้องกลัว เมื่ออยู่ในสังเวียนนี้พวกเราก็มีฐานะเท่าเทียมกัน
ไม่มีคำว่าครูอาจารย์หรือรุ่นพี่มีแต่ศัตรูตรงหน้าเท่านั้น ถ้านายออมมือนายก็กำลังดูถูกชั้นอยู่นะ!!”
อลิซพูดย้ำเตือนไคโอให้มีสติไคโอพอได้ยินอย่างนั้นแล้วจึงลุกขึ้นมาก่อนจะนิ่งไป ส่วนลูคตอนนี้
ก็กำลังสู้กับอลิซอย่างดุเดือด ลูคแกว่งดาบไปมาอย่างรวดเร็วปะทะกับสนับแขนของอลิซที่ร่ายอาคมไว้
การปะทะกันของทั้งคู่นั้นเร็วมากจนอ่านทางการต่อสู้กันไม่ออก อลิซเห็นว่าดาบของลูคนั้นยาวกว่าหมัด
จึงถอยออกมาห่างๆก่อนจะเอามือประสานกัน
“วิหกเทพสายฟ้า จงสยายปีกออกไปทางทิศพยัคฆ์ มุ่งสู่แสงตะวันเบื้องหน้า”
อลิซร่ายคาถาใส่สนับมืออีกรอบแต่ว่าคราวนี้มีเปลวไฟสีม่วงมาหุ้มที่สนับมือแทน อลิซเตรียมง้างหมัด
ตรงระยะห่างนั้น
ลูคพอเห็นอย่างนั้นแล้ว จึงชักปืนพกสีดำออกมาก่อนจะเริ่มถ่ายพลังเข้าไปในปืนอย่างรวดเร็ว

“รับไปซะ กระสุนหมัดพยัคฆ์ม่วง!!!!”
“Super Air Shoot!!!”

เปรี้ยง!!!
กระสุนหมัดพยัคฆ์และพลังลมของลูคปะทะกันกลางอากาศอย่างรุนแรงก่อให้เกิดการระเบิดกลางอากาศ
ทั้งคู่กระเด็นออกไปคนละฝั่งก่อนจะเริ่มหอบเพราะท่าที่ใช้นั้นสิ้นเปลืองพลังกายไม่น้อยเลย แต่อลิซ
ยังพอยืนไหว
“มาเลย เข้ามาอีกรอบคราวนี้พวกนายไม่รอดมือชั้นหรอก”
อลิซพูดท้าพวกเขาขึ้นมาแต่ว่าในตอนนั้นเองบรรยากาศภายในโรงยิมเริ่มหนาวขึ้นเรื่อยๆ
เหมือนมีใครเปิดแอร์แรงเกินไปแต่ว่าบรรยากาศที่หนาวนั้นแผ่ออกมาจากไคโอที่ตอนนี้
กำลังทำอะไรบางอย่างอยู่
“ฮาร์โมมุสช่วยทำลายจังหวะหน่อยนะ ถ่วงเวลาไว้ซักพักก็ยังดี”
“ได้! จะทำอะไรก็รีบๆทำล่ะ”
ฮาร์โมมุสพุ่งเข้าหาอลิซแต่ว่าคราวนี้เขาไม่ได้เป็นเด็กหนุ่มหน้าตาซื่อๆอีกแล้วหน้าเขาดูเหมือน
อสูรกายกระหายเลือด เหวี่ยงขวานผสมค้อนไปมาแบบบ้าเลือด มันทำให้อลิซตกใจเล็กน้อย
เพราะแรงกดดันจากเด็กหนุ่มคนนี้แต่ว่าก็ยังสู้ได้สบายๆ เธอพุ่งเข้าไปเตะใส่เขาอีกรอบแต่ก็ไม่สะเทือน
เพราะความแข็งแกร่งของฮาร์โมมุสตอนบ้าเลือดนั้นมีมากกว่าเธอด้วยซ้ำ คราวนี้อลิซจึงเข้าไปประชิด
ก่อนจะจับเขาล็อกไว้และ...
“อสูรผู้คุ้มคลั่งเอ๋ย จงหลับใหลอย่างสงบ ที่แห่งนี้ไม่ใช่ดินแดนแห่งสัตว์ร้าย”
พออลิซร่ายคาถาเสร็จฮาร์โมมุสก็สงบลงแล้วก็นอนนิ่งไป เพราะคาถาสะกดของอลิซ แต่ว่ามันก็ช้าไปแล้ว
ฮาร์โมมุสก็ตั้งใจเช่นนั้น อลิซลองหันไปมองข้างหลังที่ไคโอยืนอยู่
“น...นั่นมันอะไรกันน่ะ”
อลิซหวาดหวั่นเล็กน้อยเมื่อเห็นไคโอใช้พลังที่เต็มที่ พลังของไคโอทำให้เกิดน้ำแข็งขึ้น
แต่ว่าไม่ใช่น้ำแข็งธรรมดาเพราะมันคือ

