[FanFic] Resident Evil X Legends (อัพเดทตอนที่ 5 คร้าบบบ)

คำนำและคำเตือน: แฟนฟิคชั่นเวอร์ชั่นภาพยนตร์ระดับ แบงลีวู้ด เรื่องนี้ข้าพเจ้าจึงหยิบยกตัวละครจาก Resident Evil บวกกับตัวละครจากเกมอื่นข้ามค่ายบ้างอะไรบ้างและตัวละครจากหนังสือการ์ตูนบ้าง รวมไปถึงสถานที่ต่างๆ นั้น กรุณาอ่านด้วยความบันเทิงไร้ขีดจำกัดและโปรดใช้วิจารณญาณในการรับอ่าน หากผิดพลาดประการใดผู้แต่งจึงต้องขอกราบขออภัยแด่ผู้อ่าน ณ ที่แห่งนี้นะครับ

เรตติ้ง: Mature 17+

Prologue: มุมกล้องก็ไปอยู่ที่มุมมองบุคคลแรก มือของบุคคลลึกลับกำลังเล็งยิงไปที่ฝูงซอมบี้ด้านในบาร์แห่งหนึ่งเพื่อเปิดทางวิ่งหนีออกจากบาร์อย่างเร็วที่สุดจนถึงด้านนอกบาร์ *ซูมกล้องออกจากมุมมองบุคคลแรกแต่ก็ยังไม่เห็นบุคคลลึกลับผู้นั้นแต่เห็นสภาพเมืองทั้งเมือง* แล้วพบเมืองที่อยู่ในสภาพถูกทำลายและเต็มไปด้วยฝูงซอมบี้และฝูง B.O.W. ทั้งเมือง แล้วบุคคลลึกลับก็ตะโกนดังๆ ไปว่า "เมืองทั้งเมืองมันเกิดบ้าอะไรขึ้นเนี่ย?!"

intro เพลง Machinegun Kiss ก็ดังขึ้น


Fujisawa Pictures ภูมิใจเสนอ

Resident Evil X Legends "ศึกสหายล้างเผ่าพันธุ์อสูรชีวะนรก" ให้เสียงภาษาไทยโดย แมวเซา

นำแสดงโดย:
คิริว คาสุมะ
ซาเอบะ เรียว
มากิมุระ คาโอริ
อากิยาม่า ชุน
คริส เร้ดฟิลด์
จิลล์ วาเลนไทน์
ลีออน เอส. เคนเนดี้
เอด้า หว่อง

เขียนบทและกำกับโดย:
Jack Fujisawa

-----------------------------------------------------------------------------------------------

chapter 1: ความสงบที่หายไปอีกครั้ง

23 มีนาคม 2014
บรรยากาศที่เงียบสงบในย่านคามุโระโจซึ่งเต็มไปด้วยผู้คนเดินพลุกพล่าน ชุน ก็นอนหลับในที่ทำงานของตนนั่นก็คือบริษัท Sky Finance จากนั้นก็มีเสียงโทรศัพท์จากที่ทำงานดังขึ้นแต่ชุนก็ยังนอนอู้ต่อจนกระทั่งเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกครั้งจากมือถือของเขาจนทำให้เขาต้องตื่นขึ้นมารับโทรศัพท์

"ก็ได้ๆ ฉันมาแล้ว" ชุนก็รับโทรศัพท์ของเขาขึ้นแล้วก็ "ฮัลโหล"

"คุณอากิยาม่าทำไมคุณไม่รับสายฉันหล่ะห๊ะ?" หญิงสาวลึกลับตะคอกใส่ชุนด้วยความหงุดหงิด

"เอิ่มมม...เผอิญว่าฉันยุ่งนิดหน่อยน่ะ"

"นายรู้มั้ยว่าวันนี้วันอะไร? นายลืมไปแล้วหรือยังไงหล่ะ?"

"วันวาเลนไทน์มั้ง!"

"จะบ้าเหรอยะ! นายแหกตามองไปที่ปฏิทินสินายก็รู้อยู่แล้วว่าวันนี้เป็นวันอะไร" ชุนลุกขึ้นจากโซฟาแล้วเดินไปมองที่ปฏิทินที่ติดอยู่บนฝาผนัง

"อ่อ วันนี้เป็นวันทวงหนี้นี่เอง เกือบลืมซะสนิทเลยนะเนี่ย..."

"เฮ่อออ...ขี้ลืมทั้งปีเลยนะนายเนี่ย รีบออกไปทวงหนี้เดี๋ยวนี้เลยนะ"

"ก็ได้ๆ ฉันจะไปเดี๋ยวนี้เลยนะ แล้วเจอกัน" หลังจากชุนคุยโทรศัพท์เสร็จชุนก็เดินออกจากออฟฟิศของเขาแล้วลงจากบันไดพร้อมกับบ่นว่า

"เอาหล่ะ สงสัยฉันต้องเคลียร์งานสักหน่อยละ" จากนั้นชุนก็เดินทางไปยังเธียเตอร์สแควร์แล้วเจอพวกจิ๊กโก๋ทั้ง 3 หน่อเดินเข้ามาหาเรื่องชุนแล้วทันใดนั้น....

"เฮ้ย! แกน่ะ แกคือ อากิยาม่า ชุน ใช่มั้ย?"

"เออใช่! ฉันเองมีปัญหาอะไรหรอ?"

"ไม่ต้องมาทำไก๋เลยนะแก พวกข้าจะมาจัดการเตะก้นแกให้หมอบโทษฐานที่แกแย่งลูกค้าไปจากพวกข้าไป!"

"อ่อเหรอ? ฉันไม่รู้เลยนะเนี่ยที่ฉันดันเผลอไปเหยียบหางแมวอย่างพวกแกเนี่ย"

"หนวกหูน่า! พวกเราตื๊บมันให้เละเป็นโจ๊กเลย!" พวกจิ๊กโก๋ทั้ง 3 คนก็บรรดาลโทสะเพราะคำพูดของชุนจากนั้นทั้ง 3 คนก็ปรี่เข้ามารุมยำชุน แล้วโดนชุนไล่เตะพวกจิ๊กโก๋ทั้ง 3 คนอย่างไวดุจสายฟ้าแล่บ ในระหว่างที่ชุนกำลังอัดพวกจิ๊กโก๋ทั้ง 3 คนนั้นแต่แล้วก็มีสิ่งที่ไม่คาดฝันเกิดขึ้นกับชุนอีกครั้งมีชายลึกลับเดินตรงมาที่พวกจิ๊กโก๋คนนึงอย่างช้าๆ แล้วก็กัดจิ๊กโก๋คนนั้นเต็มปากเต็มคำจนจิ๊กโก๋คนนั้นถึงกับร้องเสียงหลงและผู้คนที่อยู่ในเหตุการณ์ต่างพากันกรีดร้องหวาดกลัวจนจิ๊กโก๋ทั้งสองพยายามเข้าไปจัดการกับชายลึกลับคนนั้น

"เฮ้ย! แกทำอะไรกับเพื่อนชั้นฟะ?!" จิ๊กโก๋คนที่สองก็พลอยโดนกัดไปด้วยจนทำให้จิ๊กโก๋คนสุดท้ายวิ่งหนีเอาตัวรอดคนเดียวแล้วตำรวจก็เข้าไปห้ามปรามชายลึกลับคนนั้น

"หยุด! นี่เจ้าหน้าที่ตำรวจชูมือขึ้นให้สูงๆ" ชายลึกลับคนนั้นก็ไม่ฟังคำพูดของตำรวจแล้วก็เดฺนเข้าไปกัดตำรวจคนนั้นแล้วพวกจิ๊กโก๋ทั้ง 2 คนก็ได้กลายสภาพกลายเป็นพวกเดียวกันกับชายลึกลับรวมไปถึงเจ้าหน้าที่ตำรวจด้วย ชุนก็เริ่มตกใจที่เขาได้เห็นฝันร้ายที่เกิดขึ้นกับเขาอีกครั้ง

"หาาาา! ซอมบี้รีเทิร์นเรอะ?" ชุนก็คว้าปืนพกคู่ที่พกเอาไว้ติดตัวแต่ที่ไหนได้ชุนดันลืมพกปืนมาซะงั้น

"ชะอ้าว! เวรกรรมหล่ะสิเราปืนดันเก็บไว้ในที่ทำงานฉันอีกจะทำยังไงดีหล่ะทีนี้?" แล้วจากนั้นก็มีเสียงมือถือดังขึ้นชุนก็รับสาย "ฮัลโหล โทษทีนะพอดีฉันไม่ว่างยังไงก็ค่อยโทรมาใหม่นะ" ชุนก็รีบวางสายทันทีจากนั้นชุนก็วิ่งเข้าไปที่คาบุกิเธียเตอร์เพื่อหลอกล่อซอมบี้เข้าไปในนั้นแล้วชุนก็จัดการซอมบี้ด้วยไม้เบสบอลที่วางอยู่บนกองขยะเหล่านั้นจนเรียบแล้วชุนก็รีบทิ้งไม้เบสบอลแล้วเดินออกจากชั้นล่างของคาบุกิเธียเตอร์เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นแล้วก็เดินกลับไปที่สกายไฟแนนซ์ ทันใดนั้นเสียงมือถือก็ดังขึ้นแล้วเขาก็รับสายอีกครั้ง

"ฮาโหล โทษทีนะฮาน่าจังวันนี้ฉันคงไม่ได้ไปทวงหนี้แล้วหล่ะนะ"

"นี่นายกะจะอู้งานหรือยังไงคะ คุณอากิยาม่า?! ทำไมนายถึงทำแบบนี้น่ะ" แล้วหญิงสาวลึกลับคนนั้นก็คือฮาน่าซึ่งเป็นเลขาของชุนผู้นี้นี่เอง

"เอ่อออ...เรื่องมันยาวน่ะงั้นเดี๋ยวค่อยเจอกันที่ออฟฟิศนะฮาน่า เจอกัน" ชุนก็วางสายจากฮาน่าไปแล้วชุนก็เดินทางกลับไปถึงสกายไฟแนนซ์จนได้พบกับฮาน่าซึ่งนั่งอยู่หน้าคอมของฮาน่า

"คุณอากิยาม่า!"

"ว่าไงฮาน่าจัง ฉันมีเรื่องอะไรอยากจะบอกกับเธอนะ"

"เรื่องอะไรหรอ? ไหนเล่ามาให้ฉันฟังสิ"

"คือว่า...เอ่อออ....จะพูดยังไงดีน้อ? นี่ฮาน่าจังเธอจำเหตุการณ์นั้นได้มั้ย?"

"เหตุการณ์อะไรหรอ? ฉันไม่รู้จริงๆ อ่ะ"

"ก็คือว่าซอมบี้มันระบาดเข้ามายังคามุโระโจอีกแล้วหล่ะนะ"

"หาาาาาา! ซะ..ซะ...ซะ....ซอมบี้! ฮืออออๆๆ แล้วฉันจะทำยังไงดีหล่ะทีนี้เนี่ย?"

"ไม่เป็นไรน่า พวกมันมีแค่ไม่กี่ตัวเองเดี๋ยวพวกตำรวจกับทหารก็จัดการได้หมดอยู่แล้วน่า งั้นพรุ่งนี้ค่อยออกไปทวงหนี้ใหม่อีกรอบก็แล้วกันนะ ฉันขอหลับก่อน" แล้วชุนก็หลับบนเก้าอี้ที่โต๊ะของเขาจนกว่าจะถึงพรุ่งนี้

วันรุ่งขึ้นชุนก็ตื่นขึ้นมาแล้วเดินไปมองที่หน้าต่างแล้วจากนั้นทั้งย่านคามุโระโจก็กลายสภาพเป็นเมืองร้างที่เต็มไปด้วยซอมบี้อีกครั้งแล้วชุนก็คว้าปืนพกทั้ง 2 กระบอกคู่ใจของเขาแล้วจากนั้นก็มีเสียงเคาะประตูดังผิดปกติชุนค่อยๆ เดินอย่างช้าๆ คนเดียวแต่ฮาน่าก็ไม่อยู่ในออฟฟิศแล้ว ทันใดนั้นประตูก็พังทลายลงมาปรากฎว่าฝูงซอมบี้ทั้ง 5 ตัวพยายามเข้าหาชุนแล้วโดนชุนเจาะกะโหลกฝูงซอมบี้ตายหมดแล้วชุนก็วิ่งหนีออกจากออฟฟิศเพื่อตามหาฮาน่าแล้วทันใดนั้นชุนก็มองเห็นเฮลิคอปเตอร์ทั้ง 2 ลำบินเหนือหัวของชุนแล้วเห็นตราสัญลักษณ์หน่วย B.S.A.A. อย่างชัดเจน

"B.S.A.A. หรอ? ฉันเพิ่งเคยเห็นนะสงสัยต้องเป็นพวกไหนกันแน่หล่ะน้อ?" แล้วจากนั้นชุนก็วิ่งออกจากพื้นที่ซึ่งเต็มไปด้วยซอมบี้เพื่อตามหาฮาน่าโดยเร็วที่สุด

เปรี้ยงๆๆ!!!!

