15 ต.ค. 2009, 14:04
เรื่อง : Plan
ขอรบกวนทุกท่านที่อ่านช่วยวิจารณ์ หรือแนะนำด้วยนะครับ จะได้เอาไปปรับครับ ขอบคุณมากครับ 
+++++++++++++++++บทนำ+++++++++++++++++
คุณคิดยังไงกับการวิ่งหนีกระสุนปืน? สิ่งที่แผดเสียงดังปัง! พร้อมกับมีวัตถุเล็กๆ ปั่นด้วยความเร็วสูงไปยังเป้าหมายที่เล็งไว้?
กระสุนอาจจะเจาะเข้าไปที่อวัยวะส่วนใดส่วนหนึ่งของร่างกายก็ได้ คุณคงจะไม่มีเวลามาไตร่ตรองหรอกว่า “จะหลบพ้นหรือไม่?” หรือคิดว่า “จะหลบยังไง?” แถมนั่นก็ไม่ใช่วิธีที่ดีเลย และไม่มีทางด้วยที่สมองคุณจะสั่งการทัน นอกซะจาก…
อยู่ในระยะที่ไกลพอ...
ปัง!!
ว่าแล้วปืนสีดำขนาดเล็กก็ลั่นไก ส่งลูกกระสุนพุ่งด้วยความเร็วสูงไปยังเป้าหมายเบื้องหน้า !!
พลาด!!
ดั่งที่เป้าหมายหนุ่มได้กะไว้ ระยะขนาดนี้ก็มีสิทธิ์ที่จะหลบพ้น ถ้าคิดจะใช้สองแรงขาดีดสุดตัวไปยังด้านซ้ายที่มีกำแพงสีครีมช่วยเป็นโล่อยู่ และมันก็ได้ผล ถึงแม้ร่างผอม ๆ นั่นจะเสียหลักเล็กน้อย กับ ‘เซ้นส์’ ที่ติดตัวมาตั้งแต่เกิด นั่นมันก็ไม่ใช่เรื่องซีเรียสเท่ากับการที่ถูกจับได้ในตอนนี้
“ส่งแบบแปลนนั่นคืนมาซะ... ไอ้หนุ่ม” เจ้าของผู้ถือเครื่องมือเพชฌฆาตเอ่ยเสียงเรียบ สายตาคมจับจ้องไปยังเป้าหมาย
“ถึงคืนให้ก็ยิงผมทิ้งอยู่ดีใช่มั้ยละน้า...” เป้าหมายหนุ่มตอบสวนกลับในขณะที่นัยน์ตาสีทองยังกวาดหาทางหนีทีไล่
“นี่ชั้นเห็นว่าเธอยังเด็กอยู่หรอกนะ อนาคตยังอีกไกล ริหัดมาเป็นขโมยน่ะ ไม่ใช่การกระทำที่ดีหรอกนะ” เจ้าของผู้สวมชุดสูทสีดำเอ่ยเป็นเชิงแจกแจงให้เด็กตาดำๆ แต่อีกฝ่ายดันคิดว่านี่คงเป็นการหยามกันชัดๆ เลยพูดสวนกลับไปอย่างอดไม่ได้
“แล้วไอ้ที่พวกน้ากำลังคิดจะสร้าง ‘สิ่งนี้’ ขึ้นมานี่มันเป็นการกระทำที่ดีนักรึไง” พอพูดจบฝ่ายผู้ล่าถึงกับหายใจกระตุกไปชั่วขณะ ถึงไม่บอกก็รู้ว่ามันหมายถึงแบบแปลนนั่น ...
ไอ้เด็กนี่ชักจะไม่เข้าท่าซะแล้วไง!!
“ส่งมันมาให้ชั้น ไอ้หนุ่ม... ถ้าอยากอายุยืนล่ะก็นะ” น้ำเสียงที่เค้นออกมาจากลำคอของผู้ล่าบ่งความเด็ดขาดชนิดที่ผู้ถูกล่ายังรู้สึกได้ แต่กลับถูกกลบเกลื่อนด้วยความอดกลั้นในข้อเสนอสุดท้ายของผู้ล่า “เอาอย่างนี้มั้ยไอ้หนุ่ม ชั้นจะไม่ยิงเธอถ้าเธอ.... จะวางแบบแปลนนั่นลงกลับพื้น...”