"มังกรน้ำแข็ง"

ไคโอเริ่มลงมือบ้างแล้ว พอเขาชกไปข้างหน้า 1 หมัดมังกรน้ำแข็งตัวใหญ่ก็พุ่งเข้าไปหาอลิซอย่างรวดเร็ว
เป็นเส้นตรงซึ่ง
อลิซก็หลบได้ไม่ยาก มากนัก
“เสียดายนะนายเล็งพลาด คราวนี้ล่ะปิดบัญชีกันซะที!!”
“ใครบอกว่าพลาดล่ะครับรุ่นพี่”
ไคโอยิ้มออกมาเล็กๆอลิซหันไปมองที่มังกรน้ำแข็งที่ตอนนี้กำลังอ้าปากและ..
“แย่แล้ว!!”
อลิซพอรู้ตัวก็สายไปซะแล้ว มังกรพ่นคลื่นไอเย็นจำนวนมหาศาลออกมาแช่เข็งร่างของเธอ
อลิซถูกแช่อยู่ในก้อนน้ำแข็งขนาดใหญ่ ท่ามกลางความตกตะลึงของรุ่นพี่อีก 2 คนและนักเรียนที่เหลือ
เป็นการปิดฉากที่น่าตกใจอย่างมาก
“จบแล้วสินะ เอาล่ะรีบเอารุ่นพี่ออกมาดีกว่า”
ไคโอพูดพร้อมกับค่อยๆใช้พลังละลายน้ำแข็งที่แช่เธอออกอลิซเมื่อถูแช่แล้วออกมาใหม่
ก็มีอาการสั่นเพราะความหนาวแต่..
“ยะ...ยินดีด้วยนะพวกนายสอบผ่านแล้ว”
อลิซพูดออกมาทั้งๆที่ยังหนาว แต่เธอก็มีอาการดีใจเล็กๆเพราะรุ่นน้องเอาชนะเธอได้
ที่ประตูโรงยิมได้ถูกแง้มออกเล็กน้อย ผู้ที่แอบสังเกตการณ์อยู่คือ..
“ท่าทางเราจะเจอ เด็กที่น่าสนใจเข้าแล้วแฮะ”
อาจารย์ แอตลาสพูดออกมาก่อนจะเดินจากไปพร้อมรอยยิ้มเล็กบนใบหน้า

