Black Project II : After The Fallen บทที่ 1 - 18/04/62

สวัสดีเพื่อนๆมีใครรอบ้างเอ่ย(ยังจะมี55555)
อาทิตหน้าผมก็สอบเสร็จแล้ว
จะได้มาแต่งตอนต่อไปซักที อย่างว่าไมบอร์ดเริ่มเงียบ
ยังไงผมสัญญาแน่นอนว่าอาทิตหน้าชัวๆ
ซึ่งกฎยังสาสารถรับสมัครตัวละครได้เรื่อยๆนะครับ
ส่วนเรื่องการตายนั้นขอลดจากเดิมสมัครได้5เหลือแค่3นะครับ

เนื่องในจากตัวกระผมติดธุระหลายอย่างทั้งการเรื่อง ชีวิตและอีกมากมาย
ตอนนี้ Black Project จะกลับมาอีกครั้งแต่ไม่ทราบว่าคนเก่าๆยังอยู่รึเปล่าถ้าอยู่กรุณาตอบกลับ
ไม่อย่างนั้นตัวละครของท่านที่ได้สมัครทางนี้ไว้จะกลายเป็นตัวละครของผมที่ต้องรับผิดชอบ
ประกาศ!!! มือใหม่ถ้าอยากมีส่วนร่วมกับเรื่องนี้ให้ไปอ่านแบบฟอร์มในหน้าแรกนะครับ
โดย 1 ไอดีสามารถสมัครได้แค่ 2 ตัวเท่านั้น(ลดจากกฎเดิมจาก5ต่อมาค่อย3ตอนนี้เป็น2)โดยสิ่งที่จะอัพเดทต่อไปนี้คืออารมณ์ของตัวละครหรือภาวะจิต
ซึ่งจะมีผลต่อเนื้อเรื่อง"อย่างมาก"ก่อนคุณจะเลือกคำตอบที่ผมให้ไปกรุณาเช็คอารมณ์ตัวละครของท่านด้วย
โดยอารมณ์ทางจิตใจจะแบ่งออกเป็น 2 ฝั่งคือ โอเนสต์ และ เรดอายส์ โดยถ้าจิตใจของตัวละครนั้นถ้ามีอารมณ์ชั่วร้ายจะอยู่ที่เรดอายส์โดยจะประกาศสงครามกับผู้รอดชีวิต
ก็เป็นว่าเราจะไม่ได้หนีสิ่งไร้ชีวิตอย่างซอมบี้อีกต่อไปก็ขึ้อยู่กับความไว้ใจของแต่ละคนด้วย

เจ้าของหนูลูเซียยังอยู่ดีครับ

ยินดีต้อนรับกลับ ยูสเก่าเข้าไม่ได้ บรีย่า รายงานตัว

Xeria ยังอยู่

รอต่อครับ

ชื่อ : Jessica Sherawat

อายุ : 28

เพศ : Female

อาชีพ : สายลับ

ความเชี่ยวชาญ : แม่นปืน

อาวุธ :

- ปืนพก บาเร็ตต้า M92F

- Assualt Rifle AK47 Comando

- มีด



#เจสมีคำถามข่ะ คือวิธีการเล่นเนี่ยเราต้องออกคำสั่งแบบ Role Play ป่ะข่ะ หรือว่าแอดมินจะดำเนินเรื่องให้ เพราะเจสก็อยู่วงการพวกนี้มานะข่ะ
แต่เจสแค่งงวิธีเล่น ว่ากระไรนะข่ะ เจสไม่ อันเดอรสแตน เรยข่ะ[/color][/i]

ชื่อ : Jessica Sherawat

อายุ : 28

เพศ : Female

อาชีพ : สายลับ

ความเชี่ยวชาญ : แม่นปืน

อาวุธ :

- ปืนพก บาเร็ตต้า M92F

- Assualt Rifle AK47 Comando

- มีด



#เจสมีคำถามข่ะ คือวิธีการเล่นเนี่ยเราต้องออกคำสั่งแบบ Role Play ป่ะข่ะ หรือว่าแอดมินจะดำเนินเรื่องให้ เพราะเจสก็อยู่วงการพวกนี้มานะข่ะ
แต่เจสแค่งงวิธีเล่น ว่ากระไรนะข่ะ เจสไม่ อันเดอรสแตน เรยข่ะ[/color][/i]

วิธีการเล่นก็จะเล่นตามบทบาทของตัวละครนะครับหรือก็แบบที่เว็บเด็กดีใช้กันนั่นแหละครับไม่รู็เรียกว่าโรลเพลย์รึป่าว5555555+

ยังอยู่คับ owen

Okidera Chane
- Beretta M92F(Pistal) 15/30
- Assualt Rifle AK47 Comando(Assualt Rifle) 30/60
- มีด(Melee) -/-

Lucia Rodwell
- Blacktail with Silencer(Pistal) 10/30
- TMP(Sub-Machine Gun) 50/100
- Rapier(Melee) -/-
- สมุนไพรแก้อาการติดเชื้อ

Mercenaries Jack
- Berretta M92F(Pistal) 15/30
- ยาแก้อาการประสาทหลอน 1/-
- มีด(Melee) -/-

Cpt.Walker โดนลักพาตัว

Alice C. Vetera โดนลักพาตัว

Breeya
-Unknow

Owen
-Unknow

Xeria เข้าสู่กระบวนการกลายพันธุ์เป็น Tyrant

----------------------------------------

ลูเซียและเชนส่งปืนพกให้แก่บรีย่าและโอเว่นไว้ใช้ป้องกันตัวในขณะที่เซเรียกำลังจะกลายร่างเหล่าผู้รอดชีวิตต่างคิดไม่ออกว่าจะเอายังไงกันดี

"เซเรีย เธอได้ยินฉันรึเปล่า"
เชนลดปืนลงและย่างก้าวเดินเข้าไปหาเธอ

"ทำบ้าอะไรของนายน่ะ"
ลูเซียได้พยายามเข้าไปห้ามทางด้านเชนไว้

"จำไม่ได้รึไงว่าเลือดของฉันน่ะมีแอนติบอดี้ บางทีเอาเลือดของฉันผสมกับเซรุ่มมันอาจจะช่วยเซเรียไว้ได้"

"ก็ได้"

ชายหนุ่มนัยน์ตาฟ้าเดินตรงไปยังร่างของเซเรียอย่างช้าๆพรางกับเรียกชื่อเธอซ้ำไปซ้ำมา
เผื่อเธอยังจะนึกขึ้นได้ว่าเคยเป็นเพื่อนกันมาก่อน
แต่ดูเหมือนความพยายามนั้นจะได้ผลร่างของเซเรียหยุดชะงักไปชั่วคราว
เชนไม่รอช้าจับวัคซีนฉีดไปยังร่างของเธอในทันที
เซเรียสะบัดเชนออกไปสุดแรงเกิด ทำให้ร่างของเขากระเด็นอัดกำแพงเข้าอย่างจัง

"ขอให้ได้ผลทีเถอะ"
ชายหนุ่มเช็ดเลือดที่มุมปากพร้อมมองไปยังร่างของหญิงสาวกลายพันธุ์ที่อยู่ตรงหน้า

"เป็นอะไรรึเปล่าพ่อฮีโร่"

"ไม่เป็นไร เตรียมตัวบวกไว้ถ้าเกิดมันไม่ได้ผล"

เหล่าผู้รอดชีวิตพร้อมใจกันเล็งปืนขึ้นในทันที ในตอนนี้ร่างของเซเรียเริ่มมีอาการกระตุกขึ้นมาบ้างเล็กน้อย
ก่อนจะลงไปนอนดิ้นอยู่กับพื้นพร้อมกับเสียงร้องอันโหยหวน
เวลาผ่านไปได้สักพักนึงร่างที่กำลังชักดิ้นชักงอค่อยๆเริ่มสงบลง
อวัยวะส่วนที่กลายร่างนั้นเริ่มกลับเป็นปกติเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

"บอกฉันทีลูเซียว่ามันได้ผล"
เชนหันไปมองหน้าหญิงสาวนักฆ่าด้วยสีหน้าที่ดีใจอย่างบอกไม่ถูก

"ฉันก็คิดว่าอย่างนั้น นายไปดูเธอเถอะ"
ลูเซียตอบด้วยสีหน้าที่เรียบเฉยแต่เชนก็ไม่ได้ว่าอะไร

เขาเดินตรงไปยังร่างหญิงสาวที่กำลังแน่นิ่งอยู่กับพื้น
ก่อนจะมีบางอย่างเจาะมาที่หลังของเขา

"ขอโทษนะ"

บรีย่ากับโอเว่นที่อยู่ในเหตุการณ์ก็ต่างอึ้งกันไปยกใหญ่
เมื่อลูเซียเองใช้อะไรบางอย่างดูดเลือดของเชนเข้า

"เธอเอาไปได้เลยฉันให้"
ชายหนุ่มเริ่มอ่นแรงหลังจากโดนดูดเลือดออกไปสักระยะนึงแล้ว

"ทำไมนายถึงยอมเอาง่ายๆแบบนี้"

"ก็ไม่รู้สินะ"
สิ้นสุดประโยคจากปากของเชนนั้นลูเซียก็ได้ตัวอย่างเลือดไปมากพอสมควร แต่มันทำให้ชายหนุ่มนั้นหมดสติไปในทันที

"ฝากดูแลเขาด้วยนะ"
ลูเซียมองไปยังทางโอเว่นแล้วบรีย่าก่อนจะใช้ปืนสลิงหนีไปปล่อยให้ทั้งคู่ยืนงงอยู่อย่างนั้น

"ทีงี้เอาไงกันดีโอเว่น"

"เราก็ต้องพา2คนนี้ออกไปจากที่บ้านี้ก่อน ฉันแบกเชนเองเธอพยุงเซเรียไว้"