“แล้วผมจะเชื่อได้ยังไงว่าคุณจะไม่ยิง” ฝ่ายหนุ่มน้อยสวนขวับ แล้วพูดต่อ “เกิดผมวางไว้แล้วน้าเดินมายิงผมก็แย่สิจริงมั้ย งั้นผมก็มีข้อเสนอเหมือนกัน” เจ้าตัวกล่าวถึงจุดนี้ เจ้าของเสื้อสูทถึงกับสีหน้าปุเปลี่ยนเป็นซีดเผือด เหงื่อก็เริ่มซึมชื้นไปตามแขนเสื้อและฝ่ามือ ...
นี่เขากำลังคุมสถานการณ์อยู่ไม่ใช่เหรอ?
“ว่ามา” เสียงอดีตผู้คุมสถานการณ์ดูเจื่อนไปถนัด ชนิดที่เป้าหมายยังรับรู้ได้
“ผมจะวางแบบแปลนไว้ตรงนี้ แต่น้าต้องถอดแม็กปืนแล้วก็โยนมาให้ผมเห็น ” ว่าเสร็จรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ก็ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าเป้าหมายหนุ่ม แต่เสียงหัวเราะหึหึกลับดังมาจากผู้ล่า
“ถ้าอย่างนั้นเกิดเธอเล่นตุกติกขึ้นมา ชั้นก็จะเสียเปรียบนะสิ”
“เอ้อจริงแฮะ” เจ้าตัวจงใจทำเสียงสูง พร้อมกับยื่นข้อเสนอที่น่าพอใจ “ไม่หรอกครับ ผมให้น้าเก็บกระสุนไว้ในรังเพลิงหนึ่งนัด เพื่อกันผมเล่นตุกติกอย่างที่น้าว่า โอเคมั้ยครับ?”
ฝ่ายผู้ถืออาวุธถึงกับคิดหนัก ซึ่งพ่อหนุ่มหลังกำแพงรับรู้ได้ถึงความเงียบที่ผิดปกติ ชั่วอึดใจต่อมาคำตอบที่หวังไว้ก็ออกมาจากปากฝ่ายตรงข้าม..
“... ก็ได้” เจ้าของเสียงเอ่ยอย่างประหม่าก่อนถอดแมกฯ ออกจากตัวปืน แล้วโยนไปยังด้านหน้าของผู้ยื่นข้อเสนอ หนุ่มน้อยรีบก้มไปเก็บขึ้นมาอย่างเร็วไวพร้อมกับคำนวณลูกกระสุนที่ฝ่ายนั้นได้ยิงไปก่อนหน้านี้
พอเช็คครบถ้วนแล้วก็ดึงแบบแปลนที่ว่าออกมาจากระเป๋ากางเกงสีเทา จากนั้นก็ยื่นมือซ้ายที่ถือแบบแปลนออกไปให้ฝ่ายตรงข้ามดู เพื่อความบริสุทธิ์ใจของทั้งสองฝ่าย แต่อีกฝ่ายดูท่าจะไม่..
ทันทีที่มือของเป้าหมายลดต่ำลง อาวุธเพชฌฆาตพลันแผดเสียงอีกครั้ง!!
ปัง!!
กระสุนเกลียววิ่งผ่านข้อแขนเป้าหมายอย่างจัง!! ในขณะที่เป้าหมายหนุ่มกัดฟันกรอดด้วยความเจ็บปวดจนถึงที่สุด แต่ก็มิอาจฝืนแรงเจ็บที่เกินทนได้จึงจำต้องทิ้งแบบแปลนเพื่อเอาชีวิตรอด...
เด็กหนุ่มรีบดึงมือกลับมากุมไว้แน่น!! ในขณะที่เท้ายังก้าวไปยังทางออกประตูฉุกเฉินที่อยู่ห่างไปไม่ไกลนัก!!
