Bangkok Apocalypse Update : N11 มาแล้วครับ !

อ่านกันซักนิด

1.นิยายผม ขอจำกัดอายุที่ 15 ปีขึ้นไป เนื่องจากการใช้ภาษาของผม ค่อนข้างมีคำหยาบพอสมควร (แต่ไม่ได้มากมายซะทีเดียว) และความรุนแรงต่างๆด้วย

2.จะมีตัวละครจากซีรีย์Reภาคโผล่มามั้ย ผมบอกได้ว่า "มีครับ" แต่พวกเขาจะไม่ได้มาในฐานะ "Main character" แต่จะมาในฐานะ "แขกรับเชิญ" หรือ
"ผู้ช่วยเหลือ"ที่มาแปปๆก็ไป ซะมากกว่า

3.เนื้อเรื่องจะถูกแบ่งเป็นสองช่วง คือช่วงแนะนำตัวละครที่จะบอกทั้งหมดว่าใครเป็นใครทำอะไรอย่างไง จนกระทั่งเกิดเหตุเชื้อระบาดนะครับ

4.จะมีการนำข้อมูลของB.O.W และไวรัสจาก Resident evil มาใช้และดัดแปลงให้เหมาะสมกับฟิคชั่นเรื่องนี้ รวมทั้งข้อมูลต่างๆด้วย จึงขออนุญาติผู้ที่เคยแปลบทความพวกB.O.W และอาวุธในซีรีย์ Re มา ณ ที่นี้ด้วยนะครับ

5.ตัวละคร สถานที่ เหตุการณ์ และอะไรหลายๆอย่างในนิยายของผม ส่วนนึงแทบทั้งหมด นำมาจากเหตุการณ์ใน Resident evil และได้นำมาเปลี่ยนแปลงไปบางส่วน เช่นชื่อเมือง หรือชื่อไวรัส รวมทั้งลักษณะของB.O.W ด้วย แต่จะไม่ทิ้งความเป็นต้นฉบับของซีรีย์ Re ไปอย่างแน่นอนครับ

6.ถ้าสรุปง่ายๆ นิยายผมมันก็คือ Resident evil เวอร์ชั่นเกิดที่เมืองไทย แต่จะเป็นเหตุการณ์หลังจบฝันร้ายใน Raccoon city ไปแล้ว (ถ้าให้นับภาค มันหลังจากภาค6ไปได้ 2-3 ปี)

7.จะมีการเพิ่มเติมรายละเอียดเล็กน้อย เช่น เวลาและวันของเหตุการณ์นั้นๆ เพื่อความสมจริงและอรรถรสในการอ่านด้วย



ตอนนี้ ผมได้มีการแก้ไขและปรับเปลี่ยนในตัวเนื้อเรื่องและบทสนทนาของตัวละครต่างๆ

ในด้านการใช้ภาษา คำผิดต่างๆ และอื่นๆ ซึ่งจะทำให้ผู้อ่าน อ่านง่ายขึ้น และเข้าใจไปกับเนื้อเรื่องได้ง่ายขึ้น โดยไม่งงหรือสับสนกันน่ะครับ

คำไหนผิดหรือสงสัยตรงไหน สามารถแจ้งมาได้เลยครับ น้อมรับความผิดพลาดและจะนำไปปรับปรุงให้ดีขึ้นต่อๆไปแน่นอนครับ


นิยายเรื่องนี้ไม่ตายตัวนะครับว่าจะปล่อยวันไหน เดือนไหน เวลาไหน ถ้าเอาง่ายๆคือผมเขียนเสร็จแล้วจะปล่อยออกมาทันที

ใครที่ติดตามอยู่ สามารถบันทึกไว้เป็นBookmarkไว้คอยเปิดเช็คก็ได้ครับ ใครอยากจะเสนอไอเดียต่างๆ หรือ มีข้อติชมอะไร สงสัยอะไร ให้สอบถามผมได้ตาม FB ที่ผมลงไว้เลยนะครับ พร้อมรับไอเดียทุกไอเดียครับ

https://www.facebook.com/strikerremember



สารบัญ

ตอนที่1 - ตอนที่4 + ประวัติตัวละคร (แก้ไขแล้ว)
ตอนที่5 - ตอนที่7
ตอนที่8 - ตอนที่11

ชื่อ Soap Reside เกิด ???
อายุ 17
ความสามารถพิเศษ เขาเรียนวิชาเอาตัวรอดมาจากปู่ของเขา ซึ่งได้เสียชิวิตไปนานพอสมควรแล้ว และเขายังจบวิชาฟิสิกส์ /เคมี/ และแพท์สนามอีกด้วย การใช้อาวุธก็ปืนประเภทที่ถนัดก็ไรเฟิลจู่โจม (ไปขโมยกองทัพบกมาใช้ซะงั้น)
ประวัติ เป็นเด็กที่ป่วยเป็นโรคๆนึงที่ไม่มีทางรักษาหาย แต่เนื่องจากอยากหายป่วยไวๆ จะได้ไปช่วยเหลือทางครอบครัว และได้ยินมาว่ามีเมืองๆนึง มียารักษาโรคชนิดนึงซึ่งไม่ว่าใครทานเข้าไปก็จะหายจากโรคนั้นเป็นปลิดทิ้ง นั่นทำให้เขาจึงได้เดินทางไปในเมืองที่ชื่อว่า bangkok
สิ่งที่ชอบ-สิ่งที่เกลียด เขาชอบสปาเกตตี้ และชอบอาหารทุกอย่าง แต่เขาไม่ชอบให้ใครเรียกเขาว่า "ไอ้ลูกไม่มีแม่/พ่อ"
คำพูดติดปาก "ฉันสูญเสียมาพอแล้วจะไม่มีใครตายอีก"
บุคลิก เขาเป็นคนที่ไม่ค่อยพูดจากับใครเงียบขรึมแต่ลึก แล้วไม่มีใครรู้ได้ ในใจลึกเขาเป็นคนดีมาก มีความเป็นผู้นำสูงไม่ทนงตนนิสัยไม่ชอบเรื่องตลกเพราะทุกเรื่องเขาจริงจังหมดพูดน้อยคิดเยอะ

Prologue 1 ความทรงจำอันโหดร้าย

เวสทูน ซิตี้,เมืองนรกบนเกาะอิโยคุมะ , เมืองแห่งความตาย เดทฟอล เฮลล์

พูดถึงสามเมืองนี้ มันคือนรกบนดินชัดๆ เป็นเมืองแห่งฝันร้ายที่ไม่มีใครอยากจะนึกถึงมัน

ความทรงจำอันโหดร้ายครั้งนั้นยังตราตรึงใจของผู้คนที่สามารถมีชีวิตรอดออกมาจากเมืองเหล่านั่นได้

บางคนก็กลายเป็นคนพิการบ้าง บางคนก็กลายเป็นพวกวิกลจริตบ้าง บ้างก็กลัวไม่กล้าเล่าให้ใครฟัง

ใช้ชีวิตปรกติอุบเงียบกับเรื่องที่เคยเจอกันมาไป เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

และอีกๆหลายอย่างเหลือจะกล่าวได้ จนตอนนี้ผ่านไปเกือบจะ20ปีแล้ว

เมืองเหล่านี้ค่อยๆหายไปจากความทรงจำจนแทบจะไม่มีใครจำได้ว่ามันเคยมีเมืองเหล่านี้

เมืองที่ทำให้คนต้องหวาดกลัวและไม่กล้าย่างกรายเข้าไปในเมืองนั้น แต่ใครจะรู้ล่ะ อะไรๆมันก็เกิดขึ้นได้ สิ่งที่มันไม่มีทางเกิดขึ้นได้

อาจจะเกิดขึ้นก็ได้นะ !?

Prologue 2 เมืองทั้งสาม

พูดถึงเมืองทั้งสามที่เป็นที่กล่าวขานกันว่าอันตรายและสยดสยองเนี่ย เราลองมาทำความรู้จักกันก่อนดีว่านะครับว่ามีเมืองอะไรบ้าง แล้วมันน่ากลัวยังไง สยองยังไง ลองมาอ่านดูนะครับ

เมืองแห่งความทรงจำ Westune City

Westune City
เป็นเมืองที่สงบและปราศจากอันตรายใดๆ มีบรรยากาศน่าอยู่อาศัยเป็นอย่างยิ่ง ผู้คนที่นี้อยู่กันอย่างสงบ และเรียบง่าย

จนกระทั่งมีบริษัทแห่งนึงเข้ามาตั้งถิ่นฐานในการทำงานที่นี่
บริษัทนี้จำหน่ายอาหาร ยา และเครื่องมือ เครื่องใช้เหมือนบริษัททั่วๆไป แต่จริงๆแล้วบริษัทนี้แอบทดลองลับๆเกีั่ยวกับพวกเชื้อโรคและไวรัสต่างๆ

จนในที่สุดก็มีพวกนักวิทยาศาตร์ที่ชำนาญการได้สร้างไวรัสชนิดที่ร้ายกาจที่สุดขึ้นมา ชื่อของมันคือ "N-virus"

บริษัทนี้คิดแผนการชั่วร้ายโดยจะนำเอาไวรัสชนิดนี้ไปขายทอดในตลาด ให้กับเหล่าผู้ก่อการร้ายและ พวกที่ใช้
"อาวุธชีวภาพ"
แต่เนื่องจากมันดันเกิดอุบัติเหตุทำให้ไวรัสรั่วไหลซะก่อน จึงก่อให้เกิดมนุษย์สภาพแปลกประหลาดขึ้นมาที่เรียกกันว่า "ซอมบี้"

"ซอมบี้" มันไม่มีความรู้สึกใดๆ นอกจาก กิน กิน แล้วก็กินเนื้อสดๆ! ซึ่งซอมบี้เป็นตัวกระจายไวรัสโดยการกัด ข่วน และน้ำลายของซอมบี้

ทำให้ผู้คนเมืองนี้ประมาณ 90% กลายเป็นซอมบี้กันทั้งหมด ส่งผลให้หน่วยรักษาความมั่นคงของชาติ (I.T.O) ตัดสินใจต้องระเบิด Westune City ทิ้ง ทั้งๆทีประชาชนบางส่วนที่ไม่ได้กลายเป็นซอมบี้
และยังไม่ได้หลบหนีออกไปจากเมือง
ทำให้ทุกๆอย่างหายและสลายไปกับแรงระเบิด รวมทั้งบริษัทด้านมืดที่เป็นต้นเหตุของทุกๆอย่าง "บริษัท Neo Life"

หลังจากบริษัท Neo Life ล่มสลายจากเหตุการณ์ในครั้งนั้น Westune City จึงกลายเป็นเพียงตำนานที่ต้องจดจำไปอีกนานถึงความผิดพลาดของการทดลอง

เมืองที่สองคือ เมืองนรกบนเกาะ Iyokuma

Iyokuma เมืองนี่ว่ากันว่าเป็นเหมือนคำสาปมรณะ ในอดีตเมืองนี้เคยเป็นเมืองที่รุ่งเรืองในด้านการเงินมาก่อน จนกระทั่งพิษเศรฐกิจ บริษัทหรือร้านค้าก็จำเป็นต้องไล่พนักงานออก และปิดกิจการ เพราะกำไรหดหายแห้งเหือดเหมือนจิ้งจกถูกประตูหนีบ ทำให้ผู้คนในเมืองไม่มีงานทำ จึงเกิดการจี้ปล้น ขโมยของ งัดบ้าน หรือแม้กระทั่งไม้ฝาเช่อราก็ยังงัดเอาไปขาย

แล้วในช่วงนั้นก็เกิดสงครามขึ้นพอดี จึงทำให้ผู้ชายในเมืองเกือบทั้งหมดต้องถูกเกณฑ์ไปรบ จนเหลือเพียงแค่ผู้หญิง คนแก่ และเด็ก

กระทั่งมีโจรสลัดบุกขึ้นมาปล้นและฆ่าข่มขืนคนที่เหลือบนเกาะนี้จนเกลี้ยง แล้วพวกมันก็จากไป แต่ก่อนที่มันจะจากไปนั้น หัวหน้าพวกมันได้ฆ่าคนแก่ซึ่งเป็นเหมือน"กำนัน"ประจำหมู่บ้าน

"กำนัน"คนนั้นร้องตะโกนบอกก่อนจะสิ้นลมว่า

"ข้าขอสาบแช่งพวกเจ้า! และทุกๆคนที่คิดจะย่างกรายมาบนเกาะนี้ ขอให้พวกมันมีอันเป็นไป ไม่ว่าใครจะเข้ามาก็จะไม่มีทางได้กลับหรือรอดออกไปได้!!!"
เมื่อพูดจบ "กำนัน" คนนั้นก็สิ้นใจ

ผ่านไปเกือบสามปี ก็ได้มีกลุ่มทัศนศึกษาที่กำลังนั่งเรือไปยังเกาะแห่งนี้ ระหว่างทางก็เกิดพายุลูกใหญ่จนทำให้เรือล่ม จนต้องทำให้นักศึกษากระโดดออกจากเรือ

นักศึกษาลอยคอเกาะขอนไม้ คนที่ว่ายน้ำไม่เป็นก็จมน้ำตายกันไป

ส่วนใครที่รอดมาได้ ไม่หิวตายก็ถูกปลาลึกลับในทะเลลากลงไปเขมือบในน้ำ ไม่มีใครเหลือรอดขึ้นมาบนเกาะนี้ได้ซักคน จนทำให้ได้ชื่อว่า

"เกาะแห่งการสาบแช่ง"

ชื่อนี้แพร่กระจายไปทั่ว จนมีหน่วยกล้าตายจำนวน30คน อาสานั่งเครื่องบินมาลงบนเกาะนี้ เพื่อที่จะมาพิสูจน์ว่าเกาะนี้มันถูกสาบจริงหรือไม่ และในระหว่างที่เขากำลังทำการพิสูจน์กันอยู่นั้น
พวกเขาได้ไปพบกับมนุษย์ประหลาดที่มีชื่อว่า "เดะโตะ"

เดะโตะเป็นซากศพบนเกาะที่ฟื้นขึ้นมาด้วยแรงแค้น มันไม่มีวันตาย มันไม่กินศพ มันไม่กินเนื้อ ในหัวของมันเหมือนถูกฝังชิพและกำหนดเอาไว้ว่าต้องฆ่า ฆ่า ฆ่า แอนด์ฆ่าเท่านั้น จนแล้วจนรอด
พวกที่ไปหาความจริงในนั้น สุดท้ายก็รอดกลับมาได้เพียง5คน พิการแขนไปสองคน สติไม่สมประกอบไปหนึ่ง ปรกติสองคน ทำให้พวกเขากลัวและเข็ดขยาดที่จะไปที่เกาะแห่งนั้นอีก

ทุกวันนี้เกาะนั้นก็ยังอยู่และสร้างความหวาดกลัวให้กับทุกๆคนที่ไปเยือน....