โอเว่นเก็บอาวุธของเชนไว้พร้อมกับนำหน้าบรีย่าไปยังทางออก ระหว่างทางนั้นกลุ่มซอมบี้ก็โผล่มาขัดขวางทั้งคู่อยู่ตลอดเวลา
พร้อมกับกระสุนที่เริ่มจะเหลือน้อยลงขึ้นทุกที จนแล้วจนรอดพวกเขาก็พากันออกมายังข้างนอกนี้ได้
ใช่ว่าออกมาภายนอกนั้นจะปลอดภัยในเมื่อมันเต็มไปด้วยฝูงผีดิบจำนวนมากเดินกันอย่างช้าๆเต็มไปหมด

"เราเอาไงกันดีโอเว่น"
บรีย่าเริ่มกลัวเล็กน้อยเพราะมีคนไม่ได้สติถึง2คนทำให้ลำบากเวลาปะทะแน่ๆ

"เห็นบ้านที่อยู่ติดแม่น้ำตรงนั้นมั้ย"
โอเว่นชี้ไปยังบ้านหลังหนึ่งที่สภาพนั้นถือว่าดูดีเป็นอย่างมาก เป็นบ้าน2ชั้น
มีรั้วกั้นล้อมรอบตัวบ้านซึ่งเหมาะแก่การอาศัยเป็นอย่างมาก

"เราจะไปที่นั่นกัน ไปเงียบๆ เดี๋ยวฉันจะปาหินล่อพวกมันไปไกลๆจากนั้นเราก็ซอยเท้าไปให้เร็วที่สุด"
สิ้นประโยคคำพูด นายทหารไม่รอช้าหยิบก้อนหินแถวนั้นไปไปกระทบยังซากรถที่ไกลจากพวกเขาออกไปเกิดเสียงก้องกังวาล
บรรดาเหล่าผิดิบก็มุ่งตรงไปยังเสียงนั้นทันที
ทางด้านโอเว่นและก็บรีย่า ทั้งคู่พยุงร่างเพื่อน2คนที่ไร้สติไปยังบ้านที่พวกเขาเล็งไว้อย่างไว
ทั้งสองผ่านไปได้ด้วยดี เหล่าผู้รอดชีวิตเข้าไปในบ้านหลังนั้นพร้อมกับจัดที่นอนให้กับเพื่อนที่ไร้สติของพวกเขา
เวลาผ่านไปอย่างช้าๆเชนและก็เซเรียยังไม่ได้สติกันทั้งคู่โชคยังดีที่บ้านนี้นั้นยังมีอาหารกระป๋องกับน้ำดื่มเหลือไว้
ซึ่งสามารถอยู่ได้หลายวันถึงแม้จะมีกัน4คนก็ตาม สภาพนั้นถือว่าดูดีเลยทีเดียวเมื่อเทียบกับสภาพเมืองในตอนนี้

"ฉันว่าวันนี้เราเหนื่อยแล้วไปพักผ่อนกันดีกว่า"

"ก็ดีเหมือนกันนะโอเว่น"

โอเว่นออกไปสำรวจบ้านพร้อมกับติดตั้งสัญญาณเตือนภัยประดิษฐ์และวางกับดักไว้รอบๆป้องกันผู้บุกรุกที่จะเข้ามา
เมื่อมั่นใจแล้วเขาจึงไปสำรวจภายในตัวบ้านต่อทั้งเรื่องไฟฟ้าและก็น้ำ
ซึ่งไฟฟ้าและน้ำยังใช้ได้ตามปกติถือว่าเป็นเรื่องที่ดีมากเลยทีเดียว เพื่อความรอบคอบนั้นโอเว่น
ได้หาสิ่งของมันบังพวกหน้าต่างของตัวบ้านไว้บางส่วนที่คนข้างนอกอาจเห็นได้
พอมั่นใจเรื่องความปลอดภัยแล้วโอเว่นจึงเดินกลับไปหาบรีย่า

"นี่แม่นาง น้ำยังใช้ได้นะเผื่ออยากอาบน้ำล้ะก็เรื่องเสื้อผ้ายังมีอยู่ในตู้เต็มเลย"

"อืมขอบใจนะ"

"เธออาบก่อนเลยเดี๋ยวฉันอาบทีหลัง"

ทั้งสองผลัดกันอาบน้ำแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่หมดพร้อมกับนำเสื้อผ้าเก่านั้นไปทิ้งเนื่องจากมันเต็มไปด้วยทั้งคราบเลือดคราบดินและกลิ่นเหงื่อมากมาย
บรีย่าเองก็ทำอาหารกินกันกับโอเว่นสองคนแล้วก็ทำเผื่อพรุ่งนี้เช้าด้วย
เมื่อกินกันอิ่มแล้วทั้งสองก็แยกย้ายเข้าไปนอน ซึ่งทั้งสองเองก็อ่อนเพลียมามากแล้ว
ทำให้บรีย่าและโอเว่นเองหลับทันทีที่หัวนั้นถึงหมอน

To Be Continue...

----------------------------------------
Status
-เชนกับเซเรียยังไม่ได้สติ
-วอร์คเกอร์กับอลิซโดนจับตัว
-บรีย่าและโอเว่นได้รับการพักผ่อน
-ลูเซียได้ตัวอย่างเลือดของเชนไปจำนวนมาก
-แจ็คมีบทตอนหน้า

Jack : Come Back From The Dead (Side Story)

เรื่องราวในส่วนนี้เป็นการอธิบายการกลับมาของตัวละครแจ็คหลังจากดองนิยายไปนานก็ได้กลับมาจริงๆจังซะที
ก็ถ้าการเรียบเรียงของผมนั้นไม่ดีขออภัยด้วยครับดร็อปลงไปเยอะ ก็จะพยายามแต่งให้จบภายในเดือนสองเดือนนี้นะครับ
ใครยังอยู่ก็ขอบคุณที่ยังรอมาถึงวันนี้นะครับ
(ในบทนี้แจ็คจะแทนตัวเองว่าฉันซึ่งสำเนียงการออกเสียงให้เป็นฉันแบบที่เซฟิรอธพูดใน Final Fantasy VII Advance Children นะครับจะได้นึกเสียงออกฮ่าๆ )

----------------------------------------

ฉันมองไม่เห็นอะไรเลย รอบกายมีแต่ความมืดมิดไร้แสงสีขาวจากทุกทิศทาง

"ชีพจรของเขาเต้นแล้วเร็วๆ ใช้สารกระตุ้นสมองด่วน"
เสียงของใครไม่รู้มันดังขึ้นท่ามกลางสติที่เลอะเลือน ฉันยังไม่ตายหรอ...
ไม่สิ...เรายิงกระบาลตัวเองกับมือแล้วทำไมฉันยังไม่ตายหล่ะ

"สมองกลับมาทำงานแล้วครับ"

"เยี่ยมเลยแค่รอให้เขาฟื้นก่อน"

เขาพูดเรื่องอะไรกันทำไมฉันถึงได้ยินเสียงพวกนี้กันนะหรือเพียงเพราะความคิดของฉันมันคิดไปเอง
ช่างมันเถอะแต่ตอนนี้เหมือนอยากจะหลับเลย....

เวลาค่อยๆผ่านไปอย่างช้าๆท่ามกลางโลกที่มันได้เปลี่ยนไปแบบนี้ สงคราม การนองเลือด กลิ่นซากศพ
เรื่องพวกนี้มันเกิดขึ้นโดยที่ไม่มีใครได้ทันตั้งตัว ฉันรู้ดี...

ฉันลืมตาตื่นมาพร้อมกับความสว่างของแสงสีขาวจ้าไปทั่ว มันพร่ามัวจนมองไม่ค่อยเห็นอะไรเลย
เสียงฝีเท้าเดินมาทางด้านหลัง ด้วยสัญชาตยานจึงหันไปมองยังต้นตอของเสียงนั้นทันที
ในตอนนี้ตามันเริ่มจะค่อยๆโฟกัสกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้า ภาพค่อยๆชัดขึ้นจนเห็นว่าที่แห่งนี้นั้นเป็นห้องทดลองอะไรซักอย่าง

"ตื่นแล้วหรอคุณแจ็ค อาการเป็นยังไงบ้าง"
หนุ่มนักวิทย์มองมาด้วยท่าทางดูเป็นมิตรพรางขยับแว่นไปทีนึง

"ฉันรอดมาได้ยังไงกัน"
ความเจ็บปวดหรืออาการบาดเจ็บต่างๆนั้นเหมือนไม่รู้สึกอะไรเลย มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่

"พวกเราส่งหน่วยทหารไปจำนวนนึงไปตามหาคุณ แล้วก็พบกับศพของคุณนอนแน่นิ่งอยู่"

"เราจึงนำตัวคุณมาฉีดไวรัสพันธุ์ผสมเข้าไปมันเริ่มสร้างเซลล์ที่ถูกทำลายของคุณ"

"ตัวคุณเองนั้นเริ่มกลายร่างพวกเราก็ฉีดเซรุ่มให้แล้วรอการยับยั้งการกลายร่างของคุณ"

"และก็รอฉันได้สติสินะ"
ฉันค่อยๆลุกขึ้นจากเตียงเดินตรงไปยังนักวิทย์หนุ่มคนนั้น

"ฉันต้องการอุปกรณ์"
เขาเรียกทหารในนั้นมานำทางไปหาอุปกรณ์เครื่องมือต่างๆ
บรรยากาศในที่แห่งนี้นั้นถือว่าดีเลยทีเดียว เงียบสงบ ไร้ผู้ติดเชื้อ

"ต้องการอะไรบ้างครับ"
นายทหารคนหนึ่งเอ่ยปากถาม

"ฉันต้องการอาก้า บาเร็ตต้าแล้วก็มีดสนาม"