ได้ยินเสียงปืนดังลั่นที่ด้านหน้าคลับเอลิสซึ่งชุนนั้นเป็นเจ้าของไนท์คลับด้วย แล้วก็เห็นผู้จัดการ พนักงาน และโฮสเตส ร่วมวงจัดการฝูงซอมบี้ที่พยายามจะบุกไนท์คลับของเขา

"คุณอากิยาม่า! ช่วยพวกเราด้วยพวกซอมบี้พยายามจะบุกเข้ามาทางเราจนพวกเราใกล้จะต้านทานไม่อยู่แล้วครับ"

"ได้เลย! เอาหล่ะพวกเราลุยมันให้เละกันไปเลย มีทางเดียวที่จะหยุดพวกมันได้แค่ที่หัวเท่านั้น!"

"ครับ/ค่ะ" ชุนและพนักงานทั้งหมดของเขาก็ช่วยกันปราบซอมบี้จนเหลือแค่ตัวสุดท้ายที่เดินเข้าใกล้ผู้จัดการไนท์คลับจนพยายามกันไม่ให้โดนซอมบี้กัดแล้วทันใดนั้นก็มีเสียงปืนจากทางไหนก็ไม่ทราบที่หมายยิงเจาะกะโหลกซอมบี้ตัวสุดท้ายภายในนัดเดียว ปังงงง!!!! ซากซอมบี้ที่ตายไปแล้วล้มลงทับผู้จัดการไนท์คลับแล้วเขาก็ผลักซากซอมบี้ให้ห่างๆ ตัวแล้วก็มีเสียงชายคนดังกล่าวที่ยิงซอมบี้ช่วยชีวิตผู้จัดการคนนั้นเอาไว้

"ขอบคุณมากนะครับ ที่ช่วยชีวิตผมเอาไว้" ผู้จัดการไนท์คลับยิ้มแย้มพร้อมกับขอบคุณชายคนนั้น แล้วชุนก็เข้าหาชายคนดังกล่าวแล้วก็ซักถามเล็กน้อย

"ขอบใจมากนะที่ช่วยชีวิตลูกน้องของฉันเอาไว้ ว่าแต่นายคือใครหล่ะ" ชายคนนั้นก็หลับตายิ้มแบบสุขุม

"ผมชื่อ ซาเอบะ เรียว" ถูกแล้วครับชายคนนั้นก็คือ ซาเอบะ เรียว เป็นนักกวาดล้างฉายา ซิตี้ ฮันเตอร์ ผู้ซึ่งขึ้นชื่อว่าเป็นถึง ม้าพ่อพันธุ์แห่งชินจูกุ ผู้นี้นี่เอง เรียว ก็เห็นสาวสวยซึ่งเป็นโฮสเตสในคลับเอลิสของชุนนั้นจนทำให้เรียววิ่งเข้าหาสาวสวยคนนั้นทันทีทันใด

"ว้าววววว!! จ๋าวจ๋วยยยยยย! <3" เขาก็จับมือทั้งสองข้างของสาวคนนั้น

"เอ่อ เธอชื่ออะไรหรอจ๊ะ ไปจิบน้ำชากับพี่มั้ยจ๊ะคนสวย?" สาวโฮสเตสก็เตะผ่าหมากเรียวอย่างแรง

"ให้มันน้อยๆ หน่อยนะคุณ!" แล้วมีผู้หญิงอีกคนวิ่งเข้าหาเรียวพร้อมกับค้อน 100 ตัน เอ๊ะ! เอาค้อนมาทำอะไรเนี่ย?

"เรียววววววววว!! *ตูมมมมม* ฉันตามหานายตั้งนานด้วยความเป็นห่วงแท้ๆ นายยังมีหน้ามาหลีสาวแถวนี้อีกนะ! ฉันจะไม่ปล่อยนายไว้แน่คอยดูเถอะ! ฮึ่ม!" ผู้หญิงที่ถือค้อน 100 ตันเข้ามาทุบหัวเรียวนั่นก็คือ มากิมุระ คาโอริ ผู้ช่วยของเรียวนี่เอง

"คือว่าต้องขอโทษด้วยนะคะ ที่ทำให้ทุกคนตกใจ ฉันชื่อมากิมุระ คาโอริ ยังไงก็ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ แหะๆๆ"

"ฉันอุตส่า่ห์พยายามผ่อนคลายอยู่ดีๆ เธอก็ดันโผล่มาซะงั้นน่ะ *คร่อก*"

และแล้ว คาโอริ เรียว ชุนและพนักงานในคลับเอลิสก็พากันหลบภัยด้านในคลับเอลิสจนกว่าย่านคาบุกิโจกลับเข้าสู่สถานการณ์ปกติ

จบแชปเตอร์แรกกันแล้วนะครับ แนะนำหรือติชมกันได้นะครับไม่ว่ากัน เพราะว่ามันเป็นแฟนฟิคชนิดรวมดาราเรื่องแรกของผมเลยทีเดียวหล่ะครับ อิอิ

ป.ล. โปรดติดตามแชปเตอร์ต่อไปครับผม

chapter 2: Night Club Of The Dead

ในระหว่างที่ชุน เรียว คาโอริ และพนักงานในคลับเอลิสทุกคนนั่งอยู่ในคลับนั้น พวกเขาจัดปาร์ตี้กันในคลับอย่างสนุกสนานอยู่นั้นทางเรียวเองก็เมาอย่างเต็มที่แล้วเต้นระบำเปลือย (แต่ถือพัดทั้ง 2 อันปกปิดท่อนล่างไว้หน่อยหล่ะ) ต่อหน้าสาวๆ โฮสเตสในคลับพร้อมกับเสียงปรบมือหล่ะ

"เรียวจัง เอาอีกๆๆ"

"ได้เยยจ้าจ๋าวๆ เดี๋ยวเรียวจังเซอร์วิสให้เต็มที่เยย หึหึหึ"

"เรียวจังสู้ๆ" ส่วนชุนก็เห็นเรียวอยู่ในสภาพดังกล่าวถึงกับเอามือกุมขมับแล้วส่ายหัวทันที

"นี่คุณคาโอริ คุณทนสภาพของคุณซาเอบะไหวหรอครับ?"

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ มันเป็นเรื่องปกติของตานี่แหล่ะ เวลาเมาก็ชอบเอนเตอร์เทนทุกคนค่ะ"

"อ่อ...งั้นหรอ? แต่ก็ดีสำหรับเขาหล่ะนะ แล้วพวกคุณพักกันที่ไหนหรอครับ?"

"พวกฉันพักอยู่ในย่านชินจุกุเนี่ยแหล่ะค่ะ ว่า่แต่คุณเคยได้ยินเรื่องนึงมั้ยคะที่สถานีรถไฟชินจุกุจะมีกระดานฝากข้อความอยู่ตรงนั้น"

"เคยได้ยินครับ กระดานฝากข้อความที่ว่าเวลาต้องการขอความช่วยเหลือให้เขียนรหัส XYZ ที่กระดานฝากข้อความแล้วจะมีบุคคลลึกลับที่เรียกตัวเองว่า ซิตี้ ฮันเตอร์ ปรากฎตัว....งั้นแสดงว่าพวกคุณคือ ซิตี้ ฮันเตอร์ ใช่ไหมหล่ะ?" คาโอริถึงกับอึ้งที่ชุนรู้เรื่องข้อมูลเกี่ยวกับพวกเขา

"ใช่ค่ะ พวกเราคือ ซิตี้ ฮันเตอร์ เองหล่ะค่ะ" คาโอริมองใบหน้าอันคมเข้มของชุนจนเกิดอาการเขินเล็กน้อย แล้วทันใดนั้นก็มีเสียงลิฟต์ที่ขึ้นมาถึงชั้นบนซึ่งเป็นชั้นของคลับเอลิส และเรียวก็ฟื้นจากความเมาเมื่อเขาได้สัมผัสรังสีอำมหิตที่กำลังจะเข้ามา (แต่ตาเรียวใส่ชุดกลับเหมือนเดิมอย่างไวแฮะ)

"ทุกคน! เตรียมชักปืนออกมาให้พร้อม! มีคนกำลังจะเข้ามาทางพวกเราแล้ว!" ทุกคนก็เริ่มชักปืนเล็งไปที่หน้าลิฟต์ แล้วก็มีบุคคลลึกลับก็เดินออกมาจากลิฟต์พอดี แล้วทันใดนั้นเรียวก็เริ่มรู้ทันทีว่าคนที่ออกมาจากลิฟต์นั้นเป็นผู้หญิงที่สวยเอาการณ์เลยทีเดียว แล้วเรียวก็วิ่งเข้าหาคนนั้นทันที

"ว้าววววว...ฝรั่งซะด้วยยย" เรียวก็โผเข้ากอดผู้หญิงคนนั้นแบบโรแมนติค

"คุณคงเป็นนางฟ้าที่ลงมาจากสวรรค์เพื่อให้เราสองได้มาพบกัน ว่าแต่คุณอยากจะมาพบผมใช่ไหมครับ?" ผู้หญิงคนนั้นก็เกิดอาการมึนงงที่เรียววิ่งปรี่เข้าหาเธอ ทันใดนั้นมีอีกคนก็เอาปืนมาจ่อที่หัวของเรียวจนทำให้เรียวต้องหยุดชะงัก

"อึ๋ยยยย!...เฮ้ย! แกเอาปืนมาจ่อหัวฉันทำไมเนี่ย?" คนที่เอาปืนจ่อหัวเรียวก็โผล่ออกมาจากลิฟต์

"ว่าไงเรียว! แกแอบมาอยู่ที่นี่เองเรอะ?"

"อุ...อุมิโบซึ แกมาทำอะไรที่นี่?"

"ก็ฉันฝ่าดงซอมบี้เพื่อตามหาแกน่ะสิ คราวนี้ฉันก็ไม่ได้มาแค่คนเดียวหรอกนะ" ทันใดนั้นก็มีอีก 5 คนก้าวออกมาจากลิฟต์ด้วยกัน

"เอ๊ะ? มิกิ ซาเอโกะ พวกเธอมาทำอะไรที่นี่หล่ะ?"

"ก็ฉันกับมิกิและก็อุมิโบซึรวมทั้งอีก 2 คนกำลังตามหานายไปทั่ว จนพวกฉันก็มาเจอนายที่นี่แหล่ะ"

"งั้นหรอ? แล้ว 2 คนนี่คือใครหรอ?"

"2 คนนี้เขาต้องการตัวนาย พวกเขาก็เลยขอร้องให้พวกฉันตามหานาย และพวกเขานั้นก็มาจากหน่วย B.S.A.A." ชุนก็นึกถึงตอนที่เขาเคยสังเกตเห็นเฮลิคอปเตอร์ของหน่วย B.S.A.A. จึงนึกขึ้นได้

"B.S.A.A. เรอะ? ไม่นึกเลยว่าจะได้เจอกันจนได้นะเนี่ย พวกเราก็มานั่งติดแหง่กอยู่ในคลับของฉันกันหมด รวมไปถึงพวกคุณด้วยหล่ะ ว่าแต่มาพักกันที่นี่กันก่อนไหมหล่ะ?"

"ได้เลย ว่าแต่ฉันขอแนะนำตัวก่อนนะว่าฉันชื่อ โนงามิ ซาเอโกะ เป็นเจ้าหน้าที่มือปราบแผนกสอบสวนพิเศษของกรมตำรวจ ส่วนเพื่อนฉันทั้ง 2 คนนั่นก็คือมิกิกับอุมิโบซึ แต่เรียกอุมิโบซึว่าฟอลคอนจะดีกว่านะ"

"ชุน...อากิยาม่า ชุน ยินดีที่รู้จักนะครับ ว่าแต่ B.S.A.A. ทั้ง 2 คนนี้คือใครหรอครับ?"