เมื่องที่สาม Deadfall hell

กลางวันก็เป็นเหมือนเมืองธรรมดาปรกติทั่วไปแหละ
แต่พอกลางคืนแล้ว ทุกๆคนในหมู่บ้านจะกลายเป็นพวกอมนุษย์ มีลักษณ์ร่างกายเปื้อนเลือด หัวมีความคล้ายคลึงเหมือนมีตัวอะไรเกาะอยู่บนหัว พวกมันจะฆ่า
พวกที่คิดต่างกับพวกมันหรือพวกที่ไม่ยอมทำตามที่พวกมันบอก จนทำให้ใครๆไม่กล้าเข้ามาในเมืองนี้

มีตำรวจหนุ่มคนนึงเคยเข้าไปในเมืองนั้น ก็ไม่ได้กลับออกมา

จนกระทั่งได้มีคำสั่งจากหน่วยงานนึง ให้ส่งหน่วยคอมมานโดบุกเข้าไปถึง50นาย เพื่อที่จะไปถล่มเมืองนั้นด้วยเหตุผลที่ว่า
"เป็นอันตรายต่อหมู่บ้านรอบข้างและประเทศ"

แต่สุดท้าย กลับมีเพียงคอมมานโดนายนึงรอด นายคนที่รอดมากลายเป็นพวกวิกลจริตไป เนื่องจากความโหดร้ายและป่าเถื่อนของพวกคนในเมืองๆนั้น
เปลี่ยนชีวิตของเขาไปตลอดกาล

กล่าวกันว่าเป็นฝีมือของซาตานที่คอยปกป้องพวกที่เคารพบูชาเขาในหมู่บ้าน ซึ่งชาวบ้านได้ทำการบูชาโดยต้องใช้มนุษย์ผู้ชาย จำนวน 40คน
เพื่อเป็นการสังเวยให้กับเหล่าซาตาน ไม่งั้นซาตานจะโกรธ และทำลายเมืองๆนี้ทิ้ง

สุดท้ายก็มีชายหนุ่มกล้าตายคนนึงได้เข้าไปในเมืองนั้นเพื่อสืิบหาสาเหตุแท้จริงว่าทำไมคนเหล่านั้นกลางคืนถึงกลายเป็นพวกบ้าคลั่งแบบนั้น
แล้วเขาก็ไม่รอดออกมา และไม่มีใครสามารถบอกได้
ว่าทำไมพวกเขาจึงกลายเป็นพวกแบบนั้นไป

แต่เมืองนี้ก็ยังคงต้อนรับผู้คนที่คิดจะย่างเท้าเหยียบเข้ามาในเมือง ..

จบสำหรับบทนำของเมืองทั้งสามครับผม

อู.....เรื่องนี้ถือว่าน่าสนใจทีเดียว ยังไงก็มาปูเสื่อรอติดตามด้วยอีกคนนะคะ ^^

ปล.เรื่องสมัครตัวละครนั้นขอเวลาไปคิดว่าจะลงดีไหมก่อนนะคะ

N1 เรียบง่าย-โวยวาย


กรี๊งงงงงงงงง !


เสียงออดดังขึ้นในโรงเรียนมัธยมแห่งหนึ่ง

"นักเรียน เลิกเรียนได้ " เสียงทุ้มใหญ่ของชายวัยกลางคนที่พูดออกมา

"นักเรียน ทำความเคารพ" เด็กหนุ่มซึ่งเป็นหัวหน้าห้องพูดขึ้น ก่อนที่จะก้มหัวลงเพื่อเป็นการขอบคุณ

"ขอบคุณครับ/ค่ะ"

เสียงของนักเรียนทุกๆคนพูดพร้อมกัน จากนั้นนักเรียนแต่ละคนก็ทยอยๆกันกลับบ้าน บางคนก็ไปเที่ยวเตร่ บางคนก็ไปนั่งเล่นเกมส์กับเพื่อนๆ บางคนก็ตรงดิ่งกลับบ้านกลับบ้านตัวเอง

"สไตรค์ วันนี้เลิกไวว่ะ แกจะไปไหนอะ ไปเที่ยวกันดีกว่ามะ?" เสียงเล็กๆของเด็กผู้ชายคนนึง กล่าวกับเพื่อนของเขา

"ไม่ดีกว่า วันนี้ต้องรีบกลับบ้าน พอดีต้องไปซ้อมเต้นอีกน่ะ" เด็กหนุ่มที่โดนเพื่อนชวนกล่าวกับเพื่อนด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่าย

"อะโด่ว! ซ้อมอีกละ เห็นซ้อมมาตั้งนาน เคยคิดจะลงแข่งกับเขามั่งมั้ยเนี่ย" เพื่อนของเขาถามโดยใช้สีหน้าและน้ำเสียงอย่างกวนบาทาเล็กน้อย

"ก็เคยแข่งนะ แต่แกไม่เคยเห็นฉันแข่งเองนิ" สไตรค์ตอบพลางยักไหล่ก่อนที่จะตบบ่าเพื่อนเขาแล้วเดินออกไปจากห้อง

สไตรค์ เด็กชายที่เป็นถึงหัวหน้าห้องและเป็นเจ้าของเสียงทำความเคารพนั่นเอง เขาทำหน้าที่ของหัวหน้าห้องได้เป็นอย่างดีและไม่ขาดตกบกพร่องอะไรสักนิด
นิสัยส่วนตัวของเขาคือเด็กชายที่ดูเหมือนเรียนเก่ง ความลับเยอะ(มั้ง) นิ่งๆเงียบๆ ไม่ค่อยสุงสิงกับใครเท่าไหร่ น้อยครั้งนักที่เขาจะออกไปเที่ยวหรือสังสรรค์กับเพื่อนๆ
หรือเอ่ยปากชวนใครให้มาเที่ยวเล่นที่บ้านของตัวเอง

"กรุ๊งกริ๊งๆ"

เสียงกระดิ่งประตูหน้าบ้านของสไตร์คดังขึ้นเมือมีใครเปิดหรือปิดประตู

"ใครน่ะ!!" เสียงของผู้หญิงวัยกลางคน ใส่ผ้ากันเปื้อนสีขาว ผมสีทองอ่อน ผิวสีขาว นัยตาสีน้ำเงิน ตัวไม่สูงไม่เตี้ยมาก ซึ่งเธอคนนี้ เป็นแม่ของสไตร์คนี่เอง เธอได้ตะโกนออกมาจากในห้องครัว ซึ่งในขณะนั้น เธอกำลังทำอาหารอยู่

"กลับมาแล้วครับ แม่" สไตร์คพูดเสียงแล้วเปิดประตูเข้าไปในบ้านของเขาจากนั้นก็คิดว่า ควรจะเอาไอ้กระดิ่งกรุ๊งกริ่งนี่ออกไปดีหรือเปล่า

"นี่ หยุดพูดจาดังๆแล้วหันหน้าบอกแม่ดีๆก็ได้นี่ลูก" แม่ของเขาก็ตอบกลับด้วยเสียงตะโกนที่ดังไม่แพ้กันเลย

"แม่เริ่มก่อนเลยนะนั่น" สไตรค์พูดไปพลางหัวเราะเบาๆไป ก่อนที่จะเดินขึ้นห้องไป

สไตรค์ล้มตัวนอนลงกับเตียงด้วยอาการอ่อนเพลียกับการเรียนที่เขาได้ไปเรียนมาวันนี้

"ทำไมวันนี้เหนื่อยจังนะ แรงจะซ้อมเต้นที่หายหมดเลยแฮะ สงสัยต้องงีบก่อนซะละม้าง"

สไตรค์บ่นกับตัวเองด้วยน้ำเสียงอ่อนเพลียก่อนที่จะหลับตาลงและหลับไปในที่สุด

ณ บ้านหลังนึง
บ้านหลังนี้เป็นที่อาศัยหรือแหล่งมุดหัวของ ท็อป หนุ่มที่รักสนุก หมกมุ่นเรื่องใต้สะดือ เขากำลังหาของที่สำคัญของเขาอยู่แต่ก็ไม่เจอ
ไม่ว่าจะหาในห้องนอน ใต้เตียง ห้องครัว ห้องใต้ดิน สนามหน้าบ้าน บนหลังคา ในห้องส้วม หรือแม้เเต่ในชักโครกก็ตาม

"เวรเอ้ย ใครมันเอาของชั้นไปซ่อน!"

ท็อปเดินออกมาจากห้องน้ำแล้วแหกปากถามน้องชายของเขา ซึ่งอยู่ในห้องด้วยอาการหงุดหงิด

"หนูใต้หลังคาบ้านมั้ง ลองหาดูดีๆ"น้องชายโผล่หัวออกมาตอบ

"ทำไมชั้นหาไม่เจอวะ หรือชั้นไปลืมไว้ที่อื่นละเนี่ย F**k!"

ท็อปสถบ ก่อนที่จะเดินกลับเขาไปในห้องเขาด้วยอาการเซ็ง

"นี่ชั้นต้องซื้อใหม่อีกแล้วใช่ไหมเนี่ย ปัดโธ่เอ้ย!"

ท็อปบ่นด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดก่ออนที่เขาจะไปแต่งตัวเพื่อที่จะออกไปซื้อของที่เขาทำหาย

ท็อปเดินออกไปถึงถนนหน้าหมู่บ้านของเขา มีเหตุการณ์รถมอเตอร์ไซค์กับรถเก๋งชนกัน เสียชีวิตทั้งคนชนและคนโดนชน ท็อปมองไปตรงนั้นก่อนที่จะยิงมุขเด็ด
ประจำตัวของพี่แกขึ้นมา

"โว้ว ทำไมมันวุ่นวายงี้วะเนี่ย รีบไปดีกว่าแฮะ เดี๋ยวจะโดนแบบนั้นเอา ตายกันเป็นว่าเล่นเลยแฮะ"

ท็อปบ่น(อีกแล้ว)ด้วยอาการเซ็งๆก่อนที่จะเดินไปที่ห้างสรรพสินค้า

No 1/จบ

N2 นักเขียนผู้มีนิสัยที่ชิลๆ-ทหารหนุ่มผู้รักสงบ


ณ คอนโดใจกลางเมืองแห่งนึงของเมือง Bangkok ลักษณะคอนโด สูงประมาณ 10-11 ชั้นได้ มีห้องอยู่มากมาย

ดีไซน์ทำออกมาได้โอเค แต่นั่นไม่ใช่ประเด็นหลัก เราจะตัดไปที่ชั้นสาม ห้องเลขที่ 015

ซึ่งเป็นห้องของอดีตนักเขียนอิสระชื่อดัง ชายคนนี้มีชื่อว่า "หนึ่ง"


"โอ้ย ง่วงจังเลย นอนต่อได้มั้ยเนี่ย"

เสียงที่ฟังดูเหมือนคนที่ง่วงนอนของหนึ่งที่ลุกขึ้นมาจากเตียง ก่อนที่เขาจะบิดขี้เกียจไปมา

"วันนี้คงต้องไปหาไอเดียอะไรเพิ่มแล้วสินะ แต่ก็เอาเถอะ คิดมากไปก็ปวดหัว สบายๆดีกว่าเรา"