"แค่นั้นมันยังเบาไปนะครับพวกผมเตรียม M134 ไว้ให้แล้ว"

"ก็ไม่เลว"
ฉันยิ้มที่มุมปากพร้อมกับไปหยิบสุดยอดอาวุธมหาประลัยมาพร้อมกับปืนพกบาเร็ตต้าคู่ใจกับมีดสนาม

โฮก.....
เสียงคำรสมดังกึกก้องไปทั่วสารทิศ พื้นพสุธาสั่นไหวเป็นจังหวะการเดินของอะไรสักอย่าง

"เกิดอะไรขึ้นกันวะ"

"คุณแจ็คคุณพึ่งฟื้นผมว่าคุณไปซ่อนตัวก่อนดีกวาทางนี้เราจัดการได้"

"จะบอกฉันได้มั้ยว่ามันเกิดอะไรขึ้น"

"สงสัยไอเจ้ารถถังมันหลุดออกมาหน่ะครับ"
นายทหารคนนึงตอบกลับมาอย่างรวดเร็ว

"อ่ะเอานี่ไปมอร์ฟีน"
นักวทิย์หนุ่มยื่นมาให้พร้อมกับวิ่งหนีหายไปในห้องนิรภัย

"เผื่อฉันพลาดงั้นเหรอก็ไม่เลวนี่"
มือที่กำปืนอยู่นั้นพร้อมตั้งศูนย์เล็งเตรียมยิงเรียบร้อย ความเลือดร้อนนี้มันทำใ้อะดรีนาลินมันพุ่งพล่านเป็นอย่างมาก
ฉันเดินตามเสียงไปพร้อมกับมหารจำนวนหนึ่งจนพบกับเจ้ารถถังที่นักวิทย์หนุ่มคนนั้นพูด
รูปร่างมันสูงใหญ่กลามแขนขนาดมหึมา ทุกครั้งที่มันย่างก้าวพื้นดินถึงกับสั่นคราทุกครั้ง

"กินไอ้นี่ซะ"
กระสุนจำนวนนับร้อยพุ่งทะลุร่างเจ้ารถถังจนพลุน เลือดสาดกระเซ็นเต็มตัวฉัน
กลิ่นคาวเหม็นคละคลุ้งไปทั่วทางเดินจนชวนอ้วก
ฉันปราบมันได้โดยที่ไม่ต้องลงแรงเลยซักนิด

"ทำได้ดีมากคุณแจ็ค"
เสียงปรบมือดังพร้อมกับเสียงพูดของใครบางคนที่ฉันไม่รู้จัก

"แกเป็นใคร"

"ใจเย็นสิฉันเป็นหัวหน้าหน่วยทหารที่นี่"
เจ้าของเสียงนั้นเป็นชายกลางคนอายุน่าจะเยอะมากแล้ว
แต่ร่างกายนั้นยังดูแข็งแรงสมส่วนดีอยู่

"แล้วไง ?"

"ก็จะให้แกทำงานสมกับที่ฉันฟื้นคืนชีพแกจากความตายให้หน่อย"

"ให้ทำงานอะไร"

"ไปฆ่าเชนซะ แล้วแกจะมีชีวิตใหม่"
เขาแสยะยิ้มอย่างน่าสยอง

"แล้วทำไมฉันต้องทำ"

"ฉันฆ่าแกได้ทุกเมื่อรวมถึงเพื่อนๆของแกด้วยฆ่าแค่เชนคนเดียวหรืออยากตายห่ามันทั้งหมดล่ะ"

"ชิ"
ฉันไม่มีทางเลือกจึงตอบตกลงไป

"ฉันให้อาก้าไป1ชุดใช้ให้คุ้มล่ะ"

----------------------------------------

ฉันออกตามหากลุ่มเพื่อนๆจนมาหยุดพักที่อพาร์ตเม้นท์แห่งหนึ่ง ด้วยอะไรไม่รู้มันทำให้ร่างกายสั่งลงไปยังชั้นจอดรถใต้ดินอัตโนมัติ
สายตานั้นได้ไปจับจ้องอยู่ที่เงาสองเงาตรงลานจอดรถ ปืนในมือนั้นก็ยิงไปโดยไม่ทันคิดอะไร

"ใครวะ!!!"
เหมือนว่าเงานั้นจะไม่ใช่พวกศพเดินดิน ฉันจึงเดินออกจากมุมยิงไปดูให้แน่ใจพร้อมกับเล็งปืนป้องกันตัวไว้

"ฉันชื่อ แจ็ค"

----------------------------------------

End of Jack Side Story

Okidera Chane
- Beretta M92F(Pistal) 15/30
- Assualt Rifle AK47 Comando(Assualt Rifle) 30/60
- มีด(Melee) -/-

Lucia Rodwell
- Blacktail with Silencer(Pistal) 10/30
- TMP(Sub-Machine Gun) 50/100
- Rapier(Melee) -/-
- สมุนไพรแก้อาการติดเชื้อ

Mercenaries Jack
- Berretta M92F(Pistal) 15/30
- ยาแก้อาการประสาทหลอน 1/-
- มีด(Melee) -/-

Cpt.Walker โดนลักพาตัว

Alice C. Vetera โดนลักพาตัว

Breeya
-

Owen
-

Xeria
-

----------------------------------------

"คุณวอร์คเกอร์คะ ตื่นเถอะค่ะ"
เสียงสาวน้อยหวานๆดังก้องกังวานในหัวของผมในตอนนี้ หรือว่ามันเป็นเพียงแค่ความฝัน

ผัวะ...
มือขนาดเล็กตบเข้าไปที่ใบหน้าของผมอย่างจังจนผมเองนั้นสะดุ้งตื่นขึ้นมา

"โว้ว ว่าไงสาวน้อย"

"เราโดนจับมาที่ไหนก็ไม่รู้นี่สิคะ"
อลิซทำหน้าตาเศร้าหมองผมมองแล้วอดเอ็นดูเธอไม่ได้เลย ผมมองไปรอบๆเพื่อจะดูว่าสามารถหนีไปได้ไหม
แต่มันก็ไม่ต่างกับห้องขังทั่วไปเสียเท่าไหร่

เห้ยไปเอาตัวผู้หญิงมา
เจ้าหน้าที่ของอะไรสักอย่างเปิดประตูห้องขังแล้วก็เดินเข้ามาสองคนพยายามจะจับตัวอลิซไป
ผมใช้โอกาสนี้จัดการทั้งคู่พร้อมกับหยิบปืนช็อตไฟฟ้าข้างตัวพวกเขามา

"ไอ้นี่คงพอจะช่วยเราได้"

"แล้วหากพวกนั้นเอาปืนจริงๆมาล่ะคะ"

"ก็วิ่งสิอยู่ให้มันยิงรึไง"

ผมและหนูน้อยอลิซพากันหาทางออกจากที่บ้าๆแห่งนี้ซึ่งราวกับเขาวงกตยังไงยังงั้น
จำนวนห้องที่มากมายทางเดินที่ยาวเหมือนไม่มีที่สิ้นสุด

เริ่มการทดลอง Hunt Project...

"มันหมายความว่าอะไรคะ"

"ไม่รู้เหมือนกันแต่ว่ามันไม่ดีแน่ๆ"

โครม... เสียงข้าวของพังทลายเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆแล้วดูเหมือนจะเข้าใกล้ขึ้นเรื่อยๆด้วยเช่นกัน
ผมไม่รอช้าคว้าตัวอลิซวิ่งอย่าไงไม่คิดชีวิต ผมไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงในจุดๆนี้

หมอบลง!!!
สิ้นเสียงตะโกนใครสักคนผมไม่รอช้าก้มหลบอย่างที่เขาบอก
กระสุนRPGลอยผ่านข้ามหัวผมไป จนเกิดการปะทะกับอะไรบางอย่างและเกิดการระเบิดขึ้น
ร่างของผมนั้นกระเด็นอัดเข้ากำแพงอย่างจังแต่มันก็ไม่เกิดอาการบาดเจ็บแต่อย่างใด
อลิซเองก็ปลอดภัยดี

"ว่าไงพ่อนักกล้าม"
เสียงชา่ยคนนั้นดูคุ้นๆหูผมผิดปกติ

"แจ็ค แกเองเหรอ"

"อะไรกันคนอุส่ามาช่วยสุภาพกันหน่อยสิ"

"มาทำอะไรที่นี่"
ผมคว้าปืนช็อตไฟฟ้าจ่อเข้าที่หัวของแจ็ค

"ก็โดนจับมาเหมือนแกน่ะสิ พอดีทำงานพลาดอ่ะนะ"
เขายิ้มแสยะยิ้มอย่างมีเลศนัยก่อนจะทำหน้าทำตาเพิกเฉยกับเรื่องนี้

"แล้วแกมาช่วยนี่ต้องการอะไร"

"เปล่าหรอก ก็แค่ต้องการคนช่วยออกจากที่นี่เฉยๆ"

"ก็ดีเหมือนกันนะคะ อยู่ด้วยกันเยอะๆสนุกออก"
สาวน้อยแทรกขึ้นมาทำให้บรรยากาศตึงเครียดนี้คลายลงได้

"เอางั้นก็ได้เห็นแก่หนูอลิซ"

"เดี๋ยวจะพาไปคลังเก็บอาวุธละกันนะ"

ผมไม่มีทางเลือกจึงต้องร่วมมือกับแจ็ค พวกเรามุ่งตรงไปยังคลังอาวุธ
แต่ระหว่างทางนั้นไม่ง่ายเลย ทั้งยาม นักโทษต่างๆ แล้วก็เหล่าอาวุธชีวภาพเอย
ที่คอยมาขัดขวางพวกผมตลอด

แฮ่ก แฮ่ก ... ... ...