โธ่เว้ย!! ขี้โกงนี่หว่า!! เป็นผู้ใหญ่ซะเปล่า ไม่รักษาคำพูด บ้าชิบ!! เจ้าตัวสบทอุบ แต่ในหัวก็พลันคิดเจ็บใจว่าเสียท่าให้กับ ‘ไอ้พวกผู้ดี’ นี่ได้ยังไงกัน!! ระหว่างนั้นเจ้าตัวก็เอาหัวไหล่ขวาพุ่งชนประตูให้เปิดออก
จริงๆ เขาคิดว่าจะฝืนทนแรงเจ็บของกระสุนปืนสู้ดึงเอาแบบแปลนกลับมา แต่อีกใจก็นึกว่าอีกฝ่ายคงไม่แม่นขนาดยิงโดนกลางข้อแขนแบบนี้ ให้ตายสิบ้าชิบ!!
ฝ่ายผู้ถูกล่าได้จากไปแล้ว เมื่อผู้ล่าตรวจบริเวณที่เป้าหมายได้หนีออกไปเสร็จสรรพก็เดินมาเก็บแบบแปลนที่เปื้อนเลือดอย่างทนุถนอม รอยยิ้มแห่งชัยชนะพลายบนดวงหน้าในขณะที่หยิบแบบแปลนที่ได้มาเยี่ยงของล้ำค่า
แต่เมื่อคลี่แบบแปลนออกก็ต้องขบกรามแน่นกับความโกรธที่พลุ่งพล่าน...
ของปลอม!! นี่มันกระดาษเปล่าชัดๆ!! นี่ถ้าเขาเลือกที่จะเดินไปยิงไอ้เด็กเวรนั่นแล้วชิงแบบแปลนมาทั้งหมดคงไม่เป็นแบบนี้..
รึเป็นเพราะเขาใจไม่ถึงพอ?
โธ่เว้ย!!
ว่าแล้วเจ้าตัวก็คิดถึงความทุเรศของตน จนขนาดเส้นเลือดยังปูดโปนออกมาอย่างเห็นได้ชัด แต่อีกใจก็นึกสงสัยระคนแปลกใจ..
ไอ้เด็กเวรนั่นนั่น... มันเป็นใครกัน...
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ขอขอบคุณพี่แพรที่ตรวจเช็คด้านภาษาและแจกแจงด้านเนื้อหาครับ ขอบคุณครับ
+++++++++++++++++บทนำ+++++++++++++++++
คุณคิดยังไงกับการวิ่งหนีกระสุนปืน? สิ่งที่แผดเสียงดังปัง! พร้อมกับมีวัตถุเล็กๆ ปั่นด้วยความเร็วสูงไปยังเป้าหมายที่เล็งไว้?
กระสุนอาจจะเจาะเข้าไปที่อวัยวะส่วนใดส่วนหนึ่งของร่างกายก็ได้ คุณคงจะไม่มีเวลามาไตร่ตรองหรอกว่า “จะหลบพ้นหรือไม่?” หรือคิดว่า “จะหลบยังไง?” แถมนั่นก็ไม่ใช่วิธีที่ดีเลย และไม่มีทางด้วยที่สมองคุณจะสั่งการทัน นอกซะจาก…
อยู่ในระยะที่ไกลพอ...
ปัง!!
ว่าแล้วปืนสีดำขนาดเล็กก็ลั่นไก ส่งลูกกระสุนพุ่งด้วยความเร็วสูงไปยังเป้าหมายเบื้องหน้า !!
พลาด!!