*************************************

อลิซเก่งดีครับ แต่ชอบตรงที่ไคโอมาเหนือ

บรรยายการต่อสู้ดีมากค่า และรอดูตอนต่อไปอยู่นะคะ

Chapter 5 Darkness of Arrow

หลังจากที่พรรคพวกของไคโอได้เอาชนะอลิซและผ่านการทดสอบได้เป็นเพียงกลุ่มเดียวในห้อง
อาจารย์ แอตลาส ได้เรียก ไคโอ,ลูคและฮาร์โมมุสไปพบที่ห้องเป็นการส่วนตัวเพื่อบอกอะไรบางอย่าง
“พวกเธอเองสินะที่เอาชนะอลิซได้ในการฝึกน่ะ นับว่าเป็นเรื่องที่ไม่มีบ่อยหรอกนะที่รุ่นน้องจะโค่นรุ่นพี่ได้
ถึงจะรุมกับมีลูคคอยช่วยก็เถอะ”
อาจราย์พูดออกมาแต่ดูเหมือนไคโอจะใส่ใจกับคำว่า มีลูคคอยช่วยมากว่าคำไหนๆ
“อาจารย์ครับขอถามเรื่องหนึ่งหน่อยได้ไหมครับ อาจารย์รู้จักกับลูคด้วยเหรอครับ”
“ท่าทางเธอจะเป็นนักเรียนใหม่สินะ ถึงยังไม่รู้จักลูค ลูค ดี แองเจโล่ เขาเป็นหนึ่งในนักเรียน
เพียงไม่กี่คนหรอกนะที่ชั้นเคยสอนวิชาให้แบบส่วนตัวซึ่งแน่นอนว่า วิชาส่วนใหญ่เขาก็ได้จากชั้นนี่ล่ะ”
ไคโอถึงกับตะลึงเมื่อได้รู้เรื่องนี้เพราะเขาไม่เคยรู้ว่าอาจารย์คนนี้จะเคยเป็นอาจารย์ของลูคมาก่อน
“แต่ว่าลูคพอเรียนไปได้ระยะหนึ่งก็เลยขอยกเลิกไป เห็นบอกว่าอยากเรียนรู้ด้วยตัวเองมากกว่า
มันก็จริงนะมีหลายอย่างที่อาจารย์อย่างพวกเราก็สอนไม่ได้ นอกจากต้องรู้ด้วยตัวเอง”
อาจารย์ แอตลาส พูดพลางจิบน้ำชาไปในระหว่างที่เอาแฟ้มเอกสารบางอย่างออกมา
แล้วเปิดเอาเอกสารฉบับหนึ่งขึ้นมาก่อนจะยื่นมันให้พวกเขา
“ถึงพวกนายจะเอาชนะรุ่นพี่มาได้แต่ก็ยังมีการสอบภาคสนามอีก ช่วงบ่ายนี้ชั้นจะให้ภารกิจ
ให้พวกนายไปทำมีเวลาถึง 18.00 น.เท่านั้นที่จะทำให้สำเร็จ”
ไดโอคว้าเอาเอกสารที่อาจารย์ยื่นให้ขึ้นมาดู เอกสารนั่นคือใบภารกิจที่มีรายชื่อพวกเขาทั้ง 3 คนอยู่ด้วย
มันเขียนไว้ว่า

“ขอแสดงความยินดีด้วย พวกท่านได้รับภารกิจ ระดับพิเศษ เป็นภารกิจการตรวจสอบและจับกุม
รายละเอียดภารกิจ
สืบค้นหาตัวคนร้ายที่ก่อความวุ่นวายในเขตเมือง อิเลียทางตอนเหนือ ค้นหาและจับกุมตัวมาให้ได้
และระดับของภารกิจนี้คือ ระดับ +A ขอให้โชคดีเดินทางโดยสวัสดิภาพ”