หนึ่งพูดขึ้นพร้อมกับยิ้มด้วยรอยยิ้มที่ดูแล้วเปรียบเหมือนเทวดา จากนั้นเขาก็ไปทำกิจวัตรประวัน
ชายหนุ่มเดินลงมาจากห้องนอน จนถึงโต๊ะอาหาร บนโต๊ะอาหารนั้นประกอบไปด้วย เบค่อนกับไข่ดาว กาแฟลาเต้ฟองฟูนิดๆ แล้วก็โน๊ตที่แปะไว้ที่โต๊ะ

'ตั้งใจทำงานด้วยนะพี่ชาย หนูไปเรียนก่อนนะ อาหารอาจจะดูเรียบง่ายไปนิด แต่หนูก็เต็มใจทำให้พี่ทานนะ'

หนึ่งอ่านโน๊ตที่เขียนด้วยลายมือของน้องสาวที่เขียนไว้ให้

"หึ เจ้าน้องบ้าเอ้ย น่ารักจริงๆนะ" เค้าพูดพร้อมกับรอยยิ้มที่ดูยังไงก็เทวดาชัดๆ ซึ่งเป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัว

"ทานละนะคร้าบ"

เขานั่งทานอาหารที่น้องสาวทำให้บนโต๊ะจนหมด กาแฟก็ไม่มีเหลือเอาไว้สักหยด

แล้วหลังทานเสร็จ หนึ่งก็เก็บจานไปล้าง ทำความสะอาดจาน โต๊ะอาหาร และห้องจนเสร็จ จากนั้นก็เตรียมตัวที่จะออกไปข้างนอก สะพายกระเป๋าเป้สุดเท่แต่เรียบง่าย ข้างในกระเป๋าเต็มไปด้วยสมุดโน๊ตจดไอเดีย
เครื่องเกมส์ Kintenko-FS และเครื่องเขียนนิดๆหน่อยๆ ก่อนจะออกไปจากห้องเขาก็พึมพำว่า

"ผ่านไปหลายปีแล้วสินะ สำหรับฝันร้ายของมวลมนุษย์ที่มันเคยเกิดขึ้น แต่มันก็ผ่านไปแล้วนี่นะ เอาเถอะ สบายๆดีกว่า ไม่อยากไปนึกถึงอะไรที่มันไม่ควรนึก"


เขายิ้มออกมาพร้อมกับเดินออกจากประตูห้อง

หน้าประตูห้องของหนึ่งมีป้ายที่ติดข้างๆเลขห้อง มันเขียนว่า

"Odioz"


Odioz คือนามปากกาของนักเขียนอิสระชื่อดัง เคยเขียนพ๊อคเก็ตบุ้คขายได้ถึงสิบล้านเล่ม
เป็นคนที่มีชื่อเสียงมากๆในแวดวงการของนักเขียน แต่เพราะเหตุใด
เขาจึงหันมาใช้ชีวิตแบบเรียบง่ายสบายๆของเขา เพราะอะไรล่ะ ?

ตัดมาที่ โรงแรมทหาร เมือง Bangkok

ในโรงแรมทหาร ที่อดีตเป็นค่ายทหารมาก่อน รื้อใหม่ทำเป็นโรงแรม เปิดให้บุคคลทั่วไปมาพักได้ มาเช่า และมาค้างคืนได้
โรงแรมนี้เต็มไปด้วยความสงบ แต่ก็ไม่วายมีเสียงพูดคุยกันของคนอื่นๆดังออกมาบ้าง
เสียงลึกลับของคู่รักบ้าง? เสียงเปิดเพลงแล้วเต้นของห้องที่ชอบฟังเพลงบ้าง แต่ถ้าห้องที่สงบจริงๆคงไม่พ้นห้อง "543"

ภายในห้อง543นั้น มีชายหนุ่มสองคน คนแรกเป็นพวกชอบฟังเพลง ขาดเพลงไม่ได้ ขาดแค่หนึ่งนาทีก็จะตายให้ได้เลยทีเดียว

เขาชื่อ "เกรท" ส่วนอีกคน เขาเป็นพวกเงียบๆ ไม่ชอบที่ๆเสียงดัง เขามีชื่อว่า"เล้ง"

"นี่เล้ง ขอเปิดเพลงหน่อยได้มั้ยเนี่ย เริ่มฟุ้งซ่านแล้วเพื่อน ได้มั้ย"

เสียงฟังดูเศร้าๆนิดๆของชายคนที่รักเสียงเพลงบอกกับเพื่อนของเขาอีกคนที่รักความสงบซึ่งกำลังนั่งอ่านนิยายอยู่

"งั้นเอานี่ไป"

เล้งที่กำลังนั่งอ่านนิยายอยู่พูดขึ้น

และเล้งก็ลุกขึ้นมาหยิบหูฟังให้เพื่อนของเขาแล้วก็กลับไปนั่งอ่านนิยายต่อ

"เล้ง! ขอบใจเพื่อน"

เกรทกล่าวขอบคุณกับเพื่อนของเค้า

"เรามาพักที่นี่ได้ซักพักแล้วนะ ไม่คิดจะไปไหนเลยเหรอ"


เกรทพูดเพื่อที่จะชักชวนให้เล้งออกไปเที่ยวข้างนอก

"ไม่ละ ขี้เกียจไป"

เล้งตอบด้วยน้ำเสียงเรียบง่าย ก่อนที่จะเดินไปเข้าห้องน้ำ

"เล้งเอ้ย แกนี่ไม่เปลี่ยนเลยนะ ตั้งแต่สมัยเด็กจนโตละเนี่ย"

"ฉันน่ะเปลี่ยนไปแล้ว นายเป็นเพื่อนฉัน นายก็น่าจะรู้ดี"


เล้งตอบออกมาจากในห้องน้ำ

เล้ง เป็นชายหนุ่มรักสงบ อดีตเป็นพวกที่เคยร่าเริงมาก่อน แต่การที่เล้งต้องไปเข้าร่วมสงครามและเป็นหน่วยจู่โจมพิเศษเพื่อการรบโดยเฉพาะ

ทำให้บุคลิกเล้งค่อยๆเปลี่ยนไปทีละนิดจนกลายเป็นคนละคนไป แต่ลึกๆเขาก็ยังมีประวัติอันลึกลับซับซ้อนอยู่

แม้แต่เกรทเองก็ไม่รู้ว่าสิ่งที่เล้งเคยพบเคยเจอมามันคืออะไร

ถึงทำให้เล้งเปลี่ยนไปจากหน้ามือเป็นหลังมือ ?

N2 / จบ

ทีแรกว่าคิดอยู่ว่าจะสมัครไหม แต่สุดท้ายก็ห้ามใจกับเรื่องนี้มิได้(ยอมรับว่าเนื้อเรื่องเอานุ่นให้สมัครให้ได้) lol
-----------------------------------------

ชื่อ - นามสกุล- เฮนรี่ เบอนาร์ด(Henry Benard) วันเกิด - ไำม่ทราบแน่ชัด

อายุ - 12 ปี

ความสามารถพิเศษ - ได้รับมรดกสืบทอดวิชาศิลปะป้องกันตัวและวิชานักฆ่าจากปู่ของเขา(นักฆ่าที่บอกมานั้นอาจคล้ายกับพวกใน Assassin's Creed แต่ก็ไม่เชิงเหมือนไปซะทีเดียว)
และเชี่ยวชาญในการวางแผนการทั้งตั้งรับกับจู่โจมรวมไปถึงอาวุธประชิด ส่วนปืนนั้นใช้เป็นแค่สไนเปอร์(ขอเน้นเลยว่าถนัดเรื่องนี้เรื่องเดียวหากใช้ปืนอื่นแล้วก็แล้วแต่ดวงหละว่าจะยิงโดนไม่โดน)

ลักษณะรูปร่าง(เนื่องด้วยหารูปตามคอนเซ็ปไม่เจอเลยต้องใช้แบบนี้ต้องขอโทษจริงๆนะคะ -*-) - สูงผอม(แต่ส่วนสูงยังไม่เกิน 160 ซม.นะเพราะยังเด็กอยู่) ผมแสกซ้ายแต่ข้างหลังตัดสั้นสีน้ำตาลแก่ ดวงตาสีฟ้าทะเล เสื้อแจ็คเก็ตสีดำข้างในสวมเสื้อยืดสีน้ำเงินเข้ม กางเกงยีนสีเทาแก่ สะพายกระเป๋าเป้ใบเล็กสีดำตลอดเวลา

ประวัติของตัวเองโดยย่อ - เกิดในตระกูลเบอนาร์ดซึ่งมีชื่อเสียงทางด้านการทำะธุรกิจพันล้าน โดยทุกคน(รวมทั้งเฮนรี่)จะถูกดูแลมาอย่างดีเพื่อไม่ให้กลับไปตกอยู่ลำดับของคนทั่วไป(ง่ายๆคือหยิ่งคนทั่วไปนั่นเอง)
แต่เฮนรี่กลับไม่สนใจสิ่งที่พวกเขาให้มาแม้แต่น้อยเพราะเขาเชื่อว่าเป็นคนธรรมดานั้นดีกว่าจึงใฝ่ฝันที่จะเป็นทหารเพราะเป็นสิ่งที่เขารักมาตั้งแต่ยังเด็ก

แต่แน่นอนว่าการฝันแบบนั้นย่อมทำให้เกิดการชัดแย้งในครอบครัวและรวมทั้งพี่น้องของตนเอง สุดท้ายก็ถูกพ่อแม่ทำโทษบ้าง,โดนบีบบังคับ,พี่น้องเกลียดขี้หน้าจนเข้ากระดูกดำ จนแล้วจนเล่า...สุดท้ายก็ไม่มีใครสนใจเฮนรี่แม้แต่คนเดียว(ไม่มีใครรักใคร่นั่นเอง)

เฮนรี่อยู่ตัวคนเดียว(ยังไม่ได้ถูกทิ้งหรือไล่ออกจากบ้านนะ -_-)มานานแล้วประมาณ 3 ปีแต่ก็มีปู่ของเขาคอยปลอบใจและถ่ายทอดวิชาที่เขามีให้กับเฮนรี่ทั้งหมดเพื่อเป็นของขวัญสำหรับหลานของเขา จนตัวของเขามี 2 บุกคลิกในคนเดียวกัน(รายละเอียดอยู่ในบุกคลิก/นิสัย)

จนกระทั้ง ครอบครัวของเขาจำเป็นต้องย้ายจากบ้านเกิดไปที่เมือง bangkok เพื่อไปติดต่อธุรกิจเซ็นสัญญาที่นั่นโดยพาพี่น้องบางส่วนพร้อมกับเฮนรี่ไปที่นั่นเพื่อพาไปเรียนในโรงเรียนที่มีชื่อเสียงจนกว่าจะทำธุระเสร็จที่เมือง bangkok(แต่แน่นอนว่าเฮนรี่ไม่แคร์ เรียนที่ไหนก็ได้ขอได้มีที่สงบก็พอ)

สิ่งที่ชอบ-สิ่งที่เกลียด - สิ่งที่ชอบคือเมลลอน(เห็นทีไรวิ่งเข้าใส่ทุกที),สถานทีที่สงบสุขต่อการอยู่ตัวคนเดียว สิ่งที่เกลียดคือ คนที่ทำร้ายคนที่ไม่มีทางสู้,พี่น้องในไส้ของตนเอง(รวมถึงพ่อแม่ แต่ยังไม่ถึงกับเกลียดสุดโลกเพราะยังห่วงใยเล็กน้อย จากจิตใต้สำนึกอะนะ),ไม่ชอบให้ใครมาเหยียดหยามตัวเองในเรื่องพ่อแม่ไม่เลี้ยงดูแล

คติประจำใจ หรือ คำพูดประจำตัวก็ได้ - "คนเราเกิดมามันไม่มีใครมันสมบูรณ์แบบหรอกนะ" (เฮนรี่แบบคนธรรมดา)
"คุณหนีความเจ็บปวดไปได้ แต่คุณหนีความตายไม่ได้หรอก" (เฮนรี่แบบนักฆ่า)

บุกคลิก หรือ นิสัย - ขอแยกออกเป็น 2 บุกคลิกที่กล่าวไปข้างต้นเพื่อความเข้าใจและละเอียดขึ้น
แบบธรรมดา - สุขุม พูดมากแต่เข้าประเด็น ค่อนข้างขี้อายบ้าง เย็นชา ชอบอยู่ตัวคนเดียวทำอะไรก็คนเดียวแต่ถ้ามีคนเข้ามาคุยด้วยก็จะมีความสุขมากๆ
แบบนักฆ่า - เงียบขรึม เอาจริงเอาจัง พูดน้อยแต่ปากร้ายเดียงสา ไม่ไว้ใจใครเมื่อมาอยู่ด้วยกัน


--------------------------------------------------------

มาอ่านตั้งแต่ prologue ถึงตอนล่าสุดแล้วถือว่าน่าสนใจเลยทีเดียว แต่ถ้าจะให้เพิ่มระดับขึ้นมาเล็กน้อยขอแนะนำวิธีนี้นะคะ คือการเว้นบรรทัด
เพราะการเว้นบรรทัดนอกจากจะทำให้ระเบียบขึ้นมาแล้วยังทำให้คนอ่านั้นไม่ปวดหัวตาลายในการอ่านอีกด้วยยกตัวอย่างเช่น