"ถึงซักทีไอ้เวร"
แจ็คไม่รอช้าคว้าอาวุธที่เขาต้องการโดยทันที

"อลิซจ้ะใช้ปืนเป็นมั้ย"

"พอใช้ได้ค่ะไม่ถึงกับดีเท่าไหร่"

"เอาปืนพกไปใช้นะไม่หนักมากเจอพวกซอมบี้ก็พยายามยิงให้โดนหหัวก็พอ"

"โอเคคร่ะ"

ผมเองก็จัดเตรียมของเหมือนกัน Revolver หนึ่งกระบอกก็พอทำให้ผมอุ่นใจได้
และก็ MP5 อีกหนึ่งกระบอกเพียงเท่านี้ก็พอที่จะรบแล้ว

"แผนของนายว่ายังไงแจ็ค"

"เราจะออกจากเมืองนี้"

"หืม"

"ฉันรู้ทางที่แห่งนี้ดี มีเฮลิคอปเตอร์จอดอยู่บนดาดฟ้า"

"แล้วสถานการณ์ตอนนี้พอจะรู้บ้างไหมว่าเป็นไงบ้าง"
แจ็คชะงักไปชั่วครู่กอ่านจะมองมาทางผม

"อีกประมาณ20ชั่วโมงเฮเวนจะกลายเป็นเมืองร้าง สหรัฐฯเองจะปล่อยเกาะเราแล้วหล่ะ"

"หมายความว่าไง"

"ฉันไปแอบได้ยินมาว่าทางนั้นลงมติจะระเบิดเมืองนี้ทิ้ง"

"งั้นก็บรรลัยแล้วสิ"

"หึ อย่ากังวลไปเลยเราออกทันแน่นอน"

"คุณวอร์คเกอร์คะ พวกมันมาแล้ว"
อลิซวิ่งเข้ามาแอบข้างหลังผมอย่างกระทันหัน

ฝูงซอมบี้นับสิบวิ่ง 4x100 กรู่เข้ามาอย่างรวดเร็ว
แล้วพวกมันนั้นต่างจากที่เคยเจอก่อนหน้านั่นโดยสิ้นเชิง
พวกมันมีอาวุธและยิงปืนได้ถึงจะไม่แม่นก็ตาม
แต่ยังอันตรายอยู่ดี

"ว่าจะเก็บกระสุนไว้ยิงพวกข้างนอกซักหน่อย"

ห่ากระสุนจำนวนมากเจาะกระโหลกเหล่าซอมบี้
พวกมันค่อยๆล้มตายลง แต่ดูเหมือนมันยิ่งมาเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ

"ทุกคนวิ่ง"
แจ็คตะโกนพร้อมกับวิ่งฝ่าดงซอมบี้ไป ผมเองก็ทำตามเขาอัตโนมัติ
ฝืนยิงต่อไปกระสุนคงหมดแน่ๆ

"เอาหล่ะแจ็ค นำไปเลยฉันจะระวังหลังให้"

"โอเค"

พวกผมฝ่าฝูงซอมบี้จำนวนมากซึ่งมันมาจากไหนกันก็ไม่รู้
กระสุนปืนกลของผมค่อยๆหมดลงไปเรื่อยๆใขณะที่พวกมัน
มีจำนวนเพิ่มมากขึ้น

"เอาหล่ะถึงแล้ว เร็วๆ"
แจ็คเปิดประตูดาดฟ้ารอผมไว้ผมอุ้มอลิซแล้วใส่เกียร์หมาวิ่งไปทันที

"นั่นไงตัวใบสุดท้ายของเรา"
แจ็คพูดขึ้นพร้อกับพักหายใจหอบสักครู่

"สำเร็จแล้ว เราขะไปไหนกัน"

"แคลิฟอร์เนีย"

"หืมทำไมต้องแคลิฟอร์เนีย"

"ที่นั่นเป็นที่เดียวที่ยังรับพวกเราได้อยู่น่ะสิ

"ว่าไงอลิซไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ทที่นู่นมั้ย"

"ตกลงค่ะ"

"เอ้าๆ จะรอให้เมืองระเบิดก่อนรึไงรีบขึ้นมา"

ผมให้แจ็คเป็นคนขับฮ.เนื่องจากเขายังมีพลังงานเหลือเฟือ
ผมกับอลิซเองก็จะพักผ่อนคลายเสียหน่อยหลังจากเจออะไรแย่ๆมาเยอะ

"ว่าแต่แจ็คแกจะไปทำอะไรต่อที่นั่นน่ะ"

"ฉันว่าจะไปทำฟาร์มมีญาติอยู่ที่นั่นพอดี เบื่อพวกสงครามเต็มทีแล้วแล้วแกล่ะวอร์คเกอร์"

"หึ ฉันจะไปเข้ากรมตำรวจ ไม่งั้นหาเลี้ยงเจ้าตัวเล็กนี่ลำบาก"

"จบซักทีกับไอ้พวกผีตายซากนี่"

อลิซหลับคาตักของผม ผมได้แต่คิดไปพลางๆว่ากลุ่มผู้รอดฃีวิต4-5คนที่ผมเจอก่อนหน้านี้นั้น
จะเป็นอย่างไรบ้าง พวกเขาจะยังมีชีวิตอยู่ไหม แล้วพวกเขาจะรู้ไหมว่าอีกไม่กี่ชั่วโมงนี้
เมืองที่พวกเขาอยู่จะกลายเป็นพเียงแค่เศษซากความทรงจำอันแสนเลวร้าย....

Ended with the story of Captain Walker .

----------------------------------------

Status
-แจ็ค อลิซ และวอร์คเกอร์หลบหนีออกจากเมืองได้สำเร็จ
-อีกประมาณ20ชั่วโมงก่อนที่เมืองนี้จะถูกระเบิด
-เหลือเพียงกลุ่มพวกเชนที่ยังอยู่ในเมือง

Okidera Chane
- Beretta M92F(Pistal) 15/30
- Assualt Rifle AK47 Comando(Assualt Rifle) 30/30
- มีด(Melee) -/-

Breeya
-

Owen
-

Xeria
-

Jack,Walker,Alice,Lucia : รอดชีวิต100%
----------------------------------------

ผมหลับไปนานเท่าไหร่แล้ว ? ทุกอย่างมันจบแล้วหรอ...
ไม่สิหรือตัวผมนั้นแค่ฝันไปอย่างงั้นเหรอ...??? ยิ่งคิดยิ่งปวดหัวชะมัด

"เชน ตื่นสิ"

เสียงอันนุ่มนวลฟังแล้วอบอุ่นยังไงไม่ถูก มันดังก้องไปทั่วหัวผมเลย
ผมฝันหรือผมตื่นอยู่กันแน่ทำไมรอบๆตัวผมนั้นมีแต่สีขาวทั่วไปหมด

ตื่นได้แล้วววววววว!!!

เพี้ยะ!?!!?!

ผมรับรู้ได้ถึงสัมผัสอันแสนเจ็บปวดบนใบหน้าซีกขวาของผม ความรู้สึกนั้นทำให้ผมเองดีดตัวลุกขึ้นมาทันที
ด้วยการที่ลุกพรวดพราดอย่างกระทันหัน สมองของผมจึงต้องปรับสภาพนิดหน่อย

"เฮ้ นายโอเคมั้ยเราต้องไปแล้ว"
นายทหารหนุ่มเดินมาตบบ่าผมเบาๆ

"ก็ดี นายคือโอเว่นใช้มั้ย ?"
ผมยังมึนงงอยู่นิดหน่อยกับสิ่งที่เกิดขึ้น

"ใช่ ฉันเองรีบเตรียมตัวเร็วเข้าเรามีเวลาไม่มากแล้ว"
โอเว่นลุกขึ้นไปเก็บสัมภาระทันที่ที่พูดกับผมจบ

"ตอนนี้เกิดอะไรขึ้น"

"เราเหลือเวลาอีก 8 ชั่วโมง ก่อนที่เมืองนี้จะเหลือแต่ซากน่ะสิ"
น้ำเสียงนุ่มนวลอันคุ้นเคยก็ตอบกลับมาด้วยท่าทีที่จริงจัง

"แล้วตอนนี้พวกเราจะไปไหน เซเรีย ?"

"แคลิฟอร์เนีย"

"เป็นที่เดียวที่เรายังสามารถไปได้อยู่ ในตอนนี้อ่ะนะ"
โอเว่นแทรกขึ้นมา

"เดี่ยวนะทำไมเราเหลือกันแค่นี้"
ผมมองกวาดสายตัวไปทั่วภภายในตัวบ้านก็พบว่ามีเพียงแค่ผม โอเว่น แล้วก็เซเรียเท่านั้นที่อยู่ในนี้

ทั้งสองคนทำหน้าตาเศร้าสร้อยแล้วมองหน้ากันสักครู่ก่อนที่โอเว่นจะถอนหายใจ
พร้อมเอ่ยเกี่ยวกับชะตากรรมของบุคคลนึงในกลุ่ม

"ถ้าหมายถึงบรีย่าอ่ะนะ เธอตายไปแล้ว"

"เดี๋ยวนะ หมายความว่าไง"

"บรีย่าได้สติก่อนนาย เราวางแผนจะไปหาเสบียงกันแถวๆมินิมาร์ท ฉันแบกนายไปบรีย่ากับเซเรียคอยคุ้มกัน"

ผมมองหน้าโอเว่นสักพักนึงก็พอจะเดาเหตุการร์ต่อไปได้ว่าเกิดอะไรขึ้น
ใบหน้าซึมแล้วก้ซีดลง มือของเขากำหมัดแน่นก่อนจะเล่าต่อว่าเหตุการณ์นั้นเป็นยังไง

"บรีย่าพลาดโดนกัด เรากะจะใช้เลือดนายช่วยเธอแต่..."
สีหน้าของโอเว่นเริ่มเปลี่ยนไป แววตาเขาเต็มไปด้วยความเครียดแค้นอยู่พักนึง
รัศมีความอาฆาตมันรุนแรงจนเซเรียยังมองมาที่ผม ผมจึงเอื้อมมือไปจับแขนเขาไว้
สติเขาจึงกลับมาปกติอีกครั้ง

"ดันมีไอ้พวกคนชั่วที่ดันคิดเหมือนเรากลุ่มนึง จำนวนมันมีมากกว่าเรามากและเข้ามาพยายามจะปล้นเสบียงที่เราหามาได้"

"จากนั้นนายก็ให้เเสบียงพวกมัน ?"