เมื่อไคโอได้รู้รายละเอียดภารกิจก็ตกใจอย่างมากเพราะเขาเพิ่งมาเรียนได้ 2 วัน
จู่ๆก็จะให้มาทำภารกิจระดับ +A
แบบนี้มันเหมือนกับแกล้งกันชัดๆ
“อาจารย์ครับ ภารกิจระดับนี้มันไม่ยากไปหน่อยเหรอครับ ผมเพิ่งจะเข้ามาใหม่เองนะครับ”
“ถ้าพวกเธอทำไม่ได้ก็ยอมแพ้ไปซะ แล้วไว้โอกาสหน้า ถ้าหากว่ามีคราวหน้านะ”
อาจารย์ แอตลาสพูดเป็นนัยๆเหมือนกับว่าโอกาสแบบนี้ไม่คราวหน้าอีกแล้ว ถ้าพวกเขาปล่อยโอกาสนี้
หลุดมือไป ไม่รู้ว่าจะมีโอกาสแบบนี้อีกเมื่อไหร่ ไคโอกับฮาร์โมมุสนั้นดูจะสนใจกับรางวัลมากยกเว้นลูค
ที่เหมือนกับว่า จะไม่สนเรื่องรางวัลเท่าไหร่
“ได้ครับ งั้นพวกเราจะทำถึงล้มเหลวก็ไม่เป็นไร ดีกว่ายอมแพ้ทั้งๆที่ไม่ได้ลอง”
“ถ้างั้น..พวกนายคงไม่ถอยแล้วสินะ ถ้างั้นเริ่มทำภารกิจในตอนเที่ยงของวันนี้ ขอให้โชคดีนะ”
พวกเขาค่อยๆเดินออกไปจากห้องอย่างช้าๆรั้งท้ายด้วยลูคที่เดินมาหลังสุด
“..ชั้นหวังให้เธอกลับมาอีกครั้งนะลูค ถ้าเธอยังไม่ลืมเรื่องนั้น”
อาจารย์ แอตลาสพูดกับเขาก่อนที่จะออกจากประตูตามคนอื่นๆไป ลูคหยุดอยู่ตรงนั้น
ก่อนจะกล่าวประโยคหนึ่งออกมา
“... เรื่องนั้นอย่าพูดถึงมันดีกว่าครับ ผมอยากจะมีชีวิตสงบสุขแบบนี้ล่ะดีแล้ว”
“อย่าปิดกั้นตัวเอง ชั้นรู้ว่าเรื่องนั้นทำให้เธอเจ็บปวด แต่ก็อย่าไปใส่ใจมันล่ะ”
ลูคไม่พูดอะไรออกมานอกจากเดินออกจากประตูไปอย่างเงียบๆ ภายในห้องของอาจารย์ แอตลาส นั้น
ที่จริงไม่ได้มีแค่พวกเขาเท่านั้น
“เธอคิดว่าไงกับเด็กพวกนี้ล่ะ อาร์ริส”
อาจารย์หันไปที่อีกมุมหนึ่งของห้องที่มีความมืดปกคลุมอยู่ ก็ปรากฏร่างของชายคนหนึ่ง
ที่มีหน้าตาน่ากลัวซ่อนอยู่ที่มุมมืดของห้องค่อยๆก้าวเข้ามาเหมือนเงามืด
“...พวกนั้นน่าสนใจดีครับ โดยเฉพาะเจ้าเด็กผมสีเงินนั่น พลังของเจ้าเด็กนั่นนับว่าร้ายกาจมากทีเดียว”
“เธอคิดว่ามันเกี่ยวกับตำนานของเทพมังกรน้ำแข็งไหม”
“ผมยังไม่รู้แน่ชัด แต่ว่าตามจารึกโบราณกล่าวเอาไว้เกี่ยวกับนักรบผมสีเงินที่มีพลังน้ำแข็งที่ทรงพลังที่สุด
เมื่อสัก 600 ปีก่อนก็น่าจะเข้าข่ายนะครับ”