"อุ๊ยย...แหมม...โทษทีดิฉันลืมแนะนำตัวพวกเขาจนได้เลย โฮะๆๆ อ่ะพวกเขาก็คือ คริส เร้ดฟิลด์ กับ จิลล์ วาเลนไทน์ มาจากหน่วย B.S.A.A. ที่เดินทางมายังชินจุกุเนื่องจากว่ามีเหตุการณ์ซอมบี้และฝูง B.O.W. ออกมาอาละวาดในชินจุกุและพวกเขาก็ได้รับมอบหมายให้ตามหา ซาเอบะ เรียว เพื่อต้องการขอความช่วยเหลือจากเขาน่ะค่ะ"

"ยินดีที่รู้จักนะครับ/ค่ะ" และแล้วทั้งคู่ก็เดินไปหาเรียวทันที

"นี่จิลล์ฉันแนะนำว่าให้คนไปขอความช่วยเหลือจากเรียวดีกว่านะ ถ้าคุณขืนให้คริสไปขอเรียวเนี่ย เรียวเขาไม่รับนะ"

"ทำไมหรอคะ ผู้หมวดซาเอโกะ?" จิลล์เริ่มงงกับคำพูดของซาเอโกะว่าเขาจะสื่อถึงอะไรกันแน่

"อ่อ ตานี่นะ เขาไม่ชอบรับงานจากผู้ชายหรอก เขาชอบรับงานว่าจ้างจากผู้หญิงน่ะ โดยเฉพาะสาวสวยน่ะสิ"

"งั้รหรอคะ? เดี๋ยวดิฉันไปขอเขาเองนะคะ คริสคุณยืนอยู่ตรงนี้นะเดี๋ยวฉันกลับมา" จิลล์ก็เดินไปหาเรียวที่กำลังนั่งกินอย่างเอร็ดอร่อยอยู่

"เอ่อ...ขอโทษนะคะ ไม่ทราบว่าคุณคือ ซิตี้ ฮันเตอร์ ใช่ไหมคะ?" พอเรียวได้ยินคำพูดของจิลล์แล้วเขาก็ยิ้มอย่างสุขุม

"ใช่แล้วครับ! ว่าแต่จะให้ผมทำอะไร?" แล้วนั่งกินต่อเรื่อยๆ ไม่หยุด

"คือว่าดิฉันต้องการให้คุณช่วยจัดการผู้ก่อการร้ายที่ทางการ B.S.A.A. ได้ติดตามจนมาถึงที่ญี่ปุ่น นั่นก็คือ เดเร็ค คอร์เนอร์ ที่ได้นำเชื้อ T+C-Virus แพร่กระจายไปยังชินจุกุจนทำให้ทางการญี่ปุ่นได้ปิดกั้นทั้งชินจุกุให้กลายเป็นสถานกักกันป้องกันไม่ให้แพร่ระบาดไปทั่วญี่ปุ่น ทางเราก็ไม่สามารถตามตัวคอร์เนอร์พบก็เลยขอร้องให้คุณช่วยรับงานนี้ไว้ด้วยนะคะ ทาง B.S.A.A. เองก็จะจ่ายค่าว่าจ้างให้คุณหลังจากที่จัดการคอร์เนอร์ได้" (ฟังอยู่รึป่าวเนี่ยตาเรียว?)

"อ๋อ มันเป็นอย่างนี้นี่เอง มิน่าหล่ะถึงได้มีซอมบี้และฝูง B.O.W. เดินป้วนเปี้ยนเต็มชินจุกุเยอะเลย ว่าแต่หลังจากเสร็จงานแล้วเราไปเดทกันมั้ยหล่ะจ๊ะ?" คริสก็เดินเข้าหาเรียวด้วยความโกรธเล็กน้อย

"เฮ้! น้อยๆ หน่อยเลยน่า นายคิดจะหลีจิลล์อย่างนั้นเรอะ?" จิลล์ก็เข้าไปห้ามปรามคริสทันที

"นี่อย่าเพิ่งทะเลาะกันทั้งคู่ได้ไหม! ทั้งชินจุกุนี่ก็มีแค่เขาคนเดียวที่พึ่งพาได้นะคริส"

"ก็ได้ๆ งั้นเอางี้ทุกคนก็พักผ่อนเอาแรงก่อนพรุ่งนี้ค่อยออกเดินทางกันตกลงมั้ย?"

"งั้นพวกเราก็ขอตัวไปพักผ่อนกันโลด"

ทุกคนก็รวมตัวกันที่คลับเอลิสกันทั้งหมด ส่วนเรื่องราวจะเกิดอะไรขึ้นต่อไปก็ตโปรดติดตามตอนต่อไปนะเออ (จบแชปเตอร์ 2 จ้า)

ทิ้งแก๊กตอนท้ายของแชปเตอร์ 2 นิดนึง

เวลา ตี 3
"หงึ หึหึหึ ตอนนี้ก็มาถึงเวลาของเรียวจังแล้วหล่ะนะ" เรียวก็ค่อยๆ ย่องไปยังห้องที่จิลล์นอนพักอยู่ เรียวก็ค่อยๆ แง้มเปิดประตูเข้าไปข้างในอย่างเงียบๆ (กะลักหลับจิลล์ซะงั้น)

"อูยยยย...ขาวจั๊วะน่าเจี๊ยะจุงเบย เรียวจังขอหม่ำหล่ะนะ จิลล์จังจ๋าาาาาาาา!!" *ตู้มมมมม!!...เจี๊ยกก* หน้าของเรียวนั้นโดนค้อนร้อยตันของคาโอริดักอยู่ข้างหน้า

"นายคิดจะทำอะไรหรอห๊ะเรียว?" ปรากฎว่าเป็นคาโอรินอนอยู่ในห้องนั้นซะแล้ว

"ปะๆๆ เปล่าจ้า เรียวจังกำลังจะดูว่ามีใครบุกเข้ามามั้ยน่ะ แหะๆๆ"

"ดีนะที่ฉันสลับห้องกันกับจิลล์ไว้ แต่ต้องขอบคุณ คุณอากิยาม่าที่ช่วยบอกทางลับให้ฉันรู้ ฉันเลยดักทางนายไว้แล้วหล่ะนะ" คาโอริก็ยกค้อนร้อยตันเตรียมทุบหัวเรียวโดยทันที

"อึ๋ยยยยยยย....พ่อแก้วแม่แก้วช่วยลูกช้างด้วยยยยย!!!"

"คนอย่างนายนี่มันมากเกินไปแล้วนะ!! นายอยากจะให้ญี่ปุ่นต้องอับอายเพราะนายคนเดียวอย่างนั้นเรอะ!?"

"จ๊ากกกกกกกก!!!" *ตูมมมมมม!* แล้วทุกคนก็ตกใจตื่นจนนึกว่าเป็นเสียงระเบิดดังอยู่ในคลับ แล้วคาโอริก็จับเรียวมัดเป็นหนอนฟูกแล้วลากขึ้นไปบนดาดฟ้า

"คุณคาโอริ มันเกิดอะไรกันขึ้นกันครับ?"

"อ่อ เผอิญว่าดิฉันจัดการตุ๊กแกผีที่เข้ามาเกาะแกะในห้องนอนฉันน่ะค่ะ" ทั้งชุน คริส จิลล์ และทุกคนในคลับเอลิสต่างก็พากันงงกันเป็นแถว

"นอนข้างนอกเลยไป๊!!" คาโอริก็โยนเรียวที่โดนมัดเป็นหนอนฟูกห้อยต่องแต่งนอกดาดฟ้าตึก

"ช่วยด้วยคร้าบบบบบบ!! เรียวจังไม่อยากนอนหนาวคนเดียวน๊าาาาาา เรียวจังเกลียดซอมบี้!!!" ยังดิ้นจนถึงเช้าแล้วเรียวก็หลับสนิทตอนเช้าพอดี

อ่ะจบแชปเตอร์ 2 กันจริงๆ ละครับ

น่าสนุกดีครับ ว่าแต่สนใจให้ช่วยออกแบบอาวุธชีวภาพมั้ยครับเนี่ย

น่าสนุกดีครับ ว่าแต่สนใจให้ช่วยออกแบบอาวุธชีวภาพมั้ยครับเนี่ย

ผมไม่ถนัดออกแบบภาพครับ (ว่าแต่ผมยินดีให้ช่วยออกแบบครับ) 5555

งั้นลงมือออกแบบเลยนะครับ
ชื่อ VAL-KARATLIGHT
ลักษนะรูปร่าง สูง 175 ซม.ยืนสองขา ผิวขาวซีด ใบหน้าไม่มีร่องรอยของการเน่าเปื่อย เนื่องจากเป็นผลจากการกลายพันธ์ที่สมบูรณ์แบบ
มือมี 5 นิ้วและใช้หยิบจับสิ่งของได้ดี ดวงตาเป็นสีทองทอประกาย มีปีกขนาดใหญ่ยาวกว่าเมตรครึ่งแบบเดียวกับปีกของแมลงปอ แต่ปลายแหลมอยู่บนหลัง
ทำให้สามารถบินบนฟ้าได้อย่างว่องใว มีเส้นผมสีเงินคลุมศีรษะส่วนบน เรียกได้ว่าหากไม่มีปีกแล้ว ก็นับว่ารูปร่างแทบไม่ต่างกับเด็กผู้หญิงที่ตัวสูงๆ เลยที่เดียว
พึ้นฐานการตัดต่อพันธุกรรม ร่างของผู้ที่มีภูมิคุ้นกันไวรัสสูง + ดีเอ็นเอของแมลงปอ+เชึ้อไวรัสที่ลดความเป็นพิษ+แกนพลังงานไฟฟ้า(ฝังใว้ในกระดูกสันหลังที่เชื่อมต่อกับปีก)
ประวัติการพัฒนา อาวุธชีวภาพในช่วงแรกๆ แม้จะมีความร้ายกาจ และสร้างความเสียหายได้ในวงกว้าง แต่กลับควบคุมได้ยาก มีหนำซ้ำยังขาดสติปัญญา
ทำให้ยากจะใช้งานในภารกิจที่ซับซ้อน จึงได้มีการค้นคว้ากับไทแรนท์ แต่โอกาสสำเร็จก็ไม่น่าเป็นที่พอใจอยู่ดี จึงนำไปสู่การพัฒนาอาวุธชีวภาพแบบเน้นสติปัญญา
และผลที่ได้คือโปรเจคนี้เอง
ความเร็ว ตอนวิ่งบนพึ้นเร็วพอจะไล่คนทั่วไปทัน ตอนบินก็เร็วจนพอๆกับรถแข่งฟอร์มูล่าร์วัน และสามารถบินแบบความเร็วไม่ตกได้ราวสองชั่วโมง
พละกำลัง พอๆกับคนที่ฝึกร่างกายมาอย่างดี และไม่เจ็บป่วย
สติปัญญา สูงอันดับต้นๆ ในอาวุธชีวภาพด้วยกัน(สามารถใช้คำพูดง่ายๆ ที่จำเป็นในการสื่อสารกับฝ่ายเดียวกันได้ และสามารถใช้งานอาวุธได้ทัืงดาบและปืน นอกจากนั้นประสานงานกับพลังไฟฟ้าได้เช่นหยิบดาบขึ้นมาแล้วถ่ายพลังไฟฟ้าลงไปในดาบ กลายเป็นดาบแม่เหล็กไฟฟ้า เป็นต้น)
ความสามารถพิเศษเพิ่มเติม สามารถปล่อยกระแสไฟฟ้ารุนแรงออกมาจากปีกทั้งสอง และสามารถถ่ายพลังไฟฟ้าไปยังส่วนอื่นของร่างกายได้ เช่นแขน
ข้อเสีย:เสียค่าใช้จ่ายในการสร้างสูง จึงถูกสร้างมาจำนวนน้อยมาก และถ้าถูกทำลายปีก จะควบคุมพลังงานไฟฟ้าไม่ได้ และย้อนกลับมาทำร้ายตัวเอง rpg สามารถใช้ฆ่าวาลได้ในนัดเดียวหากยิงโดนจังๆ หรือใช้ไรเฟิลเจาะเกราะยิงที่หัว

หวังว่าคงไม่โหดไปนะครับ พอดีกะออกแบบให้เป็นพวกระดับบอสนะครับ

ผู้แต่งแฟนฟิคแอบดองนานไปหน่อยเนื่องจากว่าผู้แต่งนั้นงานเยอะ+แอบลั้นลาเพลินไปหน่อยคราวนี้ก็กลับมาสานแฟนฟิคต่อกันโลด อิอิ

chapter 3: Escape From Hell Room

วันที่ 24 มีนาคม 2014 เวลาตี 1:50น. (ต่อจากช่วง Prologue)
ณ อีกด้านนึงของชินจูกุในยามวิกาลมีชายผู้หนึ่งกำลังนั่งดื่มวิสกี้คนเดียวในคลับที่ปิดแล้ว ทันใดนั้นก็มีซอมบี้ตัวนึงพังประตูเข้ามาในคลับแล้วบุคคลลึกลับผู้นั้นก็ตกใจจึงรีบคว้าไม้เบสบอลที่ซ่อนอยู่ใต้บาร์แล้วฟาดหัวซอมบี้เข้าอย่างจังแล้วเขาก็พบปืนที่ซ่อนไว้ในตัวของซอมบี้อยู่ก็เลยหยิบมาใช้ แล้วก็มีฝูงซอมบี้อีก 5 ตัวกำลังเดินเข้าหาคนๆ นั้นอย่างเชื่องช้าแล้วเขาก็รู้ว่าพวกนี้เป็นซอมบี้แน่นอนเขาก็เลยรีบหนีออกจากคลับโดยเร็วพร้อมกับเล็งยิงฝูงซอมบี้ที่กำลังจะเข้าใกล้เพื่อเปิดทางวิ่งหนีออกจากบาร์อย่างเร็วที่สุดจนถึงด้านนอกบาร์ แล้วพบเมืองที่อยู่ในสภาพถูกทำลายและเต็มไปด้วยฝูงซอมบี้และฝูง B.O.W. ทั้งเมือง

"เมืองทั้งเมืองมันเกิดบ้าอะไรขึ้นเนี่ย?!" คนที่ตะโกนออกมานั้นไม่ใช่ใครที่ไหนเขาคือ อาร์ค ธอมป์สัน ผู้ซึ่งเคยรอดชีวิตจากเหตุการณ์เกาะชีน่านี่เอง รอบนี้ก็มาพักร้อนที่ญี่ปุ่นหล่ะ

"นึกไม่ถึงเลยว่าฉันจะต้องมาเจอฝันร้ายแบบนี้อีกครั้ง"

"ดีหล่ะฉันจะต้องหาทางออกจากที่นี่ให้ได้เลยทีเดียวคอยดูสิ!"