"เปล่าหรอก ฉันกำลังจะให้แต่บรีย่าห้ามไว้ เธอวิ่งเข้าไปจะทำร้ายพวกนั้น พวกมันกระหน่ำยิงจนบรีย่ากลายร่างไปกัดพวกมันทีละคนจะติดเชื้อกันหมด"

"บรีย่าน่ะกลายเป็นตัวอะไรก็ไม่รู้แล้วที่ไม่ใช่พวกซอมบี้"
เซเรียแทรกึ้นพร้อมกับมองหน้าโอเว่นเป็นนัยว่าจะเล่าต่อเอง

"เธอเข้ามาทำร้ายพวกเราแล้วยังจะพยายามฆ่านายอีก เราไม่มีทางเลือกจึงฆ่าเธอทิ้งซะ"

"เก็บความเสียใจไว้ทีหลังก่อนละกัน ตอนนี้เราต้องเอาตัวรอด"
ผมหยิบปืนขึ้นมาเช็คดูว่าทุกอย่างยังปกติดีมั้ย AK47 ของผมนั้นเหมือนกระสุนจะหายไปแม็กนึง
แต่บาเร็ตต้าของผมทุกอย่างยังครบดี

"เราใช้ปืนนายน่ะขอโทษที"

"ไม่เป็นไรหรอกฉันใช้แค่มีดก็ได้"
ผมยื่นAKให้โอเว่น ส่วนบาเร็ตต้าผมยกให้เซเรียไป

"แต่มันจะดีหรอ"

"ไม่ต้องห่วงฉันหรอก แค่มีดเล่มเดียวก็ถือว่าเป็นวุดยอดอาวุธของฉันแล้ว"
ถึงผมจะพูดไปแบบนั้นแต่ในใจผมนั้นกลับรู้สึกหวาดกลัวอย่างบอกไม่ถูก

"เอาล่ะถ้านายว่างั้นฉันจะไม่เกี่ยงละกัน อีก10กิโลเราจะถึงแคลิฟอร์เนีย ทนเดินเท้าไปก่อนนะ"

"งั้นพวกเราไปกันเลย"
ผมไม่รู้ว่าทางข้างหน้าต้องเจอกับอะไรบ้าง แต่ข้างในใจผมนั้นรู้สึกได้
ถึงความสูญเสียที่มันกำลังจะเกิดขึ้น ในเร็วๆนี้มันจะต้องเกิดขึ้น
ผมได้เพียงแต่หวังว่าลางสังหรณ์นั้นไม่ไม่เป็นจริง

มันดูโล่งจนผิดหูผิดตาเราสามคนเดินทางมาได้ซักระยะนึงแล้วแต่ระหว่างทางนั้นกลับไม่พบผู้ติดเชื้อหรือสิ่งมีชีวิตกลายพันธุ์เลย
ทุกอย่างมันเงียบจนได้ยินเสียงลมพัดผ่านแม้จะเป็นเพียงลมพัดมาอ่อนๆก็ตาม แต่ถึงกระนั่นคราบเลือดและกลิ่นคาวนั้นก็มีให้เห็นตลอดทางเป็นเรื่องปกติ
แต่ทำไมกันทำไมถึงไม่มีพวกมันเลยสักตัว ทุกอย่างมันเป็นใจให้หรือว่านี่เป็นกับดักของใครสักคน

สงสัยผมคงจะคิดมากเองผมถอนหายใจเฮือกใหญ่พร้อมกับมองไปดูคนที่รอด พรางนึกถึงใครบางคนที่ได้หายตัวไปเลยในตอนนี้
ใช่แล้วเธอคนนั้นลูเซียไม่รู้ว่าเธอไปอยู่ที่ไหน ได้เลือดผมไปซะขนาดนั้นคงได้เงินคุ้มค่าจ้างแล้วล่ะมั้ง ทำไมผมต้องนึกถึงคนใจร้ายแบบนั้นด้วยล่ะ
ตอนนี้ผมก็ยังไม่เข้าใจตัวเอง อย่างเพื่อนรักเพื่อนร้ายตัวดีอย่างแจ็คผมยังไม่คิดจะนึกถึงมันเลย

ปัง!!!กระสุนยิงถากหน้าผมไปนัดหนึ่ง

หาที่กำบัง!!!
ผมมองดูพื้นที่โดยรอบว่าสามารถไปหลบที่ไหนไดบ้าง แล้วข้างทางนั้นเป็นเศษซากจากการก่อสร้างที่ยังไม่เสร็จดี
ผมชี้ทางให้พวกเพื่อนๆไปหลบแถวนั้นก่อน ผมเองไม่รอช้าที่จะไปหลบด้วยเหมือนกัน ดูเหมือนว่าผมจะพลัดจากสองคนนั้นเป็นที่เรียบร้อย

"สองคนนั้นน่ะเป็นอะไรมั้ย!"

"เชน โอเว่นโดนยิง"
เซเรียตะโกนมาใกล้ๆผมพอจะเดาได้ว่าเธอหลบอยู่ที่ไหน

"เวรเอ้ย ฉันจะทำยังไงดีล่ะทีนี้"
ผมหยิบอาวุธที่มีอยู่มาถือไว้ซึ่งนั่นก็คือมีดในสถานการณ์แบบนี้แล้วมีดไม่ได้มีประโยฃน์อะไรเลย

ปังๆๆ กระสุนยังกราดยิงมาอย่างต่อเนื่อง

"เชนฟังฉันนะ นายมารับเซเรียไป ฉันจะถ่วงพวกนั้นไว้ให้เอง"

"ไม่โอเว่น เราต้องไปด้วยกัน"

"เชื่อฉันสิ ฉันมาได้เท่านี้แหละไปไกลกว่านี้น่าจะถ่วงนายมากกว่า"

"ให้ตายเถอะโอเว่น"

ผมไม่รู้ควรทำยังไง แต่ลึกๆก็คิดไว้แล้วว่าว่าโอเว่นไม่รอดแน่ๆถ้าขืนลุยไปในสภาพนี้
ผมพูดขอโทษโอเว่นได้เพียงในใจพร้อมกับมองหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มของเขาในตอนนี้ที่บ่งบอกว่าเขาจะไม่เป็นไร
ขาทั้งสองข้างนั่นได้ก้าวออกไปอย่างไม่คิดชีวิต ผมคว้าตัวเซเรียมาได้โดยมีโอเว่นคอยยิงสนับสนุน

"เชน เราจะทิ้งเขาไว้ที่นี่ไม่ได้นะ"

"ไม่ได้ก็ต้องได้แล้วล่ะในตอนนี้"

เซเรียดูท่าจะไม่สู้ดีเท่าไหร่ ผมคว้ามมือเธอให้ตามผมมาช้าๆ โดยผมจะพาเธออ้อมสิ่งก่อสร้างนี้ไปโผล่ถนนอีกเส้นนึง
เสียงปืนยังยิงโต้กันอยู่นั้นก็ยังเป็นสัญญาณที่ดีว่าพวกคนที่ยิงมานั้นยังไม่ตามมาแน่นอน
เวลาผ่านไปไม่นานเสียงปืนก็ยังคงดังก้องอยู่นั้น ผมได้พาเซเรียมาโผล่ถนนอีกสายได้และเป็นที่แน่นอนว่า
เสียงดังขนาดนี้น่าจะลากฝูงซอมบี้ไปเป็นขโยงแน่ๆ ซึ่งก็เป็นแบบนั้นจริงๆ ฝูงห่าซอมบี้กำลังมุ่งหน้าไปยังต้นตอของเสียง
มันมากพอที่จะผลาญกระสุนที่เหลือให้หมดภายในเวลาอันสั้น

"นี่เซเรียเราไปกันเถอะ โอเว่นเขาเลือกให้เรารอดแล้วอย่าให้เขาผิดหวัง"
ผมมองดูเซเรียที่เริ่มมีอาการหวาดกลัว ทั้งที่เป็นเจ้าหน้าที่รัฐแต่พอมาในสถานการณ์แบบนี้มันก็ตึงเครียดจนน่าใจหายอยู่บ้าง
ผมใช้มือสัมผัสไปที่ใบหน้าของเธอ ทำให้เธอพยายามมามองที่ผม

"มองหน้าฉันสิ! เธออยู่กับฉัน ฉันจะไม่ให้เธอเป็นอะไร ตอนนี้เราต้องไปแล้ว ฉันไปไม่ได้ถ้าไม่มีเธอ เข้าใจนะ"

ดูเหมือนการเรียกสติของผมนั้นจะได้ผลเธอพยักหน้าตอบพร้อมกับโผกอดผม

"เอาล่ะฉันไม่เป็นไรแล้ว งั้นเราไปกันเถอะ"
เซเรียทำตามแต่โดยดีผมมองหาที่ๆจะพอพักผ่อนได้สักระยะหนึ่งกอ่นจะเดินทางต่อ
ก็เห็นปั๊มน้ำมันที่อยู่ไกลๆก็ชี้จุดหมายให้เซเรียดูว่าจะไปที่นั่น แต่แล้วเสียงยิงกันที่ดังกึกก้องก็ได้หยุดขึ้น
มีแต่เสียงเดินของผมกับเซเรียเท่านั้นที่ได้ยินเบาๆ ผมยังมีหวังเล็กๆว่าโอเว่นคงจะรอด แต่ด้วยจำนวนศัตรูที่ไหนมารู้กับฝูงผู้ติดเชื้อที่แห่มาเป็นขโยง
นั้นทำให้ความหวังผมนั้นริบหรี่ซะเหลือเกิน