“ถ้างั้นเธอจะลองทดสอบดูไหมล่ะ”
“ด้วยความยินดีครับ”
เด็กหนุ่มคนนั้นพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบง่ายแต่เย็นยะเยือกเหมือนน้ำแข็ง ทำให้บรรยากาศในห้อง
ดูน่ากลัวขึ้นอีกหลายเท่า
*******************************
ตอนเที่ยงของวันนั้น
ไคโอกับฮาร์โมมุสเดินมาที่หน้าโรงเรียนซึ่งมีลูครออยู่ก่อนแล้ว ดูเหมือนลูคจะมาเร็วกว่าพวกเขา
ซัก 1 ชั่วโมงเห็นจะได้
“พวกนายมาช้านะ นี่เลยเวลานัดไปตั้ง 5 นาทีแล้ว”
“เอาน่าหยวนๆหน่อยไม่ได้เหรอ”
ลูคทำหน้านิ่งเหมือนเดิมดูจะไม่ใส่ใจคำพูดของพวกเขาเท่าไหร่นักนอกจากการรีบทำภารกิจนี้
ให้เสร็จๆไปเท่านั้น
“แล้วเราจะไปที่นั่นกันได้ยังไงล่ะ อย่าบอกนะว่าต้องเกาะไอ้นกไฟบ้าๆนั่นไปอีกน่ะ”
ลูคไม่พูดอะไรนอกจากล้วงเอารีโมทอะไรบางอย่างออกมา พร้อมกับกล่องเล็กๆ3กล่อง
“เคยขับมอเตอร์ไซด์ไหม”
ลูคถามพวกเขาด้วยสีหน้าที่เย็นชาเหมือนเดิม
“เคยสิ ทำไมละอย่าบอกนะว่าจะขับมอเตอร์ไซด์ไปที่เมืองโน่นน่ะ มันตั้ง 200 กว่ากิโลนะ....”
ก่อนที่ไคโอจะพูดจบลูคก็กดที่รีโมท ในเวลาแค่ ไม่กี่วินาทีกล่องใบเล็กๆก็เปลี่ยนร่างเป็นยานพาหะนะ
บางอย่างรูปร่างคล้ายมอเตอร์ไซด์ แต่ว่ามันไม่มีล้อและใช้การลอยตัวแทนการวิ่ง
“สปีดสไลเนอร์ รุ่น 3000 อาจารย์ แอตลาสให้พวกเรายืมมาใช้อย่าทำเป็นรอยล่ะ”
ลูคพูดเตือนก่อนจะขึ้นขี่มัน และพอไคโอกำลังจะขึ้น...
“ไงไคโอจะไปทำภารกิจเหรอ”
คนที่เดินเข้ามาหาพวกเขาก็คือ อควอร์,ลูซี่และอลิซนั่นเองดูเหมือนว่าอลิซจะบอพวกเธอเรื่องภารกิจแล้ว
“โชคดีนะ ถ้านายผ่านการทดสอบนี้เราอาจได้อยู่ห้องเดียวกันนะ”
“ชะ..โชคดีนะคะ ดูแลตัวเองดีๆล่ะ”
อควอร์กับลูซี่อวยพรให้พวกหนุ่มๆทั้ง 3 คน ไคโอกับฮาร์โมมุสดูจะดีใจยกเว้นลูคที่ยังมีท่าทีเฉยๆอยู่
“ขอให้ทำภารกิจให้สำเร็จล่ะ จะได้สมกับที่เอาชนะชั้นได้นะพวกนาย”
อลิซกล่าวปิดท้ายเหมือนจะอยากให้พวกเขาทำให้สำเร็จให้ได้ ลูคพอเห็นว่าลากันนานพอแล้ว
จึงขับบินขึ้นไปบนฟ้าพร้อมด้วยไคโอและฮาร์โมมุสที่ขับตามไปติดๆ