ณ ห้องเช่าในตึกที่นึงของเมือง Bangkok
"โอ้ย ง่วงจังเลย นอนต่อได้มั้ยเนี่ย" เสียงที่ฟังดูเหมือนง่วงนอนของชายหนุ่มคนหนึ่งที่ลุกขึ้นมาจากเตียง ก่อนที่เขาจะบิดขี้เกียจไปมา
"วันนี้คงต้องไปหาไอเดียอะไรเพิ่มแล้วสินะ แต่ก็เอาเถอะ คิดมากไปก็ปวดหัว สบายๆดีกว่าเรา"
ชายหนุ่มคนหนึ่งพูดขึ้นมาแล้วก็ยิ้มด้วยสีหน้าสบายๆของเขา จากนั้นเขาจึงเดินไปล้างหน้า แปรงฟัน แล้วก็อาบน้ำ เป็นกิจวัตรประจำวัน
เขาเดินลงมาจากห้องนอน จนถึงโต๊ะอาหารของเขา ประกอบไปด้วยอาหารเช้าต่างๆ เช่น เบค่อนกับไข่ดาว กาแฟลาเต้ฟองฟูนิดๆ แล้วก็โน๊ตที่แปะไว้ที่โต๊ะ
"ตั้งใจทำงานด้วยนะพี่ชาย หนูไปเรียนก่อนนะ อาหารอาจจะดูเรียบง่ายไปนิด แต่หนูก็เต็มใจทำให้พี่ทานนะ"

เปลี่ยนมาเป็น

ณ ห้องเช่าในตึกที่นึงของเมือง Bangkok


"โอ้ย ง่วงจังเลย นอนต่อได้มั้ยเนี่ย" เสียงที่ฟังดูเหมือนง่วงนอนของชายหนุ่มคนหนึ่งที่ลุกขึ้นมาจากเตียง ก่อนที่เขาจะบิดขี้เกียจไปมา

"วันนี้คงต้องไปหาไอเดียอะไรเพิ่มแล้วสินะ แต่ก็เอาเถอะ คิดมากไปก็ปวดหัว สบายๆดีกว่าเรา"

ชายหนุ่มคนหนึ่งพูดขึ้นมาแล้วก็ยิ้มด้วยสีหน้าสบายๆของเขา จากนั้นเขาจึงเดินไปล้างหน้า แปรงฟัน แล้วก็อาบน้ำ เป็นกิจวัตรประจำวัน
เขาเดินลงมาจากห้องนอน จนถึงโต๊ะอาหารของเขา ประกอบไปด้วยอาหารเช้าต่างๆ เช่น เบค่อนกับไข่ดาว กาแฟลาเต้ฟองฟูนิดๆ แล้วก็โน๊ตที่แปะไว้ที่โต๊ะ

"ตั้งใจทำงานด้วยนะพี่ชาย หนูไปเรียนก่อนนะ อาหารอาจจะดูเรียบง่ายไปนิด แต่หนูก็เต็มใจทำให้พี่ทานนะ"

นี่เป็นวิธีนึงนะคะที่จะทำให้ผู้แอ่านสบายตาขึ้นและระเบียบด้วย ลองเอาไปใช้ดูนะคะ ^^

ทีแรกว่าคิดอยู่ว่าจะสมัครไหม แต่สุดท้ายก็ห้ามใจกับเรื่องนี้มิได้(ยอมรับว่าเนื้อเรื่องเอานุ่นให้สมัครให้ได้) lol
-----------------------------------------

ชื่อ - นามสกุล- เฮนรี่ เบอนาร์ด(Henry Benard) วันเกิด - ไำม่ทราบแน่ชัด

อายุ - 12 ปี

ความสามารถพิเศษ - ได้รับมรดกสืบทอดวิชาศิลปะป้องกันตัวและวิชานักฆ่าจากปู่ของเขา(นักฆ่าที่บอกมานั้นอาจคล้ายกับพวกใน Assassin's Creed แต่ก็ไม่เชิงเหมือนไปซะทีเดียว)
และเชี่ยวชาญในการวางแผนการทั้งตั้งรับกับจู่โจมรวมไปถึงอาวุธประชิด ส่วนปืนนั้นใช้เป็นแค่สไนเปอร์(ขอเน้นเลยว่าถนัดเรื่องนี้เรื่องเดียวหากใช้ปืนอื่นแล้วก็แล้วแต่ดวงหละว่าจะยิงโดนไม่โดน)

ลักษณะรูปร่าง(เนื่องด้วยหารูปตามคอนเซ็ปไม่เจอเลยต้องใช้แบบนี้ต้องขอโทษจริงๆนะคะ -*-) - สูงผอม(แต่ส่วนสูงยังไม่เกิน 160 ซม.นะเพราะยังเด็กอยู่) ผมแสกซ้ายแต่ข้างหลังตัดสั้นสีน้ำตาลแก่ ดวงตาสีฟ้าทะเล เสื้อแจ็คเก็ตสีดำข้างในสวมเสื้อยืดสีน้ำเงินเข้ม กางเกงยีนสีเทาแก่ สะพายกระเป๋าเป้ใบเล็กสีดำตลอดเวลา

ประวัติของตัวเองโดยย่อ - เกิดในตระกูลเบอนาร์ดซึ่งมีชื่อเสียงทางด้านการทำะธุรกิจพันล้าน โดยทุกคน(รวมทั้งเฮนรี่)จะถูกดูแลมาอย่างดีเพื่อไม่ให้กลับไปตกอยู่ลำดับของคนทั่วไป(ง่ายๆคือหยิ่งคนทั่วไปนั่นเอง)
แต่เฮนรี่กลับไม่สนใจสิ่งที่พวกเขาให้มาแม้แต่น้อยเพราะเขาเชื่อว่าเป็นคนธรรมดานั้นดีกว่าจึงใฝ่ฝันที่จะเป็นทหารเพราะเป็นสิ่งที่เขารักมาตั้งแต่ยังเด็ก

แต่แน่นอนว่าการฝันแบบนั้นย่อมทำให้เกิดการชัดแย้งในครอบครัวและรวมทั้งพี่น้องของตนเอง สุดท้ายก็ถูกพ่อแม่ทำโทษบ้าง,โดนบีบบังคับ,พี่น้องเกลียดขี้หน้าจนเข้ากระดูกดำ จนแล้วจนเล่า...สุดท้ายก็ไม่มีใครสนใจเฮนรี่แม้แต่คนเดียว(ไม่มีใครรักใคร่นั่นเอง)

เฮนรี่อยู่ตัวคนเดียว(ยังไม่ได้ถูกทิ้งหรือไล่ออกจากบ้านนะ -_-)มานานแล้วประมาณ 3 ปีแต่ก็มีปู่ของเขาคอยปลอบใจและถ่ายทอดวิชาที่เขามีให้กับเฮนรี่ทั้งหมดเพื่อเป็นของขวัญสำหรับหลานของเขา จนตัวของเขามี 2 บุกคลิกในคนเดียวกัน(รายละเอียดอยู่ในบุกคลิก/นิสัย)

จนกระทั้ง ครอบครัวของเขาจำเป็นต้องย้ายจากบ้านเกิดไปที่เมือง bangkok เพื่อไปติดต่อธุรกิจเซ็นสัญญาที่นั่นโดยพาพี่น้องบางส่วนพร้อมกับเฮนรี่ไปที่นั่นเพื่อพาไปเรียนในโรงเรียนที่มีชื่อเสียงจนกว่าจะทำธุระเสร็จที่เมือง bangkok(แต่แน่นอนว่าเฮนรี่ไม่แคร์ เรียนที่ไหนก็ได้ขอได้มีที่สงบก็พอ)

สิ่งที่ชอบ-สิ่งที่เกลียด - สิ่งที่ชอบคือเมลลอน(เห็นทีไรวิ่งเข้าใส่ทุกที),สถานทีที่สงบสุขต่อการอยู่ตัวคนเดียว สิ่งที่เกลียดคือ คนที่ทำร้ายคนที่ไม่มีทางสู้,พี่น้องในไส้ของตนเอง(รวมถึงพ่อแม่ แต่ยังไม่ถึงกับเกลียดสุดโลกเพราะยังห่วงใยเล็กน้อย จากจิตใต้สำนึกอะนะ),ไม่ชอบให้ใครมาเหยียดหยามตัวเองในเรื่องพ่อแม่ไม่เลี้ยงดูแล

คติประจำใจ หรือ คำพูดประจำตัวก็ได้ - "คนเราเกิดมามันไม่มีใครมันสมบูรณ์แบบหรอกนะ" (เฮนรี่แบบคนธรรมดา)
"คุณหนีความเจ็บปวดไปได้ แต่คุณหนีความตายไม่ได้หรอก" (เฮนรี่แบบนักฆ่า)

บุกคลิก หรือ นิสัย - ขอแยกออกเป็น 2 บุกคลิกที่กล่าวไปข้างต้นเพื่อความเข้าใจและละเอียดขึ้น
แบบธรรมดา - สุขุม พูดมากแต่เข้าประเด็น ค่อนข้างขี้อายบ้าง เย็นชา ชอบอยู่ตัวคนเดียวทำอะไรก็คนเดียวแต่ถ้ามีคนเข้ามาคุยด้วยก็จะมีความสุขมากๆ
แบบนักฆ่า - เงียบขรึม เอาจริงเอาจัง พูดน้อยแต่ปากร้ายเดียงสา ไม่ไว้ใจใครเมื่อมาอยู่ด้วยกัน


--------------------------------------------------------

มาอ่านตั้งแต่ prologue ถึงตอนล่าสุดแล้วถือว่าน่าสนใจเลยทีเดียว แต่ถ้าจะให้เพิ่มระดับขึ้นมาเล็กน้อยขอแนะนำวิธีนี้นะคะ คือการเว้นบรรทัด
เพราะการเว้นบรรทัดนอกจากจะทำให้ระเบียบขึ้นมาแล้วยังทำให้คนอ่านั้นไม่ปวดหัวตาลายในการอ่านอีกด้วยยกตัวอย่างเช่น

ณ ห้องเช่าในตึกที่นึงของเมือง Bangkok
"โอ้ย ง่วงจังเลย นอนต่อได้มั้ยเนี่ย" เสียงที่ฟังดูเหมือนง่วงนอนของชายหนุ่มคนหนึ่งที่ลุกขึ้นมาจากเตียง ก่อนที่เขาจะบิดขี้เกียจไปมา
"วันนี้คงต้องไปหาไอเดียอะไรเพิ่มแล้วสินะ แต่ก็เอาเถอะ คิดมากไปก็ปวดหัว สบายๆดีกว่าเรา"
ชายหนุ่มคนหนึ่งพูดขึ้นมาแล้วก็ยิ้มด้วยสีหน้าสบายๆของเขา จากนั้นเขาจึงเดินไปล้างหน้า แปรงฟัน แล้วก็อาบน้ำ เป็นกิจวัตรประจำวัน
เขาเดินลงมาจากห้องนอน จนถึงโต๊ะอาหารของเขา ประกอบไปด้วยอาหารเช้าต่างๆ เช่น เบค่อนกับไข่ดาว กาแฟลาเต้ฟองฟูนิดๆ แล้วก็โน๊ตที่แปะไว้ที่โต๊ะ
"ตั้งใจทำงานด้วยนะพี่ชาย หนูไปเรียนก่อนนะ อาหารอาจจะดูเรียบง่ายไปนิด แต่หนูก็เต็มใจทำให้พี่ทานนะ"

เปลี่ยนมาเป็น

ณ ห้องเช่าในตึกที่นึงของเมือง Bangkok


"โอ้ย ง่วงจังเลย นอนต่อได้มั้ยเนี่ย" เสียงที่ฟังดูเหมือนง่วงนอนของชายหนุ่มคนหนึ่งที่ลุกขึ้นมาจากเตียง ก่อนที่เขาจะบิดขี้เกียจไปมา

"วันนี้คงต้องไปหาไอเดียอะไรเพิ่มแล้วสินะ แต่ก็เอาเถอะ คิดมากไปก็ปวดหัว สบายๆดีกว่าเรา"

ชายหนุ่มคนหนึ่งพูดขึ้นมาแล้วก็ยิ้มด้วยสีหน้าสบายๆของเขา จากนั้นเขาจึงเดินไปล้างหน้า แปรงฟัน แล้วก็อาบน้ำ เป็นกิจวัตรประจำวัน
เขาเดินลงมาจากห้องนอน จนถึงโต๊ะอาหารของเขา ประกอบไปด้วยอาหารเช้าต่างๆ เช่น เบค่อนกับไข่ดาว กาแฟลาเต้ฟองฟูนิดๆ แล้วก็โน๊ตที่แปะไว้ที่โต๊ะ

"ตั้งใจทำงานด้วยนะพี่ชาย หนูไปเรียนก่อนนะ อาหารอาจจะดูเรียบง่ายไปนิด แต่หนูก็เต็มใจทำให้พี่ทานนะ"