"เราคงไม่ต้องพักแล้วล่ะ"

----------------------------------------

Status
-บรีย่าเสียชีวิต
-โอเว่นไม่ทราบชะตากรรม
-เชนและเซเรียหนีจากพวกแบนดิท

Okidera Chane
- มีด(Melee) -/-

Xeria
- Beretta M92F(Pistal) 15/30

Owen : Unknow

Jack,Walker,Alice,Lucia : รอดชีวิต100%

----------------------------------------

จากอยู่รวมกันเป็นกลุ่มตอนนี้เราเหลือเพียง 2 ถึงมันจะเคลื่อนตัวได้ง่ายแต่กลบัไม่อุ่นใจเสียเลย
ผมเองก็กลัว กลัวที่จะอยู่ตัวคนเดียว มันอ้างว้างและเคว้างคว้าง ท่ามกลางโลกาวินาศนี้
ผมเฝ้ามองดูเซเรียที่ยังใจหายกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เพียงไม่กี่วันกลับเจอเรื่องเลวร้ายมากมาย
ผู้คนล้มตายกันไปมากในเมืองนี้แต่พวกที่อยู่ข้างนอกกลับไม่กล้าเข้ามาให้ความช่วยเหลืออะไรเลย

"เชน เราควรไปกันต่อนะ"
หญิงสาวเอ่ยขึ้นฉุดให้ผมหลุดออกจากความคิดภายในหัวที่เต็มไปด้วยความรู้สึกลบ
ผมมองใบหน้าหญิงสาวแสนสวยที่ตอนนี้จะดูมอมแมมไปบ้าง

"โอเค ขอฉันสำรวจร้านขายของในปั้มหน่อยนะ"
ผมเริ่มค้นหาข้าวของที่จำเป็นตั้งแต่หน้าร้าน มันดูรกนิดหน่อย
แต่ดูแล้วของที่ไม่มีแน่ๆน่าจะเป็นพวกอาหาร ผมเข้าไปคลังสินค้าก็พบกับศพผู้ชายคนหนึ่ง
ที่ในตอนนี้กรามด้านล่างของเขาได้หายไป เป็นภาพที่น่าสยดสยองไม่น้อย
ข้างๆศพนั้นก็มีปืนลูกโม่กับกระสุนอีก 6 นัด
ผมไม่รอช้าที่จะเก็บมันขึ้นมา พร้อมกับโหลดกระสุนในทันที

เชน!!!
เซเรียตะโกนเรียกผมดังลั่นไปทั่วร้าน ผมจึงรีบออกไปดูเธอ

"เวรเอ้ย"

พวกแบนดิทตามมาถึงที่นี่แต่น่าจะคนละกลุ่มกับที่โอเว่นสู้ด้วย
พวกมันคนนึงรูปร่างกำยำล็อคตัวเซเรียไว้ และดูเหมือนอีกคนที่น่าจะเป็นหัวโจกได้เอาปืนมาจ่อที่เธอ

"ว่าไงพ่อหนุ่ม แฟนสวยดีนี่"
มันแสยะยิ้มอย่างน่ากลัวและถ้าผมไม่ทำอะไรในตอนนี้มีหวังเสียเปรียบพวกมันแน่ๆ

"..."

"ไม่ตอบแหะอัธยาสัยดีเป็นบ้า ฮ่าๆๆ"

ผมควักลูกโม่ยิงไปที่คนข้างๆเซเรียคนนึง แล้วคว้างปืนใส่หัวคนที่ล็อคตัวเธอ มันหัวแตกและลงไปนอนกองอยู่กับพื้น
แต่ผมไม่ได้ทันระวังตัวหัวโจกที่อยู่ใกล้ๆ มันหันปืนมายิงใส่ผม
กระสุนยิงเข้าสีข้างอย่างจัง

"เอ้า หายซ่าละหรอ"

มันเดินมาใกล้ๆพร้อมกับเอาปืนมาจ่อที่หัวผมซึ่งปืนของมันเป็นปืนที่ยึดมาจากเซเรียแน่ๆ
เพราะมันเป็นปืนของผม ผมจำลักษณะของมันได้ดี

"มีไรอยากจะพูดกับแฟนสาวก่อนตายมั้ย"

ปัง!!!เลือดสีแดงสดสาดกระเซ็นไปทั่วพื้นห้อง

ชายผู้ที่กำลังจะยิงผมนั้นในตอนนี้หัวของเขามีรูใหญ่เบอเริ่มเทิ่มกลางหน้าผาก
ร่างของเขาค่อยๆฟุบลงมาทับร่างของผม
ในตอนนี้หญิงสาวกำปืนลูกโม่ไว้แน่น ยืนนิ่งอยู่สุดปลายเท้า
ผมหยิบมีดมาแงะกระสุนที่ฝังอยู่สีข้างของผมออกและพยายามจะลุกขึ้น
แต่ผมนั้นรู้สึกว่าลุกไม่ไหวจึงค่อยๆดันตัวเอาหลังไปติดกำแพงเอา

"เชนๆ ไม่เป็นไรนะ โถ่พระเจ้าช่วย"
เซเรียวิ่งมาประคองผมไว้

"แหะๆ พวกเราทำเสียงดังกันเกินไปแล้วนะ"
ผมส่งยิ้มแห้งๆให้เธอ พรางเอามือไปกุมมือของเธอไว้

"เราไปกันต่อเถอะนะ"

"เธอไปก่อนเลยเดี๋ยวฉันตามไปทีหลัง"

"ไม่เอาสิอย่ามาพูดแบบนี้เหลือฉันกับนายแค่ 2 คนแล้วนะ"
น้ำตาเธอเริ่มคลอผมพยายามจะขยับแขนแต่แรงของผมมันเริ่มหมดลงแล้ว

"ฉันไปต่อในสภาพนี้ไม่ไหวหรอก"

"อีกนิดเดียวเราจะถึงแคลิฟอร์เนียแล้วแข็งใจอีกหน่อยเถอะ"
เซเรียพยุงผมขึ้นมา เธอเซเล็กน้อยพร้มกับพาผมเดินออกจากร้านมุ่งหน้าไปจุดหมายที่เราจะไปกัน

"เธอไปทั้งแบบนี้ไม่ไหวหรอกนะ ระยะทางก็ไม่ใช่ใกล้ๆ"

"ฉันก็จะพานายไปให้ได้"
น้ำเสียงและท่าทางเซเรียดูมุ่งมั่นมากแม้ผมจะดูออกว่าเธอเองก็เริ่มล้าแล้วก็ตาม

"หึ ไม่น่าเชื่อเลยว่าวันนึงฉันต้องมาให้ผู้หญิงตัวเล็กๆแบกเนี่ย"

"เหอะพ่อคุณเก็บแรงไว้พยุงตัวเองดีกว่ามั้ยคะ"

"เธอเองก็ไม่ไหวแล้วนี่ ไมไม่ปล่อยฉันไว้นี่ล่ะ"

"นายน่ะหุบปากไปเลย ครั้งนี้ฉันจะไม่ทิ้งใครไว้อีกแล้ว"

"ใจสู้จังเลย"

"ก็ฉันไม่อยากอยู่คนเดียวนี่"

"งั้นสินะ ฉันจะพยายามอยู่กับเธอจนกว่าจะถึงแคลิฟอร์เนียละกันนะ"

"ไอ้บ้านี่พูดอะไรอย่างนั้น นายต้องอยู่สิไม่ใช่พยายามอยู่"

ถึงเซเรียเองจะพูดอยากนั้นก็ตามแต่ผมเองก็ไม่รู้ว่าจะทนต่อไปจนถึงที่หมายมั้ย
ผมเริ่มนึกถึงหน้าไอ้แจ็คเพื่อนรัก เหล่าครอบครัวทหารรับจ้าง
ที่ไม่ว่าจะงานยากแค่ไหนก็ไม่เคยพลาด เริ่มนึกถึงชีวิตปกติในเมืองนี้

"นี่เชน เห็นสะพานข้างหน้ามั้ย เราข้ามมันไปได้ก็จะถึงหน้าด่านแคลิฟอร์เนียแล้ว"

โฮก!!!เสียงคำรามดังกึกก้องมาจากทางด้านหลัง ด้วยขนาดเสียงนั้นคงไม่ใช่สิ่งเล็กๆแน่ๆที่ไล่หลังมาในเวลานี้

"เวรเอ้ย เชนก้าวขาเร็วๆยังไหวอยู่มั้ย"

"ก็ถ้าอยากให้ไหว งั้นไหวก็ได้"
เซเรียประคองผมวิ่งสุดความสามารถที่ผมยังจะวิ่งได้แต่ทำได้เพียงแค่ก้าวขาเร็วๆเท่านั้น
เธอลากผมมาจนถึงหน้าด่านแคลิฟอร์เนีย แต่กระนั้นไอ้ตัวที่ตามหลังมาก็ยังไม่เลิกหยุดตาม
ผมปรับโฟกัสสายตามองให้ชัดๆว่ามันเป็นตัวอะไร หน้าตาของมันคล้ายๆกับเสือแต่ลักณะของมันเหมือนคนที่ตัวใหญ่มากๆ
สูงราวๆ 2 เมตรกว่าๆได้ มันค่อยๆย่างก้าวเข้ามาเรื่อยๆ บวกกับเสียงเท้ากระทบพื้นอันหนักแน่นของมันทำให้มันนั้นดูน่าเกรงขามเป็นอย่างมาก