---------------------------------------------

“ย่าห์ หู้ !!”
ไคโอกับฮาร์โมมุสดูเหมือนจะสนุกกับการขี่ สปีดสไลเนอร์ บนท้องฟ้ามากกว่าการเกาะนกฟีนิกส์ ซะอีก
ทั้งๆที่คราวก่อนกลัวการบินแทบเป็นแทบตาย ลูคขับนำพวกเขา ไปทางทิศใต้ของเมือง ผ่านน่านฟ้าต่างๆ
เป็นเวลานานจนในที่สุด..

1 ชั่วโมงต่อมา

พวกเขาบินมาถึงน่านฟ้าของจุดหมาย เมืองนี้มีแต่หมอกปกคลุมไปทั่วทำให้พวกเขาต้องลงจอด
เพราะมองไม่เห็นทาง
พวกเขาร่อนลงที่หมู่บ้านร้างแห่งหนึ่งซึ่งเป็นหมู่บ้านที่อยู่ในภารกิจของพวกเขา หมู่บ้านนี้ถูกความมืดปกคลุม
จนคล้ายกลางคืน ทำเอาไคโอกับฮาร์โมมุสหวาดกลัวอย่างมากยกเว้นลูคที่ไม่มีท่าทีว่าจะกลัวเลยแม้แต่น้อย
“แยกกันค้นหาร่องรอย ถ้าเจออะไรอย่าทำตัวเป็นฮีโร่ ให้เรียกผ่านวิทยุนี่”
ลูคโยนวิทยุให้พวกเขาก่อนจะเดินจากไป ก่อนที่พวกเขาจะทันได้แย้งซะด้วยซ้ำ
“หมู่บ้านรกร้างขนาดนี้ ...จะมีอะไรให้ค้นหาอีกเนี่ย!!”
“นะ..นั่นสิ..เรารีบไปจากที่นี่เร็วๆดีกว่า”
ไคโอกับฮาร์โมมุสถึงแม้จะไม่อยากแยกกันแต่ว่าถ้าอยากทำภารกิจให้เสร็จเร็วๆก็ต้องจำใจแยกกัน
ไคโอไปทางตะวันออกของหมู่บ้าน ฮาร์โมมุสเดินไปทางทิศใต้
ฮาร์โมมุสเดินไปที่ทางทิศใต้ของหมู่บ้านเขตสลัม แน่นอนว่าถ้าเป็นเขตสลัมปกติก็ต้องทรุดโทรมอยู่แล้ว
แต่พอเป็นเมืองร้างเข้าก็ยิ่งโทรมหนักเข้าไปอีก ทำให้บรรยากาศโดยรอบน่ากลัวมากกว่าเก่าหลายเท่าตัว
“ชั้นไม่อยากมาๆ โลกนี้ไม่มีผีๆๆๆ”
“ช่วยด้ว-----ย”
เสียงคนร้องขอความช่วยเหลือดังแว่วมาจากที่ไหนก็ไม่รู้ ฮาร์โมมุสพอได้ยินเสียงนั่นก็ยิ่งจิตตกลงกว่าเดิม
แต่ว่าก็ยังพยายามคุมสติท่องคำพูดนั้นต่อไปพร้อมกับเข้าไปสำรวจบ้านหลังหนึ่งเข้า ในบ้านหลังนั้น
มีแต่กระดาษเอกสารบันทึกบางอย่างกระจัดกระจายอยู่ทั่วบ้าน ฮาร์โมมุสลองหยิบสมุดบันทึกเล่มเก่าๆ
บนพื้นมาเปิดอ่านดูข้างในเขียนเอาไว้ว่า
“หากคุณได้อ่านบันทึกนี่จงรีบออกจาที่นี่ซะ มิฉะนั้นคุณจะไม่มีชีวิตให้กลับไปอีก”
ฮาร์โมมุสพยายามเปิดอ่านบันทึกที่ข้อความเลอะเลือนแต่ว่าในระหว่างที่เขากำลังอ่านอยู่นั้นเอง
ก็มีเงาตะคุ่มๆย่องมาข้างหลังเขาโดยที่เขาไม่ทันรู้ตัวเงานั่นขยายใหญ่ขึ้นและ...