อาร์คก็พยายามหาทางหนีออกจากย่านชินจูกุให้ได้โดยเร็วจนเขาวิ่งไปถึงย่านคามุโระโจเขาก็หาที่หลบภัยซึ่งที่นั่นก็คือ สกาย ไฟแนนซ์ บริษัทของชุนซึ่งคิดว่าคงจะที่หลบภัยจากซอมบี้จนกว่าจะถึงรุ่งสว่าง ทันใดนั้นได้ยินเสียงกุกกักจากประตูห้องของ สกาย ไฟแนนซ์ อาร์คก็ตกใจจนรีบคว้าปืนเล็งไปที่ประตูบานนั้นแล้วเขาก็ตกใจเมื่อเจอฮาน่าที่เป็นผู้ช่วยของชุนก็ออกมา

"ใครน่ะ!?"

"อย่ายิงค่ะ!! วางปืนลงเถอะค่ะ"

"เฮ้อออ...เล่นทำซะผมตกใจหมดเลยนะคุณเนี่ย ว่าแต่คุณคือใครหรอ?"

"ดิฉันชื่อฮาน่าค่ะ ฉันทำงานอยู่ที่นี่แล้วคุณหล่ะคะ?"

"ผมชื่ออาร์คครับ...มันเหมือนกับฝันร้ายที่เคยเจอเมื่อ 15 ปีก่อนเลยแฮะ"

"อะไรหรอคะ?"

"อ่อ เปล่าๆ ไม่มีอะไรงั้นผมขอพักผ่อนก่อนนะครับ"

"....."

ทั้งคู่ก็พักผ่อนกันคนละมุมจนถึงสว่าง

วันรุ่งขึ้นของวันที่ 24 มีนาคม 2014 เวลา 9:50น. ชุนก็กลับไปที่ สกาย ไฟแนนซ์ เพียงลำพังโดยให้พวกคริสหลบอยู่ที่คลับเอลิสก่อนแล้วเขาก็เห็นอาร์คอยู่ในออฟฟิศของเขาแล้วเขาก็ตกใจทันที แล้วอาร์คก็ตื่นขึ้นมาเล็งปืนไปที่ชุน

"อ้าวเฮ้ยยยย!! นายเป็นใครเนี่ย? ใจเย็นๆ ก่อนสิแล้วนายเข้ามาในออฟฟิศฉันได้ยังไง?"

"เฮ้อ! ก็ประตูมันไม่ได้ล็อคประตูน่ะสิ แล้วที่นี่มันคือออฟฟิศของนายหล่ะสิท่า"

"เออสิฟะ! นายเล่นบุกรุกในที่ของคนอื่นนายก็ป่วยเป็นไข้โป้งพอดีสิ"

"งั้นก็ขอโทษทีก็แล้วกันนะ"

"ฮ้าวววววว...อรุณสวัสดิ์ค่าาาา....ชะอึ๋ยยยย...คุณอากิยาม่า!!"

"ฮาน่าจัง!"

"คุณไปอยู่ที่ไหนมาฉันอุตส่าห์หลบหนีฝูงซอมบี้จากคามุโระเธียเตอร์เพื่อตามหาคุณ ทำไมคุณถึงมองไม่เห็นฉันที่กำลังตะโกนเรียกคุณอยู่หล่ะห๊ะ!?"

"แหมๆ ขอโทษทีๆ ห่ะๆๆๆ ก็ฉันไม่รู้จริงๆ นี่นา"

"แล้วถ้าเกิดว่าคนที่รอดชีวิตเป็นพวกโรคจิตจะมาฉุดข่มขืนฉันขึ้นมาจะทำยังหล่ะ?"

"อุ๊บ!...ฮ่าๆๆๆๆ โอยยยย...ขำ อย่างเธอเนี่ยนะจะโดนข่มขืน? แค่พวกโรคจิตเห็นเธอแบบนี้แล้วเขาไม่คิดที่จะกล้าทำหรอก" ก็ฮาน่าอ้วนนี่นา

"อีตาบ้า!"

"เฮ้ย! ใจเย็นๆ ก่อนน่าเพราะทางนี้ก็พยายามจะหาทางหนีออกจากเมืองเนี่ยแหล่ะ"

"งั้นหรอ? เอางี้พวกเราไปรวมตัวกันที่คลับเอลิสกันดีมั้ยหล่ะ?"

"คลับเอลิส? ที่นั่นมันจะดีหรอนาย?"

"ไม่ต้องห่วงหรอกน่า...ฉันเป็นเจ้าของคลับเอลิสด้วยน่ะ"

"ดีเลย งั้นพวกเราไปกันเถอะ ว่านายคือ?"

"อาร์ค งั้นแสดงว่าคุณอากิยาม่าที่คุณฮาน่าเคยพูดถึงสินะ?"

"อืม" ทันใดนั้นก็มีเสียงปืนดังลั่นขึ้น *ปังงงงงงงง!!*

"อะไรกันเนี่ย? พวกเราออกไปดูกันดีกว่า" พวกเขาก็ออกจาก สกาย ไฟแนนซ์ เพื่อสังเกตคนที่ยิงปืนดังกล่าวเป็นชายฝรั่งอีกคนที่โผล่มาที่ชินจุกุเหมือนกัน แล้วเขาก็เล็งปืนไปที่อาร์ค

"หยุดนะ! อย่าขยับ!"

"ลีออน?"

"อาร์ค? นายมาทำอะไรที่นี่น่ะ?"

"ฉันก็จะถามนายอยู่เหมือนกันนั่นแหล่ะ ว่าแต่ไม่เจอกันซะนานเลยนะ"

"ไม่เจอกันซะนานเหมือนกันเลยหล่ะเพื่อน ฉันก็มาปฏิบัติภารกิจที่ชินจุกุเนี่ยแหล่ะ แล้วนายหล่ะ?"

"ฉันก็มาพักร้อนที่นี่น่ะ ไม่นึกเลยว่าฉันต้องมาเจอกับฝันร้ายแบบนี้อีกครั้งในรอบ 15 ปีเลยนะเนี่ย"

"เอาน่าเพื่อน อย่างน้อยฉันก็เจอฝันร้ายมาเยอะกว่านายอีกหล่ะ"

"หลังเสร็จจากงานแล้วเดี๋ยวฉันเลี้ยงเหล้านายเอง"

"เฮ้ๆๆ ฉันว่าฉันขอเลี้ยงเหล้าพวกนายเองดีกว่าน่า!"

"นายคือใครหล่ะ?"

"ไม่เป็นไรหรอกลีออน เขาเป็นเจ้าของคลับในย่านคามุโระโจเนี่ยแหล่ะ ชื่ออากิยาม่า"

"ยินดีที่รู้จักนะ ผมลีออน"

"เช่นกันนะพวก"

"เอาหล่ะ พวกฉันจะไปรวมตัวกันที่คลับของฉันหล่ะนะ พวกนายพร้อมกันมั้ย?"

"เอาไงเอากันหล่ะฟะ พวกเราลุยกันโลด" จาก สกาย ไฟแนนซ์ ถึงคลับเอลิสก็ไม่ห่างไกลกันมากสักเท่าไหร่แถมฝูงซอมบี้ก็ไม่ค่อยโผล่มากันก็เลยรีบวิ่งไปรวมตัวกันที่คลับเอลิสแล้วก็ถึงที่นั่นจนได้

"อ้าว! คุณอากิยาม่า คุณกลับมาแล้วหรอ?"

"อืม! ฉันกลับไปที่ออฟฟิศของฉันแล้วก็เจอผู้ช่วยของฉันอยู่ในออฟฟิศแล้วเจอกับชายอีก 2 คนพอดีน่ะ" ลีออนกับอาร์คก็ออกจากลิฟต์ตามชุนเข้าไปข้างใน

"ลีออน!"

"คริส! จิลล์! พวกนายก็อยู่ที่นี่ด้วยหรอ?"

"ก็ใช่น่ะสิ พวกเรากำลังวางแผนหาทางหนีออกจากชินจุกุพร้อมกับล่าตัวผู้บงการด้วยน่ะสิ ว่าแต่ฮันนิแกนส่งตัวนายมาที่นี่สินะ"

"แน่นอน! นายนี่หัวไวกว่าที่คิดนะคริสเอ๊ย! เอาหล่ะก็ได้ ฮันนิแกนเป็นคนส่งฉันให้้ล่าตัวคนร้ายน่ะ"

"คนร้ายที่ว่าใครน่ะหรอลีออน?"

"เดเร็ค คอร์เนอร์" คริส จิลล์ และเรียวต่างก็ตกใจเนื่องจากรู้ว่าลีออนนั้นก็ตามล่าคนร้ายคนเดียวกันกับพวกเขาที่กำลังจะตามล่าอยู่

"เฮ้อออ...งั้นพวกเราก็มีศัตรูเป็นคนเดียวกันหล่ะสินะ หึ! แวร์ๆ อิส อะ แวร์ๆ (ไหนๆ ก็ไหนๆ) ละพวกเราก็มาเริ่มวางแผนกันเลยดีกว่า ว่าแต่ฉันชื่อ ซาเอบะ เรียว นะยินดีที่ได้ร่วมทีมเดียวกันกับนาย" ว่าแล้วฮันนิแกนก็ติดต่อหาลีออนทันที

"ลีออน! ลีออน! คุณโอเคมั้ย?"

"ฮันนิแกน! ฉันสบายดีน่า ไม่ต้องห่วงหรอก"

"แล้วคุณอยู่ที่ไหนหล่ะ?"

"คลับเอลิส ว่าแต่ B.S.A.A. ถูกส่งตามล่าผู้ก่อการร้ายคนเดียวกันหรอ?"

"ถูกต้อง! ทางเราได้รับทราบเรื่องไว้แล้วว่าทั้ง B.S.A.A. ทั้งกรมตำรวจชินจุกุรวมถึงพวกเราเองก็ได้รับมอบหมายให้ตามล่าคนร้ายคนเดียวกันนั่นแหล่ะ"

"ถึงว่าหล่ะ ภารกิจครั้งนี้ถึงได้ยกพวกตามล่าคนร้ายแค่คนเดียว หึหึ อะไรจะบังเอิญปานนั้น"

"ฉันจะติดต่อคุณอีกทีนะ" ทุกคนก็ต่างช่วยกันวางแผนการจับกุม เดเร็ค คอร์เนอร์ แล้วก็ข้ามไปที่อีกแห่งหนึ่งของญี่ปุ่นนั่นก็คือสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าชื่ออาซางาโอะที่โอกินาว่า ในวันที่ 24 มีนาคม 2014 เวลา 23:50น. เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นแล้วเขาก็รับสายโทรศัพท์ทันทีเขาคนนั้นก็คือ คิริว คาสุมะ อดีตหัวหน้ารุ่นที่ 4 ของแก็งค์โทโจ และเขาก็เป็นตำนานยากูซ่าแห่งคามุโระโจ

"ฮาโหล"

"คุณคิริว!"