"นี่คุณทหารคะ ช่วยพวกเราด้วย เราสองคนยังมีชีวิตอยู่"
เซเรียพยายามตะโกนขอสัญญาณความช่วยเหลือ
แต่ก็ยังไม่มีวี่แววว่าใครจะมาช่วย
จัวประหลาดตนนั้นก็เริ่มคืบคลานเข้ามาหาเราสองคนขึ้นเรื่อยๆ

โถ่เว้ย!!!
ผมควักลูกโม่มาเล็งไว้ที่ตอนนี้เหลือกระสุนอยู่เพียง 3 นัด

ปังๆๆๆๆๆๆ!!!!!ห่ากระสุนนับร้อยสาดออกมากระทบยังตัวประหลาดนั่นจนเซ

เหล่าทหารวิ่งกรูออกมายืนเรียงกันเป็นหน้ากระดานข้างหน้าผมพร้อมกันสาดกระสุนอีกชุดใส่ตัวประหลาดหัวเสือนั้นอีกครั้ง
แต่ดูเหมือนกระสุนปืนกลของพวกเขาทำให้มันชะงักเพียงชั่วครู่เท่านั้น

คุณผู้หญิงลากคนเจ็บเข้ามาในนี้เร็ว!
เซเรียทำตามเสียงนั้นโดยทันที เธอลากผมเข้าไปหลบข้างในหลังกำแพงเขต


ทหาร RPG มาแล้ว!!!
เสียงนายทหารคนเดิมตะโกนลั่นพอสิ้นเสียงนั้นฝูงทหารวิ่งแตกหลบกันไปคนละมุม
หัวกระสุน RPG ถูกยิงออกจากปากกระบอกกระทบร่างสัตว์ประหลาดนั่น
แหลกเป็นชิ้นๆ ชิ้นส่วนเนื้อและเลือดของมันกระจายไปทั่ว ร่างกายเหลือเพียงแต่ท่อนล่าง
เผยให้เห็นกระดูกที่ยึดอยู่แต่มันยังสามารถเดินได้ต่อ

"เห้ยเอาจริงหรอวะ"

ไม่ทันไรท่อนล่างของมันก็ร่วงลงกับพื้นพร้อมกับเสียงเฮดังสนั่น ผมรู้สึกโล่งใจอย่างบอกไม่ถูก
และผมเองก็อยากนอนพักซะด้วยสิ

"เฮ้เชน อย่าพึ่งหลับรอฉันส่งนายไปหาหมอก่อนสิ"
เซเรียเดินมาตบหน้าผมเบาๆสองสามที

"นี่กะไม่ให้ตายกันจริงๆใช่มั้ยเนี่ย"

"สวัสดีครับผมจ่าสิบเอกโรแวน เดอ มาคอฟ พวกเราเป็นชุดสุดท้ายที่กำลังจะไปจากที่นี่"

"สวัสดีค่ะ ว่าแต่หมายความว่าไงไอ้ชุดสุดท้าย"

"เราจะเคลื่อนพลไปตัวเมืองแล้วครับ อีกไม่นานเมืองที่พวกคุณมาจะโดนทิ้งระเบิดแล้ว"

"แหงล่ะสิ สถานการณ์ควบคุมไม่ได้ก็มีแต่ทางเดียวนี่"
ผมพยุงดันตัวเองขึ้นมา

"ครับ โชคดีนะที่พวกคุณมาก่อนที่พวกเราจะไป"

"มีอะไรที่เราสองคนต้องรู้อีกมั้ยคะ"

"มีครับ ถ้าเราไม่รีบไปแรงระเบิดมันโดนพวกเราหมดแน่ครับ"

"ค่ะ"

นายทหารสองนายแบกผมขึ้นรถจี๊ปและเซเรียเองก็ตามขึ้นมาคันเดียวกัน
ดูเหมือนผมกับเธอนั้นจะรอดแล้ว และจะได้ไปชีชีวิตปกติกันซักที

"นี่เซเรีย"

"ว่าไง"

"เธอมีญาติอยู่แคลิฟอร์เนียมั้ย"

"ใช่ฉันมี แล้วนายล่ะ"

"ไม่อ่ะ"

"อยู่กับฉันก็ได้นะบ้านญาติฉันที่ว่างออกจะเยอะ"

"เหอะ บ้ารึไง"

"คุณได้สิทธิ์คุ้มครองจากรัฐน่ะครับ เพราะฉะนั้นไม่ต้องกังวลเรื่องที่อยู่ ทางเราจะส่งเรื่องไปให้"
ทหารพูดขึ้นในขณะที่กำลังขับรถอยู่

"ได้ยินแบบนี้ค่อยชื่นใจหน่อย"

1 เดือนต่อมา...

ณ ร้านอาหารแห่งหนึ่งใจกลางเมือง ผู้คนพูดคุยกันสนุกสนานครื้นเครง ชีวิตปกติที่ผมนั้นไม่ค่อยได้สัมผัสมันเท่าไหร่
ผมมุ่งตรงไปยังเคาท์เตอร์ นึกเมนูอยู่พักนึง

"เอาบิ๊กแม็คกับเบียร์ขวดนึงครับ"

ผมบรรยากาศรอบๆภายในตัวร้านไปพลางรอรับของที่สั่งไว้
จนสายตาผมไปชะงักอยู่สุดมุมโต๊ะๆหนึ่งหญิงสาวผมยาวสลวยสีทองหน้านิ่งแต่ดูมีเสน่ห์
มาพร้อมกับชุดเดรสสีน้ำเงินแทบทำผมละสายตาไม่ได้ ใช่แล้วผู้หญิงคนนั้น ลูเซีย
เมื่อได้บิ๊กแม็คกับเบียร์เย็นๆหนึ่งขวดผมก็ปลีกตัวเข้าไปหาเธอในทันที

"ว่าไงคุณผู้หญิง"

"นี่นายยังไม่ตายอีกเหรอ"
เธอหันหน้ามาพูดกับผมด้วยสีหน้าตายสนิทเช่นเดิม

"ทำไมปากเสียยังงั้นล่ะ ได้เลือดผมไปตั้งเยอะ มันคงทำเงินให้คุณมากเลยล่ะสิท่า"

"ก็ใช่ ตอนนี้ฉันก็พอมีฐานะเลยล่ะ"

"ว่าแต่มาเดทกับใครหรอครับ ใส่ชุดซะสวยเชียว"

"หึ จะมาหยอดฉันเรอะคุณเชน ฉันไม่ได้มาเดทแค่มาหาอะไรกินเฉยๆ"

"ก็สวยจริงๆนี่ แต่งแบบนี้ค่อยน่าดูชมหน่อย"

"เดี๋ยวฉันจะไปแล้วล่ะ เจอกันวันหลังนะ"

"ให้ผมพาเดทมั้ยครับคนสวย"
ผมจับมือเธอไว้ เธอมองด้วยสีหน้านิ่งเช่นเดิมพร้อมกับลุกเดินออกไป
ดูเหมือนผมจะกินแห้วเข้าไปเต็มๆ

"เจอกันที่ร้านนี้ตอน 2 ทุ่ม"
เธอหันมายิ้มอ่อนเบาๆก่อนออกจากร้านขึ้นรถส่วนตัวแล้วขับออกไป

"เห้อ ผู้หญิง"

...THE END...

----------------------------------------

***ขอบพระคุณผู้อ่านทุกท่านที่เข้ามาอ่านนะครับ จากใจผู้แต่งเองที่จริงผมลืมพล็อตเรื่องไปนานแล้ว 555+
และผมก็พยายามมาสานโปรเจคข้ามปีนี้ให้จบซักที เนื้อเรื่องอาจดูกาวๆบ้างในบางตอน
ละก็ขอบคุณจริงๆที่ยังมีผู้อ่านอยู่(มั้ง)ส่วนคนที่สมัครตัวละครไว้แล้วไม่ได้โผล่ในเรื่องนี้ไม่ต้องเสียใจไปนะครับ
เดะผมจะเอามาทำต่อแน่นอนซักซีรีย์นึงในช่วงสงกรานต์นี้ไม่ก็อาจเริ่มโปรเจคภาค 2 ต่อเลย
จะพยายามทำให้มันดูสมูทลื่นไหลกับไม่โอเวอร์เกินไปนะครับ ส่วนในภาคนี้ก็ตามนั้นเนอะ กาวล้วนๆ 555+
ขอขอบคุณทุกท่านจากใจจริงๆ ผิดพลาดประการใด ขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยครับ
ทุกท่านสามารถติชมได้ไม่ว่ากันครับ***

รัฐเฮเฟ่น - ใช้เวลาไม่นานในการฟื้นฟูสภาพเมืองที่พังพินาศลงไปให้กลับมาเจริญอีกครั้ง ตลอดระยะเวลา 5 ปีมานี้ถือเป็นเวลาอันรวดเร็วและมหัศจรรย์ยิ่งนัก
ผมเองในฐานะนายกเทศมนตรีขอยืนยันว่า เฮเฟ่น จะกลายเป็นรัฐที่ยิ่งใหญ่อีกครั้งหนึ่งและเป็นเมืองสวรรค์ที่ทุกคนต่างใฝ่หา
บทสมภาษณ์จากนายกเทศมนตรีแฮรี่ เชปเพิร์ด จุดประกายความหวังสู่ปวงประชาชนอีกครั้ง
หลังเหตุการณ์ที่ทุกคนรู้จักกันใน รัฐศพเดินได้ นี่ก็ผ่านมา 5 ปีแล้วดูเหมือนทุกอย่างกำลังจะไปได้สวย
ผู้คนต่างต้องการเข้ามาอยู่ในเฮเฟ่น ที่ในปัจจุบันนี้รัฐเฮเฟ่นเป็นรัฐที่ทำเงินให้สหรัฐมากที่สุดเป็นอันดับ 1 กันเลยทีเดียว

เฮฟเฟ่นไทม์ นิวส์ 29 มกราคม 2019

..................................................