ดั่งที่เป้าหมายหนุ่มได้กะไว้ ระยะขนาดนี้ก็มีสิทธิ์ที่จะหลบพ้น ถ้าคิดจะใช้สองแรงขาดีดสุดตัวไปยังด้านซ้ายที่มีกำแพงสีครีมช่วยเป็นโล่อยู่ และมันก็ได้ผล ถึงแม้ร่างผอม ๆ นั่นจะเสียหลักเล็กน้อย กับ ‘เซ้นส์’ ที่ติดตัวมาตั้งแต่เกิด นั่นมันก็ไม่ใช่เรื่องซีเรียสเท่ากับการที่ถูกจับได้ในตอนนี้
“ส่งแบบแปลนนั่นคืนมาซะ... ไอ้หนุ่ม” เจ้าของผู้ถือเครื่องมือเพชฌฆาตเอ่ยเสียงเรียบ สายตาคมจับจ้องไปยังเป้าหมาย
“ถึงคืนให้ก็ยิงผมทิ้งอยู่ดีใช่มั้ยละน้า...” เป้าหมายหนุ่มตอบสวนกลับในขณะที่นัยน์ตาสีทองยังกวาดหาทางหนีทีไล่
“นี่ชั้นเห็นว่าเธอยังเด็กอยู่หรอกนะ อนาคตยังอีกไกล ริหัดมาเป็นขโมยน่ะ ไม่ใช่การกระทำที่ดีหรอกนะ” เจ้าของผู้สวมชุดสูทสีดำเอ่ยเป็นเชิงแจกแจงให้เด็กตาดำๆ แต่อีกฝ่ายดันคิดว่านี่คงเป็นการหยามกันชัดๆ เลยพูดสวนกลับไปอย่างอดไม่ได้
“แล้วไอ้ที่พวกน้ากำลังคิดจะสร้าง ‘สิ่งนี้’ ขึ้นมานี่มันเป็นการกระทำที่ดีนักรึไง” พอพูดจบฝ่ายผู้ล่าถึงกับหายใจกระตุกไปชั่วขณะ ถึงไม่บอกก็รู้ว่ามันหมายถึงแบบแปลนนั่น ...
ไอ้เด็กนี่ชักจะไม่เข้าท่าซะแล้วไง!!
“ส่งมันมาให้ชั้น ไอ้หนุ่ม... ถ้าอยากอายุยืนล่ะก็นะ” น้ำเสียงที่เค้นออกมาจากลำคอของผู้ล่าบ่งความเด็ดขาดชนิดที่ผู้ถูกล่ายังรู้สึกได้ แต่กลับถูกกลบเกลื่อนด้วยความอดกลั้นในข้อเสนอสุดท้ายของผู้ล่า “เอาอย่างนี้มั้ยไอ้หนุ่ม ชั้นจะไม่ยิงเธอถ้าเธอ.... จะวางแบบแปลนนั่นลงกลับพื้น...”
“แล้วผมจะเชื่อได้ยังไงว่าคุณจะไม่ยิง” ฝ่ายหนุ่มน้อยสวนขวับ แล้วพูดต่อ “เกิดผมวางไว้แล้วน้าเดินมายิงผมก็แย่สิจริงมั้ย งั้นผมก็มีข้อเสนอเหมือนกัน” เจ้าตัวกล่าวถึงจุดนี้ เจ้าของเสื้อสูทถึงกับสีหน้าปุเปลี่ยนเป็นซีดเผือด เหงื่อก็เริ่มซึมชื้นไปตามแขนเสื้อและฝ่ามือ ...
นี่เขากำลังคุมสถานการณ์อยู่ไม่ใช่เหรอ?
“ว่ามา” เสียงอดีตผู้คุมสถานการณ์ดูเจื่อนไปถนัด ชนิดที่เป้าหมายยังรับรู้ได้
“ผมจะวางแบบแปลนไว้ตรงนี้ แต่น้าต้องถอดแม็กปืนแล้วก็โยนมาให้ผมเห็น ” ว่าเสร็จรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ก็ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าเป้าหมายหนุ่ม แต่เสียงหัวเราะหึหึกลับดังมาจากผู้ล่า
“ถ้าอย่างนั้นเกิดเธอเล่นตุกติกขึ้นมา ชั้นก็จะเสียเปรียบนะสิ”
“เอ้อจริงแฮะ” เจ้าตัวจงใจทำเสียงสูง พร้อมกับยื่นข้อเสนอที่น่าพอใจ “ไม่หรอกครับ ผมให้น้าเก็บกระสุนไว้ในรังเพลิงหนึ่งนัด เพื่อกันผมเล่นตุกติกอย่างที่น้าว่า โอเคมั้ยครับ?”
ฝ่ายผู้ถืออาวุธถึงกับคิดหนัก ซึ่งพ่อหนุ่มหลังกำแพงรับรู้ได้ถึงความเงียบที่ผิดปกติ ชั่วอึดใจต่อมาคำตอบที่หวังไว้ก็ออกมาจากปากฝ่ายตรงข้าม..