"ไดโงะ...เกิดอะไรขึ้น?" คนที่คุยกับคิริวนั้นเขาคือ โดจิม่า ไดโงะ หัวหน้ารุ่นที่ 6 ของแก็งค์โทโจ

"ช่วยพวกเราด้วยคุณคิริว! ทั้งคุณมาจิม่า ทั้งผมและลูกน้องทั้งหมดกำลังหาทางหนีออกจากคามุโระโจฮิลล์แต่ตอนนี้กำลังพยายามไม่ให้ซอมบี้เข้าไปข้างใน"

"อะไรนะ!? ซอมบี้บุกคามุโระโจอีกแล้วเรอะ!?" คิริวบีบโทรศัพท์จนแตกเล็กน้อย

"พวกเราจะพาทุกคนอพยพไปที่สนามประลองชั้นใต้ดินของไซ ช่วยพวกเราจัดการด้วย คุณคิริว"

"ชิ! เดี๋ยวฉันจะรีบไปที่คามุโระโจเดี๋ยวนี้หล่ะ!" คิริวโยนโทรศัพท์ทิ้งพร้อมกับสีหน้ากริ้วโกรธแล้วเตรียมตัวออกจากโอกินาว่าไปยังโตเกียวย่านคามุโระโจ

"คราวนี้ใครมันทำคามุโระโจเละอีกหล่ะ?"

"คุณลุงคะ?" ซาวามุระ ฮารุกะ ลูกสาวบุญธรรมของคิริวผู้ซึ่งได้กลายเป็นไอด้อลชื่อดังของญี่ปุ่นแล้วกลับไปอยู่ที่สถานเด็กกำพร้าอาซางาโอะที่โอกินาว่าเพื่อดูแลน้องๆ ในยามที่คิริวกลับไปที่คามุโระโจเป็นบางครั้ง

"มีอะไรหรอฮารุกะ?"

"คุณลุงจะกลับไปที่คามุโระโจจริงๆ หรอคะ? หนูได้ยินเสียงโทรศัพท์แล้วหนูก็ตื่นขึ้นมาแอบฟังคุณลุงคุยอยู่ค่ะ"

"ใช่แล้วหล่ะ ฉันจะกลับไปที่คามุโระโจ เพราะมีเรื่องสำคัญที่ทำให้ไดโงะเรียกให้ฉันกลับไปที่นั่นน่ะ ยังไงก็ฝากดูแลพวกเด็กๆ แทนก็แล้วกันนะ"

"ค่ะ่" คิริวก็เปลี่ยนชุดสูทคู่ใจของเขาแล้วก็ออกเดินทางไปยังคามุโระโจโดยทันที......ย้อนกลับไปที่คามุโระโจ วันที่ 24 มีนาคม 2014 เวลา 12:46น. ทั้งชุน อุมิโบซึ มิกิ ซาเอโกะ ฮาน่า และพนักงานในคลับเอลิส เริ่มออกจากคลับเอลิสแล้วพากันหนีไปอยู่ในสนามประลองชั้นใต้ดินของไซทางเข้าสนามประลองนั้นก็มีแค่ลงไปที่ท่อระบายน้ำตรงสวนสาธารณะของคามุโระโจ

"เอาหล่ะทุกคน เดี๋ยวฉันพาพวกเขาหนีไปอยู่ในที่ปลอดภัยกว่านี้ก่อนนะ พวกคุณรออยู่ที่นี่ก่อน เดี๋ยวฉันจะกลับมารับพวกคุณอีกที...พร้อมไหมครับคุณโนงามิ คุณฟอลคอน?"

"ฉันพร้อมเสมออยู่แล้วค่ะคุณอากิยาม่า"

"หึ! เป็นไงเป็นกันสิอย่างนี้ต้องซัดพวกนี้ให้ตายกันไปข้างนึงเลยดีกว่า"

"โอเค! งั้นพวกเราไปกันเถอะ" แล้วพวกเขาก็ออกจากคลับเอลิสแล้วฝ่าดงซอมบี้เพื่อหนีไปยังสนามประลองชั้นใต้ดินของไซ

"มันมีแค่ทางเดียวที่จะจัดการกับพวกซอมบี้ได้ก็มีแค่ยิงมันที่หัวเท่านั้นนะ"

"ฉันรู้อยู่แล้วน่า!" ทั้งซาเอโกะกับมิกิก็พูดคำนี้เป็นเสียงเดียวกัน

"ให้ตายสิ! ทำไมมันมาเยอะยิ่งกว่าเดิมเนี่ย!?"

"นั่นสินะ ฉันว่าคงสนุกไม่น้อยที่พวกเราฝ่าดงซอมบี้จำนวนมากขนาดนั้น"

"หึ! สนุกกะผีน่ะสิแค่ได้กลิ่นเน่าของพวกซอมบี้แค่นี้ฉันก็แทบจะอ้วกแล้วหล่ะนะ"

"แสดงว่าคุณไม่เคยเจอกับพวกซอมบี้ของจริงมาก่อนน่ะสิคุณฟอลคอน"

"เรียกฉันว่าฟอลคอนเฉยๆ ก็ไ้ด้เฟ้ย!"

"ฟอลคอนนี่ก็ใจเย็นๆ หน่อยสิ" มิกิพยามยามทำให้อุมิโบซึใจเย็นลงหน่อย และแล้วก็ถึงสวนสาธารณะของคามุโระโจจากนั้นก็เปิดฝาท่อระบายน้ำแล้วพวกเขาทั้งหมดก็ลงไปในนั้นคนสุดท้ายก็ปิดฝาท่อกันไม่ให้พวกซอมบี้แห่พากันลงท่อตาม

"เฮ้อออ...ในที่สุดก็ลงมาอยู่ข้างล่างสักทีนะ เอาหล่ะพวกเราต้องเดินไปที่บันไดอีกฝั่งนึงมันเป็นทางเข้าสนามประลองของไซนะ พวกคุณไปรอกันที่นั่นก่อนส่วนผมจะต้องกลับไปรับพวกเขาที่เหลืออยู่ในคลับเอลิสอีก"

"เดินทางโดยปลอดภัยนะคะคุณอากิยาม่า" ซาเอโกะก็เป็นห่วงชุนเนื่องจากกลัวว่าชุนนั้นจะโดนซอมบี้รุมกัด แล้วชุนก็โบกมือให้ทุกคนแล้วก็กลับไปที่คลับเอลิสเพื่อไปรับพวกคริส และในเวลาเดียวกันนั้นคิริวก็เดินทางถึงชินจุกุแล้วพบว่าทั้งชินจุกุกับคามุโระโจนั้นถูกปิดตายด้วยกำแพงหนาล้อมรอบป้องกันฝูงซอมบี้เต็มไปหมด คิริวก็เดินไปที่กำแพงนั้นซึ่งข้างหน้าของกำแพงก็มีกลุ่มผู้ประท้วง กลุ่มนักข่าว และตำรวจเต็มไปหมด ทั้งพวกนักข่าวและตำรวจเห็นคิริวกำลังเดินมาทางนี้พวกเขาต่างก็พากันรีบหลบแล้วเปิดทางให้คิริวโดยทันที แล้วมีตำรวจรุ่นน้องตะโกนว่าคิริวไปหน่อยนึง

"เฮ้ย! คุณเข้าไปในนั้นไม่ได้นะ!" หัวหน้าตำรวจรุ่นพี่ก็เข้าไปห้ามรุ่นน้อง

"อย่าไปมีเรื่องกับเขาเลยดีกว่าน่า! ชายคนนี้เขาเป็นตำนานแห่งคามุโระโจ...คิริว คาสุมะ" แล้วพวกนักข่าวก็ซุบซิบกันเล็กน้อยว่า

"นั่นอดีตหัวหน้าแก๊งค์โทโจนี่หน่า เห็นได้ยินมาว่าเขาออกไปจากโตเกียวอีกรอบนิ" คิริวก็หยิบโทรศัพท์ของเขาขึ้นมาแล้วพยายามติดต่อไดโงะแล้วพบว่าไม่มีสัญญาณตอบรับ แล้วทันใดนั้นก็มีรถบรรทุกทั้ง 2 คันขับวิ่งผ่านคิริวซึ่งยืนอยู่ตรงกลางแล้วพุ่งชนกำแพงที่กันไม่ให้ฝูงซอมบี้ออกมาเพ่นพล่านจนกำแพงที่ปิดตายนั้นเปิดทางให้คิริวเดินเข้าไป

"ท่านประธานรุ่น 4 เมืองนี้อยู่ของท่านแล้วครับ" สภาพลูกน้องในแก๊งค์โทโจไคที่เหลืออยู่ในอาการบาดเจ็บจากการขับรถบรรทุกชนกำแพง

"อ่า ขอบใจมากนะ" และแล้วคิริวก็กำลังเดินไปที่ช่องโหว่ของกำแพงเพื่อเข้าไปหาไดโงะผู้ซึ่งเป็นหัวหน้าแก๊งค์โทโจคนปัจจุบัน ทันใดนั้นมีตำรวจหน้าใหม่คนนึงพยายามจะเข้าไปหยุดคิริวแล้วโดนคิริวบีบข้อมือซะ

"แก! แกคิดว่าแกเป็นใครกันฟะ!?" หลังจากที่คิริวบีบข้อมือตำรวจหน้าใหม่คนนั้นที่ไปจับไหล่ของคิริวเข้าจนตำรวจยอมปล่อยจากไหล่ของเขา

"อย่าบังอาจมาแตะต้องตัวฉันน่า ฉันเองก็ไม่แน่ใจว่าฉันจะทำอะไร" คิริวก็เดินไปที่ช่องกำแพงแล้วเดินเข้าไปข้างในเขตกักกันของชินจุกุกับคาบุกิโจต่อ

เฮ้อออออ....คราวนี้ก็จบตอนที่ 3 กันแล้วนะครับในตอนหน้าคงจะไม่ได้มีแค่ซอมบี้เีพียงอย่างเดียวแน่นอน ผู้แต่งแฟนฟิคคนนี้ก็กำลังจะคิดไอเดียสำหรับตอนที่ 4 กันสักหน่อยหล่ะครับ อิอิ

สนุกดีนะครับ ฮ่าๆ

chapter 4: Deadliest Nightmare

ณ อีกด้านหนึ่งของเธียเตอร์สแควร์ชุนก็เดินทางไปที่คลับเอลิสของเขาเพื่อกลับไปรับพวกคริสที่เหลือ (แต่ก็แอบยืนอู้เพื่อพักสูบบุหรี่นิดนึง)

"เฮ้อออ! ทั้งวันมานี้ก็เจอแต่พวกซอมบี้งี่เง่าเต็มไปหมด แต่ก็ยังดีที่ปลอดซอมบี้ไปสักระยะนึงหล่ะนะ พอคิดดูแล้วทั้ง 4 สาวก็สวยไม่เบาเลยแฮะ ถ้าพวกนี้มาเป็นโฮสเตสในคลับฉันเนี่ย สงสัยทำเอาลูกค้าหนีหายกันไปหมดแน่เพราะคุณเธอมีหวังเกิดโมโหแล้วถล่มลูกค้าเละชัวร์"

ทางฝั่งในคลับเอลิสนั้นก็จะเหลืออยู่แค่ เรียว คาโอริ ลีออน อาร์ค คริส และจิลล์ ต่างคนต่างนั่งคนละมุมกัน (แต่ลีออนกับอาร์คคุยกันอย่างเฮฮา)

"นี่คริสจังนายเบื่อมั้ยที่พวกเรานั่งแก่วอยู่ที่นี่น่ะ?"

"ไม่หรอกฉันก็เฉยๆ นะ แค่นี้ก็สบายมาก"

"เรียวฉันว่านะ ฉันไม่อยากทิ้งนายให้อยู่กับจิลล์ตามลำพังหรอก"

"น่านะ คาโอริฉันไม่ทำอะไรจิลล์หรอกน่า (แค่อยู่ใกล้ๆ จิลล์จังแบบนี้ฉันระทวยแล้วหล่ะนะ หึหึ)"

"เนี่ยนะหรอ ที่นายไม่คิดจะทำอะไรกับจิลล์น่ะ?"

"อะเร๊ะ?~ ม่ะ...ไม่ใช่อย่างนั้นนะ อ่ะห่ะ อ่ะฮ่าๆๆๆ" มือของเรียวอยู่ในสภาพกำลังจะลูบก้นจิลล์ที่ยืนอยู่แต่โดนคริสเอาปืนจ่อหัวพอดี

"แหลได้แหลเอาตลอดเลยนะเรียว!"