นี่เป็นวิธีนึงนะคะที่จะทำให้ผู้แอ่านสบายตาขึ้นและระเบียบด้วย ลองเอาไปใช้ดูนะคะ ^^

ขอบคุณมากนะครับสำหรับคำแนะนำ ผมจะนำไปปรับปรุงแก้ไขนะครับ ^^
ส่วนเนื้อหา ผมอาจจะมีปรับเปลี่ยนแค่คำพูดและการใช้คำต่างๆ รวมทั้งการเว้นวรรค เท่านั้นเองแหละครับที่จะมีการเปลี่ยน
ส่วนที่ว่าตัวเราจะได้รับบทดีหรือร้ายอะไรยังไง โปรดติดตามต่อไปเรื่อยๆครับ รับรองว่าอาจจะมีเซอร์ไพรซ์ชนิดที่ว่าคาดไม่ถึงเลยก็ได้นะครับ ^^

ประวัติตัวละครแต่ละคนๆ (ทั้งตัวละครที่ปรากฏในเนื้อเรื่องและตัวละครที่มีคนมาสมัครกัน)
**ตอนนี้ผมได้เพิ่มเติมและปรับปรุงในประวัติหน่อยนะครับ

ประชากรลำดับที่ 1

1.ชื่อ พิชญุตม์ (TOP) นามสกุล รักปทุม

1.1 สัญชาติ ไทย

2.อายุ 22 ปี

3.ความสามารถพิเศษ : ทักษะการใช้อาวุธระยะประชิด เช่น มีด ดาบ เป็นต้น

4.ประวัติของตัวเองโดยย่อ : เป็นหัวหน้ากลุ่มนักเลง และเคยประสบเหตุการณ์อันตรายมานับไม่ถ้วน ทำให้พี่แกไม่กลัวตายเลยซักนิด

มีทักษะการต่อสู้ระยะประชิดที่เก่งและดีเป็นเลิศเพราะต้องตีกับกลุ่มอื่นอยู่บ่อยๆ เนื่องจากอะไรที่ไม่ลงตัวจึงมีเรื่องบ่อย แต่เขาไม่คิดจะทำร้ายผู้หญิงอย่างแน่นอน

5.สิ่งที่ชอบ :การต่อสู้ เพลงร็อค รอยสัก ชัยชนะ สิ่งที่เกลียด - คนทรยศ ,ความพ่ายแพ้

6.คำพูดประจำตัว : ถ้าชีวิตไม่เคยผิดพลาด แล้วจะสำเร็จได้ยังไง

7.บุกคลิก หรือ นิสัย :เป็นคนตรงๆ ชอบลุยในแนวหน้าเสมอ รักพวกพ้อง ใจดีกับผู้หญิงเป็นพิเศษ(ออกแนวหน้าหม้อ) แต่ก็เป็นคนที่มีจิตใจดีคนนึงทีเดียว


ประชากรลำดับที่ 2


1.ชื่อ Soap Reside(โชส)

1.1 สัญชาติ ลูกครึ่งไทยอังกฤษ

2.อายุ 17

3.ความสามารถพิเศษ :ทักษะในการใช้ปืนพก อาวุธระยะประชิด ที่เขาพยายามฝึกฝนทุกๆวัน และเขาก็ฝืนร่างกายไปฝึกทั้งๆที่ตัวเองป่วย จนล้มหมอนนอนเสื่อกันไปหลายวัน
แต่ก็ไม่เคยย่อท้อ และฝึกฝนไปเรื่อยๆ

4.ประวัติ :เป็นเด็กที่ป่วยเป็นโรคๆนึงที่ไม่มีทางรักษาหาย แต่มีความอดทนและความพยายามสูง เนื่องจากอยากหายป่วยไวๆ จะได้ไปช่วยเหลือทางครอบครัว

และจะได้ไปตั้งใจเรียนเพื่อที่จะสอบเป็นนายตำรวจแล้วมาเลี้ยงดูพ่อและแม่ให้สบาย ปัจจุบันไม่ได้ทำอะไร เฝ้าบ้าน และก็ฝึกฝนการใช้ปืนของเขาไปเรื่อยๆ

5.สิ่งที่ชอบ-สิ่งที่เกลียด :เขาชอบสปาเกตตี้ และชอบอาหารทุกอย่าง แต่เขาไม่ชอบให้ใครเรียกเขาว่า "ไอ้เยาะแยะ ไอขี้ป๊อด ไอสำออย"

6.คำพูดติดปาก :" ถึงตายก็ไม่เสียดายในสิ่งที่ทำลงไป"

7.บุคลิก : เขาเป็นคนที่ไม่ค่อยพูดจากับใครและเป็นคนเงียบขรึม เนื่องจากที่เขาป่วย เลยไม่ได้พบปะกับใครบ่อยนัก

จึงเป็นพวกเก็บตัวเงียบๆไป แต่ในจิตใจเขาก็แฝงไปด้วยสุขในทุกๆวันที่เขาได้ตื่นขึ้นมาฝึกยิงปืนเป็นประจำ เพื่อที่เขาคิดว่ีา มันคงจะได้ใช้การ ซักวันนึง


ประชากรลำดับที่ 3


1.ชื่อ มหพล นามสกุล กรัดกระยาง (Leng)

1.1 สัญชาติ ไทยแท้ไม่มีอะไรปน

1.2 อายุ 25 ปี

2.ความสามารถพิเศษ : สังหารคู่ต่อสู้ด้วยมือเปล่า,ซุ่มโจมตี,แฮคเกอร์

3.ประวัติส่วนตัว : อดีตทหารผ่านศึกปลดประจำการ สามารถใช้อาวุธได้หลากหลาย แต่ถนัดฆ่าด้วยมือเปล่าที่สุด เป็นคนเงียบๆ แต่เวลาเห็นเลือดตัวเองจะบ้าคลั่ง
(เป็นคน 2 บุคลิก)ตอนนี้ได้ปลดประจำการออกมาแล้ว เขาเลยได้ออกไปท่องเที่ยวไปประเทศ จนกระทั่งได้มาหยุดอยู่ที่เมือง bangkok
อันเป็นเป้าหมายสุดท้ายที่เขาจะมา ก่อนที่จะกลับไปยังบ้านเกิดของเขา ในขณะที่เขากำลังพักผ่อนอยู่นั้น จู่ๆ ?

4.สิ่งที่ชอบ : การอยู่เงียบๆ

5.สิ่งที่เกลียด : พวกปากดี,ใครก็ตามที่มาทำร้ายพวกพ้อง,และพวกที่ชอบแย่งของกิน

6.คำพูดติดปาก อืม... , เหรอ , แล้วไงต่อ

7.นิสัย บุคลิกที่ 1 เงียบๆ ชอบอยู่คนเดียว รักพวกพ้อง ไม่ค่อยแสดงออกแต่แอบช่วยเหลือคนอื่นเสมอ

7.2.บุกคลิกที่ 2 (จะมาเมื่อเห็นเลือดหรือโกรธจัด)บ้าคลั่ง สนุกกับการเขนฆ่ายิ่งนัก ดุจว่า
ความตายและความรุนแรง เป็นสิ่งที่ทำให้เขาสนุกสนานกับมันมากเลยทีเดียว


ประชากรลำดับที่ 4


1.ชื่อ-นามสกุล : โอดิออส นันทารัตน์ (หนึ่ง)

1.1 สัญชาติ ไทยแท้ไม่มีอะไรปน

2.อายุ : ???

3.ความสามารถพิเศษ: เขียนหรือพูดให้คนคล้อยตาม/ ความรู้เรื่องท่องเที่ยว ,เกมส์เก่าๆและความสามารถอ่านตัวหนังสือยุคโบราณได้

4.สิ่งที่ชอบ: ธรรมชาติ, ปากกา, เกม,อ่านหนังสือ

สิ่งที่เกลียด: นักการเมือง, เสียงดังๆ, โรงพยาบาลตอนกลางคืน , เสียงกรีดร้อง ,การสูญเสีย

5.นิสัย : เป็นคนอารมณ์ดี สบายๆไม่คิดอะไรมาก เป็นคนที่รักเพื่อนและรักครอบครัวมากๆ เขาอาศัยอยู่กับน้องสาวของเขาที่คอนโดแห่งนึงในเมือง Bangkok

6.ประวัติ : อดีตเป็นนักเขียนอิสระอยู่ในเมืองแห่งนึง แต่เนื่องจากต้องการที่ๆสงบและปราศจากความวุ่นวาย

จึงได้เดินทางไปอาศัยที่เมืองแห่งนึง เพื่อหวังว่าจะได้พบกับสิ่งที่เขาต้องการมาตลอดคือ ความสงบสุข

เป็นคนที่กุมความลับบางอย่างไว้จากเหตุการณ์ที่เคยได้เจอในอดีต จนทำให้เขารู้สึกกลัวและไม่กล้าที่จะเล่าให้ใครฟัง

ปัจจุบันเป็นนักเขียนอิสระ อาศัยอยู่กับน้องสาวของเค้าในคอนโดแห่งหนึ่งในเมือง bangkok

7.คติประจำใจ หรือ คำพูดประจำตัว : อย่าไปคิดอะไรมากมาย ทำตัวให้สบายๆเข้าไว้


ประชากรลำดับที่ 5

1.ชื่อ-นามสกุล : อุริวยาชิ ชัยดล (แฟงค์)

1.1 สัญชาติ ไทย-ญี่ปุ่น

2.อายุ :23 ปี

3.สามารถโกหกใครได้อย่างแยบยล โดยที่ไม่มีใครเคยจับได้ , ศิลปะการต่อสู้โดยใช้ดาบ

4.สิ่งที่ชอบ - ความสนุกสนาน,ความสามัคคี,ไอศกรีม - หนังแนงสยองขวัญ

4.2.สิ่งที่เกลียด :การโดนหลอก ,การหลอกหลวง

5.นิสัย :เป็นคนที่เอาแน่เอานอนไม่ได้ กะล่อน เจ้าชู้ ทำอะไรไม่เคยสำเร็จ คว้าน้ำเหลวตลอด แต่พอเขาจริงจังขึ้นมาก็สามารถเป็นที่พึ่งได้ แต่ไม่คิดจะทำ

6.ประวัติ :หนุ่ม ลูกครึ่งไทยญี่ปุ่น อดีตเป็นนักเรียนของมหาลัยชื่อดังแห่งนึง แต่เนื่องจากนิสัยที่เป็นคนขี้เกียจ ไม่ฟังใคร เชื่อแต่ตัวเอง ไม่เคยเขื่อใคร เลยตัดสินใจ
ออกจากมหาลัยเพื่อที่จะมาสร้างอนาคตของตัวเอง แต่ก็ไม่รุ่ง เลยตัดสินใจกลับไปเรียนต่อ จึงได้พบกับ เมย์ ผู้หญิงที่ทำให้แฟงค์เจอแล้วหลงรักตั้งแต่แรก แต่แล้ว ....

7.คำพูดประจำตัว : อย่ามาดูถูกกันหน่อยเลย !



ประชากรลำดับที่ 6


1.ชื่อ : จิ่งอูเจิ้น (หมวย)

1.1 สัญชาติ ไทย - จีน

2.อายุ : 16 ปี

3.ความสามารถพิเศษ :ศิลปะมวยจีน ,วิชาแอ๊บแบ๊วหน้าสวย,สกิลในการด่าที่ไม่มีใครเกิน ด่าเก่งไม่แพ้ใคร

4.ประวัติของตัวเองโดยย่อ :หญิงสาวที่กำลังศึกษาในระดับ Highschool ปีหนึ่ง เธอสูญเสีย
พ่อกับแม่ของเธอไปในเหตุเพลิงไหม้บ้านของเธอเมื่อ16ปีก่อน ทำให้เธอต้องไปอาศัยอยู่กับคุณป้าของเธอ ปัจจุบันเธอย้ายออกมาอยู่หอพักเพื่อที่จะทำงานไป
ด้วยเรียนไปด้วย ในระหว่างช่วงปิดเทอม เธอได้เดินทางไปเที่ยวที่เมืองแห่งนึง ในขณะที่เธอกำลังมีความสุขกับการพักผ่อนของเธออยู่นั้น จู่ๆ !?