“... ก็ได้” เจ้าของเสียงเอ่ยอย่างประหม่าก่อนถอดแมกฯ ออกจากตัวปืน แล้วโยนไปยังด้านหน้าของผู้ยื่นข้อเสนอ หนุ่มน้อยรีบก้มไปเก็บขึ้นมาอย่างเร็วไวพร้อมกับคำนวณลูกกระสุนที่ฝ่ายนั้นได้ยิงไปก่อนหน้านี้
พอเช็คครบถ้วนแล้วก็ดึงแบบแปลนที่ว่าออกมาจากระเป๋ากางเกงสีเทา จากนั้นก็ยื่นมือซ้ายที่ถือแบบแปลนออกไปให้ฝ่ายตรงข้ามดู เพื่อความบริสุทธิ์ใจของทั้งสองฝ่าย แต่อีกฝ่ายดูท่าจะไม่..
ทันทีที่มือของเป้าหมายลดต่ำลง อาวุธเพชฌฆาตพลันแผดเสียงอีกครั้ง!!
ปัง!!
กระสุนเกลียววิ่งผ่านข้อแขนเป้าหมายอย่างจัง!! ในขณะที่เป้าหมายหนุ่มกัดฟันกรอดด้วยความเจ็บปวดจนถึงที่สุด แต่ก็มิอาจฝืนแรงเจ็บที่เกินทนได้จึงจำต้องทิ้งแบบแปลนเพื่อเอาชีวิตรอด...
เด็กหนุ่มรีบดึงมือกลับมากุมไว้แน่น!! ในขณะที่เท้ายังก้าวไปยังทางออกประตูฉุกเฉินที่อยู่ห่างไปไม่ไกลนัก!!
โธ่เว้ย!! ขี้โกงนี่หว่า!! เป็นผู้ใหญ่ซะเปล่า ไม่รักษาคำพูด บ้าชิบ!! เจ้าตัวสบทอุบ แต่ในหัวก็พลันคิดเจ็บใจว่าเสียท่าให้กับ ‘ไอ้พวกผู้ดี’ นี่ได้ยังไงกัน!! ระหว่างนั้นเจ้าตัวก็เอาหัวไหล่ขวาพุ่งชนประตูให้เปิดออก
จริงๆ เขาคิดว่าจะฝืนทนแรงเจ็บของกระสุนปืนสู้ดึงเอาแบบแปลนกลับมา แต่อีกใจก็นึกว่าอีกฝ่ายคงไม่แม่นขนาดยิงโดนกลางข้อแขนแบบนี้ ให้ตายสิบ้าชิบ!!
ฝ่ายผู้ถูกล่าได้จากไปแล้ว เมื่อผู้ล่าตรวจบริเวณที่เป้าหมายได้หนีออกไปเสร็จสรรพก็เดินมาเก็บแบบแปลนที่เปื้อนเลือดอย่างทนุถนอม รอยยิ้มแห่งชัยชนะพลายบนดวงหน้าในขณะที่หยิบแบบแปลนที่ได้มาเยี่ยงของล้ำค่า
แต่เมื่อคลี่แบบแปลนออกก็ต้องขบกรามแน่นกับความโกรธที่พลุ่งพล่าน...
ของปลอม!! นี่มันกระดาษเปล่าชัดๆ!! นี่ถ้าเขาเลือกที่จะเดินไปยิงไอ้เด็กเวรนั่นแล้วชิงแบบแปลนมาทั้งหมดคงไม่เป็นแบบนี้..
รึเป็นเพราะเขาใจไม่ถึงพอ?
โธ่เว้ย!!
ว่าแล้วเจ้าตัวก็คิดถึงความทุเรศของตน จนขนาดเส้นเลือดยังปูดโปนออกมาอย่างเห็นได้ชัด แต่อีกใจก็นึกสงสัยระคนแปลกใจ..
ไอ้เด็กเวรนั่นนั่น... มันเป็นใครกัน...
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ขอขอบคุณพี่แพรที่ตรวจเช็คด้านภาษาและแจกแจงด้านเนื้อหาครับ ขอบคุณครับ
แก้ไขล่าสุดโดย armza5895 เมื่อ 14 มี.ค. 2020, 02:17, แก้ไขแล้ว 16 ครั้ง.
Blood Spatter The Bleed for me ...
แต่ปัญหาที่คุณเคยพูดไว้เซคงต้องลองอ่านไปอีกหน่อยอาจะเห็นมากขึ้น