"คุณซาเอบะ? แล้วคุณเก็บอะไรเอาไว้ในกระเป๋ากางเกงของคุณหล่ะครับ?" คริสล้วงกระเป๋ากางเกงของเรียวปรากฏว่าเป็นชุดชั้นในของจิลล์ล้วนๆ ที่เรียวแอบจิ๊กมา

"หา? น่ะ..นี่มันชุดชั้นในของฉันนิ!" จิลล์เหลือบไปมองที่หน้าอกของตัวเองปรากฏว่ายกทรงไม่ได้อยู๋กับตัว "อึ๋ยยยยย!....กะ...กะ...กะกรี๊ดดดดดด คนอย่างคุณนี่มันนน!!" จิลล์กระทืบเรียวเป็นชุดอย่างไม่ยั้งมือยั้งเท้า

"เฮ้ยยยยย!! *อั่กๆๆ เจี๊ยกกกกกก*" เรียวโดนลูกเตะของจิลล์จนตัวของเรียวลอยปลิวติดอัดกำแพง "ไม่นึกเลยว่าคุณเธอโหดพอๆ กันกับยัยคาโอริเลยนะเนี่ย คร่อกกกก!"

"ดีเลยฉันจะได้ไม่ต้องออกแรงใช้ค้อน ฮ่ะๆๆ"

"เอาหล่ะ พวกเราก็รอชุนกลับมาที่นี่หล่ะนะ แต่พวกเราก็ยังไม่รู้ว่าจะไปเจอชุนที่นั่นดีไหม"

"ฉันว่าคุณช่วยรักษาแผลผมได้ไหมครับ? แหะๆ" เรียวอยู่ในสภาพอ่วมจากบาทาของจิลล์แต่เรียวสะบัดหน้าทีเดียวหายเป็นปกติเลย (ทำเอาคริสกับจิลล์ถึงกับอึ้ง แต่ฝั่งลีออนกับอาร์คนั่งเอามือกุมขมับเพราะพฤติกรรมของเรียวซะมากกว่า)

"โอเคหล่ะ ฉันจะไปหาชุนที่นั่นเองทุกคนรอกันที่นี่ก่อนนะ"

"ระ..เรียว! นายจะทิ้งพวกฉันไปจริงๆ น่ะหรอ? ถ้าเกิดว่าพวกซอมบี้รุมกัดนายจนตายขึ้นมาแล้วฉันจะอยู่กับใครหล่ะ?"

"เอาน่า คาโอริเรื่องนี้น่ะสบายมาก ฉันมันเป็นพวกมือโปรอยู่แล้วน่า"

"ฉันก็ไว้ใจคุณในฐานะนักกวาดล้างมือโปรนะคะคุณซาเอบะ แต่ฉันไม่ไว้ใจคุณในฐานะผู้ชายคนนึง ถึงแม้ว่าตัวคุณนั้นเป็นนักกวาดล้างมือโปรก็จริง แต่คุณก็ขึ้นชื่อว่าลามกที่สุดนะคะ ทาง B.S.A.A. ก็มีข้อมูลของคุณอยู่นะคะ"

"แหมตอกย้ำจังเลยนะจิลล์จังเอ๋ย อย่าโกรธกันเลยนะคนดี แหะๆ เอาหล่ะฉันไปก่อนหล่ะนะ" คาโอริก็เข้าสวมกอดเรียวเพื่อห้ามไม่ให้เรียวออกไปข้างนอกด้วยความเป็นห่วง

"เรียว...ฉันไม่อยากให้นายไปจริงๆ นะตาบ้า ฮือๆๆๆ"

"เอาน่าคาโอริ คนอย่างฉันเนี่ยยังไงก็ต้องรอดทุกครั้งอยู่แล้วน่าเชื่อฉันสิ เธอกับฉันก็เป็นคู่หูกันมานานแล้วเธอก็รู้ดีนะ" เรียวก็เดินเข้าลิฟต์ออกจากคลับเอลิสโดยทิ้งพวกเขาไว้ที่นั่น ส่วนทางด้านเธียเตอร์สแควร์ชุนก็ยืนอู้สูบบุหรี่เสร็จก็เดินกลับแต่ก็เจอกับเรียวพอดี

"เฮ้! อากิยาม่า มาอยู่ตรงนี้เองเรอะ?"

"อ้าว! คุณซาเอบะ โทษทีนะที่ทำให้ต้องรอนาน"

"ไม่เป็นไรหรอก พวกนั้นก็รอนายตั้งนานละพวกเรากลับไปรับพวกเขากันดีกว่า" *ปังงงงงงๆๆๆ!!*

"เฮ้ยยยยยยยยย อย่ายิง! นี่พวกเราไม่ใช่ซอมบี้นะ" ทางฝั่งที่ยิงพวกอากิยาม่าก็ไม่ฟังแถมยังยิงไม่ยั้ง จนทั้งคู่ต้องมาดวลปืนกันกับฝั่งตรงข้าม

"พวกนี้ไม่ฟังพวกเราพูดหรือนี่? ชะอ้าว! คุณซาเอบะหายไปไหนแล้วหล่ะ?" ทางเรียวก็หลบหลีกแล้วฝ่าดงกระสุนอย่างว่องไวแล้วคว้าปืนโคลท์ไพธอนของเขายิงใส่พวกที่กำลังยิงเรียวในระยะมากกว่า 100 เมตรได้อย่างแม่นยำ (ยิงสวนเข้าปากกระบอกปืนแบบวันโฮลช็อตของฝ่ายตรงข้ามจนระเบิดเป็นชิ้นส่วนปืน) บวกกับรีโหลดกระสุนอย่างไวเพียงพริบตาเดียว (0.02 วินาที)

"โทษทีนะอากิยาม่า ฉันไม่ว่างคุยรอแปบนึงนะ" แต่พวกนี้ก็ยังคว้ามีดมาฟันเรียวแทนแต่เรียวจัดการพวกนั้นเรียบ

"เฮ้! อากิยาม่าออกมาได้แล้วน่า นายจะหลบอยู่ในนั้นไปถึงไหนน่ะ"

"ขอบใจมากนะคุณซาเอบะ ว่าแต่คุณจัดการพวกนี้เรียบหมดเลยหรอ?"

"อืม ก็ใช่น่ะสิ" พวกที่โดนเรียวอัดนั้นก็ถูกเผาจนกลายสภาพเป็นผง

"ห๊ะ? เฮ้ย! เป็นไปได้ไงเนี่ย? พวกที่นอนอยู่กลายเป็นผงไปแล้ว พวกนี้มันคืออะไรกันแน่เนี่ย?"

"นั่นสิ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันคืออะไรกันแน่"

"ช่างมันเถอะ เราไปรับพวกคริสกันดีกว่า ก่อนที่พวกนี้จะมาไล่ยิงเราอีก"

"โอเค ไปกันเถอะ" ชุนกับเรียวก็ไปถึงคลับเอลิสโดยที่ไม่มีพวกซอมบี้หรือพวกที่ไล่ยิงเรียวกับชุน

"โย่! ฉันกลับมาแล้ว"

"เรียว ฉันเป็นห่วงนายแทบแย่เลยนะรู้ไหม?"

"ฉันบอกแล้วว่าไม่ต้องห่วง เฮ้! คริส ลีออน นายรู้เปล่าว่าเจ้าพวกที่ไล่ยิงฉันแล้วฉันอัดพวกนี้หมอบแต่กลับถูกเผาตัวเองให้กลายเป็นขี้เถ้าเนี่ยมันคืออะไรกันน่ะ?"

"อันนี้ฉันก็ไม่รู้นะ คุณซาเอบะสงสัยคงต้องพิสูจน์ด้วยตัวเองแล้วหล่ะ"

"ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันกับคริสนั่นแหล่ะ เดี๋ยวฉันติดต่อหาฮันนิแกนก่อน" ลีออนคว้ามือถือติดต่อฮันนิแกนทันที

"ฮันนิแกน"

"คุณพอจะรู้ข้อมูลของพวกที่โดนคุณซาเอบะซัดจนกลายเป็นขี้เถ้าบ้างไหม?"

"ฉันพอจะเจอข้อมูลบ้างละ พวกนี้พัฒนามาจากจูอาโว่ คุณคงจะจำได้นะว่าพวกจูอาโว่เคยเกิดขึ้นในเหตุการณ์ที่ยุโรปและจีน แต่ในครั้งนี้พวกนี้ก็ติดเชื้อ T+C Virus เหมือนกันแต่ติดเชื้อจากการฉีดไวรัสดังกล่าวเข้าร่างกาย จนกลายเป็นพวกอิเดมิตสึ"

"อิเดมิตสึ? นี่คิดพวกที่ฉันจัดการไปเนี่ยนะ? ว่าแต่ฮันนิแกนจังจ๋าหลังจากเสร็จภาระกิจแล้วไปดื่มน้ำชาด้วยกันไหมจ๊ะ?"

"คุณซาเอบะ!!" ทำเอาลีออนเอามือกุมขมับอีกรอบ

"พอเถอะครับคุณซาเอบะ แค่นี้คุณก็เล่นทำผมปวดหัวมากพอแล้วนะ"

"แหม...ฉันแค่ล้อเล่นหน่อยน่า แหะๆ"

"ลีออนฉันว่าให้คุณซาเอบะถอยห่างจากฉันไปก่อนนะ"

"คุณพอจะมีข้อมูลที่ซ่อนของเดเร็คบ้างไหมหล่ะ?"

"อันนี้ฉันไม่รู้จริงๆ นะลีออน แต่มีแค่ชายคนนึงเขารู้ข้อมูลทุกอย่างเขาอาศัยอยู่ที่ไหนสักแห่งในคามุโระโจ เขาก็คือ ไซโนะฮานายะ เขาเป็นคนขายข้อมูลข่าวสารทั้งหมดบนโลกใบนี้ ซึ่งเป็นข่าวที่ทางเราไม่เคยรู้มาก่อน"

"ฉันรู้ที่อยู่ของคุณไซอยู่แล้วครับคุณลีออน มีแค่เขาคนเดียวที่พึ่งพาพวกเราได้ ข้อมูลของเขาละเอียดมากฉันรับประกันได้เลยไม่ต้องห่วง"

"งั้นคุณอากิยาม่าพาพวกเราไปที่นั่นทีก็แล้วกันนะ"

"โอเค ฮันนิแกนพวกฉันก็จะไปที่อยู่ของไซจะอาศัยอยู่ที่ชั้นใต้ดินของคามุโระโจนะ"

"ได้เลย ฮัันนิแกนไปก่อนนะ"

"พวกเราไปกันเถอะ พวกคุณซาเอโกะกำลังรอพวกเราอยู่ ว่าแต่พร้อมไหม?"

"Lock & loaded!" และแล้วพวกเขาก็ออกจากคลับเอลิส ระหว่างที่พวกเขากำลังจะเดินอยู่ตรงตึกมิลเลเนี่ยม ทาวเวอร์ที่อยู่ตรงข้ามกันกับคลับเอลิสแล้วสิ่งที่ไม่คาดฝันเกิดขึ้น จู่ๆ มีกระแสไฟฟ้าผ่าใส่ด้านหน้าของพวกคริสห่างจากตัวเขาเพียงนิดเดียว *เปรี้ยงงงงงง!!*

"ชะเฮ้ยยยย!! อะไรเนี่ยฝนยังไม่ตกสักหน่อยอยู่ๆ มีฟ้าผ่าใส่ลงมาอย่างนั้น" พวกเขาก็ได้ยินเสียงโหยหวนลอยผ่านเขา แต่เขาก็มองไม่เห็นตัวเพราะว่ามันบินไวมาก

"คริส! ระวัง!" พวกเขากระโดดหลบดาบไฟฟ้าทันกันหมด

"นี่มันตัวอะไรกันเนี่ย?"

"ไม่รู้หล่ะ เดี๋ยวฉันกับคุณซาเอบะจะจัดการกันเอง ส่วนพวกคุณช่วยยิงคุ้มกันจากพวกซอมบี้กับพวกอิเดมิตสึด้วยนะ"

"รับทราบ!"

"ขอต้อนรับเข้าสู่คลับคนดวงซวยนะคุณซาเอบะ"

"แต่คราวนี้ก็ซวยกันจริงๆ นั่นแหล่ะ" การต่อสู้ระหว่างทั้ง 3 คนกับ 1 B.O.W. ก็เกิดขึ้น

คริส เร้ดฟิลด์ & อากิยาม่า ชุน & ซาเอบะ เรียว VS Val-Karatlight

"ตายยยย...พวกมนุษย์ต้องตายยยยยย!!!"