5.สิ่งที่ชอบ-สิ่งที่เกลียด :ความสวยความงาม ความมีระเบียบ สิ่งที่ไม่ชอบ - การไร้ระเบียบ การที่มีคนมาขัดใจ ,การถูกต่อว่า

6.คติประจำใจ : ถ้าวันนี้ยังทำไม่ดี แล้ววันต่อไปจะไปดีได้อย่างไร

7.นิสัย : เป็นคนรักสวยรักงาม ชอบอะไรที่มันเป็นสีชมพู ชอบดื่มนมสดมากๆ และเป็นสาวพวกขาลุย ชนิดถึงไหนถึงกัน
แต่สุดท้ายภายในจิตใจ แฝงไปด้วยนิสัยอ่อนโยนและโอบอ้อมอารี อันเป็นนิสัยทั่วไปของกุลสตรี


ประชากรลำดับที่ 7


1.ชื่อ - นามสกุล :Strike K Panutawan (สไตรค์ ดี พานุธวัน)

1.1 สัญชาติ ไทย-อังกฤษ

2.อายุ : 18 ปี

3.ความสามารถพิเศษ : เต้นเบรคแด๊นซ์,ความสามารถในการจำเป็นเลิศ ,ทักษะในการเอาตัวรอด

4.ประวัติของตัวเองโดยย่อ : เด็กหนุ่มที่ฝันอยากจะเป็นนักเต้นระดับโลก เวลาว่างๆเขามักจะเดินทางท้าดวลกับนักเต้นทั่วเมืองเพื่อฝึกฝีมือและทดสอบตัวเอง

ปัจจุบันเป็นนักเรียนในโรงเรียนไฮสคูลอยู่ ในอดีตเขาเคยมีพ่อเป็นตำรวจ แต่จู่ๆพ่อเขาก็หายตัวไป ไม่กลับมาที่บ้านเขาอีกเลย ปัจจุบันเขาอาศัยกับแม่สองคนในบ้านที่สร้างไว้แห่งหนึ่งในเมือง

bangkok

5.สิ่งที่ชอบ :เพลง Hiphop ,เวลาพัก,หนังตลก สิ่งที่เกลียด ความล้มเหลว

6.คติประจำใจ : ต้องลองกันหน่อยแล้ว !

7.นิสัย :เป็นเด็กหนุ่มที่บุคลิกดูนิ่งๆ ไม่ชอบสุงสิงกับใคร เป็นคนที่สามารถอยู่คนเดียวได้โดยที่ไม่เดือดร้อนใคร ไม่ชอบสังสรรค์ ไม่ชอบที่เสียงดังๆ



ประชากรลำดับที่ 8


ชื่อ - นามสกุล- เฮนรี่ เบอนาร์ด(Henry Benard) วันเกิด - ไม่ทราบแน่ชัด

1.1 สัญชาติ อังกฤษ แต่พอพูดไทยได้นิดหน่อย

อายุ - 15 ปี

ความสามารถพิเศษ - ได้รับมรดกสืบทอดวิชาศิลปะป้องกันตัว ความสามารถในการสื่อสารภาษาต่างประเทศกับคนชาติอื่นได้ ราวกับว่าเป็นเจ้าของภาษาเอง

ลักษณะรูปร่าง : สูงผอม ผมแสกซ้ายแต่ข้างหลังตัดสั้นสีน้ำตาลแก่ ดวงตาสีฟ้าทะเล
เสื้อแจ็คเก็ตสีดำข้างในสวมเสื้อยืดสีน้ำเงินเข้ม กางเกงยีนสีเทาแก่ สะพายกระเป๋าเป้ใบเล็กสีดำตลอดเวลา

ประวัติ : เกิดในตระกูลเบอนาร์ดซึ่งมีชื่อเสียงทางด้านการทำะธุรกิจพันล้าน โดยทุกคน(รวมทั้งเฮนรี่)
ถูกดูแลมาอย่างดีเพื่อไม่ให้กลับไปตกอยู่ลำดับของคนทั่วไป(ง่ายๆคือหยิ่งคนทั่วไปนั่นเอง)

แต่เฮนรี่ไฝ่ฝันที่จะเป็นทหารเพราะเป็นสิ่งที่เขารักมาตั้งแต่ยังเด็ก
แน่นอนว่าการฝันแบบนั้นย่อมทำให้เกิดการชัดแย้งในครอบครัวและรวมทั้งพี่น้องของตนเอง
แต่เธอก็มุ่งมั่นที่จะทำตามความฝัน โดยที่ไม่ได้แคร์สิ่งที่คนอื่นพูดหรือกล่าวหาแต่อย่างใด

ไม่รู้ว่าเกิดเหตุอะไรขึ้นกับเธอ ทำให้เธอมีอีกบุคลิกนึงในตัวเอง ทำให้เป็นพวกสองบุคลิกไป

วันนึง ครอบครัวของเขาจำเป็นต้องย้ายจากบ้านเกิดไปที่เมือง bangkok
เพื่อไปติดต่อธุรกิจเซ็นสัญญาที่นั่น และได้พาเฮนรี่มาด้วย
นั่นก็เพื่อพาไปเรียนในโรงเรียนที่มีชื่อเสียงจนกว่าจะทำธุระเสร็จที่เมือง bangkok(แต่แน่นอนว่าเฮนรี่ไม่แคร์ เรียนที่ไหนก็ได้ขอได้มีที่สงบก็พอ)

แต่ก็ดันเกิดเรื่องขึ้นจนได้ เมื่อจู่ๆ ....


สิ่งที่ชอบ: เมลอน,สถานทีที่สงบสุขต่อการอยู่ตัวคนเดียว

สิ่งที่เกลียด : คนที่ทำร้ายคนที่ไม่มีทางสู้,พี่น้องในไส้ของตนเอง,ไม่ชอบให้ใครมาเหยียดหยามตัวเองในเรื่องพ่อแม่ไม่เลี้ยงดูแล

คติประจำใจ : "คนเราเกิดมามันไม่มีใครมันสมบูรณ์แบบหรอกนะ" (เฮนรี่แบบคนธรรมดา)
"คุณหนีความเจ็บปวดไปได้ แต่คุณหนีความตายไม่ได้หรอก" (เฮนรี่บุคลิกที่สอง)

บุกคลิก หรือ นิสัย - เป็นพวกสองคนในร่างเดียว ถ้าเกิดอีกบุคลิกตื่นขึ้นมา
จะไม่สามารถควบคุมตัวเองได้เลย จะหงุดหงิด โวยวาย วีนไปทั่ว (ปรี๊ดแตกนั่นเอง)
แต่ถ้าเป็นเวลาปรกติจะสุขุม รอบคอบ บางครั้งก็ทำตัวเปิ่นๆไปบ้าง แต่ก็ยังมีนิสัยหยิ่งเล็กน้อย
แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะถือตัวไปซะตลอดเลยทีเดียว

บุคลิกที่สอง : เงียบขรึม เอาจริงเอาจัง พูดน้อยแต่ปากร้ายเดียงสา ไม่ไว้ใจใครเมื่อมาอยู่ด้วยกัน


ประชากรลำดับที่ 9


1.ชื่อ - นามสกุล : แองเจลิน่า การ์เซีย (แองจี้ขี้แย)

1.1 สัญชาติ อังกฤษแท้

2.อายุ : 13 ขวบ

3.ความสามารถพิเศษ : สามารถทำการปฐมพยาบาลแบบเบื้องต้นได้ (เนื่องจากเธอมีแม่กับพ่อเป็นหมอและพยาบาล)

4.ประวัติของตัวเองโดยย่อ : เธอเกิดที่ประเทศอเมริกา ก่อนที่พ่อแม่ของเธอจะย้ายมาประจำอยู่ที่โรงพยาบาลหนึ่งในไทย

วันที่เกิดเหตุนั้น พ่อแม่ของเธอได้พาออกมาเที่ยวที่ในเมืองหลวง แต่กลับเกิดเหตุการณ์แปลกๆขึ้น ทำให้เธอพลัดหลงจากพ่อแม่ของเธอ

5.สิ่งที่ชอบ-สิ่งที่เกลียด :ตุ๊กตา ของหวาน - สัตว์เลื้อยคลานและความมืด

6.คติประจำใจ : อย่าทอดทิ้งผู้อ่อนแอกว่าให้อยู่เบื้องหลัง (แม่ของเธอมักจะบอกกับเธออยู่เสมอ)

7.บุกคลิก หรือ นิสัย :เป็นคนร่าเริงและชอบสร้างรอยยิ้มให้กับคนรอบข้างเธอ แต่ขี้กลัวไปหน่อย ตามสไตล์เด็กน้อยทั่วไป


ประชากรลำดับที่ 10

1.ชื่อ - นามสกุล : Joe Spiller (โจโจ้)

1.1 สัญชาติ ไทยแท้ไม่มีอะไรปน

2.อายุ : 25

3.ความสามารถพิเศษ : การปฐมพยาบาล (ที่ดูรุนแรงไปนิส), การใช้สารเคมี, สามารถเล่นมุขให้คนอื่นหัวเราะได้ตลอด

4.ประวัติของตัวเองโดยย่อ : นักศึกษาแพทย์อนาคตไกล แต่เกิดไปฆ่าคน ทำให้ต้องโดนตำรวจตามล่า แถมดันฆ่าตำรวจไปแล้ว 3 นาย ทำให้เขากลายเป็นอาชญากรโดนสมบูรณ์
แต่จริงๆ เขาเป็นคนใจดี แต่ประสาทไม่ดีเล็กน้อย(เล็กๆน้อยๆ แค่ฆ่าตำรวจไป 3 ศพ) เขาได้หนีอดีตอันแสนเลวร้ายมาทำงานใต้ดินในเมือง bangkok

5.สิ่งที่ชอบ-สิ่งที่เกลียด[ชอบ] - สารเคมี, เลือด, คนที่กล้าได้กล้าเสีย, ความเฮฮา [เกลียด] - ของหวาน, คนขี้ขลาด

6.คำพูดประจำตัว : ไอ้คนขี้ขลาดอย่างนาย ไม่สมควรอยู่บนโลกนี้

7. นิสัย :เป็นคนตลก กล้าได้กล้าเสีย ชอบใส่ใจคนอื่น จริงๆแล้วเป็นพวกเฮอาบ้าบอไร้แก่นสาร

แต่เนื่องจากถูกเพื่อนทรยศ และโจก็ได้ฆ่าเพื่อนตัวเองทิ้ง ทำให้โจเปลี่ยนไปเป็นคนละคนเลยทีเดียว


ประชากร ลำดับที่ 11


1.ชื่อ - นามสกุล :แกเร็ธ ฟรอส

1.1 สัญชาติ อังกฤษ แต่สามารถพูดไทยได้คล่องและชัดกว่าเจ้าของภาษาซะอีก

2.อายุ : 26

3.ความสามารถพิเศษ : การวิ่งฟรีนิ่ง และปากัวร์ เนื่องจากพี่ชายเป็นพวกคลั่งไคล้ เลยได้อัดวิชามาให้เต็มที่ + ทักษะการใช้มีดที่ไม่ถึงกับถนัด แต่ก็พอใช้งานได้

4.ประวัติของตัวเองโดยย่อ เป็นชายหนุ่มที่พยายามมาตลอดที่จะสอบเข้าโรงเรียนตำรวจ เนื่องจากมีพี่ชายที่เคยทำงานเป็นตำรวจอยู่ที่เมืองๆนึง

จนกระทั่งพี่ชายตัวเองได้เสียชีวิตอย่างกระทันหันโดยที่ไม่ทราบสาเหตุ ทำให้ตัวเองต้องพยายามอย่างหนักที่จะผลักดันตัวเองเข้าสู่วงการทางกฏหมายและสันติภาพ

จนในที่สุดก็สอบเข้าเป็นตำรวจเขาสอบได้ก็ถูกส่งไปประจำอยู่ที่ Bangkok Police Department

บ่อยครั้งก็มีทะเลาะเบาะแว้งกับเพื่อนๆบ้าง แต่เค้าก็รู้จักที่จะขอโทษ และสร้างมิตรไมตรีกับเพื่อนๆในหน่วยมากกว่าที่จะทะเลาะกัน

และไม่เก็บเรื่องเล็กๆน้อยๆมาคิดให้ปวดหัว

5.สิ่งที่ชอบ-สิ่งที่เกลียด : ชอบไปสังสรรค์+อยู่กับเพื่อนฝูง สนุกสนานเฮฮา - ความเงียบเหงา ความโดดเดี่ยว

6.คติประจำใจ : ทำทุกอย่างให้เต็มที่ เพราะพรุ่งนี้อาจจะไม่ได้ทำ

7.บุกคลิก : เดี๋ยวดีเดี๋ยวบ้า เอาแน่เอานอนไม่ได้ บทจะจริงจังก็จริงจังโคตร บทจะฮาก็ฮาเกิน รักสนุก รักพวกพ้อง ชอบสังสรรค์ ดื่มเบียร์กินเหล้า

แต่ไม่ค่อยบ่อยมากมายเท่าไหร่ พอถึงเวลางาน ก็จะจริงจังมาก งานเป็นงาน เล่นเป็นเล่นเลยทีเดียว

N3 ต้องมุ่งมั่น - บุรุษที่ใครๆก็รู้จัก

ถัดจากเมืองbangkokได้ประมาณ 10 กิโลได้ จะมีบ้านหลายหลังที่สร้างติดกัน หรือที่เรียกว่าทาวน์เฮาส์ ทุกคนนั้นก็ใช้ชีวิตกันปรกติ แต่จะมีบ้านหลังเล็กหลังนึง

ซึ่งเป็นบ้านของตระกูล

"Reside"

ถ้าพูดถึงตระกูลนี้แล้ว ทุกคนในละแวกนี้รู้จักกันทั้งนั้นเพราะตระกูลนี้ขึ้นชื่อเรื่องของ "ขยัน อดออม เอื้อเฟื้อ และเมตตา"
ในบ้านของตระกูล Reside ประกอบไปด้วย หัวหน้าครอบครัว และ ภรรยาของหัวหน้าครอบครัว
และพวกเขาทั้งสองคนมีลูกชายอยู่คนนึง ชื่อว่า "โซส "