--------------------------

“..น้องกิ๊ฟ เชอร์รี่ น้องวาย มีตั้งมากมายไม่ยอมเรียกกัน..”
ไคโอร้องเพลงปลุกใจไปพลางๆเพื่อไม่ให้กลัว(แถมเพลงลูกทุ่งซะด้วย) ไคโอเดินเข้ามาสำรวจในโรงเรียน
ถ้าจะพูดถึงแล้วมันก็โรงเรียนผีสิงดีๆนี่เอง บรรยากาศน่ากลัวหนาวจับขั้วหัวใจ ถึงเขาจะเป็นพวกน้ำแข็งก็เหอะ
เจอแบบนี้ไปทนไม่ไหวเหมือนกัน
“อ๊—า จ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!! ผีหลอกเจ้าค่า!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
ไคโอจำเสียงนี้ได้มันคือเสียงของฮาร์โมมุสนั่นเองดูเหมือนเขาจะเจอดีอะไรเข้าซะแล้ว ถึงกับร้องออกมา
เสียงหลง ไคโอพอได้ยินคำว่าผีก็ตัวสั่นกว่าเดิม พยายามร้องเพลงปลุกใจแต่ว่าจนแล้วจนรอด
ก็ร้องไม่ออกเพราะสั่นจนพูดไม่ได้
“ละ...โลก..นี้..ไม่มี สะ...สุกี้น้ำๆๆๆ”
ไคโอแทนคำว่าผี ด้วยคำว่า “สุกี้น้ำ” เพื่อไม่ให้กลัวไปมากกว่านี้แต่ว่า พอไคโอหันไปมองที่ในโรงเรียน
ก็พบกับ โครงกระดูกกำลังเดินเข้ามาหาอย่างรวดเร็ว เสียงของกระดูกกระทบกับพื้นดังกรอก แกร็ก ไปทั่ว
ไคโอพอเห็นดังนั้นแล้วต่อให้คนมีพระดีแค่ไหนก็ตามทีเจอแบบนี้ก็ไม่แคล้วเผ่นป่าราบ

“ไม่อยู่แล้วว้อย!!!!!!!!!!!! หลวงพ่อโกยช่วยลูกด้วย!!!!!!!!!! สุกี้น้ำหลอกจ้า!!!!!!!!!!!!!!”

ไคโอวิ่งสุดฝีเท้าหมายจะเผ่นออกจากที่นั่นโดยเร็ว ไคโอวิ่งสุดชีวิตโดยไม่มองทางข้างหน้าและ..
โครม!!
ไคโอบังเอิญวิ่งชนเข้ากับลูคที่ตอนนี้กำลังเดินอยู่ที่ถนนลากร่างที่ไร้สติของฮาร์โมมุสมาด้วย
ทั้งคู่ล้มลงกับพื้นลูคดูเหมือนจะโผล่มาผิดจังหวะแต่ก็ไม่มีท่าทีว่าจะกลัวเลยทั้งๆที่มีเพื่อนโดนหลอกไปแล้ว
ถึง 2 คนก็ตาม
“ลูค! เรารีบออกจากที่นี่เหอะ ที่นี่มีผีหลอก!!”
ไคโอกลัวอย่างมากและอยากจะออกไปจากที่นี่โดยเร็ว แต่ลูคกลับไม่สนแล้วจ้องไปที่โบสถ์เก่าๆ
ประจำหมู่บ้านแทนเหมือนจะมีอะไรน่าสนใจ
“นายทำใจให้สงบซะ แล้วหลับตาเอาน้ำนี่ทาหน้าด้วย”
ลูคยื่นกระติกน้ำให้ไคโอก่อนจะเทให้จำนวนหนึ่ง ไคโอเอาน้ำทาที่หน้าซึ่งน้ำนั้นเย็นมาก
มันทำให้ไคโอตาสว่างและเห็นภาพต่างๆชัดขึ้น พอไคโอมองไปที่ยอดโบสถ์ก็ได้เห็นร่างๆหนึ่ง
ยืนอยู่บนยอดโบสถ์
“เราโดนภาพลวงตาของหมอนั่นเล่นงานเอา ชั้นสังเกตได้จากหมอกสีดำที่คลุมที่นี่อยู่แสดงว่า
ต้องเป็นคาถาหลอนจิตแน่ๆแต่โชคไม่ดีที่คาถาหลอนจิตใช้กับชั้นไม่ได้ผลหรอก”