"ไม่รู้หล่ะใครจะตายก่อนกันแน่! ยิงมัน!"

ทั้ง 3 คนยิงถล่มวัลไม่ยั้ง แต่วัลนั้นหลบกระสุนของพวกเขาทันแถมใช้ดาบคลื่นไฟฟ้าฟาดใส่คริสแต่ไม่โดน ส่วนเรียวก็ยิงวัลจากด้านหลังจนทำให้วัลต้องบินหนีขึ้นไปอยู่บนหลังคาตึกของคลับเอลิส อากิยาม่าพยายามยิงใส่วัลแต่ก็ยังไม่ตายสักที จนวัลบินลงมาจัดการพวกเขาต่อ แต่ทางเรียวเองก็พยายามใช้สมาธิจับจิตสังหารการเคลื่อนไหวของวัลแล้วยิงไปที่หน้าอกของวัล จนวัลเสียการทรงตัวไประยะหนึ่ง แต่วัลก็ฮึดสู้จนวัลต้องคว้าปืนยิงกระหน่ำทั้ง 3 คนแต่ก็โดนเรียวยิงจนปืนหลุดจากมือของวัลแต่ปืนที่วัลใช้นั้นก็ใช้การไม่ได้แล้วเพราะยิงตัดนิ้ววัลแถมทำให้ไกปืนหักอีกต่างหาก แต่นิ้วของวัลก็สมานจนหายเป็นปกติได้เอง ที่เหลือก็มีแค่ดาบอย่างเดียวที่ใช้ได้ วัลก็กระโดดบินขึ้นฟ้าแล้วปล่อยกระแสไฟฟ้านับ 2 ล้านโวลต์กระหน่ำใส่ทั้ง 3 คนแต่ไม่โดนพวกเขาก็ยิงสวนกลับแต่วัลบินหลบได้ทัน แต่วัลก็ถีบคริสกับอากิยาม่าจนกระเด็นไปคนละทิศคนละทาง (ท่าทางคงจุกใช่ย่อยเลยนะเนี่ย) แต่พวกเขาก็ยังยิงวัลอย่างต่อเนื่อง

"คริส! คุณอากิยาม่า! เอากระสุนสำรองไป!" จิลล์โยนกระสุนสำรองให้ทั้ง 2

"ขอบใจมากนะจิลล์ แต่ไอ้เจ้าตัวนี้มันอึดจริงๆ พวกเราจะสู้มันนานเท่าไหร่จนกว่ามันจะตายเนี่ย?"

"สงสัยสู้กันกว่ากระสุนหมดแหล่ะนะ"

"ฉันจะล้มมันยังไงหล่ะเนี่ย?"

"ยิงต่อไปคุณซาเอบะ! ฉันจะหลอกล่อมันเอง!"

"ขอบใจนะ คริส"

"เฮ้! คริส! เดี๋ยวฉันจะช่วยให้ยิงให้นายด้วยคน"

"ได้เลยลีออน"

"แน่จริงก็เข้ามาเลยไอ้ลูกหมา! เดี๋ยวพ่อจะเตะก้นแกให้ดิ้นพล่านแน่!"

ลีออน คริส และชุน ต่างก็พากันหลอกล่อวัลให้โดนยิงคนละนัด

"เฮ้! ทางนี้เฟ้ย! เจ้าตัวน่าเกลียด!" ลีออนหลบดาบของวัลแล้วเจอคริสยิงกระหน่ำใส่วัล

"โย่ว! มาทางนี้ดิ!" เรียวยิงใส่วัล แต่เรียวเข้าไปยิงเจาะกะโหลกวัลในระยะเผาขนอย่างไว *ปังงงงงงง!*

"เฮ้ออออ....เหนื่อยจริงๆ สงสัยมันน่าจะตายแล้วหล่ะนะ" วัลกลับฟื้นคืนชีพอีกรอบหวังจะเอาดาบเข้าไปเสียบเรียวให้ได้

"เฮ้ยยยย!! อะไรเนี่ย!? มันยังไม่ตายอีกเรอะ?" เรียวหลบวัลได้ทันแล้วพวกเขาก็ยังสู้กับวัลต่อ แต่ 2 สาวอย่างจิลล์กับคาโอริรวมไปถึงอาร์คก็ยังหลบอยู่ด้านหน้าตึกตึก มิลเลเนี่ยม ทาวเวอร์ ระหว่างนั้นเองคิริวก็ได้ยินเสียงปืนที่กำลังยิงกระหน่ำอย่างต่อเนื่องจึงภือปืนไรเฟิลเจาะเกราะของเขาพร้อมกับนักสืบดาเตะ

"นี่คิริวนายได้ยินเหมือนที่ฉันได้ยินไหม?" ดาเตะ มาโกโตะ เจ้าหน้าที่สืบสวนพิเศษแห่งกรมตำรวจ ที่อยู่คอยช่วยเหลือคิริวมาโดยตลอดและดาเตะนั้นก็เป็นเพื่อนสนิทของคิริวอีกต่างหาก

"อ่า ฉันก็ได้ยินเหมือนกันนั่นแหล่ะ เราไปดูกันดีกว่าไหม?"

"อืม ฉันว่าน่าจะไปดูกันดีกว่า ดีนะที่ฉันตามหลังนายมาหลังจากที่นายเข้าไปข้างในเขตกักกัน ฉันก็เลยเอาปืนของนายเผื่อมาให้ด้วยน่ะ"

"อ่า ยังไงฉันก็ขอบใจนายมากเลยนะ ดาเตะ" คิริวกับดาเตะนั้นก็เห็นพวกชุนกำลังยิงวัลอยู่แล้วคิริวก็จะเล็งยิงวัล

"เฮ้ย! คะ..คิริว นี่มันตัวอะไรเนี่ย?"

"ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันน่ะ แต่เจ้านี่มันไวมากจนพวกอากิยาม่ายังเอาไม่อยู่เลย"

"ว่าแต่ฉันสังเกตเห็นพวก B.S.A.A. ทั้ง 2 คนกับ 1 เจ้าหน้าที่พิเศษ และก็นัดกวาดล้างในตำนานคนนึงด้วยนะ"

"B.S.A.A.? นักกวาดล้าง?"

"ใช่ B.S.A.A. เป็นทหารชุดหน่วยปราบปรามเหล่าบรรดาอาวุธชีวภาพ แถมหน่วยนี้ก็มีอยู่ทั่วโลกแลยหล่ะ ส่วนนักกวาดล้างในตำนานคนนี้เนี่ยก็มีฉายาว่า ซิตี้ ฮันเตอร์ ที่คอยกวาดล้างพวกอาชญากรทั้งหลายนั่นแหล่ะ แต่เสียอยู่ที่ว่าเจ้า ซิตี้ ฮันเตอร์ เนี่ยมันก็ขึ้นชื่อว่าเป็นตัวลามกสุดๆ เลยหล่ะ เฮ้ออออ...แค่นึกภาพฉันก็กลุ้มแล้วคิริว"

"ช่างมันเถอะ ดาเตะ เดี๋ยวฉันขอจัดการเจ้าตัวประหลาดนี่ก่อนก็แล้วกันนะ"

"อ่า" คิริวก็ยิงเจาะกะโหลกวัลด้วยปืนไรเฟิลเจาะเกราะของเขาภายในนัดเดียว *ปังงงงงงงงงง!*

"ใครยิงน่ะ?" วัลก็ล้มคุกเข่าลงแล้วกระแสไฟฟ้าก็วิ่งผ่านตัววัลจนทำให้ ลีออน คริส ชุน และก็เรียว พากันถอยห่างเพราะตัวของวัลนั้นกำลังจะระเบิดเป็นเสี่ยงๆ จากกระแสไฟฟ้าในตัว แล้ววัลก็ตายในสภาพระเบิดเละกลายเป็นเศษก้อนเนื้อไปในที่สุด ส่วนคิริวก็แบกปืนของเขาเดินเข้าหาพวกชุนพร้อมกับดาเตะ

"คุณคิริว! คุณดาเตะ! พวกคุณมาที่นี่ด้วยหรอ?"

"อ่า ฉันได้ยินเสียงปืนของนายพอดีเลยหล่ะนะอากิยาม่า ฉันก็เลยจัดการมันให้"

"ว่าแต่ผมขอบคุณมากนะครับคุณนักสืบดาเตะ คุณคิริว ที่พวกคุณช่วยชีวิตพวกเรารวมไปถึงคุณอากิยาม่าจากเงื้อมมือของเจ้า B.O.W. ตัวนั้นไว้ได้"

"งั้นพวกนายคือหน่วย B.S.A.A. สินะ?"

"ใช่ครับ ผมคริส เร้ดฟิลด์ ส่วนคู่หูของผมก็จิลล์ วาเลนไทน์ เฮ้! จิลล์ คุณคาโอริ อาร์ค ออกมากันได้แล้ว!"

"โอเค ฉันออกมาละ"

"ขอบคุณมากนะครับ/ค่ะ"

"อ่า ไม่เป็นไรหรอก ฉันก็อยากจะมาช่วยพวกนายอยู่พอดีหล่ะนะ ฉันมาได้ตรงจังหวะพอดีเป๊ะ"

"ว่าแต่คุณอากิยาม่า ผู้ชายคนที่ถือปืนไรเฟิลกระบอกโตคนนั้นคือ คิริว คาสุมะ ที่เขาล่ำลือกันน่ะหรอ?"

"ถูกเผงเลยหล่ะคุณลีออน เขาเป็นอดีตหัวหน้ารุ่นที่ 4 ของแก็งค์โทโจเลยหล่ะนะ เขาเป็นถึงยากูซ่าระดับตำนานเลยหล่ะ"

"ยะ...ยากูซ่าน่ะหรอ? คนนี้เนี่ยนะ? ทั้งหล่อทั้งเท่ห์ *เขินจนหน้าแดง*" คาโอริอึ้งคิริวเพราะคาโอริเห็นว่าคิริวนั้นเป็นยากูซ่าที่เท่ห์กว่าในหนังยากูซ่าที่คาโอริเคยดูมาเลยทีเดียว

"ใช่หล่ะ ฉันเองที่เป็นยากูซ่าแต่มันก็แค่ในอดีต แต่ตอนนี้ฉันก็เป็นแค่คนเลี้ยงเด็กกำพร้าที่โอกินาว่าหล่ะนะ" อาร์คก็เข้ามาบอกกับคิริวกับดาเตะโดยทันที

"คุณคิริวครับ คือว่าทางพวกผมเองก็กำลังจะไปที่อยู่ของคุณไซกัน ผมรู้มาว่าคุณก็รู้ที่อยู่ของคุณไซใช่ไหมครับ? คุณอากิยาม่าเคยเล่าให้ผมฟังมาครั้งนึง"

"อ่า ใช่! ไซเนี่ยแหล่ะเขาเป็นคนขายข้อมูลข่าวสารให้กับฉันโดยไม่ต้องเสียตังเลยหล่ะนะ เรื่องนี้ฉันก็จะไปคุยกับไซเหมือนกัน แต่ก่อนหน้านั้นฉันกับดาเตะไปช่วยพวกพ้องของฉันซึ่งเป็นหัวหน้ารุ่น 6 คนปัจจุบันของแก็งค์โทโจ ฉันเป็นคนสั่งให้พวกเขาไปที่ของไซเรียบร้อยแล้วหล่ะนะ"

"ครับ งั้นพวกเราไปกันดีกว่าครับ" พวกเขาทั้งหมดก็เดินทางไปถึงที่อยู่ของไซแล้วยืนคุยกันพักนึง

"นะ..นี่หรอที่อยู่ของคุณไซเขาน่ะ? หรูมาก!" ก็แหงอยู่แล้วว่าที่ของไซนั้นมีทั้งคาสิโน สนามประลองโคลิเซี่ยม ซ่อง

"ว้าววววว!! สาวสวยทั้งนั้นเยย หึหึหึ นี่ๆ เธอจ๋าไปดื่มน้ำชากับพี่มั้ยหล่ะจ๊ะ?" เรียวก็ปลี่เข้าหาสาวสวยที่อยู่ในนั้น (ตลอดหล่ะเรียวเอ๊ย)

"อ้าว! คุณซาเอโกะ คุณมิกิ คุณฮาน่า คุณอุมิโบสึ คุณรอพวกฉันนานไปไหมคะ?"