โซสเป็นเด็กชายที่มีความอดทน และความเข้มแข็งยิ่งกว่าใครๆ แต่โซสป่วยด้วยโรคร้ายชนิดหนึ่ง
ซึ่งอาการนี้ได้ยากมากในคนปกติทั่วไป เป็นหนึ่งในแสนเลยก็ว่าได้ และมันส่งผลอย่างร้ายแรงกับร่างกาย
ของเขา
ทำให้เขาทำอะไรไม่ถนัด วิ่งไม่ถึง10นาทีก็เหนื่อยแล้ว
เวลาถืออะไรมือก็จะสั่น โดยเฉพาะปืนหรืออาวุธต่างๆ แต่เขากลับสามารถใช้มันได้อย่างคล่องแคล่ว

โซสเป็นพวกที่ชอบฝืนร่างกายของตัวเอง เพราะเขามุ่งมั่นและตั้งใจจะทำในสิ่งที่เขาชอบ ทำให้เขาสามารถฝึกฝนในการใช้อาวุธพวกนั้นผ่านไปได้ด้วยดี ถึงแม้จะทำให้เขาเหนื่อยขึ้นก็ตาม

เขามีเป้าหมาย และเป้าหมายที่ว่านั่นคือเขาต้องการที่จะทำให้พ่อและแม่ของเขาได้อยู่อย่างสุขสบาย ไม่อยากให้ลำบากเหมือนที่ผ่านๆมา ทำให้เขาต้องฝึกฝนและพยายามกว่าคนอื่นๆ
เป็นเท่าตัว
และเขามีสมบัติที่สำคัญที่สุดถือว่าล้ำค่าเลยก็ว่าได้มันคือ ปืนพก เป็นปืนที่ปู่เขาได้ให้กับโซสก่อนที่จะเสีย
ชีวิตไป โซสจึงเก็บมันไว้กับตัวตลอดเวลา และไม่เคยคิดจะเก็บเอาไว้ให้ห่างตัว
แม้เวลานอนโซสก็จะเอาปืนกระบอกนี้เก็บไว้ข้างใต้หมอน

ปืนที่สำคัญสำหรับเขามีชื่อว่า

"Shooter Extended"

(เป็นปืนที่มีลักษณะคล้ายๆกับHKVP70แต่อานุภาพสูงกว่า และโซสเขาได้ติดพวกcustomไว้อีก เช่นพวก ติดเลเซอร์ตรงที่เล็ง เพื่อเพิ่มความแม่นยำในการยิง)

ในทุกๆเช้าหลังจากที่เขาตื่นนอนและทำกิจวัตรประจำวันเสร็จ เขาก็จะตรงดิ่งไปซ้อมปืนในลานกว้างเป็นอันดับแรก

ซึ่งเป็นลานที่ห่างจากหมู่บ้านพอสมควรถึงแม้ว่ามันจะห่างไกลแต่ในขณะเดียวกันนั้นก็ยังเงียบสงบ
ไม่ค่อยมีใครผ่านไปมาสักเท่าไร จึงสะดวกเป็นอย่างยิ่งต่อการซ้อมยิงปืนของเขา

โซสตั้งขวดเบียร์แก้วไว้ 3 ขวด บนเก้าอี้เก่าที่ถูกทิ้งโดยอยู่ในสภาพที่จะพังแหล่มิพังแหล่ เพื่อที่จะฝึกยิงขวดเหล่านั้น และยังเป็นการฝึกวัดระยะการยิงไปในตัวด้วย

"ปัง! ปัง! ปัง!"

"เพล้ง! เพล้ง! เพล้ง!"

กระสุนปืนลั่นออกมาจากปลายกระบอกปืน ทะลุเข้าไปตรงขวดเบียร์แก้วจนขวดทั้งสามใบแตกกระจายไปคนละทิศคนละทาง

"วันนี้ก็ยิงแม่นอีกเหมือนเคยแฮะ แค่ก แค่ก ! อาการจะกำเริบบ่อยไปมั้ยเนี่ย
สงสัยต้องทานยาหลังฝึกเสร็จสักหน่อยแล้ว"

โซสพูดขึ้นก่อนที่จะไออย่างรุนแรง และที่เขาต้องฝึกยิงปืนทุกวันเพราะเขาต้องการฝึกฝนความแม่น และฝึกขีดจำกัดของตัวเองในการใช้ปืน (โซสเป็นพวกถือปืนแล้วมือจะสั่นตลอด)

"แค่ก !แค่ก! "

โซสไอออกมาเนื่องจากอาการป่วยของเขาเริ่มที่จะหนักขึ้น

เขาโซสทุบหน้าอกของตัวเองเบาๆไปสอง-สามครั้งเหมือนเป็นการปลุกใจ แล้วก็ยิ้มออกมาด้วยสีหน้าที่แหยเก

"เอาล่ะ ยังไงซะก็ต้องฝึกฝนให้ตัวเองแข็งแกร่งขึ้นให้ได้!! "

โซสพูดออกมาแล้วก็ยิ้มด้วยสีหน้าที่มุ่งมั่น ก่อนที่จะฝึกฝนยิงปืนซึ่งไปเหมือนงานอดิเรกของเขาต่อไป


ตัดมาที่ ห้องๆหนึ่งจากตึกที่สูงที่สุดในเมือง Bangkok

เป็นห้องที่จัดได้สวยงามมาก ดูมีระเบียบ เรียบง่ายแต่ก็แฝงไปด้วยความลึกลับ และในห้องนี้ก็มีชายหนุ่มกล้ามเป็นมัดกำลังนั่งพิมพ์ข้อมูลอยู่ในคอมพิวเตอร์ของเขาอยู่

จากนั้นเขาก็หยุดพิมพ์เพราเขารู้สึกได้ถึงความเมื่อยล้า เขาลุกเดินไปตรงหน้าต่างซึ่งเป็นมุมโปรดที่เขามักจะมองวิวของเมือง Bangkok ตรงนั้นเป็นประจำ

วิวที่เขาชอบมองนั้นเหมือนจะเป็นความวุ่นวายและเร่งรีบของคนในเมืองแต่ก็แฝงไปด้วยความสงบ(?) เมื่อมองวิวจากตรงมุมนั้นสักพักเขาก็นึกขึ้นในใจ

'ไม่ได้ใช้ชีวิตที่สงบสุขแบบนี้มานานเท่าไรแล้วนะ'

จากนั้นเขาก็ขยับยิ้มออกมา ก่อนที่จะละจากมุมโปรด แล้วเดินไปหยิบนำส้มตรา 'เย็นซู่ซ่าชื่นใจ' ขึ้นมาดื่ม

"อ่า ~ สดชื่นจริงๆเลย แหม่ รสชาติของส้มที่มันออกเปรี้ยวๆหวานๆ นี่มันเกินทานทนเลยนะเนี่ย !"

เขาพูดขึ้นมาด้วยสีหน้าที่ดูสดชื่นและมีความสุขกับน้ำส้ม

ในขณะที่เขาดื่มด่ำกับรสชาติของน้ำส้มในมือ เขาก็เหลือบไปเห็นป้ายชื่อที่วางเอาไว้ตรงโต๊ะทำงาน เขาเดินไปหยิบป้ายชื่อขึ้นมาดูก่อนที่จะพูดกับตัวเอง

"เหนื่อยมามากแล้วล่ะ ขอพักหน่อยละกัน"

พอพูดจบเขาก็วางป้ายชื่อลง จากนั้นเขาเดินไปเปิดเพลงฟังที่คอมพิวเตอร์และนั่งจิบน้ำส้มของเขาต่อไป

ป้ายชื่อนั้นสลักไว้ด้วยตัวอักษรที่ดูเผินๆเหมือนจะไม่รู้เรื่อง แต่เป็นอักษรที่งดงาม เขาสลักเอาไว้ว่า

"Piers Nivans"

จริงๆแล้วเขาคือ เพียซ นีวานส์ เป็นอดีตหน่วย B.S.A.A. เพียซได้ชื่อว่าเป็นนักแม่นปืนประเภทสไนเปอร์ไรเฟิลมากที่สุด
ฝีมือของเพียซดังไกลไปทั่วทุกดินแดน ขนาดทุกวันนี้ใน B.S.A.A ยังไม่มีใครสามารถล้มฉายาของเขาไปได้ เขามีฉายาเท่ๆว่า

"กระสุนเหยี่ยว"

ซึ่งฉายานี้ได้มาจากหัวหน้าทีม B.S.A.A ซึ่งเพียซได้ช่วยชีวิตรุ่นพี่ของเขาในสงครามระหว่าง พวกที่ใช้อาวุธชีวภาพ

ในปัจจุบันเขาไม่ได้ประจำสาขาอเมริกา แต่ได้ลาออกมาเพื่อที่จะต้องการใช้ชีวิตแบบสงบสุข ตอนนี้เขาทำงานอิสระ รับจ้างทั่วไป

แต่เขาก็เลือกรับงานเหมือนกัน ทำบ้างไม่ทำบ้าง แล้วแต่อารมณ์หรือเพราะเขามั่นใจในฝีมือของตัวเองหรือเปล่า ?

N3/จบ

1.ชื่อ - นามสกุล-วันเกิด
=Kestrel Northlake 14 January 1988
2.อายุ
=25
3.ความสามารถพิเศษ
=การปฐมพยาบาล (ที่ดูรุนแรงไปนิส), การใช้สารเคมี, สามารถเล่นมุขให้คนอื่นหัวเราะได้ตลอด
4.ประวัติของตัวเองโดยย่อ
=นักศึกษาแพทย์อนาคตไกล แต่เกิดไปฆ่าคน ทำให้ต้องโดนตำรวจตามล่า แถมดันฆ่าตำรวจไปแล้ว 3 นาย ทำให้เขากลายเป็นอาชญากรโดนสมบูรณ์
แต่จริงๆ เขาเป็นคนใจดี แต่ประสาทไม่ดีเล็กน้อย(เล็กๆน้อยๆ แค่ฆ่าตำรวจไป 3 ศพ) ทำให้ต้องกินยาระงับอยู่บ่อยๆ
5.สิ่งที่ชอบ-สิ่งที่เกลียด
=[ชอบ] - สารเคมี, เลือด, คนที่กล้าได้กล้าเสีย, ความเฮฮา
=[เกลียด] - ของหวาน, คนขี้ขลาด
6.คติประจำใจ หรือ คำพูดประจำตัวก็ได้
=ไอ้คนขี้ขลาดอย่างนาย ไม่สมควรอยู่บนโลกนี้
7.บุกคลิก หรือ นิสัย
=เป็นคนตลก กล้าได้กล้าเสีย ชอบใส่ใจคนอื่น(ยกเว้นเรื่องทำแผล อ่ะนะ ใครไม่ทนก็มีตาย - -)

1.ชื่อ - นามสกุล แกเร็ธ ฟรอส วันเกิด ไม่ทราบ
2.อายุ 26
3.ความสามารถพิเศษ การวิ่งฟรีนิ่ง เพราะพี่สอนให้ตอนเด็ก การใช้ปืนขั้นพื้นฐาน และวิชามวยไทยเล็กน้อย
4.ประวัติของตัวเองโดยย่อ เป็นเด็กที่เกิดในตระกูลกลางไม่รวยมากนักตอนเด็กๆชอบวิ่งเล่นกับพี่บ่อยแล้วก็พากันฝึกฟรีรันนิ่งร่างกายเริ่มแข็งแรงมากพอโตมาก็สอบเข้าเป็นตำรวจเขาสอบได้ก็ถูกส่งไปประจำอยู่ที่ Bangkok
5.สิ่งที่ชอบ-สิ่งที่เกลียด ชอบที่เงียบๆ เกลียดที่ๆเสียงดังมากๆ
6.คติประจำใจ ทำทุกอย่างให้เต็มที่
7.บุกคลิก หรือ นิสัย เป็นคนเฮฮาถ้าพูดมากก็จะพูดไม่หยุดแต่ถ้าอยู่ในสถานการที่ตึดเครียดก็จะไม่ค่อยพูดอะไรเลย นิสัย เป็นคนใจร้อนมาก แต่ก็คิดก่อนทำอยู่ดี

N4 เจ้าหนุ่มจอมกะล่อน

ณ เมือง bangkok
มีมหาลัยชื่อดั๊งดังแห่งหนึ่ง ที่ใครๆก็อยากจะเข้าถ้าไม่ติดว่ามันสอบยากป่านนี้นักศึกษาคงจะล้นมหาลัยไปแล้ว

ซึ่งยูนิฟอร์มของมหาลัยนี้สำหรับผู้ชายจะเป็นเสื้อเชิ้ตสีฟ้า เข็มกลัดของมหาลัยต้องเด่นอยู่ตรงหน้าอกข้างซ้าย เนคไทด์สีเทา กางเกงสีดำมันวาว และรองเท้า....อะไรก็ได้ตามแต่จะใส่แต่ของให้มันดูดี(?)