11.49 pm.

สายลมพัดพาอากาศเย็นยะเยือกกระทบพื้นผิวสัมผัสชายหนุ่มร่างเล็กที่ตอนนี้กำลังจะเข้านอน แต่ใจของเขานั้นรู้สึกกระวนกระวายอย่างบอกไม่ถูก
หรือเป็นเพราะว่าพรุ่งนี้เขาต้องเข้างานวันแรกที่เฮเฟ่น โลแกนลุกขึ้นตรงไปยังระเบียงมองดูหมู่ดาวบนท้องนภาอันมืดมิดที่มีแสงจันทราสาดส่องความสว่าง
ให้ท้องนภากลางคืนนั้นมีชีวาขึ้นมา
โลแกนเคลิ้มตามไปกับธรรมชาติที่แสนสุนทรีย์นี้ก่อนที่เขาจะพลัดพรากจากที่พักอันแสนสุขในไนไม่นาน ใช่แล้วเขาต้องย้ายจากเท็กซัสไปยังเฮเฟ่น
สัมภาระและข้าวของต่างๆถูกจัดเตรียมพรอมสำหรับเดินทางในวันพรุ่งนี้ งานแรกของเขาที่ได้รับมอบหมายมาคือการสืบหาฆาตกรต่อเนื่อง
ที่ตอนนี้หลังฐานหรืออะไรต่างๆที่ส่งมานั้น มีไม่ค่อยมาก รายละเอียดค่อนข้างน้อยนิด และตัวฆาตกรเองก็ไม่ทิ้งอะไรที่สามารถสืบต่อได้
มันยิ่งทำให้เขารู้สึกกังวัลและสนุกไปพร้อมกัน ว่าจะสามารถจัดการกับฆาตกรคนนี้ได้ยังไง
โลแกนเตรียมเข้านอนและทบทวนสิ่งที่เขาต้องทำในวันพรุ่งนี้ว่าจะจัดการชีวิตของเขาเองยังไง ในตอนเที่ยงวันต้องไปรายงานตัวที่กรมตำรวจ
และหลังจากนั้นก็จะสวมบทตำรวจนอกเครื่องแบบสืบเรื่องราวในพื้นที่ เฮเฟ่นเป็นรัฐขนาดกลางที่เจริญเอามากๆ
เป็นไปได้ว่าเจ้าฆาตกรนี้น่าจะเป็นพวกมีฐานะ และต้องมีเส้นสายในการปกปิดเบาะแสเป็นอย่างดีไม่อย่างนั้นตำรวจเฮเฟ่นคงไม่จนมุมขนาดนี้
"ยิ่งคิดก็ยิ่งสนุกแหะ"
โลแกนหยุดความคิดเกี่ยวกับงานไว้เพียงเท่านี้ก่อนจะคล้อยหลับไปตามสายลมเย็นๆในยามวิกาลและเสียมลมกระทบกับหน้าตาเบาๆ
มันช่างเป็นบรรยากาศที่เหมาะแก่การพักผ่อนเสียเหลือเกิน

แสงแดดเล็ดลอดผ่านช่องแคบระหว่างม่านที่ปิดไม่สนิทกับยังใบหน้าชายหนุ่มร่างเล็กบนเตียงนอนอันแสนนุ่ม โลแกนลืมตาตื่นขึ้นมาดูนาฬิกาว่ากี่โมงกันแล้ว
ในตอนนี้ก็เพียงแค่เจ็ดโมงเช้าในวันจันทร์ เขายังมีเวลาอีกมากในการเตรียมตัวและเข้าไปทำงาน
ข้าวของจัดการเรียบร้อยแล้วก็ไม่น่าจะกินเวลาอะไรไปมากกว่านี้ เขาเพียงหวังว่าทางกรมตำรวจคงเตรียมที่พักดีๆให้เขาหรือไม่ก็ไม่แย่กว่าที่อยู่ในตอนนี้
โลแกนลุกขึ้นทำธุระส่วนตัว พอเสร็จกิจแล้วจึงนำสัมภาระใส่ไว้หลังรถพร้อมออกเดินทาง ใช้เวลาสักสองชั่วโมงในการเดินทางจากเท็กซัสไปเฮเฟ่น
ในกรณีที่รถไม่ติดมาก แต่ถ้าหากไม่เป็นเช่นนั้นก็ใช้เวลาราวๆเกือบสามชั่วโมงกันเลยทีเดียว
ระหว่างการขับบรถไปเรื่อยๆโลแกนเองก็ได้นึกถึงการใช้ชีวิตอันแสนเรียบง่ายในตัวเมือง คิดถึงการไขคดีเสร็จแล้วไปปาร์ตี้กับเพื่อนๆพี่ๆในกรมตำรวจ
ิเผลอๆการไขคดีนี้อาจทำให้หน้าที่การงานของเขาพุ่งอย่างเจิดจรัศในทันที ไม่เอาน่าโลแกนมันคงไม่ง่ายขนาดนั้นหรอก
ถ้าคดีนี้มันง่ายขนาดนั้นคงไม่ขอเจ้าหน้าที่เพิ่มมาหรอก เขาครุ่นคิดสักครู่ก่อนที่จะเอื้อมมือไปเปิดเพลงวิทยุของเขา

เวลาค่อยๆผ่านไปๆจนถึงทางลาดยาวเขาสู่ตัวรัฐ ถนนเข้าเมืองแห่งนี้เงียบสงัดมากจนอดสงสัยไม่ได้ว่าเป็นแหล่งเจริญจริงรึเปล่า
ป่าข้างท้างก็ชวนน่าขนลุกถึงแม้ตอนนี้จะยังสายๆอยู่ก็ตามแต่บรรยากาศที่นี้มันชวนวังเวงอย่างบอกไม่ถูก
ไม่รู้ว่าโลแกนเองนั้นตื่นเต้นหรือเมืองแห่งนี้มันน่าพิศวงตั้งแต่แรกอยู่แล้ว เหตุการณ์ล้างบางเมืองเฮเฟ่นนั้นก็ถูกลืมโดยมีข่าวการฟื้นสภาพเมืองมาแทนที่
ทุกคนต่างลืมไปว่างเฮเฟ่นเคยมีอดีตที่น่ากลัวเพียงใด รวมถึงตัวโลแกนเองก็ด้วยที่ไม่ค่อยสนใจกับเหตุการณ์ในตอนนั้นสักเท่าไร
ประชากรล้มตายกันไปมากแต่แปลกที่พืชพันธุ์ทางธรรมชาติกลับไม่ล้มตายด้วยรังสีเคมี และทางหลักการวิทยาศาสตร์แล้วมันก็ควรจะสลายไปตั้งแต่ตอนนั้น
แต่ถึงกระทั้งตอนนี้พวกพันธุ์ไม้นั้นก็ยังอยู่ดี ทางรัฐเองก็ประกาศแล้วว่าพืชพันธุ์ในเมืองนี้ไม่เป็นอันตราย
แถมยังดูดซับสารเคมีตกค้างในเมืองหลังการระเบิดอีกด้วย ทำให้เหล่านักวิทย์ฯต่างมาศึกษามากมายกับเรื่องนี้
จนถึงตอนนี้แล้วตามทางที่โลแกนขับผ่านมายังไม่มีวี่แววของผู้คนเลย มีเพียงแต่รถเขาคันเดียวเท่านั้นที่ยังแล่นไปยังเฮเฟ่น
"ทำไมมันดูทะแม่งๆวะ"
หรือว่าภายในเมืองมีการจัดเทศกาลรึไง ไม่ใช่สิถ้ามีอย่างน้อยก็ต้องมีรถเข้าออกกันบ้างแหละ แต่นี้มันช่างแปลกๆแล้วสิ
ทำงานวันแรกก็ไม่ชอบมาพากลเสียแล้ว

อีกไม่กี่สิบไมล์ก็ถึงตัวเมืองแล้ว ป้ายข้างทางยังคอยบอกระยะเป็นช่วงๆ โลแกนยังคงมุ่งตรงต่อไปแต่ดูเหมือนตอนนี้เขาชักจะเริ่มหิวเสียแล้ว
ตอนนี้คงเปลี่ยนเป้าหมายจากเข้าเมืองคงต้องแวะหาไดรฟ์ทรูข้างทางเสียก่อน พร้อมกับแวะพักเติมน้ำมันด้วย
ใช้เวลาไม่นานนักก็เจอกับปั๊มข้างทาง โลแกนจอดรถให้พนักงานเติมน้ำมันพอเสร็จจากตรงนี้ก็ขับไปจอดร้านอาหารข้างในปั๊ม
คงต้องสั่งแฮมเบอร์เกอร์มากินรองท้องสักชุดก่อนจะเดินทางต่อ

"เอานี่พ่อหนุ่มจะไปไหนน่ะ"
หญิงชราคนหนึ่งเดินมาพูดกับโลแกนในขณะที่กำลังสั่งออเดอร์อยู่ ผู้หญิงคนนั้นเนื้อตัวมอมแมมมากน่าจะเป็นกลุ่มคนไร้บ้าน
แต่เฮเฟ่นนั้นไม่มีคนไร้บ้านไม่ใช่หรือ แล้วนี่มันอะไรกันหรือรัฐนั้นพยายามปกปิดอะไรอยู่

"ผมกำลังจะเข้าเมืองน่ะครับ พอดีได้งานใหม่ที่นั่นน่ะครับ" ทันทีที่โลแกนพูดเสร็จหญิงชราคนนั้นก็เอื้อมมือมาคว้าแขนของเขาไว้
ท่าทางและสีหน้าของหญิงชราผู้นั้นเริ่มเปลี่ยนไป สายตาที่มองมาดูน่ากลัวและท่าทางนั้นก็ดูแปลกๆพิลึก

"เมืองนั้นมันถูกสาป อย่าเข้าไปเป็นอันขาด"