"ไม่หรอก แต่ที่รู้ๆ ที่นี่ดูแปลกตาดีนะว่ามั้ยคุณคาโอริ? แต่ฉันว่ามันไม่ไหวตรงที่มีคาสิโนกับซ่องเนี่ย"

"นั่นสินะ ฉันก็ว่ายังงั้นหล่ะค่ะคุณซาเอโกะ แบบว่าฉันรับไม่ได้ตรงจุดนั้นแหล่ะ"

"พวกเราฟังทางนี้ก่อนนะ ผมอยากจะให้อากิยาม่า ดาเตะ คริส เรียว ลีออน อุมิโบสึ และอาร์คเข้าไปหาคุณไซกันนะ ส่วนพวกคุณที่เหลือรอกันอยู่ที่นี่ก่อนก็แล้วกัน"

"ได้เลยค่ะ เดี๋ยวฉันคอยที่นี่นะคะ"

ชายทั้ง 7 คนก็เดินไปหาไซที่ประตูใหญ่หน้าสะพานแล้วพวกเขาก็พบกับไซพอดี

"อ้าว! คิริว ดาเตะ อากิยาม่า ไม่เจอกันซะนานเลยนะ"

"อ่า เหมือนกันนั่นแหล่ะ แต่ฉันก็พาแขกมาที่นี่ด้วยนะ เพราะว่าพวกเขารวมถึงฉันก็อยากได้ข้อมูลจากคุณอยู่พอดี"

"แขกน่ะหรอ? อืมมมม....ถ้าพวกคุณมีเงินเยอะพอเนี่ยฉันก็จะขายข้อมูลให้พวกคุณนะ ฉันเสนอราคาให้ 40 ล้านเยน"

"40 ล้านเยน? ข่าวแพงมากเลยนะนั่น! ทางพวกเราเองก็ไม่มีงบจ่ายให้คุณขนาดนั้นหรอกนะครับ"

"ฮานายะ ฉันว่าหยวนๆ ให้กับพวกเขาหน่อยน่า"

"เอางี้ คุณไม่มีตังจ่ายฉันก็ไม่เป็นไร แต่ฉันจะมีข้อเสนอเงื่อนไขที่จะยกข่าวให้พวกคุณฟรีมันมีแค่อย่างเดียวเท่านั้น และแน่นอนว่าสัญญาต้องเป็นสัญญา"

"เงื่อนไข?" คริส ลีออน เรียว และอาร์คก็พากันงงกับเงื่อนไขของไซนั้นมันคืออะไรกันแน่

"ใช่แล้วหล่ะ เงื่อนไขของฉันที่จะยกข่าวให้พวกคุณฟรีๆ นั่นก็คือ...ต้องประลองต่อสู้กันในโคลีเซี่ยมแห่งนี้"

"แกะ....แกมันจะมากเกินไปแล้ว" ทั้งอาร์ดกับลีออนพากันยั๊วะไซไปพักนึง

"เฮ้! ใจเย็นๆ หน่อยพวกนาย ไซเนี่ยเขาไว้ใจได้อยู่แล้วเพราะว่าเขาเป็นคนที่รักษาสัญญาและรักษาคำพูดน่ะ"

"งั้นก็ได้ ฉันขอเอาด้วยก็แล้วกัน"

"งั้นก็ดีแล้ว พวกคุณก็เดินตามฉันไปที่โคลีเซี่ยมนะ" พวกเขาทั้งหมดก็เดินตามไซไปที่โคลีเซี่ยม ยกเว้นชุน ดาเตะ คาโอริ ซาเอโกะ มิกิ ฮาน่า และจิลล์ ก็เดินเข้าไปดูพวกเขาประลองกันในโคลีเซี่ยม

"เอาหล่ะ พวกคุณทั้งหมดก็ต้องเข้าไปประลองที่โคลีเซี่ยม จะต้องสู้กันทั้ง 3 แมตช์ และ 3 คู่แบบต่อเนื่อง ก็คือคนที่ชนะคู่นึงแล้วจะต้องชนะถึงคู่สุดท้ายและสู้กันในแมต์ต่อไป ส่วนแมตช์นั้นก็จะมีแมตช์สู้กันแบบมือเปล่า แมตช์สู้กันแบบใช้อาวุธ และแมตช์สู้กันแบบแท็กทีม แต่ฉันให้สู้แค่ในแมตช์สู้กันแบบมือเปล่าก็พอ พวกคุณพอไหวไหม?"

"เอาไงเอากันหล่ะ ว่าแต่คริสฉันจะไม่ออมมือนายแน่"

"ฉันก็เหมือนกันนะลีออน"

"ฉันก็ด้วย!"

"เอาหล่ะพวกคุณเข้าไปรอสู้กันข้างในเลย"

และแล้วพวกเขาก็ต้องประลองต่อสู้กันเพื่อให้ได้ข้อมูลจากไซ ส่วนเหตุการณ์นั้นก็คงต้องติดตามต่อกันในตอนที่ 5 นะครับ

ฉากต่อสู้มันดีครับ ว่าแต่วัลนี่โจมตีไม่แม่นเลยแฮะ 55+

chapter 5: Fight For Information (Round 1)

ชุน คิริว คริส เรียว ลีออน อุมิโบสึ และอาร์ค ก็เดินเข้าไปข้างในโคลีเซี่ยมทันใดนั้นแสงจากสปอตไลท์ก็เปิดพร้อมกันหมดพร้อมกับล้อมรอบไปด้วยคนดูเต็มแน่นทั้งสนามจนพวกเขาต้องเกิดอาการอึ้งตกตะลึงไปตามๆ กันแล้วพวกเขาก็ถอดเสื้อเตรียมขึ้นต่อสู่บนเวที

"เอาหล่ะฉันก็จะให้ลีออนเริ่มขึ้นชกก่อนนะ"

"ได้เลย! เป็นไงเป็นกันหล่ะฟะ!" ลีออนเดินขึ้นเวทีรอคู่ต่อสู้แล้วโฆษกก็กล่าวให้คนดูทั้งหมดได้ฟังกันแต่ทางด้าน ดาเตะ จิลล์ ซาเอโกะ คาโอริ ฮาน่า มิกิ ก็เข้ามาเป็นกองเชียร์ให้กับพวกเขากันในโคลีเซี่ยมแห่งนี้กัน

"ท่านสุภาพบุรุษและสุภาพสตรีทั้งหลาย วันนี้เราก็มีการจัดแข่งขันทัวร์นาเมนต์กรังด์ปรีซ์ต่อสู้กันโดยมีข้อมูลข่าวสารเป็นเดิมพัน เราก็ได้นักสู้หน้าใหม่มาประเดิมประลองกันครับ จากอเมริกาเขาคืออดีตเจ้าหน้าที่ตำรวจแร็คคูนซิตี้ และเป็นเจ้าหน้าที่พิเศษ ขอต้อนรับ ลีออน เอส.....เคนเนดี้!" คนดูโห่ลีออนกันทั้งสนาม

"คู่ต่อสู้ของเขาจากญี่ปุ่นผู้ช่ำชองวิชากังฟูเขาคือ บรู๊ซ เอบินุมะ"

"แกไม่รอดแน่!" เสียงฆ้องดังกังวานเป็นการเริ่มการต่อสู้

บรู๊ซหลบลีออนอย่างว่องไวแล้วกระหน่ำหมัดใส่ลีออนอย่างหนักจนลีออนจับจังหวะของบรู๊ซไม่ออก ลีออนก็ฮึดสู้เหมือนกัน

"เอาหล่ะ เป็นไงเป็นกันหล่ะฟะ... ย๊ากกกกกกกก!!!" ลีออนง้างหมัดของเขาชกเข้าไปที่หน้าของบรู๊ซ แต่บรู๊ซกันหมัดของลีออนเอาไว้ได้แต่ลีออนสกัดขาของบรู๊ซไว้ได้เสียก่อน ลีออนก็ก้มลงชกกระหน่ำใส่บรู๊ซหลายหมัดจนบรู๊ซต้องถีบลีออนกระเด็นออกไปแล้วบรู๊ซพยายามหาจังหวะจัดการกับลีออนโดยทันที บรู๊ซก็รัวลูกเตะใส่ลีออนไม่ยั้ง แต่ตัวของลีออนเองนั้นก็ยังหาจุดอ่อนของบรู๊ซไม่ได้สักที จนกระทั่งลีออนเริ่มมีไหวพริบในการจับจังหวะของบรู๊ซได้ในที่สุดทำให้ลีออนหลบทั้งหมัดทั้งลูกเตะของบรู๊ซได้

"หึ! คราวนี้หล่ะ!!" ลีออนสวนกำปั้นใส่บรู๊ซคืน ทันใดนั้น.... *กรี๊ดดดดดดดด!!!* เสียงกรีดร้องของผู้หญิงคนนึงซึ่งทำให้ทั้งคู่ต้องหยุดชะงักเมื่อพบว่า เรียว นั้นดันไปเปิดกระโปรงสาวจนบรู๊ซพลอยหื่นไปด้วยเลย

"ว้าวววว...แพนดี้ลายน่ารักจัง" แต่เรียวก็โดนสาวผู้นั้นตบ

"เรียวววว!!! คนอย่างนายนี่มันลามกไม่เลือกที่เลย หัดอายซะบ้างนะ!!" มิหนำซ้ำเรียวก็โดนคาโอริทุบหัวด้วยค้อน 100 ตันลอยไปติดกับจอมอนิเตอร์กลางเวที

"เรียว นายนี่มันหื่นไม่เลิกจริงๆ เลยนะ *ส่ายหัว* แต่ก็ช่างเถอะอย่างน้อยฉันขออัดหมอนั่นต่อดีกว่า" แล้วทันใดนั้นลีออนก็จัดการอัดบรู๊ซต่อแบบไม่ยั้งในยามที่บรู๊ซเผลอนานไปหน่อย ลีออนก็ได้จับหัวบรู๊ซไปอัดกับลูกกรงแล้วก็จับหัวของบรู๊ซอัดกับลูกกรงซ้ำ ตามมาด้วยท่าบูลด็อกอีกสักดอก จับบรู๊ซลุกขึ้นแล้วซัดไม่ยั้งจนบรู๊ซนอนกระอัดเลือดสลบไป

และแล้วโฆษกก็ออกมาประกาศจนได้ "ผู้ชนะในแมตช์นี้ได้แก่ ลีออน เอส. เคนเนดี้!!! พวกเรามาดูคู่ต่อสู้ซึ่งเป็นคู่ต่อไปที่จะมาสู้กับลีออนในตอนนี้ซึ่งเป็นแมตช์ และคู่ต่อสู้ของเขาก็มาจากอเมริกาเหมือนกันได้แก่.... คริส เร้ดฟิลด์!!!" คริสก็เดินขึ้นเวที พร้อมกับเอามือขวาดึงกระชากถอดเสื้อออกจากตัวแบบชนิดเสื้อลอยออกไปนอกเวที พร้อมกับหักข้อนิ้วเล็กน้อย

"แหม่ ฉันไม่นึกเลยนะว่าฉันจะต้องมาสู้กับนายเลยนะคริส"

"ฉันก็นึกไม่ถึงเหมือนกันกับนายนั่นแหล่ะลีออน แต่ฉันพอจับจังหวะของนายสมัยตอนที่สู้กับนายที่จีนได้อยู่น่ะ"

"อ่า ฉันก็ไม่รู้หรอกนะว่าฉันจะสู้แรงของนายไหวหรือป่าวน่ะ"

"ลองกันอีกสักตั้งก็แล้วกันน่า เดี๋ยวก็รู้เอง" เสียงฆ้องก็ดังขึ้นเป็นการเริ่มต่อสู้ แต่ทั้งคู่ต่างก็ยิ้มให้กันแล้วทางลีออนเองก็กวักมือเป็นการส่งสัญญาณว่าให้ลุย แล้วทั้งคู่ก็วิ่งเข้าไปแลกหมัดซึ่งกันและกัน

*ตัดจากจบพร้อมกับ To be continue*

ก็ตามนั้นหล่ะครับ แต่แฟนฟิคตอน 5 มันสั้นไปหน่อย ผู้แต่งเองก็หายไปนานหน่อยเนื่องจากว่า กว่าจะนึกแฟนฟิคเพิ่มเติมมาได้เจ้าตัวก็เกิดอาการไอเดียมันตันไปพักนึง เอาหล่ะครับยังไงก็โปรดติดตามต่อในตอนที่ 6 กันนะครับผม :)

สนุกดีครับ ฮ่าๆ

ขอให้มาอัพด้วยนะค่ะ จะรอเสมอ

สุดยอดเลยจ้า

จับบรู๊ซลุกขึ้นแล้วซัดไม่ยั้งจนบรู๊ซนอนกระอัดเลือดสลบไป
ผลบอลสด

ฉันก็พบเจอปัญหาเดียวกัน



ร่วมเล่นสนุกๆไปกับพวกเรา ได้ที่นี่ คาสิโนออนไลน์