และเรียบร้อยก็พอ ส่วนของผู้หญิงนั้นก็จะเป็นเสื้อยืดสีฟ้า และใส่กระโปรงสีดำ

ซึ่งทางมหาลัยอนุญาติให้ใส่สั้นได้ประมาณหัวเข่าเท่านั้น แต่! ใครจะสนล่ะ ใส่แค่คืบกว่านี่แหละ มันอินเทรน แน่นอนสิ่งที่ลืมไม่ได้คือเข็มกลัดของมหาลัยจะต้องเด่นอยู่ที่หน้าอกข้างซ้าย ห้ามหาย!

ห้ามไม่ติด! เพราะมันผิดกฎ

และขณะนี้เป็นเวลาบ่ายกว่าๆซึ่งนักศึกษาทุกคนหรือบางคนต้องอยู่ใน section ที่ตนเองจะต้องเรียน

แต่ทว่าอีกด้านนึงในห้องสี่เหลี่ยมสีโทนอ่อนเล็กๆห้องนึง ที่ไม่ค่อยจะเป็นระเบียบเท่าไร ถึงอย่างนั้นมันก็มีกลิ่นอายของความอาร์ตอยู่ในห้องรกๆนี่และมันยังบ่งบอกถึงความเป็นเอกลักษณ์ของเจ้าของห้องอีกด้วย

ในห้องนี้มีหนุ่มสาวคู่นึงใส่ยุนิฟอร์มของมหาลัยชื่อดังที่เพิ่งจะกล่างถึง กำลังนั่งจู๋จี๋ ดู๋ดี๋ ดึ๊บดึ๊บ กันอย่างหวานแหวน อย่างไม่อายฟ้าอายดิน(จะอายทำไมก็เขาจีบกันในห้องง่ะ)

ชายหนุ่มที่ไม่ว่าจะมองไปทางไหนก็ดูดีกำลังกอดกับหญิงสาวร่างบาง 'ของเขา'
ชายหนุ่มคนนี้ชื่อ "แฟงค์" เขาคนนี้ขึ้นชื่อเรื่องกะล่อน ปลิ้นปล่อน เอาแต่ใจตัวเอง

แถได้เรื่อยๆ ดริฟคร่อมรางกันเลยทีเดียว(สับรางเก่งว่างั้นเถอะ) เขาได้ฉายาว่าเป็น "คาสโนว่าแห่งมหาลัย" เขาควงหญิงไม่ซ้ำหน้า เช้าคนนี้ สายคนนั้น กลางวันคนนู้น ตกเย็นก็อีกคน

แต่แน่นอนละว่าคนที่เขาควงด้วยจะต้องเป็นหญิงสาวที่สวย สด งดงาม'ทั้งตัว' พวกผู้หญิงที่เขาไม่เคยควงและไม่คิดที่จะควงมี 2 ประเภท คือ

1.ขี้เหร่ และ 2.สาวดุ้น

ตอนนี้เขากำลังคั่วหญิงที่ส๊วยยยยสวย หรือซวยมากก็ไม่รู้ที่มาคบกับหนุ่มแฟรงค์ เธอชื่อ "เมย์" เมย์เป็นดาวประจำมหาลัยเลยทีเดียว ดูแล้วเรียบร้อยแต่ก็ยังมิวายแอบเปรี้ยวสะเด็ด เดินไปทางไหนชายมองเหลียวหลังจนคอเคล็ด

เวลาลมพัดผมปลิ้ว พลิ้ว ทำให้เธอดูน่ามอง น่าขย้ำมากขึ้น ถ้าพูดถึงขนาดนี้แล้วไม่ต้องเดาแล้วว่าเธอหน้าตาประมาณไหน เพราะ!! เธอสวย และรวยมาก(เกี่ยว?) เธอแรดเงียบ และเธอจะแรด แรงในเฉพาะกลุ่มของเธอเท่านั้น

เธอก็คล้ายๆหนุ่มแฟรงค์นั่นแหละ ควงไม่ซ้ำหน้า ควงทุกคนที่เข้าตา ถึงงั้นก็เถอะเกรดทุกวิชาของเธอไม่เคยต่ำกว่าA

"นี่ แฟงค์ วันนี้เราจะไปไหนกันดีล่ะ"

เมย์สาวหน้าสวยถามแฟงค์ด้วยสีหน้าสดใสเพราะเพิ่งจะมีความสุขกับการ......(คิดกันเอา)

แฟงค์ที่นอนเหนื่อยอยู่ลุกขึ้นมา kiss สาวเมย์ไปหนึ่ง 'จุ๊บ' ก่อนจะเอ่ยปากชวนด้วยสีหน้ากรุ้มกริ่ม

"ไปผับกันดีกว่าไหม (ผับไหนแม่งเปิดตอนเช้าฟ่ะ -*-)" พอพูดจบก็เผยยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมา

เมื่อเมย์ได้คำตอบก็ต้องสะดุ้งเพราะนึกขึ้นได้ว่าเธอมาจู๋จี๊ ดู๋ด๊๊ ดึ๊บดึ๊บ กับแฟรงค์อยู่บ่อยๆ จนไม่ค่อยได้เข้าเรียน เธอเงียบไปสักพัก เพราะไม่รู้ว่าควรจะขอแฟรงค์กลับไปมหาลัยดีหรือเปล่า

ใจนึงก็อยากไป อีกใจนึงก็กลัวแฟรงค์จะโกรธ เมื่อหนุ่มหล่อเห็นเธอเงียบไปจึงขยับตัวเข้ามากอดเธอจากทางด้านหลังเอาคางมาถูๆไถๆกับไหล่เนียนๆของเธอ

"เงียบทำไมครับ ที่รัก หือ ?"

"เมย์ขอกลับไปเรียนนะ"

เมย์ตอบกลับด้วยสีหน้าที่ดูเป็นกังวล แฟรงค์ชักสีหน้าเล็กน้อยแต่ยังคงกอดหญิงสาวอยู่และกอดแน่นขึ้นกว่าเดิม

"อืมมมม ...ขอคิดก่อน"

"กลับมหาลัยดีกว่านะ ช่วงนี้เมย์ไม่ค่อยได้ไปเรียนเลยนะ นะคะแฟงค์คุง ที่รักของเค้า"

เมย์ทำเสียงออดอ้อนแฟงค์และหันหน้าไปหอมแก้มหนุ่มหล่อพร้อมกับส่งสายตาเป็นประกายก่อนที่แฟงค์จะค่อยๆ

เอาแก้มของตัวเองไปประกบติดกับแก้มนิ่มๆของหญิงสาว และก็พูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ใครได้ฟังแล้วก็ละลาย

"จะกลับตอนไหนก็ได้นี่นา ไปกับแฟงค์ก่อนดีกว่าน่า รับรองสนุกจนลืมเรียนเลยทีเดียว" แฟรงค์กล่าวพร้อมกับแอบหอมแก้มเมย์แฟนสาวไปหนึ่งฟอดใหญ่

"ว๊าย! แฟงค์ทำอะไรน่ะ เขินนะ ! "

เมย์พูดขึ้นก่อนที่จะลุกจากอ้อมกอดของแฟงค์และเอามือตีไหล่เขาเบาๆ จากนั้นก็รีบเถิบไปนั่งไกลๆจึงทำให้แฟรงค์ไม่พอใจที่แฟนตัวเอง

ทำท่าเหมือนไม่ต้องการเขา และไม่ต้องการอ้อมกอดที่เขาคิดว่ามันอบอุ่น เขาชักสีหน้าและพูดด้วยอารมณ์โมโห

"ถ้าเธอคิดจะกลับมหาลัยก็เลิกกันเหอะ!!"

สาวน้อยอึ้งและทึ่งเพราะไม่นึกว่าแฟรงค์จะเอ่ยปากบอกเลิก

"ทำไมล่ะ ทำไมล่ะแฟรงค์! แค่นี้ต้องเลิกกันเลยหรอ"

"เออ!! ไม่คิดจะฟังคำพูดฉันก็คบกันต่อไปไม่ได้หรอก เบื่อเว้ยย!"

แฟรงค์พูดด้วยน้ำเสียงที่ใส่อารมณ์สุดๆ และทำหน้าไม่พอใจเมย์อย่างมาก

เพราะคำพูดที่แฟรงค์พูดออกมาทำให้สาวหน้าสวยถึงบางอ้อ แฟรงค์แค่ต้องการผู้หญิงที่หัวอ่อน คุมง่าย ไม่มีปากเสียง สั่งอะไรก็ต้องทำ แต่ขอโทษเถอะ!! พอดีสาวคนนี้ไม่ใช่

"หึ! ถ้าจะเลิกเพราะเรื่องแค่นี้ เมย์ไม่แคร์หรอก ถึงว่าใช้ผู้หญิงทิ้งๆขว้างๆ"

เมย์ใช้น้ำเสียงเย็นชาพูดตอกหน้าแฟรงค์ด้วยอารมณ์...เฉยๆ และจัดการแต่งตัวให้เรียบร้อย เดินไปหยิบกระเป๋าเป้และใส่รองเท้า
ก่อนจะออกจากห้องเมย์ก็พูดประโยคที่ทำให้แฟรงค์ดีใจเป็นอย่างยิ่ง
"ลูกเมย์ เมย์เลี้ยงเอง อย่ายื่นมือมาสอดล่ะ"

จากนั้นก็ปิดประตูอย่างแรง และเดินจากไปไม่คิดจะหันกลับมามองประตูว่ามันจะเจ๊งหรือเปล่า(?)

"เออออ!!! ไปเล้ย! ยัยบ้าเอ้ย! อย่าเสนอหน้ามาให้เห็นอีกนะเว้ยย!!!" แฟรงค์ตะโกนไล่หลังเมย์หลังจากที่เธอกระแทกประตูปิดไปแล้ว

จากนั้นแฟงค์ก็เดินไปนั่งตรงโซฟาตัวโปรด ก่อนที่จะยิ้มและหัวเราะออกมาอย่างสะใจ พร้อมกับพูดขึ้นมา

"สะใจเฟ้ย 555555 ได้ฟันฟรีแถมยังไม่ต้องรับผิดชอบอีกตะหาก" แฟงค์พูดขึ้นมาและหัวเราะเสียงดังไปทั่วห้องของเขา

หลังจากที่เขาหัวเราะจนชุ่มปอดแล้ว เขาก็ไปเปิดคอมพิวเตอร์ที่ตั้งอยู่บนโต๊ะสีเบจเล่นเกมส์ เอ๊ะ! หรือว่าหาสาวสวยฟันฟรีรายต่อไป !!?????


N4 /จบ

อื้อหือ! แฟงค์...นี่ยกนิ้วเลยว่าสุดยอดแห่งจอมขาหื่นจริงๆ -*-

ยังไงก็จะรอดูต่อไปนะคะ

ทันมั้ยเนี่ย (ถ้าช้าไปแล้วไม่รับก้อไม่ว่ากันครับ)
ปล.พอดีผมมันพวกโลลิค่อน (เปิดตัวเปิดใจเแล้ว ณ วันนี้ -.-) เลยขอสมัครมาเป็นตัวเด็กนะครับ ถ้าไม่ชอบยังไงก้อบอกได้นะครับ จะได้แก้ไขให้



ชื่อ : แองเจลิน่า การ์เซีย (เรียกสั้นๆว่าแองจี้ละกันครับ)

อายุ/วันเกิด : 10 ขวบ / 22 มิถุนายน ค.ศ 2003

ความสามารถพิเศษ : สามารถทำการปฐมพยาบาลแบบเบื้องต้นได้ (ได้รับการฝึกหัดมาจากพ่อและแม่ของเธอที่เป็นนายแพษย์ชื่อดังทั้งคู่) และสามารถมุดเข้าช่องหรือรูแคบๆได้ (เพราะตัวเล็กนั่นเอง -.-)

ส่วนสูง/น้ำหนัก : สูง 132 ซม. หนัก 28 กก.

นิสัย : เป็นคนร่าเริงและชอบสร้างรอยยิ้มให้กับคนรอบข้างเธอ แต่ขี้กลัวไปหน่อย

ประวัติโดยย่อ : เธอเกิดที่ประเทศอเมริกา ก่อนที่พ่อแม่ของเธอจะย้ายมาประจำอยู่ที่โรงพยาบาลหนึ่งในไทย วันที่เกิดเหตุนั้น พ่อแม่ของเธอได้พาออกมาเที่ยวที่ในเมืองหลวง แต่กลับเกิดเหตุการณ์แปลกๆขึ้น ทำให้เธอพลัดหลงจากพ่อแม่ของเธอ

สิ่งที่ชอบ : ตุ๊กตา ของหวาน (ตามประสาเด็กผู้หญิงทั่วไปล่ะนะ -.-)

สิ่งที่เกลียด : สัตว์เลื้อยคลานและความมืด (ก็อีกล่ะนะ ตามนั้น -.-)

คติประจำใจเธอ : อย่าทอดทิ้งผู้อ่อนแอกว่าให้อยู่เบื้องหลัง (แม่ของเธอสอนไว้)

ประมาณนี้นะครับ (เรื่องมากไปมั้ยนี่ตรู ไมชอบหรือดูขัดๆยังไงก้อบอกได้นะครับ)