ลูคกระโดดเข้าไปด้วยความว่องไวพร้อมหันคมดาบใส่ คนๆนั้นพอเห็นลูคพุ่งเข้ามาก็จัดการใช้ลูกศร
จากธนูยิงใส่เขา ลูคใช้ดาบฟันลูกศรจนร่วงหมด ลูคจึงสวนกลับด้วยปืนแต่ว่าคราวนี้ปืนของลูค
ไม่ได้เป็นธาตุลมเฉยๆ คราวนี้มันยิงไฟออกมาด้วยลูกไฟพุ่งเข้าหาคนๆนั้นแต่ว่าคนๆนั้นกลับหายตัว
ไปอยู่ข้างหลังลูคและใช้ธนูยิงใส่ในระยะประชิด
เพี้ยว!!
แกร็ก!!
ลูกศรที่จะพุ่งเข้าหาลูคนั้น โดนน้ำแข็งแช่จนกลายเป็นแท่งไป ไคโอที่พอรู้แล้วว่าไม่มีผี
จึงเริ่มมีความกล้ามากขึ้น
ไคโอร่ายเวทย์น้ำแข็งใส่คนๆนั้นไอเย็นพุ่งเข้าไปเกาะที่ร่างนั้นแต่ว่าเขาก็หายตัวไปอีก
แถมคราวนี้มีหมอกสีดำเข้ามาปกคลุมอีกครั้งในรอบๆตัวจนมองไม่เห็นรอบๆ ไคโอไม่รู้ว่าคนๆนั้น
จะโผล่มาโจมตีอีกเมื่อไหร่จึงตัดสินใจร่ายพลังเวทย์อีกชุด
“น้ำแข็งหมื่นปี จงผนึกศัตรูของเจ้าหลับใหลตลอดกาล วิชาหมัดน้ำแข็ง”

“Diamond Dust Rebellion”
ไคโอรัวหมัดใส่อากาศรอบๆตัวและไม่นานนักม่านหมอกสีดำโดยรอบก็สลายไปและพบว่าร่างของคนๆนั้น
ถูกแช่แข็งด้วยน้ำแข็งที่มีรูปร่างเหมือนกับดอกมะลิ โดยมีหัวโผล่ออกมานิดหน่อย
“ในที่สุดก็สอบผ่านนะพวกนาย”
ร่างของคนๆนั้นพูดออกมาด้วยเสียงที่เย็นยะเยือก ก่อนจะละลายน้ำแข็งที่ผนึกเขาเอาไว้อยู่ คนๆนั้น
ถอดผ้าคลุมหัวออกเผยให้เห็นหน้าที่แท้จริงนั่นก็คือ อาร์ริส นั่นเอง
“ระ...รุ่นพี่เองเหรอ นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย!!!”
ไคโอตกใจอย่างมากเมื่อรู้ว่าคนที่เล่นงานพวกเขาคือรุ่นพี่ที่มาช่วยฝึกพวกเขา ทำเอาไคโอ
จับต้นชนปลายไม่ถูก
“ภารกิจนี้ที่จริงไม่ใช่การจับกุมคนหรอก แต่เป็นการทดสอบต่างหากล่ะ เป็นการทดสอบการใช้สติของนาย
รวมไปถึงความกล้าที่จะตัดสินใจ”
"ความกล้าในการตัดสินใจงั้นเหรอ"
อาร์ริสพูดพร้อมกับรีบปัดเศษน้ำแข็งที่เกาะตัวอยู่ออก
“พวกนายแม้จะมีภารกิจที่ยากเพียงใดแต่ก็มุ่งมั่นที่จะทำ นั่นแสดงให้เห็นถึงความกล้าในการตัดสินใจ
และการคุมสติให้ดีนั่นเป็นเรื่องที่นายต้องปรับปรุงแต่ก็ไม่คิดว่าจะโจมตีโดนชั้นได้ขนาดนี้ ดังนั้น
การทดสอบนี้พวกนายทั้ง 3 คนสอบผ่านแล้ว”
อาร์ริสเดินจากไปพร้อมกับฝากคำพูดไว้อีกคำ
“รีบไปรายงานอาจารย์ซะเหลือเหลือเวลาอีก 2 ชั่วโมงถ้าไปตอนนี้ยังทัน
แล้วก็.....ยินดีต้อนรับสู่ คลาส A นะ”
ว่าแล้วอาร์ริสก็หายตัวไปพร้อมกับม่านหมอกสีดำ ทิ้งให้พวกไคโอที่ตอนนี้ทั้งหมดแรงทั้งดีใจอยู่ตรงนั้น
“พวกเราทำสำเร็จแล้ว!! ไชโย!!”
**************************